ΕΙΔΑΜΕ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟ ΣΤΟ ROCKWAVE – Ο ΑΛΚΙΝΟΟΣ, Η ΚΛΑΥΔΙΑ ΚΑΙ “Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ”

Περιμένοντας έξω από τις πόρτες του Terra Vibe στη Μαλακάσα λίγο μετά τις 19.30 το περασμένο Σάββατο, οι συζητήσεις τριγύρω μας ήταν πάνω κάτω ίδιες. Η εμφάνιση του 80χρονου Διονύση Σαββόπουλου στη Μαλακάσα – για τα 30 χρόνια του Rockwave – είναι ένα γεγονός μοναδικό, κάτι που, απ’ όποια πλευρά κι αν το δεις, δεν θα επαναληφθεί.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος, δωρικός και προσιτός την ίδια στιγμή, εμφανίστηκε στο Rockwave Festival 2025 χωρίς να ζητά τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο: να τραγουδήσει για όλους μας, ενώνοντας γενιές και αντιλήψεις για τη ζωή. Και το έκανε με ελαφρότητα, χιούμορ, απλότητα – και πάνω απ’ όλα, με την “χειρουργική” ακρίβεια του ανθρώπου που ξέρει τι έχει ζήσει, τι έχει πει, και γιατί το λέει ξανά.

Το Terra Vibe μάς υποδέχτηκε με τη γνώριμη, γλυκιά του δροσιά. Ο κόσμος ήταν τόσος όσο περιμέναμε (μην ξεχνάμε το Σάββατο στην Αθήνα γινόταν και το Pride). Οι “πιστοί” του Σαββόπουλου δεν έλειψαν. Ήρθαν όπως πάντα με αγάπη και ανυπομονησία, φέρνοντας μαζί … τους γονείς και τα παιδιά τους. Γενιές αντάμωσαν για να μοιραστούν τραγούδια και μνήμες.

Διονύσης Σαββόπουλος – Καθισμένος στο κέντρο του “σύμπαντος”

Ο κεντρικός χώρος του Terra Vibe, ακριβώς μπροστά από τη σκηνή, ήταν γεμάτος με άσπρες πλαστικές καρέκλες, ενώ πιο πίσω απλώνονταν δεκάδες πολύχρωμες κουβέρτες πάνω στο χώμα — οικογένειες, ζευγάρια, παρέες φίλων ξάπλωσαν χαλαρά, περιμένοντας τον Νιόνιο. Το ηλικιακό μωσαϊκό του κοινού αναμενόμενο: όλες οι ηλικίες – εκτός από μωρά στην αγκαλιά. Και σίγουρα υπήρχαν ανάμεσά μας εκείνοι που ακολουθούν τον Σαββόπουλο από τα χρόνια του Rodeo.

Με τόσους καθήμενους, βέβαια, η συναυλία έμοιαζε περισσότερο με μια βραδιά εσωτερικής ακρόασης· μια ευκαιρία να κοιτάξεις τα αστέρια και να ακούσεις τον Σαββόπουλο να αφηγείται, παρά να χορέψεις. Όχι και ό,τι καλύτερο για όσους είχαν πάει με διάθεση για το δεύτερο.

Τη βραδιά άνοιξε η Alexandra Sieti, μια φωνή που δύσκολα περνάει απαρατήρητη, η οποία κινήθηκε στο αγγλόφωνο “δικό” της ρεπερτόριο, ενώ η Μαλακάσα γέμιζε σιγά σιγά.

Λίγο πριν τις 10, στη σκηνή είδαμε τη γνώριμη φιγούρα του Διονύση Σαββόπουλου και τους μουσικούς.  Κάθισε σε μια καρέκλα στο κέντρο του “σύμπαντος”, με ανοιχτά χέρια σαν απόλυτος ενορχηστρωτής και άλλοτε προσέφερε τρυφερές παραινέσεις στους μουσικούς, άλλοτε οδηγίες. Συχνά φαινόταν ότι… μας αγκαλιάζει νοερά.

«Ασπαζόμεθα τα μαγουλάκια σας» είπε και ξεκίνησε το ταξίδι με τραγούδια όπως: “Άγγελος Εξάγγελος“, “Θαλασσογραφία“, “Μπάλλος“, αργότερα ακούσαμε το ανατριχιαστικό “Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη” και “Το χειμώνα ετούτο” με το κοινό να γελά στον στίχο: «Είμαι δεκαεξάρης, σας γ@μώ τα Λύκεια».

Η ιαχή Freedom – Όταν παίχτηκε η ταινία “Woodstock” στο Παλλάς το ’70

Είναι πρακτικά αδύνατο να βρίσκεται ο Σαββόπουλος στη σκηνή και να μην αφηγηθεί κάποια ιστορία. Μας θύμισε τον Νοέμβριο του ‘70 όταν προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Παλλάς, η ταινία “Woodstock”, εν μέσω χούντας. Περιέγραψε την ιαχή “freedom” (ελευθερία) που ακούστηκε από την αίθουσα όταν στην οθόνη βγήκε ο Richie Havens.

Η ιαχή “ελευθερία” βγήκε από την αίθουσα, κατέβηκε τα σκαλιά και σκόρπισε στον κόσμο όπως βγαίνει ο ιερέας από την ωραία πύλη με το φως στην Ανάσταση. Και η σύναξη τότε έγινε μια νεανική διαδήλωση, δίπλα στην ελληνική Βουλή, στη μέση της πόλης, μέσα στη χούντα.

Μας θύμισε, επίσης, τη συνάντησή του στο Rodeo με τον σκηνοθέτη του “Woodstock” Μάικλ Γουόντλεϊ, και τα “όνειρα” που δεν ταξίδεψαν γιατί δεν του έδωσαν διαβατήριο. Και όπως είπε, «… είχαμε δημιουργήσει ένα μουσικό κίνημα, τα νερά φούσκωσαν και μετά τραβήχτηκαν, αλλά άφησαν σημάδι ψηλά στο βράχο για να μας θυμίζει τι έγινε τότε”.

Το “Cry Baby” της Τζάνις Τζόπλιν με τη Sieti μετέφερε αυτή την ατμόσφαιρα, με τον Σαββόπουλο να μην σταματάει να μιλάει για το ροκ περιβάλλον του Woodstock και τα θεϊκά τσογλάνια: Χέντριξ, Who, Κόκερ, Τζάνις Τζόπλιν – τους καλλιτέχνες που έδειχναν με το παίξιμό τους ό,τι κάτω από τη εξέγερση στα πανεπιστήμια, κάτω από τον χιπισμό και κάτω από τα κοινόβια και τον Μάη του ’68, “υπήρχε η αξεδίψαστη δίψα, μια αγάπη αχόρταγη, μια διαμαρτυρία απέναντι σε μια ζωή άνευ νοήματος“. 

Από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς ο Σαββόπουλος απέδωσε και απήγγειλε στα ελληνικά τον ύμνο του βάρδου ποιητή Λέοναρντ Κοέν “Hallelujah”, μιλώντας για εκείνη την «αχόρταγη αγάπη» που υπήρχε πίσω από την επανάσταση των ’60s.

Κλαυδία και “Αστερομάτα” με τις ευχές του Σαββόπουλου

Ο Σαββόπουλος έδωσε χώρο στην Κλαυδία να πει την “Αστερομάτα” της Eurovision και μίλησε με αγάπη για αυτό το κορίτσι που όταν πρωτοσυνεργάστηκαν ήταν μόλις 17 ετών. “Έπρεπε να τη γράψουμε στο ΙΚΑ ενώ πήγαινε σχολείο. Μόλις 17 χρόνων και ήταν σαν να τραγουδούσε χρόνια. Η φωνή της σε βάραγε στο θώρακα. Όλοι την απολαύσαμε σε εκείνη εκεί τη Eurovision που τους έβαλε τα γυαλιά, τα μεγάλα τα δικά της. Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αφοσιωμένο είναι αυτό το παιδί στην τέχνη μας. Δεν το βρίσκεις συχνά.”

Αλκίνοος Ιωαννίδης & “Κάτω απ’ την άσφαλτο υπάρχει αμμουδιά”

Αλλά η στιγμή που όλοι περιμέναμε ήταν… το σμίξιμο με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη.

Ο Σαββόπουλος τον προλόγισε με σεβασμό λέγοντας ότι είναι ο μόνος καλλιτέχνης που με μια κιθάρα μπορεί να κρατήσει ένα ακροατήριο μόνος του, για δύο ώρες. Και ο Αλκίνοος ανταπέδωσε με χίλια ευχαριστώ για την πολύτιμη έμπνευση και καθοδήγηση όλα αυτά τα χρόνια.

Και αφού ξαναθυμηθήκαμε το παλιό σύνθημα στους τοίχους: “Κάτω απ’ την άσφαλτο υπάρχει παραλία”, ότι δηλαδή κάτω από τον ασήκωτο πολιτισμό η γη εξακολουθεί να είναι πανέμορφη και αγέραστη, ο Σαββόπουλος ανέφερε τον David Byrne από τους Talking Heads και το αριστούργημα “Once in a Lifetime” – περνώντας το μήνυμα ότι αν έστω και λίγο αιστανθεί ο άνθρωπος ότι κάτω από τα πόδια του -κάτω από την άσφαλτο- η μάνα γη εξακολουθεί να είναι υγιής, γίνεται “καινούργιος”. Ξαναγεννιέται!

Το τραγούδι, μεταφρασμένο και διασκευασμένο στα ελληνικά – σε απόδοση που έχει εγκριθεί από τον ίδιο τον Byrne – ερμήνευσαν μαζί ο Σαββόπουλος, ο Ιωαννίδης και η μπάντα.

Και στους στίχους:

Υδάτων η καταπόντισις.
Υδάτων και η πλοήγησις.
Πολλών υδάτων γένει ο ωκεανός.
Βάθυνε τον ωκεανό σου.
Απλώσου…

ο κόσμος, σχεδόν μεταφυσικά, κράτησε την ανάσα του.

Φινάλε με Beatles – “Hey Jude”

Ο Αλκίνοος ερμήνευσε μεταξύ άλλων το “Κιλελέρ” και όλη η Μαλακάσα τραγούδησε μαζί του.

Το φινάλε μας βρήκε όρθιους μπροστά στη σκηνή – αν και σε όλη τη συναυλία εμείς οι “άτακτοι” οι όρθιοι ενοχλούσαμε παντού εκτός από τους λόφους! Τελικά ο επίλογος γράφτηκε με κέφι, λίγα μέτρα από τα πόδια του Σαββόπουλου, στα τελευταία τραγούδια: “Ας κρατήσουν οι χοροί”, “Σου μιλώ και κοκκινίζεις”, “Σαν τον καραγκιόζη” και στην αποφώνηση με το “Hey Jude” των Beatles τον πρώτο στίχο του οποίου τραγούδησε ο ίδιος ο Σαββόπουλος.

Μια τέτοια συναυλία ασφαλώς δεν θα στεκόταν χωρίς στιβαρή μουσική ραχοκοκαλιά. Ο εκπληκτικός Γιώτης Κιουρτσόγλου στο μπάσο και στις ενορχηστρώσεις, ο Μάξιμος Δράκος στα πλήκτρα, o Γιώργος Μακρής στη γκάιντα, ο Σάκης Ντοβόλης στις κιθάρες και στο τραγούδι, ο Καλλίστρατος Δρακόπουλος στα τύμπανα και στα χάλκινα οι: Δημήτρης Αγαθός, Αποστόλης Καλογιάννης, Θοδωρής Σούκερας, έδωσαν ώθηση, κίνηση, βάθος.

Εξαιρετικοί μουσικοί, εξαιρετικές οι ερμηνείες. Η αυλαία έπεσε με μια μεγάλη, συγκινητική αγκαλιά όλων πάνω στη σκηνή και στο μυαλό μας ο απόηχος από μια αγαπημένη ατάκα του Σαββόπουλου, που είχε μοιραστεί σε παρουσίαση του βιβλίου του στο Μέγαρο Μουσικής:

«Μου ταιριάζει ο στίχος του Ίαν Άντερσον των Jethro Tull:
Γέρος για ροκ, μα για τον θάνατο μικρό παιδάκι ακόμα».