ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΤΟ “THE PITT” Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ;

Πολλά πράγματα έμοιαζαν προκαθορισμένα στα φετινά Έμμυ, από το Adolescence μέχρι το Studio, αλλά μια από τις μεγάλες δόθηκε για το κορυφαίο βραβείο της βραδιάς: Καλύτερο Δράμα θα πήγαινε στο Severance ή στο The Pitt;

Για πολύ μεγάλο μέρος του κοινού, και κυρίως κοινό πολύ ενεργό και θερμό στα social media, θα ήταν παράλογο αν μια σειρά τόσο φαινομενικά συνηθισμένη και παλιομοδίτικη, έπαιρνε το βραβείο από το πιο φιλόδοξο και μυστηριώδες Severance. Κι ενώ μου αρέσει πολύ η sci-fi σειρά του Apple TV, ομολογώ πως πανηγύρισα όταν το Έμμυ Δραματικής Σειράς (μαζί με άλλα 4 συνολικά) πήγαν στο ιατρικό δράμα του HBO Max. Ακριβώς επειδή είναι μια σειρά φαινομενικά συνηθισμένη και παλιομοδίτικη. Επειδή εξασκεί με φροντίδα και δεξιότητα, μια τηλεοπτική τέχνη σχεδόν ξεχασμένη.

Η σειρά πλασαρίστηκε εξαρχής σαν παιχνίδι νοσταλγίας για τους φανς της Εντατικής. Δημιουργός της σειράς είναι ο σεναριογράφος Σκοτ Γκέμιλ, παραγωγός ο Τζον Γουέλς και πρωταγωνιστής ο Νόα Γουάιλ. Πού έχουν συνεργαστεί ξανά όλοι αυτό μαζί; Φυσικά στο εμβληματικό ιατρικό δράμα των ‘90s.

Ήταν τέτοιο το πετάρισμα των ματιών του Pitt στους φανς της Εντατικής, που οι κληρονόμοι του Μάικλ Κράιτον –δημιουργού εκείνης της σειράς– κατέθεσαν μήνυση για παράβαση πνευματικής ιδιοκτησίας. Υπερβολές φυσικά. Το The Pitt μπορεί να παίζει με τα αναγνωρίσιμα υλικά μιας περασμένης τηλεοπτικής εποχής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί στεγνό ξαναζέσταμα. Τα legacy στοιχεία τα χρησιμοποιεί πολύ έξυπνα και λειτουργικά, για να πει μια μοντέρνα ιστορίων, σύγχρονων ηρώων και ηρωίδων.

Συναντάμε κι ένα έντονο στοιχείο του 24 στη σύλληψη του Pitt, καθώς η 1η σεζόν (15 συνολικά επεισοδίων) ακολουθεί μια αφήγηση σχετικά σε αληθινό χρόνο, παρουσιάζοντας μια ολοήμερη βάρδια στο τμήμα επειγόντων ενός νοσοκομείου του Πίτσμπουργκ. Όπως συνέβη και με το 24 φυσικά, αλλά και άλλα πάσης φύσεως real time δράμα του σινεμά ή της τηλεόρασης, προφανώς και η ποσότητα δράματος και καταστροφής είναι εξωπραγματική, καθώς όλα όσα μπορούν να συμβούν, θα συμβούν σε αυτό το χρονικό παράθυρο. Όλες οι υποθέσεις θα είναι ασυνήθιστες, όλες οι καταστάσεις περίπλοκες.

Το Pitt όμως κάνει αυτή την κατάσταση να λειτουργεί υπέρ του, καθώς εξαρχής τοποθετείται σε ένα χώρο όπου οι νοσοκομειακοί εργάτες δίνουν διαρκείς μάχες μέσα στα στενά όρια ενός συστήματος που έχει αφαιμάξει το σύστημα υγείας, αφήνοντας νοσοκομεία με ελλείψεις σε προσωπικό, μπάτζετ και περιθώρια. Όλα μοιάζουν δύσκολα και επικά και σεισμικής σημασίας… επειδή ίσως και να είναι.

Οι εργάτες-πρωταγωνιστές σε αυτή τη σειρά μοιάζουν διαρκώς εξουθενωμένοι, σωματικά και ψυχικά. Μια μάχη, μετά την άλλη. Και παρόλο που η κάμερα σχεδόν ποτέ δεν βγαίνει έξω από το κλειστοφοβικό τμήμα των επειγόντων, η σύνδεση των υποθέσεων με τον έξω κόσμο και τις κοινωνικές επεκτάσεις τους είναι πάντα σαφής.

Από μια 17χρονη κοπέλα που προσπαθεί να κάνει έκτρωση, μέχρι την εξερεύνηση οικογενειακών δυναμικών που τεστάρονται ή και είναι υπό διάλυση (μια αβοήθητη από το κράτος και τον κόσμο γυναίκα προσπαθεί απεγνωσμένα να τα φέρει βόλτα φροντίζοντας τη μητέρα της μέχρι σημείου παράνοιας), κι από τη διαχείριση περιστατικών κακοποίησης μέχρι προσωπικά ζητήματα σκοταδιού και εθισμών, κάθε μία από τις δεκάδες παράλληλες πλοκές που διατρέχουν την 1η σεζόν εξελίσσονται σε μικρά morality plays.

Ποιες αποφάσεις θα πάρουν οι γιατροί, με ποια δεδομένα, με τι κόστος; Τι ρόλο θα παίξει η προσωπική τους εμπλοκή στην υπόθεση του κάθε ασθενούς; Εμπλοκή που είναι πάντα σημαντική, μιας και η σειρά διαρκώς υπογραμμίζει τη σημασία της προσωπικής σύνδεσης – που είτε θα αποφέρει τη λύση του ιατρικού μυστηρίου, είτε μια προσωπική στήριξη σε ασθενείς στη δυσκολότερη στιγμή της ζωής τους.

Μια τέτοια δύσκολη στιγμή βιώνει ο δρ. Τζακ Άμποτ (Σον Χατόζι) της βραδινής βάρδιας, που βεβαρημένος με την ανείπωτη κούραση και με τα όλα όσα πήγαν λάθος, καταστροφικά, καταδικαστικά, αποφασίζει να ανέβει στην ταράτσα του νοσοκομείου καθώς η σειρά ξεκινά. Ο παλιός του φίλος – και υπεύθυνος της εντατικής για την πρωινή βάρδια – δρ. Ρόμπι Ρομπίναβιτς (του έξοχου Γουάιλ) θα τον βοηθήσει καθώς ξεκινά το δικό του γολγοθά.

Μια πρωινή βάρδια κατά την οποία ο Ρόμπι δε μπορεί να σταματήσει να θυμάται τον προ 4ετίας θάνατο του μέντορά του, σε αυτή την ίδια εντατική, επί Covid. Ο Ρόμπι μονίμως κινείται, πάντα με το ίδιο πρόχειρο outfit σαν υπενθύμιση της κούρασης και της εργασίας, πάντα με ένα μελαγχολικό βάρος στο βλέμμα του. Ψάχνει να βρει μια πληροφορία που του λείπει ή προσπαθεί να συμβουλέψει μια συνάδελφό του, ή να επιβλέψει μια δύσκολη απόφαση για ασθενή του. Άλλες φορές, ψάχνει απλώς ένα λεπτό χρόνο για να προλάβει να πάει στην τουαλέτα. Όμως ο ρυθμός είναι αδυσώπητος, χωρίς να είναι φρενήρης.

Το παράλληλο μοντάζ ιστοριών είναι πολύ αποτελεσματικό, εντείνοντας μια αίσθηση ατελείωτου μαρτυρίου – ακόμα κι όταν ένας ασθενής θα βγει από το νοσοκομείο, ξέρεις πως υπάρχουν μια ντουζίνα ακόμα ενεργές περιπτώσης, κι αυτό χωρίς να συνυπολογίζουμε τον κόσμο που με απόγνωση και υπομονή περιμένει τη σειρά του έξω από τα επείγοντα. Δυστυχώς οι περισσότεροι τα έχουμε ζήσει αυτά περιμένοντας να φτάσει ο αριθμός μας σε κάποιο νοσοκομείο. Το Pitt ξέρει πώς αυτή την γνώριμη αίσθηση να την διοχετεύσει μες στις ιστορίες του και στο σχηματισμό των χαρακτήρων.

Ο Ρόμπι λοιπόν ξεκινά τη μέρα του, που εκτός από επέτειο του θανάτου του μέντορά του, είναι και σημαντική για έναν ακόμα λόγο που αφορά πλέον το παρόν και το μέλλον: Είναι η πρώτη μέρα 4 νέων γιατρών που μαθαίνουν αλλά και τους/τις μαθαίνουμε. Ποια από τα άτομα θα λυγίσουν; Ποια θα βρουν τα πατήματά τους, και πώς;

Μερικά από τα ωραιότερα storylines της σεζόν περιστρέφονται γύρω από αυτά τα νέα πρόσωπα, αλλά μην περιμένετε εδώ ίντριγκες τύπου Grey’s Anatomy. (Όχι πως πειράζουν κι αυτές!) Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Ντένις Γουίτακερ του Τζέραν Χάουελ, ένας τεταρτοετής της ιατρικής ο οποίος δεν διαθέτει ούτε λιγοστή αυτοπεποίθηση, κι η βάρδια του ξεκινά με τους χειρότερους οιωνούς, με τα πάντα να πηγαίνουν στραβά, καθώς σταδιακά βρίσκει μια κάποια αίσθηση σιγουριάς μέσα από μια άτσαλη διαδρομή καταστροφής.

Έχουμε μια γιατρό που μεγαλώνει μόνη της τον μικρό γιο της, έχουμε την τριτοετή γιατρό Σαμίρα που κουβαλά το παρατσούκλι “slo-mo” επειδή τα κάνει όλα αργά, έχουμε τη συναρπαστική δρ. Χέδερ Κόλινς που βρίσκεται σε μια προσωπική και σωματική κρίση αλλά και σε τροχιά σύγκρουσης με τον Ρόμπι. Εκτός από το παρακολουθούμε τις ιστορίες των ασθενών που, όλες τους αψεγάδιαστα εκτελεσμένες, μας φέρνουν σε κατάσταση αγωνίας, συγκίνησης, θυμού σε καθηλωτικό rotation, είναι σπουδαία τηλεόραση το να βλέπουμε γιατρούς νέους και παλιούς να αναγνωρίζουν στοιχεία του εαυτού τους και να γίνονται καλύτεροι (ή και ίσως όχι!) σε αυτή την διαρκή κρίση.

Κι όλα αυτά μέσα σε μια αφήγηση πραγματικά πυκνή, με τρόπο που πολύ απλά δε βλέπουμε πια στην τηλεόραση – και σίγουρα όχι στην αποκαλούμενη πρεστίζ τηλεόραση, με σειρές των 8-10 επεισοδίων που εκτυλίσσονται με ρυθμό σαλιγκαριού, λέγοντας μια ιστορία 4 ωρών σε 9, και με σεζόν που παίρνουν 3 χρόνια τη φορά για να γυριστούν.

Το Pitt αντιθέτως, έχοντας ένα εξαιρετικά υψηλό στάνταρ αφήγησης, γραφής και ερμηνειών, στριμώχνει μέσα του μια πλειάδα χαρακτήρων και ιστοριών καθώς διαρκώς μετακινούμαστε από τη μία στην άλλη, δίχως νεκρούς χρόνους, επαναλήψεις και κενά. Το φορμάτ του επεισοδίου σε ‘αληθινό χρόνο’ δίνει έναν κατά τόπους φρενήρη ρυθμό στην αφήγηση, με νέες πλοκές και νέους ασθενείς να έρχονται στην εικόνα πριν καλά καλά φύγουν οι προηγούμενοι, και με επεισόδια να ολοκληρώνονται συχνά σε πολύ απρόσμενα σημεία, αψηφώντας τους εντελώς συμβατικούς ρυθμούς τηλεοπτικής αφήγησης – την οποία το Pitt κατά τα άλλα υπηρετεί πλήρως.

(Ο τρόπος με τον οποίο οι πλοκές τρέχουν παράλληλα αλλά και άτακτα, καλύπτοντας χώρο όσων επεισοδίων χρειαστεί η κάθε μία, κάνει το Pitt κάτι ανάμεσα σε season-long ιστορία της σύγχρονης τηλεόρασης, και procedural δομής της παλιάς. Δεν είναι ούτε ακριβώς το ένα, ούτε ακριβώς το άλλο. Με έναν περίεργο τρόπο μου θύμισε το Sense8 των Γουατσόφσκι: Η ιστορία απλώς απλώνεται, σαν κλαδιά μέσα σε δάσος, δημιουργώντας ένα αγνό longform διήγημα, πυκνό αλλά και σε διαρκή κίνηση.)

Η τέλεια εκτέλεσης μιας συνταγής τόσο-όσο πειραγμένης, η ανάσυρση της νοσταλγίας αλλά με σκοπό κάθε άλλο παρά την ξερή επανάληψη, και ένα πλέγμα ιστοριών γεμάτες χαρακτήρα (και χαρακτήρες), διλήμματα, συγκρούσεις, ηθική, και δράμα, κάνουν τελικά το The Pitt μια τέλεια συνθήκη επαναφοράς ενός τηλεοπτικού μοντέλου που στην πραγματικότητα δε σταμάτησε ποτέ να δουλεύει.

Στην επαύριο μάλιστα της μεγάλης βραδιάς της σειράς στα Έμμυ –όπου κέρδισε 5 βραβεία ανάμεσά τους Καλύτερης Δραματικής Σειράς και Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον Νόα Γουάιλ– είναι βέβαιο πως τόσο το HBO Max όσο κι άλλα streaming δίκτυα θα προσπαθήσουν να πετύχουν την αναγέννηση αυτή, παλιών συνταγών σε είδη δοκιμασμένα σε βάθος δεκαετιών, από το ιατρικό δράμα ως το δικηγορικό. Είναι πολύ λογικό –και, προσωπικά, καλοδεχούμενο– αλλά το πιθανότερο είναι πως κανένα από αυτά δε θα είναι όσο καλό είναι το The Pitt.