Το παιδί της Καμόρα, που ξέφυγε από τον δρόμο της μαφίας

ο Luigi Di Cicco ήταν ο γιος ενός αρχηγού της μαφίας. Όλοι περίμεναν να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του ωστόσο κατάφερε να ξεφύγει από έναν κόσμο πλούτου, εγκλήματος, βίας και φυλακής.

Μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη κοντά στη Νάπολη, όπου κυριαρχεί η Καμόρα.

Ο Di Cicco περιγράφει την ιστορία της ζωής του στο βιβλίο “Gramigna: Vita di un Ragazzo in Fuga dalla Camorra” που κυκλοφορεί στην Ιταλία.

Στην ηλικία των  11 επέστρεφε στο σπίτι από το σχολείο όταν άκουσε κάτι που νόμιζε πως ήταν πυροτεχνήματα.

“Ποιος γιορτάζει;” αναρωτήθηκε και πλησίασε το σπίτι. Το θέαμα που αντίκρισε μόνο χαρμόσυνο δεν ήταν: Δύο θείοι του -που είχαν σχέση με τη μαφία- κείτονταν νεκροί σε μια λίμνη αίματος.

Τα “πυροτεχνήματα” που το νεαρό αγόρι νόμιζε πως άκουσε, ήταν στην πραγματικότητα πυροβολισμοί από αντίπαλη συμμορία.

“Ήταν μέσα του ’80. Τα χρόνια του πολέμου και του αίματος στους δρόμους”, γράφει στο νέο του βιβλίο.

“Εκείνη η νύχτα ήταν τόσο τραυματική που ήλπιζα πως θα εμπλεκόμουν σε κάποιου είδους ατυχήματος: ότι θα ήμουν σε κώμα για ένα μεγάλο διάστημα και θα ξυπνούσα μόνο όταν όλα θα είχαν τελειώσει. Από τα παιδικά μου χρόνια έχω μόνο άσχημες αναμνήσεις”, περιγράφει.

Ο πατέρας του ήταν στη φυλακή όταν ο ίδιος γεννήθηκε και έμαθε τα νέα από ένα συγγενή του που του φώναξε μέσα από τα κάγκελα πώς “είναι αγόρι”.

Ο πατέρας του Luigi και οι θείοι του ήταν μέλη της Καμόρα. Ο Giuseppe Di Cicco, είχε υπό τον έλεγχό του, περιοχές γύρω από τη μικρή πόλη του Lusciano και ζούσε την τυπική ζωή ενός αφεντικού της μαφίας.

Ωστόσο, όταν ο γιος του γεννήθηκε, ο πατέρας είχε ήδη ξεκινήσει να πληρώνει για τα εγκλήματά του. Είχε καταδικαστεί σε 18 χρόνια φυλάκισης μια ποινή που παρατάθηκε στη συνέχεια σε ισόβια.

“Μεγάλωσα τριγυρνώντας σε φυλακές υψίστης ασφαλείας”, γράφει ο Luigi και συμπληρώνει:

“Ακούγεται αστείο, αλλά έτσι έμαθα τη γεωγραφία της Ιταλίας”.

Όπως θυμάται, μεγάλωνε σε ένα σπίτι που ελέγχονταν από τους αδελφούς του πατέρα του. Συχνά υπήρχαν εισβολές αστυνομικών καθώς και αυτοί ήταν μέλη της  μαφίας. “Το σπίτι μας ήταν σαν φρούριο, με κάμερες ασφαλείας, φράχτες”, περιγράφει και θυμάται απίστευτα περιστατικά με ένστολους να μπαίνουν αιφνιδιαστικά στο σπίτι του, τους θείους του να εμφανίζονται από μυστικές κρυψώνες και πολλά ακόμη παρόμοια περιστατικά.

Ο Luigi είχε ήδη περάσει τα 20, όταν απελευθερώθηκε ο πατέρας του. Ο ίδιος φαίνεται πως είχε μια άρνηση στο να μάθει για τα εγκλήματα του πατέρα του, να σκεφτεί τι είχαν υποφέρει τα θύματά του.”Γνώριζα μόνο πως ήταν το αφεντικό της οικογένειας που έλεγχε τη μεγαλύτερη περιοχή”.

Ο Luigi παραδέχεται ότι υπήρχαν περίοδοι που είχε “δελεασθεί”, ειδικά όταν θα μπορούσε εύκολα να μπει στην οικογενειακή “επιχείρηση”, ωστόσο ήταν αρκετά δυνατός να βρει το δικό του δρόμο.

“Δεν είμαι ήρωας”, λέει συμπληρώνοντας: “Αλλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πως δεν ήταν εύκολο να αποφύγω να πέσω σε μια παγίδα που η ζωή μου είχε στήσει. Η ζωή μου δείχνει πως το κακό μπορεί να απορριφθεί. Πως μπορείς να διαλέξεις ένα διαφορετικό μονοπάτι, γεμάτο θυσίες και πόνο και λάθη. Που όμως θα σου επιτρέψει να απολαύσεις την ελευθερία, τους ανθρώπους που αγαπάς και τα όμορφα πράγματα στη ζωή”.

Πηγή: bbc