ΕΙΔΑΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΟΤΑΝ Η ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΚΣΤΑΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος έχει διαγράψει μια μοναδική πορεία στον χώρο του χορού, συνδυάζοντας τον μινιμαλισμό με την εκρηκτική δύναμη της κίνησης και της μουσικής. Από το πρώτο του έργο Elvedon (2015), μέχρι το πιο πρόσφατο My Fierce Ignorant Step, ο Παπαδόπουλος έχει καταφέρει να εισχωρήσει σε βάθος στην ανθρώπινη εμπειρία, αναλύοντας τις πιο προσωπικές και συλλογικές μας μνήμες μέσα από την κίνηση. Η διεθνής του καριέρα, με βραβεία και διακρίσεις, όπως το Rose International Dance Prize, δείχνει πως έχει αφήσει ένα ισχυρό αποτύπωμα στον παγκόσμιο χορευτικό χάρτη.

Το My Fierce Ignorant Step που θα παρουσιάζεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση έως τις 18 Μαΐου είναι ένα βαθιά προσωπικό του έργο, μια κατάδυση στην ίδια την ουσία της κίνησης και της ζωής, όπως τη ζούμε και τη νιώθουμε. Ένα έργο γεμάτο μνήμες, ήχους και πάθος, που μας καλεί να θυμηθούμε την αλήθεια της νεότητας, την αξία της συλλογικότητας και τη δύναμη της πίστης πως ακόμα και στη δύσκολη πραγματικότητα, η τόλμη και η ελπίδα μπορούν να ανθίσουν.

Ένα βήμα που υπνωτίζει

Στο My Fierce Ignorant Step του Χρήστου Παπαδόπουλου, τα σώματα δεν χορεύουν απλώς. Χορεύουν για να μας θυμίσουν πως η ζωή, με όλα τα παράδοξά της, είναι ένα εκστατικό βήμα προς την ελευθερία.
Η χορογραφία της παράστασης είναι υπνωτιστική, καθώς ξεκινά με ακανόνιστους και ακατέργαστους ρυθμούς, που σταδιακά εξελίσσονται σε μια εκστατική συλλογική έκρηξη. Μνήμες, ήχοι, φωνές και σώματα συνθέτουν μια μοναδική ηχητική χορογραφία, όπου κάθε κίνηση εκφράζει την “άγρια αμάθειά” του να ζεις, να αισθάνεσαι και να δημιουργείς μέσα από το συλλογικό.

Η παράσταση ξετυλίγεται μέσα από ένα πληθυντικό «εμείς», όπου το συλλογικό και το ατομικό στοιχείο συγχωνεύονται με θαυμαστή αρμονία. Απόλυτος πρωταγωνιστής, ο Γιώργος Κοτσιφάκης, ο οποίος σαν κορυφαίος του χορού, ενσωμάτωσε όλο του το είναι στην παράσταση, αποδεικνύοντας πόσο η έννοια του ατόμου μπορεί να υπάρχει και να αναδεικνύεται μέσα στο «εμείς». Η ατομικότητα και η δύναμη της προσωπικότητας ξεχωρίζουν καθαρά μέσα από τον συγχρονισμό, χωρίς όμως να διαταράσσουν τη συνολική ισχυρή ροή του έργου.

Το My Fierce Ignorant Step είναι μία παράσταση που όσο περνά η ώρα νιώθεις πως σε υπνωτίζει, σε τραβά μέσα της, σε «ρουφά» στον κόσμο της με έναν εκρηκτικός συνδυασμός μαγείας και αλήθειας.
Τα σώματα των χορευτών γίνονται όργανα, που με ακρίβεια και μελωδία ηχούν στον χώρο, κάθε κίνηση μετατρέπεται σε ήχο, κάθε ανάσα γίνεται μουσική. Οι κινήσεις διαπερνούν την ατμόσφαιρα και η συναισθηματική ένταση που δημιουργούν τα σώματα δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα.

Το έργο ξεκινά με μια πολύ απλή αρχή: κινήσεις που μοιάζουν πρωτόλειες, σχεδόν αδέξιες, σαν μικρά παιδικά βήματα που δεν γνωρίζουν τα όρια της κίνησης και του χώρου. Αλλά αυτή η αίσθηση της αφέλειας, της αυθόρμητης έκφρασης, σταδιακά μεταμορφώνεται σε μια συνειδητή χορογραφία, όπου κάθε κίνηση, όσο πρωτόλεια κι αν φαντάζει στην αρχή, γίνεται μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου. Ο Χρήστος Παπαδόπουλος καταφέρνει να μετατρέψει το απλό και το ακατέργαστο σε κάτι απίστευτα σφιχτό, οργανωμένο και εκστατικό, δημιουργώντας μια χορογραφία που σταδιακά αναδύεται σαν να είναι και αυτή μέρος της ίδιας της μουσικής του έργου.

Τα σώματα αναπνέουν και οι ανάσες τους γίνονται ήχοι που γεμίζουν τον χώρο, και αυτοί οι ήχοι αρχίζουν σταδιακά να δημιουργούν έναν ρυθμό, μία κοινή έξαψη, όπου τα όρια του «εγώ» και του «εμείς» συγχωνεύονται. Στο τέλος, αυτό που μένει είναι μια αίσθηση ομαδικότητας, που όμως δεν σβήνει την ατομικότητα, αλλά την ενισχύει με μια βαθύτερη σύνδεση.

Αυτό το «μαζί» είναι το κλειδί. Ο χορός εδώ δεν είναι απλώς ένα σύστημα ή μια τεχνική, αλλά μια πράξη συνύπαρξης, που αναδεικνύει την ατομική δύναμη μέσα από την κοινή εμπειρία. Τα σώματα, που αρχικά φαίνονται σαν μία εφηβική συμμορία που παίζουν στο δρόμο, σταδιακά μεταμορφώνονται σε ένα ενιαίο σύνολο.

Αξίζει να δει κάποιος την παράσταση αυτή του Χρήστου Παπαδόπουλου;

Επιβάλλεται, γιατί και με αυτή του την παράσταση, ο Χρήστος Παπαδόπουλος μας υπενθυμίζει ότι η τόλμη και η αλήθεια του «μαζί» είναι ίσως το μόνο που μας μένει, και το μόνο που αξίζει να ζήσουμε.