ΕΙΔΑΜΕ ΑΡΓΥΡΗ ΜΠΑΚΙΡΤΖΗ ΣΤΟ ΠΙΟ ΝΕΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πριν από δύο μήνες, ο Αργύρης Μπακιρτζής μπήκε σε έναν παλιό ερωτικό κινηματογράφο στο Φάληρο. Αναζητούσε ένα θέατρο για την παράστασή του. 

Εκεί συνάντησε τον Χριστόφορο και τον Βασίλη, δύο νέους ανθρώπους, οι οποίοι πήραν έναν χώρο που προοριζόταν να γίνει σούπερ μάρκετ και τον μετέτρεψαν σε θεατρική σκηνή.

Το Θέατρο Τεχνών Θεσσαλονίκης άνοιξε τις πόρτες του στις αρχές του Οκτώβρη, και η πρώτη παράσταση που ανέβηκε στο σανίδι ήταν η «Δημοπρασία», ένα μονόπρακτο έργο του Σταύρου Τσιώλη, το οποίο ερμηνεύει ο Αργύρης Μπακιρτζής. 

Το NEWS 24/7 βρέθηκε στην πρώτη παράσταση, συνάντησε τον Αργύρη Μπακιρτζή και προσπάθησε να καταλάβει πώς δύο νέοι άνθρωποι αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα θέατρο στη Θεσσαλονίκη. 

ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ: ΤΟ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΟ ΤΟΥ ΤΣΙΩΛΗ 

Ο Σταύρος Τσιώλης, εκτός από σενάρια για ταινίες, έγραψε και πέντε θεατρικά έργα. Ο Μπακιρτζής μας διηγείται πως ένα από αυτά κατέληξε στα χέρια του: 

«Το 2015, ο Τσιώλης μου έδωσε το κείμενο ενός μονόπρακτου και μου είπε, μάθε το. Το κοιτάω, βλέπω 15 σελίδες πυκνογραμμένες. Του λέω, αποκλείεται.

Το αφήσαμε για λίγο. Έκανε την τελευταία του ταινία, μετά αρρώστησε, και έπειτα πέθανε. 

Περνώντας ο καιρός το είχα στο μυαλό μου. Τα τελευταία χρόνια, ξεκίνησα και διάβαζα μια-μια παράγραφο στην Καβάλα, στους δρόμους του bypass. Δε χρειάζομαι ακόμη bypass αλλά συνηθίζω να αποκαλώ έτσι τις βόλτες μου στην παραλία.  Έφτασε η στιγμή που είπα ότι θα το κάνω». 

Το κείμενο της παράστασης πραγματεύεται έναν παραδοσιακό μεταμεσονύχτιο τηλεπλασιέ, τη σχέση του με τους τηλεθεατές, τις τηλεφωνήτριες, τον σκηνοθέτη και φυσικά… τη μάνα του. 

Σήμερα, στην πρεμιέρα του θεάτρου είναι όλα έτοιμα. Ο Αργύρης, μαζί με τον γιο του Κώστα, στέκεται έξω από το θέατρο και συνομιλεί με φίλους και συντελεστές. Διασχίζει το δρόμο και μπαίνει στο σούπερ μάρκετ, με σκοπό να αγοράσει ένα μαύρο βερνίκι για τα λουστρίνια του. 

Το νέο θέατρο της πόλης κάνει πρεμιέρα. Η αίθουσα είναι κατάμεστη. Εμείς όμως αναρωτιόμαστε. Πως αποφασίζει σήμερα κάποιος να δημιουργήσει μια θεατρική σκηνή στη Θεσσαλονίκη;

ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η διαπραγμάτευση για το χώρο διήρκησε ένα χρόνο. Ο Βασίλης Αραμπατζής και ο Χριστόφορος Χριστοφορίδης δημιούργησαν με δικούς τους πόρους ένα νέο χώρο πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη.

Πέρασαν τόσα χρόνια, από την τελευταία φορά που χτίστηκε ένα θέατρο, που κανείς στην πόλη δεν ήξερε να φτιάχνει μια θεατρική σκηνή. Ο Χριστόφορος διηγείται στο NEWS 24/7 πως έπρεπε να μάθει στο μηχανολόγο το ΦΕΚ και στους αρχιτέκτονες πως μοιάζει μια σκηνή. 

Γέννημα θρέμμα της πόλης, σκέφτηκαν να αποχωρήσουν, αλλά είδαν πως η πόλη ανταποκρίνεται στη δουλειά του και πως τα όνειρα τους πρέπει να δοκιμαστούν. 

Η συνεργασία του Βασίλη και του Χριστόφορου μετρά ήδη δεκαπέντε χρόνια. Ξεκίνησαν μαζί στις παιδικές κατασκηνώσεις, οργανώνοντας ψυχαγωγικά προγράμματα, events και παραστάσεις. Σταδιακά, η δουλειά τους βγήκε έξω από τα όρια της κατασκήνωσης και μεταφέρθηκε σε εμπορικά περιβάλλοντα, όπου δημιουργούσαν εκδηλώσεις για λογαριασμό άλλων.

Ωστόσο, όπως λένε, η πανδημία τους έδωσε τον χρόνο να σταθούν για λίγο και να σκεφτούν τι ήθελαν να κάνουν οι ίδιοι. Οι θεατρικές παραγωγές και τα events που διοργάνωσαν εκείνη την περίοδο πήγαν εξαιρετικά, ιδιαίτερα οι παιδικές παραστάσεις. Έτσι, η ιδέα να αποκτήσουν τον δικό τους χώρο άρχισε να παίρνει μορφή. Ένα θέατρο, και ένα σπίτι για την τέχνη, που θα στεγάζει ό,τι είχαν μάθει όλα αυτά τα χρόνια.

– Τι προσφέρει αυτός ο χώρος;

Βασίλης:

«Εμείς έχουμε ένα πρόγραμμα που λέγεται Support SKG Theater. Δίνει στις ομάδες της πόλης την ευκαιρία, αν έχουν μια ώριμη ιδέα, να τη στηρίξουμε — είτε με ευνοϊκούς όρους, είτε με συμπαραγωγή, είτε απλώς παρέχοντας τα μέσα. Αυτός είναι ο ρόλος μας: να βοηθήσουμε τις ομάδες με τη δική μας τεχνογνωσία και με τους δικούς μας πόρους, ώστε να ανέβουν στη σκηνή.

Δεν γίνεται οι ομάδες της πόλης να αποκλείονται από το να ανοίξουν μια δική τους σκηνή. Και, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι υποχρεωμένος κάθε καλλιτέχνης να έχει γνώσεις διαχείρισης ή να μπορεί να μεταφράσει τη δημιουργία του σε νούμερα. Είναι μια διαδικασία ψυχρή και καθόλου δημιουργική — να φτιάχνεις business plan και να περνάς όλα αυτά τα καλλιτεχνικά σε λογιστικά δεδομένα».

– Πώς ξεκίνησε;

Χριστόφορος:

«Όλα έγιναν με δικούς μας πόρους. Οι παραγωγές μας πήγαιναν καλά και πριν, οπότε καταφέραμε να μαζέψουμε χρήματα και να χρηματοδοτήσουμε το εγχείρημα. Και εμείς προσωπικά, στην εταιρεία που έχουμε, δουλεύουμε με μισθό. 

Είμαστε αυθόρμητοι και ονειροπόλοι – αρκετά έως πολύ. Κάνουμε την προσπάθεια μας, και όλα αυτά τα χρόνια φαίνεται ότι η πόλη ανταποκρίνεται σε όσα προσπαθούμε και υλοποιούμε. Η στήριξη και η ανταπόκριση του κόσμου μας έδωσε δύναμη να συνεχίσουμε»

Βασίλης: 

«Οικονομικά, δεν λάβαμε καμία επιχορήγηση, κανένα πρόγραμμα. Πήραμε δάνειο — πολύ απλά, γιατί πιστεύαμε στην ιδέα μας. Είχαμε μαζέψει χρήματα από τις παιδικές παραγωγές και τα events μας, αλλά για να συμπληρώσουμε τα υπόλοιπα, πήραμε το ρίσκο. Ένα τεράστιο ρίσκο, όσο παράξενο κι αν ακούγεται στις μέρες μας.

Πιστεύουμε στις δυνατότητές μας και σε αυτό που κάνουμε. Εγώ και ο Χριστόφορος είμαστε συνεργάτες σε όλα, και μέσα στα χρόνια έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε να καλύψουμε ο ένας τα κενά του άλλου. Όποτε ο ένας χωλαίνει, ο άλλος τον σηκώνει για να συνεχίσει. Όπου σταματά ο ένας, ξεκινά ο άλλος.

Ακούγεται ρομαντικό, το ξέρω. Ίσως και παράτολμο στις εποχές που ζούμε να παίρνεις τέτοιο ρίσκο. Αλλά στην ηλικία που είμαστε, θεωρήσαμε πως αν δεν το πάρεις τώρα, δεν θα το πάρεις ποτέ».

– Πως καταφέρνεις να δημιουργήσεις στη Θεσσαλονίκη; 

Βασίλης: 

«Θεωρώ ότι γενικά ως άνθρωποι όπου μας βάλουν το καλούπι μέχρι εκεί συνηθίζουμε. Θεωρώ ότι κάπως συνήθισα στους ρυθμούς της Θεσσαλονίκης ότι είναι κοντά. Είναι κάπως σαν χωριο-πόλη σε σχέση με τις άλλες πόλεις.  Έχει και το μικρό της, αλλά έχει και τα μεγάλα της στοιχεία. Αυτό που με κρατάει στη Θεσσαλονίκη, είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο ότι μπορώ να τα βρω όλα στο μέτρο που έμαθα να μου αρέσει. 

Είχαμε το όραμα να υπάρξει μια σκηνή που κι εμείς να έχουμε τις δικές μας παραγωγές, αλλά και οι άνθρωποι της πόλης και βέβαια από την Αθήνα. Ξέρουμε ότι υπάρχουν καλλιτέχνες που φεύγουν για την Αθήνα για να δημιουργήσουν. Θέλουμε να κρατήσουμε κάποιους εδώ. Να μπορούν να πάνε στην Αθήνα, φυσικά, αλλά πρώτα να δείξουν τη δουλειά τους εδώ. Και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, αφού πάει καλά εδώ, να τη δείξουν και αλλού». 

Χριστόφορος:

«Το κάναμε για τα δικά μας όνειρα, για τη δική μας προσπάθεια. Ρίσκο είναι τα πάντα σ’ αυτή τη ζωή. Δεν είναι μόνο το να ανοίξεις ένα θέατρο ή να κάνεις μια επιχειρηματική κίνηση. Δεν γίνεται να φοβάσαι, γιατί όσο φοβάσαι δεν μπορείς να βγεις προς τα έξω. Το ίδιο ισχύει και στην τέχνη. 

Πολύς κόσμος μιλάει για ουδετερότητα, αλλά η τέχνη είναι το ακριβώς αντίθετο. Το μόνο που δεν πρέπει να έχει είναι ουδετερότητα. Πρέπει να παίρνει θέση, να μιλάει δυνατά — όπως το αισθάνονται οι δημιουργοί και οι καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή.

Αν είναι ουδέτερη, τότε είναι τσιφτετέλι. Και καλό είναι το τσιφτετέλι, μια χαρά, το γουστάρουμε. Αλλά δεν μπορεί να υπάρχει μόνο αυτό. Πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο. Ένας αντίποδας. Ένα θέατρο που να λέει κάτι, όπως μπορούμε κι όπως το αισθανόμαστε εδώ, στη Θεσσαλονίκη».