50 ΧΡΟΝΙΑ ΒΑΖΕΧΑ

Ήταν, είναι και θα είναι “τρελός ο Πολωνός”, όπως έλεγε το αξέχαστο σύνθημα. Ο Κριστόφ Βαζέχα ήρθε στη χώρα μας το 1989, συνδέθηκε με τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο όσοι λίγοι, αποθεώθηκε σαν ήρωας και έγινε αντικείμενο λατρείας από τον “πράσινο λαό” και αποδοχής για όλο τον φίλαθλο κόσμο.

Ήταν Δεκέμβριος του 1989. Ένας “άσημος” ακόμα ποδοσφαιριστής από την Πολωνία, ήρθε στην Παιανία. Και έμελλε να γίνει “σημαία” της Λεωφόρου και του ΟΑΚΑ τα επόμενα χρόνια.

Ο επιθετικός με το χαρακτηριστικό μουστάκι έκανε 244 φορές το πλεκτό να αναπηδήσει και έγινε ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του Παναθηναϊκού.

Όταν τον Μάη του 2004 αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια, οι φίλαθλοι όλων των ομάδων υποκλίθηκαν στο μεγαλείο του και οι οπαδοί των πρασίνων δάκρυσαν. Αυτό άλλωστε, είναι το μεγαλύτερο κέρδος, το μεγαλύτερο επίτευγμα του. Η καθολική αναγνώριση.

Ένα όνομα, μια ιστορία

Κατέκτησε 5 πρωταθλήματα Ελλάδας (1990, 1991, 1995, 1996, 2004), 5 κύπελλα (1991, 1993, 1994, 1995, 2004) και χρίσθηκε πρώτος σκόρερ τρεις φορές (1994, 1995 και 1998, με 26, 32 και 35 γκολ αντίστοιχα). Απ’ τα 15 του χρόνια στο ελληνικό πρωτάθλημα, μόνο τα τρία τελευταία σκόραρε λιγότερα από 10 γκολ. Αλλά αυτές ήταν πια οι σεζόν που έπαιζε λιγότερο, αφού είχε μεγαλώσει σε ηλικία. Τελικά έκλεισε την καριέρα του 40 ετών. Ήταν ένα ματς για το Κύπελλο, όπου ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε τον Πατραϊκό, τον Μάρτιο του 2004, όταν ο Βαζέχα μπήκε αλλαγή στο ’83, στην θέση του Δημήτρη Παπαδόπουλου.

17 Νοεμβρίου γίνεται 50 χρονών και μιλάει στο WE του news247 για τα 25 χρόνια που έχει περάσει στην Ελλάδα. Κάνει αναδρομή στις πρώτες εντυπώσεις του, στις μεγάλες στιγμές του με τη φανέλα του τριφυλλιού, απολογείται για ακόμη μια φορά για το ατυχές περιστατικό στον τελικό του Κυπέλλου με τον Πανιώνιο, αναλύει τα μελλοντικά του πλάνα και σχολιάζει τη βία στα γήπεδα και το φαινόμενο του χουλιγκανισμού.

Τα παιδικά χρόνια στην Πολωνία

Ξεκινώντας τη συνέντευξη, τον ρωτήσαμε πώς ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο.

Τότε στην Πολωνία ήταν πολύ οργανωμένα τα πράγματα. Ξεκίνησα από 10 χρονών, η αλήθεια είναι πως άργησα λίγο. Τα καλύτερα παιδιά πήγαμε σε ένα σχολείο όπου παρακολουθούσαμε μαθήματα από το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι και στη συνέχεια είχαμε γεύμα και προπόνηση το απόγευμα. Όλα ήταν πληρωμένα από την ομάδα που έπαιζα, τη Ruch Chorzów. Το πρόγραμμα αφορούσε δύο τάξεις στο σχολείο και τα παιδιά που ξεχώριζαν προχωρούσαν. Κάπως έτσι ξεκίνησα να παίζω.

244 γκολ σε 403 αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος,τρεις φορές πρώτος σκόρερ (1994, 1995, 1998), 24 γκολ σε 63 ευρωπαϊκούς αγώνες, αλλά και 9 γκολ με την εθνική Πολωνίας. Ο Κριστόφ Βαζέχα ήταν πάντα επιθετικός;

Ξεκίνησα από μικρός να παίζω σαν επιθετικός. Μεγαλώνοντας σε κάποιες εθνικές ομάδες της Πολωνίας που έπαιξα ανά ηλικιακή κατηγορία, οι προπονητές μου με χρησιμοποίησαν και σε άλλες θέσεις, με έβαζαν στα χαφ, ή αριστερά ή δεξιά.

Η ζωή στην Πολωνία πριν το ’89

Η ζωή ήταν δύσκολη. Ξέρεις, για κάθε οικογένεια, το να μπορούσε ένα παιδί της να προχωρήσει και να παίζει επαγγελματικά στο ποδόσφαιρο, ήταν ένα όνειρο. Δεν ήταν εύκολο να διακριθείς. Η καθημερινότητα ήταν δύσκολη. Το καλό είναι ότι η χώρα μου από τη δεκαετία του ’70 και μετά είχε πάρα πολύ καλή εθνική ομάδα και έτσι, κάθε παιδί στόχευε να φτάσει στην εθνική ομάδα βλέποντας τους μεγάλους να παίζουν. Ήταν μια καλή εποχή για το ποδόσφαιρο μας.

Τα προσωπικά ινδάλματα

Η Πολωνία είχε τότε έναν πάρα πολύ καλό επιθετικό, τον Λουμπάνσκι, τον Ντέινα, αυτοί ήταν και τα δικά μου ινδάλματα. Ήταν τα πιο μεγάλα ονόματα που όλοι ήθελαν να τους μοιάσουν.

Ο ερχομός στην Ελλάδα

Το ’88-’89 η Ruch Chorzów πήρε το πρωτάθλημα και είχα βγει πρώτος σκόρερ. Στην Πολωνία τελειώνει το πρωτάθλημα τέλος Νοεμβρίου και ξεκινάει τον Μάρτιο. Εγώ τα είχα πάει πολύ καλά και ήμουν πρώτος στον πίνακα των σκόρερ και στο επόμενο πρωτάθλημα. Τον ίδιο καιρό, ο Δημήτρης Σαραβάκος είχε τραυματιστεί και ο Παναθηναϊκός ήθελε κάποιον παίκτη που να μπορεί να σκοράρει. Μεσολάβησαν άνθρωποι και από την ομάδα και από την Πρεσβεία και ο προπονητής, ο Κάζιμιρ Γκόρσκι είχε πει πολύ καλά πράγματα για μένα. Έτσι, ήρθαν οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού, με είδαν και προχώρησε το θέμα.

Η αλήθεια είναι πως υπήρχαν κι άλλες προτάσεις αλλά καμία δεν ήταν τόσο καλή όσο σαν εκείνη του Παναθηναϊκού. Η πρόταση αυτή ήταν μια οικονομική “ένεση” για την ομάδα μου, ήταν πολύ καλά τα λεφτά για τα δεδομένα της εποχής. Έτσι, συμφώνησα με τη διοίκηση της Ruch καθώς τα χρήματα ήταν μια μεγάλη βοήθεια και για εκείνους και για εμένα. Υπήρχαν και άλλες προτάσεις γιατί ήμουν ο πρώτος σκόρερ και με παρακολουθούσαν, αλλά όπως ανέφερα, καμία δεν ήταν καλύτερη και έτσι κατέληξα στην Ελλάδα.

Οι πρώτες εντυπώσεις

Όταν ήρθα στην Ελλάδα εντυπωσιάστηκα από την Παιανία. Ήταν κάτι διαφορετικό σε σχέση με τις συνθήκες που είχαμε στη χώρα μου. Έμεινα έκπληκτος με το Ολυμπιακό Στάδιο. Θυμάμαι να παίζουμε σε ένα γεμάτο γήπεδο, το ΟΑΚΑ μάζευε στα ντέρμπι 60-70.000 κόσμο και στα άλλα παιχνίδια ο μέσος όρος ήταν 30-40.000. Όλο αυτό ήταν κάτι διαφορετικό για μένα. Ο κόσμος τότε πήγαινε στο γήπεδο.

Τον ρωτάμε γιατί σήμερα τα γήπεδα δεν είναι γεμάτα

Τα χρόνια εκείνα ο κόσμος στην Ελλάδα δεν είχε συνηθίσει να βλέπει μεγάλα ονόματα. Έτσι, σταδιακά άρχισαν να έρχονται μεγάλοι παίκτες από το εξωτερικό και είχαν την ευκαιρία να δουν ένα πλούσιο θέαμα. Με τα χρόνια έρχονταν όλο και περισσότεροι.

Όταν είχε πετύχει πέντε γκολ σε ένα παιχνίδι εναντίον του Πανιωνίου:

Περί φανατισμού και χουλιγκανισμού

Στην Πολωνία, τα χρόνια του κομμουνισμού υπήρχε πειθαρχία και τα πράγματα ήταν πολύ αυστηρά. Από τα χρόνια που έπαιζα εκεί θυμάμαι πως έρχονταν στο γήπεδο φίλαθλοι και από τις δύο ομάδες και δεν είχαμε επεισόδια. Όλοι ήξεραν πως αν γινόταν κάτι εντός γηπέδου και αγωνιστικού χώρου, υπήρχαν πολύ αυστηρές ποινές και πρόστιμα. Στην Ελλάδα θα έπρεπε τα πράγματα, σε ότι αφορά το κομμάτι της βίας στα γήπεδα, να γίνουν πιο αυστηρά.

Πέρασαν 25 χρόνια από όταν ήρθα και ακόμα γίνονται άσχημα πράγματα, δεν βελτιώνεται η κατάσταση. Πρόσφατα στην Κρήτη έγινα πάλι άσχημα επεισόδια, η Πολιτεία πρέπει να πάρει άμεσα μέτρα. Όταν κάποιος τιμωρείται, πρέπει να τιμωρείται πραγματικά και να εκτίει την ποινή του. Είναι μεγάλο κρίμα, γιατί στην Ελλάδα όλος ο κόσμος αγαπάει το ποδόσφαιρο. Το ’90 θυμάμαι να έρχονται οικογένειες με τα παιδιά τους για να δουν τα παιχνίδια. Σήμερα φοβούνται οι οικογένειες, φοβούνται να πάρουν τα παιδιά στο γήπεδο. Είναι ξαναλέω κρίμα γιατί ο Έλληνας αγαπάει το ποδόσφαιρο.

Στη συνέχεια τον ρωτάμε αν φοβήθηκε ποτέ μέσα στο γήπεδο.

Σε κάποια γήπεδα θυμάμαι πως έπεσαν πέτρες, αλλά δεν μπορώ να πω πως αισθάνθηκα να κινδυνεύει η ζωή μου. Ωστόσο είναι η κακιά ώρα. Μπορεί να προκληθεί τραυματισμός. Επαναλαμβάνω λοιπόν πως πρέπει τα πράγματα να γίνουν πιο αυστηρά για να γυρίσει το ποδόσφαιρο εκεί που του αξίζει γιατί η εθνική ομάδα της Ελλάδας είναι σε πάρα πολύ καλό επίπεδο και έχει διακριθεί, έχει προσφέρει πολλά.

Τι θυμάται από τα ντέρμπι

Τα ντέρμπι είναι ξεχωριστά παιχνίδια. Θυμάμαι τα ματς με Ολυμπιακό, με ΑΕΚ, με τον ΠΑΟΚ και τον Άρη. Ήταν παιχνίδια που κάθε ποδοσφαιριστής ήθελε να παίζει σε αυτά. Υπήρχε δύναμη και πάθος και η ομάδα που είχε αυτά τα χαρακτηριστικά τα κέρδιζε. Δεν μετρούσε μόνο η τεχνική και η τακτική.

Ποια είναι η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα του

Πρέπει να πω πως ήρθα σε πολύ καλή περίοδο για τον Παναθηναϊκό. Η ομάδα έφτασε στους τέσσερις στην Ευρώπη. Τα παιχνίδια με τον Άγιαξ ήταν απίστευτα σημαντικά για τον Παναθηναϊκό αλλά και για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω στιγμές. Αυτό που θεωρώ προσωπική δικαίωση και επιτυχία είναι πως πάντα ήμουν αποδεκτός από όλο τον φίλαθλο κόσμο της Ελλάδας και από τους φίλους του Παναθηναϊκού αλλά και από τους φίλους των υπολοίπων ομάδων.

Παντού με υποδέχθηκαν ζεστά. Είναι ένα κέρδος που δεν το αγοράζεις, είναι κάτι το ξεχωριστό. Και γι’ αυτό θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους φιλάθλους που με έχουν καλωσορίσει στα γήπεδα που έχω πάει. Είναι σπουδαίο να μη σε ξεχνούν και να θυμούνται εκείνα που έκανες.

Εδώ που ζω στα Βριλήσσια τόσα χρόνια ο κόσμος με αγαπάει και εμένα και την οικογένεια μου. Τι πιο σημαντικό για έναν ξένο ποδοσφαιριστή που ήρθε να δουλέψει και να αγωνιστεί σε μία ξένη χώρα.

Υπάρχει όμως και κάποια άσχημη εμπειρία που θυμάται;

Έχω ζητήσει χίλιες φορές συγγνώμη και είναι ακόμη μια ευκαιρία αυτή που έχω τώρα να απολογηθώ για το περιστατικό μετά τον τελικό Κυπέλλου με τον Πανιώνιο. Αντέδρασα απρεπώς μπροστά στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είχαμε χάσει το παιχνίδι, υπήρχαν νεύρα και δεν έπρεπε να γίνει αυτό το επεισόδιο.

Πέραν αυτού, θυμάμαι την επέμβαση που είχα κάνει στους κοιλιακούς και είχα περάσει μήνες εκτός γηπέδων. Ήταν ό,τι χειρότερο για μένα.

Και για τον τραυματισμό του διευκρινίζει:

Στην αρχή υπολόγιζαν ότι θα έμενε εκτός αγωνιστικών χώρων για έξι μήνες. Μιας και μου δίνεται η ευκαιρία πάλι, θέλω να ευχαριστήσω τον γιατρό, τον Αργύρη Μήτσου, γιατί ήταν πάρα πολύ δύσκολη για εκείνη την εποχή η εγχείρηση και θυμάμαι ότι μου έλεγε ότι θα παίζω μέχρι τα σαράντα. Από μέσα μου είπα, τί μου λέει τώρα ο άνθρωπος μέχρι τα σαράντα. Και τελικά επέστρεψα μετά από τέσσερις μήνες. Και θέλω να ευχαριστήσω για τη βοήθεια του και τον τότε φυσικοθεραπευτή της ομάδας, τον Βασίλη Οικονομίδη.

Γιατί επιλέγει να μένει στην Ελλάδα

Σαν άνθρωπος δεν είμαι υπέρ των μετακινήσεων, δε μου αρέσουν πολύ. Εκτός αυτού, δεν αλλάζω με τίποτα την ομορφιά της Ελλάδας. Και διακοπές που πάω, επισκέπτομαι πάντα τα νησιά της Ελλάδας, δεν υπάρχει πιο ευχάριστο και όμορφο περιβάλλον από αυτό. Και από τη στιγμή που και εγώ και η οικογένεια μου είμαστε όλοι ευτυχισμένοι εδώ, δεν έχω λόγο να φύγω.

Η οικονομική κρίση υπάρχει και είναι μεν δύσκολη για όλους. Πιστεύω ωστόσο πως η Ελλάδα μπορεί σιγά σιγά να βγει από αυτή την κατάσταση.

Υπάρχει ταλέντο στην Ελλάδα; Και αν ναι, γιατί “χάνονται” νέα παιδιά στην πορεία;

Νομίζω πως όλο αυτό ξεκινάει από τους προπονητές και τους παράγοντες. Υπάρχει πολύ μεγάλη πίεση για το αποτέλεσμα. Οι προπονητές δεν ρισκάρουν να βάλουν παιδιά 18,19 ετών στην πρώτη ομάδα γιατί δεν υπάρχει υπομονή και πίστωση χρόνου για λάθη. Πέραν τούτου, κάτι πρέπει να γίνει με το ζήτημα των ξένων ποδοσφαιριστών στις μικρές κατηγορίες. Δεν νομίζω πως μπορούμε να κρατάμε ξένους στη Γ’ Εθνική ή στο Ά Τοπικό. Πρέπει να δοθούν κίνητρα στα νέα παιδιά για να μπορούμε να βλέπουμε επιτέλους στις βασικές ενδεκάδες και νέα παιδιά και να παίζουν 7 ή 8 Έλληνες και 3 με 4 ξένους που πραγματικά ξεχωρίζουν.

Μιλήσαμε περί έλλειψης υπομονής. Και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό των Ελλήνων. Οι Έλληνες έχουν όμως κοινά χαρακτηριστικά με τους Πολωνούς;

Και οι δύο λαοί είναι ζεστοί και φιλόξενοι. Όπως είπα, όταν ήρθα εδώ ο κόσμος με βοήθησε όπως μπορούσε. Είναι δύσκολη η προσαρμογή για κάθε ξένο σε μια νέα χώρα. Ωστόσο με αγκάλιασαν από την αρχή, το ίδιο κάνουν και οι συμπατριώτες μου. Θέλουμε να βοηθήσουμε με λίγα λόγια.

Η νέα προπονητική του καριέρα στον Φωστήρα

Όταν σταμάτησα την καριέρα μου σαν ποδοσφαιριστής, ήθελα να ξεκουραστώ για κάποια χρόνια. Να αποστασιοποιηθώ. Μιλάμε για 15 χρόνια στον Παναθηναϊκό και 23 χρόνια στα γήπεδα. Μετά ξεκίνησα με την ακαδημία που είχα, αλλά διαφορετικό είναι το παιδικό ποδόσφαιρο σε σχέση με το ανδρικό. Στο ανδρικό υπάρχει πίεση, υπάρχει αγωνία και όλα αυτά μου έλειπαν. Σαν άνθρωπος, μου αρέσει να ζω με την πίεση. Έτσι, αποφάσισα να ασχοληθώ με την προπονητική. Είναι η τρίτη μου χρονιά στη δεύτερη κατηγορία και θέλω να συνεχίσω έτσι.

Η δύσκολη ζωή του προπονητή στην Ελλάδα

Όσο κατεβαίνεις κατηγορίες, τόσο χειρότερα είναι τα πράγματα από άποψη συνθηκών. Υπάρχει έλλειψη χρημάτων σε σχέση με κάποιες ομάδες της Superleague σχετικά με τις υποδομές. Μιλώντας για τον Φωστήρα που αντιμετωπίζει δυσκολίες όμοιες με άλλων ομάδων, έχουμε μεγάλο πρόβλημα με το γήπεδο. Προπονούμαστε σε πλαστικό τερέν για να μπούμε μόνο μια φορά την εβδομάδα στο χόρτο, δεν είναι εύκολο να δουλέψεις έτσι. Παρόλα αυτά, αν αγαπάς αυτό που κάνεις δεν πτοείσαι και θες να συνεχίσεις.

Προσωπικά σκέφτομαι πως είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά σκέφτομαι παράλληλα πως δεν είναι άσχημα μόνο για τον Φωστήρα αλλά και για άλλες ομάδες. Και σίγουρα, θέλω να υπογραμμίσω πως οι μικρές κατηγορίες χρειάζονται τη βοήθεια της Πολιτείας για να βελτιωθεί το επίπεδο και να ανέβει για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Περί φετινού Παναθηναϊκού

Πέρυσι πήγε πάρα πολύ καλά. Φέτος λείπει η σταθερότητα. Παίζει καλά παιχνίδια και μετά από μια εβδομάδα μπορεί να μην είναι τόσο καλός. Αλλά είναι δύσκολο να κρίνεις αν είσαι εκτός ομάδας. Ο προπονητής ξέρει καλύτερα και εμείς γινόμαστε προπονητές της κερκίδας. Αυτό είναι ένα λάθος που δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει μόνο στην Ελλάδα. Χρειάζεται υπομονή και πίστωση χρόνου.

Ο κ. Αναστασίου κάνει πραγματικά καλή δουλειά και αξίζει να υπάρξει υπομονή γιατί η ομάδα είναι νέα. Υπάρχουν οι καλές στιγμές, υπάρχει και η κρίση που πρέπει να την ξεπεράσεις. Στην Ελλάδα για να μιλήσουμε πάλι για προπονητική, έχουμε το ρεκόρ σε αντικαταστάσεις προπονητών. Έχουμε σπάσει όλα τα ρεκόρ.

Θα γύριζε στον Παναθηναϊκό;

Εννοείται. Μετά από 15 χρόνια καριέρας, είναι ένα κεφάλαιο που δεν μπορείς να το ξεχάσεις.

Στη συνέχεια της συνέντευξης, τον ρωτάμε αν λείπει η οικογένεια Βαρδινογιάννη από το πρωτάθλημα

Πιστεύω πως η οικογένεια Βαρδινογιάννη έκανε ό,τι μπορούσε για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου και θα έπρεπε και σήμερα να είναι στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όχι μόνο για το καλό του Παναθηναϊκού.

Θέλω φυσικά να αναφέρω πως αυτοί οι άνθρωποι με έφεραν στην Ελλάδα. Αν δεν υπήρχαν εκείνοι, δεν θα μιλούσαμε και μαζί τώρα. Και τους ευχαριστώ και εκείνους για αυτό και τον ίδιο τον Γιώργο Βαρδινογιάννη.

Συνεχίζοντας με ερωτήσεις από το ποδοσφαιρικό του παρελθόν, τον ρωτήσαμε ποιοι είναι οι καλύτεροι παίκτες που θυμάται από τα ελληνικά γήπεδα

Είναι δύσκολη η ερώτηση. Σίγουρα να αναφέρω τον Δημήτρη Σαραβάκο. Εκτός γηπέδων δεν υπήρξαμε ποτέ “κολλητοί” αλλά εντός γηπέδου καταλάβαμε καλά ο ένας τον άλλο και φτιάξαμε και ένα καλό “δίδυμο”. Για αντιπάλους, να αναφέρω τον Τζόρτζεβιτς, τον Σαβέφκσι, ειναι πάρα πολλοί. Μιλάμε για ανθρώπους που άφησαν μεγάλη ιστορία στο ποδόσφαιρο της χώρας. Επίσης είχα πολύ καλή συνεργασία με τον Μπορέλι.

Τέλος, τον ρωτήσαμε για το ιστορικό του γκολ εναντίον του Άγιαξ στο Άμστερνταμ

Το έχω πει πολλές φορές ότι η επιτυχία του Παναθηναϊκού εκείνη τη χρονιά οφείλεται στο φανταστικό κλίμα που είχαμε στα αποδυτήρια. Υπήρχε επίσης και πολύ καλό έμψυχο δυναμικό και έτσι φτάσαμε ψηλά. Τώρα για το γκολ, θυμάμαι να κάνω κωλοτούμπα και δεν είχα αντιληφθεί ότι η μπάλα μπήκε στο τέρμα.

Όταν σηκώθηκα κατάλαβα ότι είχα σκοράρει. Μιλάμε για μια ιστορική στιγμή. Κρίμα που στη ρεβάνς χάσαμε με 0-3. Ωστόσο, ζήσαμε το όνειρο για δυο εβδομάδες, το όνειρο πως θα μπορούσαμε να φτάσουμε στον τελικό. Να μην ξεχνάμε όμως πως ο Άγιαξ τότε είχε μια τεράστια ομάδα. Εμείς κάναμε μια μεγάλη προσπάθεια, δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό και τουλάχιστον ο κόσμος δεν είχε παράπονα από εμάς.

3 Απριλίου 1996, ώρα 23:27. Ο Βαζέχα παγώνει το Άμστερνταμ

Το απόλυτο αφιέρωμα στον Πολωνό επιθετικό:

ΥΓ (σημείωμα του συντάκτη): Ευχαριστώ προσωπικά τον Κριστόφ Βαζέχα και για την παραπάνω συνέντευξη, αλλά και για όλα όσα έχει χαρίσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όντας “τριαντάρης”, έχω συνδέσει κι εγώ τις πρώτες ποδοσφαιρικές μου αναμνήσεις μαζί του. Κριστόφ, σου χρωστάμε πολλά, όλοι όσοι είμαστε οπαδοί του ποδοσφαίρου και όχι “παρωπιδιστές”, φανατικοί μονάχα της φανέλας.