ΓΙΑΤΙ ΤΟ HOME ALONE ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΗΜΕΡΑ (ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ)

Κάθε Χριστούγεννα κάνουμε όλοι την ίδια συμφωνία με τον εαυτό μας: κλείνουμε τα μάτια στη λογική και δεχόμαστε ότι ο Kevin του Home Alone έμεινε κατά λάθος μόνος του στο σπίτι, το υπερασπίστηκε με οικιακά αντικείμενα και άφησε δύο ενήλικες άντρες με τραύματα – σωματικά και ψυχικά – για μια ζωή.

Ότι το Home Alone είναι ιερό είναι γεγονός αναντίρρητο. Αν όμως η ιστορία εκτυλισσόταν σήμερα, η ταινία θα διαρκούσε περίπου δώδεκα λεπτά, θα τελείωνε με ένα FaceTime και θα υπήρχε πιθανότατα και μια επίσκεψη από κοινωνικές υπηρεσίες. Η σύγχρονη ζωή απλώς δεν θα άφηνε τον Kevin McCallister να ζήσει τη μεγάλη του στιγμή.

Όλο το στόρι βασίζεται σε μία συνθήκη: στην παντελή έλλειψη επικοινωνίας. Το 1990 αυτό έβγαζε νόημα. Οι τηλεφωνικές γραμμές έπεφταν, οι άνθρωποι πανικοβάλλονταν και όλα μπορούσαν να πάνε στραβά. Σήμερα όμως; Ο Kevin θα είχε κινητό, τάμπλετ, smartwatch ή έστω πρόσβαση σε κάποιους από τους πέντε φορτιστές που σίγουρα υπάρχουν στο σπίτι. Τη στιγμή που η Kate θα έδενε τη ζώνη της στο αεροπλάνο, θα έμπαινε στο κινητό, θα έβλεπε πως ο Kevin δεν απαντάει στο οικογενειακό group chat, θα τον εντόπιζε στον χάρτη και θα τον έπαιρνε βιντεοκλήση πριν καν σερβιριστούν τα αναψυκτικά. Το «δεν έχουμε τηλέφωνο» δεν είναι πια πλοκή – είναι συνειδητή επιλογή ζωής.

Ούτε το χάος στο αεροδρόμιο θα συνέβαινε με τον ίδιο τρόπο σήμερα. Οι σκηνές πανικού των early ’90s έχουν αντικατασταθεί από ψηφιακές κάρτες επιβίβασης, σκαναρίσματα, ειδοποιήσεις και συστήματα που ξέρουν πού βρίσκεσαι καλύτερα κι από σένα. Δεν θα είχε καμία σημασία εάν τα εκτυπωμένα εισιτήρια θα βρέχονταν ή θα βρίσκονταν στα σκουπίδια όπως συνέβη στο Home Alone. Και ένα παιδί δεν θα χαθεί τόσο απλά. Ενεργοποιούνται διαδικασίες, εμφανίζονται υπάλληλοι, κάποιος σίγουρα θα ρωτήσει, «τίνος είναι αυτό το παιδί;». Όσο για το Home Alone 2, η ιδέα πως ένα παιδί θα έπαιρνε λάθος διεθνή πτήση στο σήμερα απαιτεί τόσα πολλά λάθη, που μάλλον θα κατέληγε σε ντοκιμαντέρ true crime.

Και φυσικά, οι Wet Bandits. Δύο διαρρήκτες που έδρασαν σε μία εποχή χωρίς κάμερες, αισθητήρες και έξυπνα κουδούνια. Σήμερα δεν θα έφταναν καν στα σκαλοπάτια. Μια ειδοποίηση από κάμερα πόρτας θα αρκούσε για να ειδοποιηθεί η γειτονιά, να κληθεί η αστυνομία και να κυκλοφορούν οι φωτογραφίες τους σε ομαδικά chats πριν προλάβει καν ο Kevin να ζεστάνει το σίδερο. Δεν θα χρειαζόταν παγίδες, μόνο Wi-Fi.

Ακόμα και οι μικρές λεπτομέρειες δεν επιβιώνουν στη σύγχρονη εκδοχή. Η εμβληματική σκηνή με την παραγγελία πίτσας βασίζεται στην αμηχανία και την ανθρώπινη επαφή. Σήμερα ο Kevin θα πατούσε μερικά κουμπιά, θα πλήρωνε online, θα διάλεγε «άφησέ το στην πόρτα» και δεν θα μιλούσε σε κανέναν. Καμία σύγχυση, καμία τρομοκρατημένη αντίδραση, καμία κωμωδία. Η πρόοδος έχει και απώλειες.

Κάποια στιγμή, επίσης, κάποιος θα καλούσε κάποιον. Ένα παιδί που ζει μόνο του επί ημέρες δεν περνά απαρατήρητο σε έναν κόσμο με σχολικά συστήματα, ανήσυχους γείτονες και κοινωνικές υπηρεσίες (ακόμα και της Ελλάδας – μάλλον). Ο «παρεξηγημένος» ηλικιωμένος γείτονας δεν θα ήταν παρεξηγημένος. Θα είχε ενεργό προφίλ στο Facebook και θα μάζευε πιθανότατα κάποια ομάδα εθελοντών για να προσεγγίσουν τον μικρό. Η συλλογική αδιαφορία της γειτονιάς λειτουργεί κινηματογραφικά, είναι όμως σχεδόν απίθανη.

Και αν — λέμε αν — ο Kevin τα κατάφερνε παρ’ όλα αυτά να υπερασπιστεί το σπίτι του; Η ιστορία του Home Alone δεν θα έμενε τοπική. Θα υπήρχαν βίντεο, memes, αναλύσεις, podcasts και ατελείωτα άρθρα για το πώς ένα δεκάχρονο παιδί εξουδετέρωσε δύο διαρρήκτες. Ο Kevin δεν θα αγκάλιαζε απλώς τη μητέρα του. Θα ήταν trend στο Tik Tok πριν καν προσγειωθεί το αεροπλάνο.

Κι όμως, αγαπάμε το Home Alone ακριβώς γι’ αυτό. Γιατί ανήκει σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια. Έναν κόσμο πριν την αδιάκοπη επιτήρηση και τα notifications. Έναν κόσμο όπου τα λάθη δεν γίνονταν viral και τα Χριστούγεννα μπορούσαν ακόμη να μοιάζουν με μικρό θαύμα.

Θα μπορούσε να συμβεί σήμερα; Ούτε κατά διάνοια. Θα θέλαμε να είναι διαφορετικό; Ούτε για αστείο.

Όλες οι Home Alone ταινίες στριμάρουν στο Disney+.