HOTEL AMOUR: ΕΧΕΙΣ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΣΕ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΗΜΙΔΙΑΜΟΝΗΣ;

Να ‘μαστε πάλι μαζί, η Μία Κόλλια και η Γεωργία Οικονόμου, η Γεωργία και η Μία, μαζί με μια ωραία παρέα να τα λέμε με ταλαντούχους ανθρώπους και να μαθαίνουμε τα της δουλειάς τους, τις αγωνίες τους, τις μεταπτώσεις τους και τελικά, τις χαρές τους. Τις χαρές των επιτυχιών τους, αφού δίπλα μας είναι άνθρωποι καταξιωμένοι, αλλά πάνω από όλα πολύ αγαπητοί.

Ο απίθανος ευφάνταστος Θέμης Καραμουρατίδης, ο αγέρωχος ευρηματικός Γεράσιμος Ευαγγελάτος, η χαρισματική καλό (ανοιχτό) καρδη Σμαράγδα Καρύδη, ο πολυπράγμων γοητευτικός Γιώργος Παπαγεωργίου, ο ασυναγώνιστος εκρηκτικός Γιλμάζ Χουσμέν.

Να μας βάζουν μέσα στα “δωμάτια” της καρδιάς του Hotel Amour, του ξενοδοχείου της ζωής των ζευγαριών τους. Να μας θυμίζουν τις δικές μας ζωές, ανεξαρτήτως ρόλου. Ολοι είμαστε όλοι οι πρωταγωνιστές, όλοι έχουμε ζήσει όσα τους παιδεύουν και τους απογειώνουν, όλοι έχουμε κλάψει, χαρεί και τσουρουφλιστεί στα δικά μας μικρά πανδοχεία του έρωτα.

Η συζήτηση ξεκίνησε από την προσωπική μας εμπειρία μας αφού την προηγούμενη βραδιά ήταν που εμείς είδαμε την παράσταση. Η Σμαράγδα Καρύδη είναι εκεί παρούσα κάθε μέρα και “ψυχολογεί” το κοινό. Μας μιλά για αυτό και για το πώς το συναισθάνεται “Το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι αν στο διάλειμμα ή και κατά τη διάρκεια θα φύγει κάποιος. Και όχι, από εδώ δεν φεύγει κανείς. Ομως, προσέχω και άλλα, όπως η διάθεση ή η μίξη του κοινού. Εχθές, για παράδειγμα, που ήσασταν εσείς, ήταν από τις ελάχιστες φορές που ο κόσμος δεν χειροκρότησε σε κάθε τραγούδι από την αρχή, αλλά ζεστάθηκε αργότερα. Πάντα υπάρχει κοινό και κοινό”.

Ο Θέμης Καραμουρατίδης συνεχίζει “Ισως αυτό όμως να είναι καλύτερο γιατί σημαίνει ότι τους κερδίζει σταδιακά η παράσταση, ότι παρ’ όλη την αμηχανία και τη δυσκολία ίσως να κατανοήσουν το είδος, τελικά μπαίνουν”.

Πώς λοιπόν ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια;

Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος εξηγεί πως “Μετά την Απλή Μετάβαση νιώσαμε ότι ανοίξαμε έναν δρόμο που μας αφορά αληθινά, που μας ταιριάζει και μας δίνει μια χαρά βαθιά. Και διαπιστώσαμε κάτι που δεν ήταν δεδομένο: ότι υπάρχει ένα κοινό που διψά για πρωτότυπα μουσικά έργα. Για ένα είδος που είναι, από τη φύση του, δύσκολο. Το κοινό συχνά στέκεται αμήχανο μπροστά του, οι παραγωγοί ακόμη πιο αμήχανοι, και γύρω του επικρατεί ένα γενικότερο μούδιασμα.

Εκεί σταθήκαμε τυχεροί. Είχαμε την Prime και τη Βανέσσα Αδάμου, ανθρώπους που μας υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή. Αυτό είναι ένα προνόμιο σπάνιο: να έρχεται κάποιος και να σου λέει «κάνε αυτό που αγαπάς να κάνεις».

Έτσι, με τον Θέμη καθίσαμε και αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι πραγματικά θέλουμε να δημιουργήσουμε. Θέλαμε σύγχρονες ιστορίες, ανθρώπους δικούς μας, θέλαμε να μιλήσουμε με όχημα τα βιώματά μας. Και καταλήξαμε σχεδόν αυτονόητα στον έρωτα. Στον σύγχρονο έρωτα, έτσι όπως ζει, δοκιμάζεται και μεταμορφώνεται σήμερα. Γιατί ο έρωτας συνεχίζει να μας καίει, να μας απασχολεί, να μας κινεί όσο τίποτε άλλο”.

Και συνεχίζει: “Το θέμα προέκυψε να είναι ο έρωτας σε διαφορετικές ηλικίες, σε διαφορετικές συνθήκες και φάσεις. ‘Ολοι είτε το ομολογούμε είτε όχι, έχουμε μια τρομερή αμηχανία με το σεξ. Όλοι έχουμε ζήσει μια πρώτη φορά και σχεδόν όλοι έχουμε κουβαλήσει έναν τρίτο άνθρωπο ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Δεν γίνεται λοιπόν να μη σε πιάσει κάπου το έργο”.

Ο τέταρτος ήρωας, το Ξενοδοχείο και η Σμαράγδα Καρύδη

Και βέβαια υπάρχει και ο τέταρτος “ήρωας”: το ξενοδοχείο. Μια συνθήκη που από μόνη της καθορίζει τα πάντα.

“Για μένα τα ξενοδοχεία», συνεχίζει ο Γ. Ευαγγελάτος, «έχουν κάτι πολύ χαρακτηριστικό, ειδικά αυτά της βραχείας μίσθωσης. Σε κάνουν να νομίζεις ότι μπορείς να ξεφύγεις από την πραγματικότητά σου και να παίξεις όποιον ρόλο θέλεις, με όποιον άνθρωπο θέλεις, χωρίς καμία συνέπεια. Από τη στιγμή που μπαίνω, έχω ήδη εφεύρει μια καινούρια ταυτότητα. σαν να άφησα όλα μου τα βιώματα έξω από την πόρτα”.

Πώς λοιπόν οι παραστάσεις σας παίρνουν σάρκα και οστά;

“Ξεκινάμε πάντα κάπως παράξενα», λέει ο Θέμης Καραμουρατίδης. “Ο Γεράσιμος φέρνει ένα πολύ γενικό πλαίσιο, μια ιστορία, δυο–τρία τραγούδια, χωρίς κάτι πιο συγκεκριμένο”.

“Και κάπως σαν παζλ”, προσθέτει η Σμαράγδα Καρύδη, “Τα πράγματα απλώνονται, διαχέονται»”.

Ο Γ. Ευαγγελάτος συνεχίζει: “Υπάρχει ένα σκαρίφημα, κάθε σκηνή την έχω στο μυαλό μου και ο Θέμης αναλαμβάνει το τραγούδι και τη συνθήκη. Πλέον δουλεύουμε σαν να είμαστε ένας άνθρωπος. Με ενδιαφέρει πολύ να νιώσει αυτούς τους ήρωες, γιατί αυτό με βοηθάει κι εμένα να φτιάξω την πρόζα. Φανταστείτε πως πολλά έχουν χτιστεί από το μπριφάρισμα που του κάνω για το τι είναι κάθε ζευγάρι”.

“Νομίζω ότι πια δουλεύουμε σχεδόν «γκομενικά» – με τη λογική ότι εγώ πάντα –ειδικά τώρα με το μιούζικαλ– θέλω να «τρελαθεί» ο Γεράσιμος. Οπότε, στέλνουμε μηνύματα στο Viber, ακούμε μαζί τις μουσικές μου και περιμένω με αγωνία την απάντησή του.” αναφέρει ο Θέμης Καραμουρατίδης.

Στη Σμαράγδα πώς φτάσατε;

Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος εξηγει πως “Η Σμαράγδα είναι από τους ανθρώπους που πάντα λέγαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε κάτι μαζί. Αυτό που με γοητεύει σε αυτήν, είναι πως σέβεται τη μουσική δραματουργία, κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο στην Ελλάδα. Το μιούζικαλ παραμένει ένα «προβληματικό» είδος και πολλοί σκηνοθέτες νιώθουν αμηχανία μπροστά στο «Τώρα σταματάμε να μιλάμε και αρχίζουμε να τραγουδάμε», ενώ εκείνη το θέλει πολύ”.

Ο Θέμης Καραμουρατίδης αποκαλύπτει πως “Όταν είδα τον Κουτρούλη, της είπα βγαίνοντας: «Θέλουμε να κάνουμε κάτι μαζί». Κι εκείνη μου απάντησε: «Ναι, βεβαίως». Και μετά όποτε βρισκόμασταν το λέγαμε! «Αντε να συνεργαστούμε!». Ειλικρινά, τη θαυμάζω. Είναι συγκινητικό πλάσμα. Και λέω δημόσια πως την αγαπώ.”

Και η Σμαράγδα Καρύδη προσθέτει: “Ξέρετε πόσος κόσμος δεν πίστευε ότι διάλεξα τον Κουτρούλη να κάνω μιούζικαλ και μάλιστα στην καθαρεύουσα;
Λατρεύω το μιούζικαλ. Από μικρή, ό,τι ονειρευόμουν είχε σχέση με χορό, τραγούδι και μία που βγαίνει με φτερά και πούλιες και κάνει σόου. Ήθελα πάντα να δίνω χαρά στον κόσμο. Με τα παιδιά έδεσα αμέσως. Σαν να δουλεύαμε μαζί χρόνια. Όταν με πήραν τηλέφωνο, δεν υπήρχε ακόμα έργο. Υπήρχε μόνο η ιδέα. Δεν μπορούσα να πω «όχι». Αν έχεις ακούσει τα τραγούδια τους, έχεις δει την «Απλή Μετάβαση» και ξέρεις τις δουλειές τους, λες «εντάξει, πάμε, όπου βγει»”.

“Κι αυτό είναι ένα από τα πιο συγκινητικά πράγματα και ταυτόχρονα η μεγαλύτερη ευθύνη: να παίρνεις ανθρώπους και να τους λες «το έργο δεν υπάρχει ακόμη, αλλά εμπιστευθείτε μας ότι θα προκύψει κάτι που δεν θα σας εκθέσει, που θα σας δώσει χαρά και θα θέλετε να το κάνετε χωρίς να βλαστημάτε». Είμαστε τρομερά τυχεροί και συγκινημένοι που όλοι, ανεξαιρέτως, είπαν «πάμε»” λέει ο Γ. Ευαγγελάτος.

Για να πάμε τώρα στους ηθοποιούς. Πώς επιλέξατε; Βάση φωνής;

“Εννοείται πως ήταν ζητούμενο προφανώς να τραγουδούν και οι συγκεκριμένοι τραγουδούν καλά” διευκρινίζει η Σμαράγδα Καρύδη.

Ο Γιλμάζ Χουσμέν, ο ένας εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης αναφέρει: “Από πολύ μικρός άκουγα τα τραγούδια των παιδιών. Και αυτό ενέχει τον κίνδυνο να σου προδώσουν το αίσθημα που σου είχαν προκαλέσει. Αλλά τους αγάπησα ακόμη περισσότερο και καλλιτεχνικά και σε ανθρώπινο επίπεδο.

Ο Θέμης Καραμουρατίδης εξηγεί πως : “οι τρεις μας φτιάξαμε την ομάδα. Και οι συνιστώσες ήταν πάρα πολλές: ποιος είναι ελεύθερος, ποιος μπορεί να παίζει και να τραγουδάει και να αντέχει σωματικά, τρία, ποιος μας συγκινεί, ποιος ταιριάζει ηλικιακά με τον ρόλο.

Και νομίζω ότι όσο ενώνονταν τα κομμάτια, τόσο συγκινούμασταν. Και αυτό, πιστεύω, οφείλεται στη Σμαράγδα: στον δαιμόνιο, «αγγελικό» της ρόλο να κάνει τα πάντα να κυλάνε σαν νεράκι. Ήταν αληθινά ένα τρομερά δύσκολο project γιατί μιλάμε για 27 τραγούδια, 8 ηθοποιούς και ζωντανή ορχήστρα.

“Προσωπικά πιστεύω πως ο σκηνοθέτης πρέπει να μορφοποιεί όσα σκέφτεται χωρίς να το καταλάβει κανείς. Το πιο δύσκολο δεν είναι να συλλάβεις την ατμόσφαιρα, είναι να χειριστείς όλους τους διαφορετικούς χαρακτήρες, ώστε να έρθουν με χαρά και όχι «με το ζόρι». Δεν αντέχω την κακοποίηση στο θέατρο – το να επιβάλλεις τη γνώμη σου βίαια. Με ενδιαφέρει πολύ αυτό, δεν μπορώ να ζω σε περιβάλλον που δεν είναι έτσι.” συμπληρώνει η Σμαράγδα Καρύδη.

Όταν σκηνοθετεί μία ηθοποιός όλα κυλάνε σαν…νερό

Δεν έχει να κάνει πάρα πολύ με το ότι είσαι ηθοποιός τόσα χρόνια;

“Σίγουρα έχει, γιατί είμαι στη θέση τους και ξέρω πόσο εκτεθειμένοι νιώθουν” απαντά.

Ο Γιλμάζ Χουσμέν σημειώνει: “Είναι πολύ σημαντικό και για σένα που είσαι πάνω, ο τρόπος με τον οποίο σε αντιλαμβάνεται αυτός που είναι κάτω. Οταν σε καταλαβαίνει 150%, σε απελευθερώνει -είναι, άθελά του ή ηθελημένα μια αγκαλιά”.

“Θεωρώ γενικά ότι το να είσαι ηθοποιός είναι απαραίτητο για τη σκηνοθεσία. Και για αυτό θεωρώ λάθος την ερώτηση «γιατί όλοι οι ηθοποιοί τώρα σκηνοθετούν;». Αν δεν έχεις την εμπειρία τού να βρίσκεσαι στη σκηνή, θέατρο δεν γίνεται. Το θέατρο ξεκινάει από τον ηθοποιό – χωρίς εκείνον, δεν υπάρχει. Οι μεγάλοι σκηνοθέτες -ο Κουν, όλοι οι παλιοί- προσπάθησαν να γίνουν ηθοποιοί. Και ο Σαίξπηρ και ο Μολιέρος έπαιζαν.
Το θέατρο έχει μια «αλητεία» που πρέπει να την έχεις ζήσει για να καταλάβεις τη θέση του άλλου στη σκηνή” λέει η Σμαράγδα Καρύδη.

Είναι ένα είδος διαχείρισης εικόνας και συναισθημάτων – ένα συναισθηματικό μάνατζμεντ…

Ο Θέμης Καραμουρατίδης αναφέρει: “Υπάρχουν δύο τρόποι να λειτουργείς. Ο ένας είναι να γίνεσαι ο «κακός» -να δημιουργείς κλίμα φόβου. Πολλοί σκηνοθέτες δημιουργούν ένα τέτοιο κλίμα, ένα σκοτεινό σύννεφο μπαίνοντας στον χώρο. Αυτό τους δίνει εξουσία -νιώθουν δυνατοί και γυρίζουν σπίτι με το αίσθημα ότι πέτυχαν”.

“Για μένα έχει σημασία η επιστροφή σπίτι σου με την αίσθηση ότι σε εκτιμούν και τους εκτιμάς, ότι έβγαλαν οι άνθρωποι τον καλύτερο εαυτό τους γιατί ήταν χαρούμενοι” λέει η Σ. Καρύδη.

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου που επίσης πρωταγωνιστεί στην παράσταση παίρνει τη σκυτάλη και λέει πως “εγώ βγήκα στο θέατρο σε μια εποχή που ήμασταν μια γενιά νέων ηθοποιών που θεωρούσαμε σχεδόν υποχρέωσή μας να «μαστιγωθούμε» από τον σκηνοθέτη. Αν δεν συνέβαινε αυτό, νομίζαμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Νιώθαμε ότι πρέπει να φάμε «ξύλο», να υποστούμε ένα ψυχολογικό μπούλινγκ για να εμβαθύνουμε σε έναν ρόλο, για να βαφτιστούμε «σοβαροί.

Αυτό καλλιεργήθηκε σαν συνείδηση και το ζούσα και βγαίνοντας από το Εθνικό. Οπότε αρνιόμουν οποιαδήποτε δουλειά τηλεοπτική ή άλλη που θα μπορούσε να μου φέρει χρήματα. Ήρθε η κρίση και το απογύμνωσε. Μετά ήρθε ο Covid και το ολοκλήρωσε· όλο αυτό το παραμύθι έσβησε. Και καταλάβαινες ότι αυτή η ταλαιπωρία προέρχονταν κυρίως από ανθρώπους που δεν ήταν μόνο αυστηροί, αλλά και κάπως… ανώμαλοι. Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι φάγαμε μια μεγάλη «φόλα» αρχίσαμε να εκτιμάμε τους ανθρώπους σαν τη Σμαράγδα, που σε επαναφέρουν στη θεατρική χαρά.

Και ξέρεις, αυτή η αίσθηση ότι η χαρά δεν είναι ντροπή ή κάτι επιφανειακό, είναι κάτι που με συγκινεί. Γιατί πολύ καιρό πίστευα ότι για να σε πάρουν σοβαρά στη δουλειά, έπρεπε να δείχνεις το σκοτάδι σου, το βάρος σου, την ανησυχία σου. Τώρα καταλαβαίνω ότι η χαρά έχει την ίδια σημασία, αν όχι μεγαλύτερη”.

Και η Σμαράγδα Καρύδη προσθέτει: “Υπάρχει και από τον κόσμο αυτή η τάση: όταν δεν καταλαβαίνουν μια παράσταση, το χρεώνουν στον εαυτό τους ότι είναι «ηλίθιοι». Το πρόβλημα είναι του έργου τέχνης που δεν γίνεται κατανοητό, και για να γίνει δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι φτηνό”.

Hotel Amour λοιπόν. Πώς αισθάνεσθε τον τίτλο;

“Θα σας πω κάτι άσχετο” λέει ο Γιώργος Παπαγεωργίου, “όταν πρωτοδιάβασα το έργο, μου θύμισε ένα ραντεβού που είχε αποδειχθεί παντελής πανωλεθρία. Πήγα με το κορίτσι στο πρώτο ραντεβού στο Amor του Χάνεκε. Το κορίτσι είχε πλαντάξει στο κλάμα, εγώ έντρομος σκεφτόμουν «Χριστέ μου, όλο λάθος!» – αλλά αυτό το συναίσθημα με πήγε κάπως εκεί, στον τίτλο.

Πέρα από τα αστεία, όταν διαβάσαμε το έργο, συνειδητοποιήσαμε τα ζευγάρια και οι χαρακτήρες μας κάπως συναντιούνται στη ζωή και στην παράσταση. Όχι αμιγώς ως γεγονότα, αλλά οι χαρακτήρες μας επέτρεψαν να αντλήσουμε στοιχεία από τον εαυτό μας για να ζωντανέψουν οι ρόλοι”.

“Εγώ δεν ξέρω πώς γίνεται να μην βάλεις και τον εαυτό σου σε έναν ρόλο. Από πού αλλού να αντλήσεις δηλαδή; Το έργο είναι διαχρονικό, αγγίζει πανανθρώπινα θέματα” λέει η Σμαράγδα Καρύδη.

Και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος προσθέτει “Η παράσταση μιλά ανοιχτά και όμορφα για τον έρωτα και το σεξ, είναι η απόλυτη υπέρβαση. Και η ομάδα που λειτουργεί άψογα μου δίνει μεγάλη αυτοπεποίθηση και σιγουριά”.

Ο Γιλμάζ θυμάται “τις πρώτες πρόβες, όταν ήμασταν εντελώς χαμένοι, όταν δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω. Και τώρα βλέπεις πώς όλα συνδέονται, πώς το τραγούδι, ο χορός και η θεατρική στιγμή ενώνονται και δημιουργούν κάτι μοναδικό. Είναι πραγματικά υπέροχο”.

Και ο Γιώργος Παπαγεωργίου συμπληρώνει: “Και το πιο ωραίο είναι όταν βλέπεις τους συναδέλφους σου να ξεπερνούν τον εαυτό τους. Όλοι είχαν τις ανασφάλειες τους, όλοι είχαν τις δυσκολίες τους, αλλά για να βγει κάτι που αξίζει, όλοι τα αφήσαμε πίσω μας. Και ξέρεις τι άλλο είναι ωραίο; Όταν βλέπεις το κοινό να γελάει, να συγκινείται, να συμμετέχει.

Αυτή η ενέργεια είναι αλληλένδετη με αυτό που κάνεις στη σκηνή. Για μένα, αυτή η εμπειρία είναι υπέρβαση Θυμάμαι μια φορά που χάσαμε τον ρυθμό σε ένα τραγούδι και ξαφνικά όλοι αρχίσαμε να γελάμε. Κι αυτό το γέλιο πέρασε και στο κοινό, σαν να τους μεταφέρθηκε η ενέργεια μας. Είναι απίστευτο πώς η αυθόρμητη στιγμή μπορεί να αλλάξει ολόκληρη την αίσθηση της παράστασης”.

Και η Σμαράγδα Καρύδη καταλήγει: “ Κι αν μπορώ να κλείσω με μια σκέψη… Το μιούζικαλ αυτό, που δεν είναι ούτε υπερπαραγωγή, ούτε ξενόφερτο, ούτε επιτηδευμένο, είναι μια αλήθεια. Είναι κάτι ελληνικό, ζωντανό, που συνδέει τους ανθρώπους. Και αυτή η αλήθεια, ξέρεις, είναι που κάνει όλη τη διαφορά. Και γι’ αυτό, όταν βλέπω τα παιδιά να δουλεύουν με τέτοιο πάθος, να εκτίθενται, να μοιράζονται, να γελάνε, να χορεύουν, να τραγουδάνε, ξέρω ότι κάτι μαγικό συμβαίνει.

Κάτι που ξεπερνάει τις λέξεις, τις νότες και τα βήματα. Κι αυτό είναι που θέλω να κρατήσουν όλοι όσοι το βλέπουν. Και το ωραίο είναι ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Κι εκεί συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό δεν είναι μόνο δουλειά. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι εμπιστοσύνη, είναι συνεργασία, είναι μια κοινή προσπάθεια να πεις μια ιστορία με αλήθεια. Και όταν η ομάδα λειτουργεί έτσι, τότε νιώθεις ότι κάτι πραγματικά ζωντανεύει.

Και γι’ αυτό λέω πάντα, αν δεν εκτεθείς εσύ πρώτος, αν δεν βάλεις μέσα σου τα συναισθήματα, τα λάθη, τις αμηχανίες, δεν μπορεί να το νιώσει κανείς. Είναι σαν να παίζεις ένα παιχνίδι που χωρίς τον ένα παίκτη να ρισκάρει, δεν ξεκινάει καν το παιχνίδι. Το ωραίο είναι ότι όλοι όσοι συμμετέχουν, οι ηθοποιοί, οι μουσικοί, όλοι, βάζουν κάτι από τον εαυτό τους. Και αυτή η αυθεντικότητα κάνει όλη τη διαφορά. Δεν είναι απλώς τέχνη. Είναι μια συνάντηση, μια ζύμωση, ένα πείραμα ζωής”.