ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΘΕΙΟ ΣΤΟΝ ΓΡΑΜΜΟ: ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΑΣΧΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ 56 ΜΕΡΕΣ

Μια ιδέα, τρεις φίλοι, 1.045 χιλιόμετρα, η διάσχιση της ορεινής Ελλάδας από το Γύθειο μέχρι την Γκιώνα μέσα σε κάτι λιγότερο από δύο μήνες. Την ιστορία του Αλέξη, του Αντώνη και του Γιώργου την έμαθα τυχαία σκρολάροντας στα social media και χωρίς δεύτερη σκέψη επικοινώνησα μαζί τους. Εκείνοι, περιγράφουν με γλαφυρότητα την εμπειρία που έζησαν, τις δυσκολίες που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα, γιατί το βουνό είναι τόσο σημαντικό στη ζωή τους και τους άλλαξε όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά, προσφέροντάς τους μοναδικές εμπειρίες που δύσκολα μπορεί να βρει κανείς στην καθημερινότητα.

«Η ομάδα ξεκίνησε να υπάρχει πολύ οργανικά. Ήμασταν πέντε φίλοι που απολαμβάναμε τις εκδρομές στο βουνό. Γνωριστήκαμε κατά την διάρκεια των σπουδών μας στα ΤΕΦΑΑ Τρικάλων, περίπου τέσσερα χρόνια πίσω. Ουσιαστικά αυτό που μας ένωσε ήταν η αγάπη μας για την φύση και την περιπέτεια. Σχεδόν όλες οι εκδρομές που έχουμε κάνει ήταν πολυήμερες διασχίσεις διαφόρων ορεινών όγκων και πολλές φορές φτιάχναμε μικρά βιντεάκια. Στη συνέχεια, μετά από συζητήσεις, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια διαδικτυακή σελίδα με σκοπό να μοιραζόμαστε και με άλλους τις εμπειρίες μας και να ενταχθούμε στον ορειβατικό χώρο και έτσι λοιπόν δημιουργήσαμε το “Βουνό Μου”», λέει ο 27χρονος Αλέξης.

Πώς αποφάσισαν, όμως, να βάλουν μπροστά το εγχείρημα της διάσχισης ολόκληρης της ορεινής Ελλάδας, μια πρόκληση που απαιτούσε χρόνο, κόπο και είχε σίγουρα υψηλό επίπεδο δυσκολίας; Ο 24χρονος Αντώνης εξηγεί πως μετά από αρκετά χρόνια εμπειρίας στο βουνό, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι πολυήμερες εξορμήσεις ήταν πιο ενδιαφέρουσες και απαιτητικές από τις κλασικές ανάβασης-καταβάσεις κορυφών και περιγράφει πως κατέληξαν να υλοποιήσουν το σχέδιο Γύθειο-Γράμμος.

«Έτσι, κάποια στιγμή που καθόμουν με χάρτες και εφαρμογές πλοήγησης στα χέρια, προσπαθούσα να ενώσω μια διαδρομή που και να με προκαλεί σωματικά αλλά και να μου δίνει χώρο να εξερευνήσω. Μετά από ώρες, σκέφτηκα: “γιατί να μην διασχίσω όλη την Πίνδο;”. Η πρώτη σκέψη ήταν να το κάνω μόνος, αλλά σε ένα φοιτητικό πάρτι το συζήτησα με τον Αλέξη, και χωρίς δεύτερη σκέψη μου είπε το πιο τρελό: “ναι, έρχομαι μαζί!”. Στην πορεία, αφού ξεκινήσαμε να το οργανώνουμε, καταλάβαμε πως ήταν αδύνατο να μείνει εκτός και ο Γιώργος, φίλος και σταθερός συνοδοιπόρος στο βουνό. Σταδιακά, κουβέντα στη κουβέντα, προστέθηκαν και οι ορεινοί όγκοι της Πελοποννήσου στο πλάνο μας, για να δέσει για τα καλά η εξερεύνηση- εξόρμηση που ψάχναμε εξ αρχής. Με το που συμφωνήσαμε στο σχέδιο Γύθειο-Γράμμος, κατευθείαν αρχίσαμε να τακτοποιούμε τις δουλειές μας, να οργανώνουμε το εγχείρημα και να προετοιμαζόμαστε για αυτό το μεγάλο ταξίδι».

Ο Αλέξης τονίζει πως η προετοιμασία ήταν απαιτητική και διήρκησε πάνω από έναν χρόνο. «Καθημερινά οργανωνόμασταν με τα παιδιά, επιδιώκαμε να λύνουμε οποιαδήποτε προβλήματα προέκυπταν και να προσπαθούμε να προβλέψουμε όσα πρόκειται να προκύψουν. Το σπίτι μου ήταν γεμάτο από πακέτα εκείνη την περίοδο. Εξάλλου, αν και όλοι είχαμε εξοπλισμό κατάλληλο για βουνό, όταν πρόκειται για υπεραποστάσεις αλλάζει το πράγμα. Πρέπει να βρεις τα πιο ελαφριά, τα πιο εργονομικά με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αντικείμενα για να σε εξυπηρετήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Τσάντες,  μπλουζες και κάλτσες  από μαλλί προβάτου merino, τα οποία με αντιβακτηριακες ιδιότητες, κατάλληλα παπούτσια, αδιάβροχες-αντιανεμικές μεμβράνες και πολλά, πολλά ακόμα.

Για να είμαι ειλικρινής, είχαμε πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση όσον αφορά στην προετοιμασία. Θεωρούσαμε ότι είχαμε προβλέψει σχεδόν κάθε πιθανό σενάριο και ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε -σχεδόν- τα πάντα. Η πραγματικότητα βέβαια μας απέδειξε ότι ποτέ δεν μπορείς να είσαι προετοιμασμένος για όλα, εξάλλου από το πουθενά κατέληξαν να μας ακολουθούν δύο ντοκιμαντερίστες με σκοπό την απαθανάτιση όλου αυτού του εγχειρήματος. Ο Φάνης Τσιογκρής και ο Χρήστος Κεκές ήταν στο βουνό 56 ημέρες μαζί μας και πέραν από τη δική τους δουλειά, το να έχεις ένα συνεργείο να σε ακολουθεί παίρνει πολύ βάρος από πάνω σου. Όπως λέει και η ίδια η λέξη, “συν-εργάζεσαι” πάνω σε κάτι, δεν είσαι πλέον μόνος σου, η δυναμική της ομάδας αλλάζει κατά πάρα πολύ».

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΟΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΣ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

«Κανείς δεν περίμενε πως, μέσα σε όλα, θα αποκτήσουμε και μια καινούργια φίλη. Η ιστορία της Κάρυας, της σκυλίτσας που μας ακολούθησε για 800 χιλιόμετρα στο ταξίδι μας, ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο. Ξεκίνησε δειλά στους πρόποδες του Πάρνωνα, όπου μάθαμε ότι είναι συνηθισμένη στο να ακολουθεί πεζοπόρους στο μονοπάτι ανάμεσα στις Καρύες και τα Βρεσθένα – εξού και το όνομά της, εμπνευσμένο από τις Καρυάτιδες, που μυθολογικά προέρχονται από τις Καρυές. Το επόμενο πρωί που ξυπνήσαμε την είδαμε ξαφνιασμένοι να κοιμάται έξω από τη σκηνή μας κάτι το οποίο συνεχίστηκε εν τελεί έως τον Γράμμο. Όταν μας βρήκε δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Της δώσαμε λίγη από την τροφή μας και, παρόλο που είχαμε ελάχιστα, εκείνη συνέχισε να μας ακολουθεί.

Ήταν απίστευτο να περνάμε από χωριά, κορυφές, χαράδρες, δάση και αυτή να παραμένει μαζί μας, αγνοώντας τις ευκαιρίες για φαγητό που θα μπορούσε να βρει αλλού. Όσο πλησιάζαμε πια στο τέλος της Πελοποννήσου, μας έγινε ξεκάθαρο ότι πλέον είχε βρει το σπίτι της σε εμάς…κυριολεκτικά ήταν σαν να μας υιοθέτησε πριν καν να καταλάβουμε ότι θα την υιοθετήσουμε εμείς», περιγράφει με συγκίνηση ο Αντώνης.

«Ακόμα μου φαίνεται σχετικά περίεργο το γεγονός ότι υιοθετήσαμε την Καρυα. Στην πραγματικότητα ενώ όλοι μας αγαπάμε τα ζώα και ιδίως τα σκυλιά, κανένας δεν ήθελε όντως να έχει υπό την ευθύνη του ένα» εξηγεί από την πλευρά του ο Αλέξης και συνεχίζει λέγοντας ότι η σύνδεση με αυτή την σκυλίτσα ήταν εξαρχής μοναδικά δυνατή για όλους. «Το πώς κινούταν μέσα στο δάσος, η περιέργεια της να ψαχουλέψει παντού, να μυρίσει, να κυνηγήσει, ήταν σαν να μας ανάγκασε και εμάς να δούμε το βουνό με άλλα μάτια, με τα μάτια της. Μερικές φορές χρειαζόταν να πάρουμε χρόνο για να ξεκουραστεί, κάτι που μας έβγαζε λίγο εκτός του αθλητικού χαρακτήρα της διαδρομής. Ξεφεύγαμε από την σκέψη ότι πρέπει να έχουμε έναν γρήγορο ρυθμό, αντιθέτως καταλήγαμε πολλές φορές να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να βυθίζονται μέσα στην στιγμή και απλά να απολαμβάνουν το τώρα.

Το μόνο που δεν είχε και τόση πλάκα ήταν οι φορές που η Κάρυα χανόταν μέσα στο δάσος για να κυνηγήσει. Χανόταν φυσικά από την δική μας σκοπιά, γιατί αυτή ήξερε ακριβώς που είναι εκείνη και πού είμαστε εμείς μέσα στο δάσος. Παρόλα αυτά έπρεπε καλώς ή κακώς να προσέχουμε οι αποστάσεις μεταξύ μας να παραμένουν όσο το δυνατόν μικρότερες για να διασφαλίσουμε ότι θα μας βρει. Μέχρι που μετά από ένα σημείο ξεκινήσαμε σε κάποια σημεία να χρησιμοποιούμε βοηθητικά ένα λουρί για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο».

Όταν συζητάμε για τις δυσκολίες που είχε ένα τέτοιο εγχείρημα, ο Γιώργος ξεκαθαρίζει πως δεν σκέφτηκε ούτε μια στιγμή να τα παρατήσει. «Ο στόχος ήταν κλειδωμένος μέσα μου και δεν υπήρχε χώρος για δεύτερες σκέψεις. Βεβαια δεν ήμουν μόνος μου, τα αδέρφια μου, είχαν κεντράρει τον ίδιο στόχο με την ίδια αποφασιστικότητα. Φυσικά, υπήρξαν στιγμές εξόντωσης, ηλιοκαμένοι, βρεγμένοι για μέρες, με τα παπούτσια μόνιμα μούσκεμα και το σώμα πιασμένο παντού. Υπήρχαν φορές που ένιωθα τα πόδια μου να ζυγίζουν εκατό κιλά και κάθε βήμα από μόνο του να γίνεται δοκιμασία, να μοιάζει βουνό.

Εκεί ήταν που κατάλαβα πως το μυαλό λυγίζει πιο εύκολα από το σώμα. Αυτό όμως που μας κράτησε ήταν η ομάδα. Η δύναμη του να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που ξέρουν να σε σηκώνουν, να κάνουν χαβαλέ ακόμα κι όταν όλα γύρω μοιάζουν μαύρα, να γελούν μαζί σου μέσα στην ταλαιπωρία. Αυτή η ενέργεια μάς έδινε κουράγιο και ξέχναγες την δυσκολία. Αν ήμουν μόνος, όλα αυτά θα είχαν άλλη βαρύτητα σίγουρα, όταν όμως περπατάς δίπλα με τους δικούς σου ανθρώπους ο πόνος μοιράζεται, η κούραση ξεθωριάζει και βρίσκεις πάντα μια σπίθα για να συνεχίσεις. Πιστεύω ότι η αποτυχία είναι σαν το σαράκι, αν την αφήσεις να μπει μέσα σου σε τρώει. Εγώ δεν της άφησα ποτέ χώρο. Και όσο δύσκολες κι αν ήταν οι στιγμές, η δύναμη της παρέας μας και η πίστη στον στόχο ήταν πάντα πιο μεγάλες από κάθε εμπόδιο».

Στο διάβα τους όμως, βρέθηκαν και οι άνθρωποι αυτών των τόπων, που λειτούργησαν καταλυτικά για να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους.«Η επαφή με τους ανθρώπους που συναντήσαμε ήταν κάτι μοναδικό», λέει ο Αντώνης και εξηγεί πως «ήταν τόσοι πολλοί αυτοί που μας άνοιξαν τα σπίτια τους, μας πρόσφεραν ένα πιάτο φαγητό ή μας βοήθησαν όπως μπορούσαν. Σε μικρά χωριά, η παρουσία τριών ταξιδευτών έφερνε μια ζωντάνια, σαν να ξυπνούσε το χωριό για λίγο. Νομίζω είναι μια αμφίδρομη σχέση. Ο ορειβάτης δέχεται φιλοξενία, και γνώση και ο ντόπιος το χαμόγελο την ενέργεια που προσφέρει κάτι νέο. Ακόμα και μια στάση σε ένα καφενείο ή ταβερνάκι γίνεται σημαντική».

ΤΟ ΑFTERMATH

Πώς επιστρέφεις στην καθημερινότητά σου μετά από μια τέτοια εμπειρία; Αναρωτιέμαι αν η επιστροφή στα απλά, καθημερινά και ίσως πιο συμβατικά πράγματα, συνηθίζεται εύκολα. Ο Αντώνης απαντά πως είναι δύσκολο να περιγράψει με λίγα λόγια την αίσθηση του τερματισμού αυτής της διαδρομής των 1.045 χιλιομέτρων. «Μετά από τόσες βδομάδες, σε μια πορεία από το Γύθειο μέχρι τον Γράμμο, έχοντας δίπλα σου συνεχώς τρεις ανθρώπους 24 ώρες το 24ωρο, υπάρχει μια γλυκόπικρη αίσθηση. Από τη μία, κυριαρχεί περηφάνια και ανακούφιση που καταφέραμε να κάνουμε αυτόν τον άθλο, τεράστια χαρά που θα δούμε ξανά τους δικούς μας ανθρώπους, που θα κάνουμε κανονικό μπάνιο στο σπίτι μας και θα φάμε τα αγαπημένα μας φαγητά που τόσο μας είχαν λείψει. Από την άλλη, όλοι αισθανόμασταν ένα κενό να δημιουργείται. Σταδιακά καταλαβαίναμε πως τελειώνει κάτι που μας καθόρισε, μια καθημερινότητα που λατρέψαμε, που μας έδωσε αξέχαστες εικόνες, γνώσεις και εμπειρίες. Με λίγα λόγια, μια μάχη ανάμεσα στη χαρά που το ζήσαμε και τη θλίψη που τελείωσε».

«Πλέον, νιώθουμε σαν να ανακαλύψαμε μια βαθύτερη επαφή με το περιβάλλον. Ήρθαμε σε άμεση επαφή με ορεσίβιους, κτηνοτρόφους, μελισσοκόμους, δασονόμους, με τους ανθρώπους που ζουν πραγματικά στα ορεινά. Εκείνοι ήταν που μας άνοιξαν τα μάτια και μας δώρισαν μια σοφία που δεν τη βρίσκεις στα βιβλία. Έπειτα, η ίδια η κίνηση στο βουνό αλλάζει. Πλέον είναι σαν να έχεις ένα ένστικτο για το πώς «ρέει» ένα μονοπάτι, πώς διαβάζεται το τοπίο. Καταλήγεις να σκέφτεσαι διαφορετικά, να παίρνεις αποφάσεις πιο καθαρά και με περισσότερο σεβασμό στη φύση. Αυτό είναι κάτι που καμία προηγούμενη εξόρμηση δεν θα μπορούσε να προσφέρει» λέει από την πλευρά του ο Αντώνης.

«Θυμάμαι έντονα την πρώτη μέρα που ξάπλωσα σε κανονικό κρεβάτι, σε κανονικό δωμάτιο. Ένιωθα εγκλωβισμένος. Μου φάνηκε περίεργο να μην βλέπω τα αστέρια το βράδυ, να μην ακούω τον άνεμο και τη βροχή. Ήταν μια ξαφνική αλλαγή, ακόμη και ο κόσμος γύρω μου φαινόταν πολύς και έντονος, διαφορετικός από τη γαλήνη των βουνών που είχαμε συνηθίσει. Δεν σας κρύβω πως αισθανόμουν περίεργα, αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμη ήταν αυτή η εμπειρία και πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω πια την καθημερινότητα» καταλήγει ο Γιώργος.