PRIMAVERA 2025: H “ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ” ΤΗΣ ΠΟΠ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΝΩΘΗΚΕ – ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΗΜΑΣΤΑΝ ΕΚΕΙ

Φαντάσου πριν λίγα χρόνια, όταν το Primavera Sound της Βαρκελώνης εδραιωνόταν ως το απόλυτο taste-making μουσικό φεστιβάλ της Ευρώπης –αν όχι του κόσμου–, φέρνοντας στα stages του το πιο εκλεκτικό line-up ανεξάρτητης και εναλλακτικής μουσικής του πλανήτη, να προσπαθούσες να εξηγήσεις στους θαμώνες ότι το σωτήριο έτος 2025, στη είσοδο του φεστιβάλ θα αντικρύζουμε αυτή την εικόνα.

Ένα τεράστιο διακοσμητικό με τρεις μεγάλες φιγούρες των Powerpuff Girls, των τριών ηρωίδων του κλασικού animation, να στέκονται περήφανα στο βάθρο τους και να καλωσορίζουν τους χιλιάδες φεστιβαλιστές:

Είναι ένα meme που έγινε πραγματικότητα, με τη διοργάνωση να το αγκαλιάζει πλήρως: Τα τρία μεγαλύτερα ονόματα της ποπ μουσικής αυτή τη στιγμή – η Charli xcx με το εμβληματικό brat summer του ‘24, η αναπολογητικά υπερσεξουαλική Σαμπρίνα Κάρπεντερ, η θεατρική και άκρως συναισθηματική Chappell Roan – ανακοινώθηκαν ως headliners της φετινής διοργάνωσης στην μάλλον πιο ακραία απότομη στροφή που έχει κάνει ποτέ το φεστιβάλ.

Η ιδέα πως τρεις νεαρές ποπ ντίβες θα ήταν τα πρώτα ονόματα για κάθε μια από τις τρεις μέρες του πάλαι ποτέ indie Primavera είχε όπως ήταν λογικό μεγάλο αντίκτυπο στην κοινότητα, με πολύ κόσμο να απέχει και άλλους να αναρωτιούνται σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιαμτσίκα. Προφανώς το Primavera λειτούργησε εδώ έξυπνα, ειδικά με τον τρόπο με τον οποίο αγκάλιασε αυτή την μοναδική συνύπαρξη και το όλο meme γύρω από αυτήν.

Οι τρεις σταρ, που κυριάρχησαν λίγο πολύ το ίδιο διάστημα, άρχισαν κάποια στιγμή να αναφέρονται συλλογικά ως Powerpuff Girls, καθώς τα χαρακτηριστικά τους χρώματα, αλλά και οι φιγούρες τους, με έναν απίθανο τρόπο παραπέμπουν 1:1 στη δημοφιλή animation τριάδα. Το Primavera όχι απλά αγνόησε το meme της υπόθεσης, αλλά το αγκάλιασε κιόλας, και οι φιγούρες στην είσοδο το αποδεικνύουν – μέχρι και μπλουζάκι Powerpuff Girls πουλούσε στο επίσημο merch.

Όμως πίσω τα memes και πίσω από την προφανή εμπορική διάσταση αυτής της στροφής, η πιο ουσιώδης νομίζω διαπίστωση είναι πως στην πραγματικότητα, τίποτα από αυτά δεν προδίδει το πνεύμα της διοργάνωσης. Μιλούσαμε παραπάνω για taste-makers, για ένα φεστιβάλ που πάντα ήθελε να βρίσκεται στην αιχμή της μουσικής αναγνώρισης και των τάσεων. Και, πολύ απλά, δεν υπάρχει καμία τάση αυτή τη στιγμή που ξεπερνά τη συλλογική συνύπαρξη αυτών των τριών γυναικών.

Ακόμα και το γεγονός πως δεν έφερε την μία ή τις δύο από αυτές (η Charli ας πούμε έχει παίξει πολλές φορές Primavera και 100% ταιριάζει στο φεστιβάλ, ενώ δε θα ήταν καθόλου αταίριαστο το να ανακοινωνόταν μόνη της η Chappell Roan, μια περφόρμερ με τεράστιο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον), αλλά ήθελαν να είναι το Ένα Και Μοναδικό Φεστιβάλ που θα κλείσει και τις τρεις, υπογραμμίζει την ίδια διάθεση να βρίσκεται στην αιχμή τάσεων και εξελίξεων.

Τον περασμένο Οκτώβριο, όταν ανακοινώθηκε το –σοκαριστικό τότε– line-up, η Charli xcx πήγε αμέσως στο τουίτερ για να εκφράσει αυτό που κάθε Πολύ Ονλάιν άτομο σκεφτόταν:

Πες το Αγία Τριάδα, πες το Powerpuff Girls, πες το όπως θες: Το Primavera είχε καταφέρει να πάρει μια Στιγμή Στο Χρόνο και να την μετατρέψει σε line-up. Κι ο κόσμος, προφανώς, συνέρρευσε.

CHARLI XCX ΚΑΙ Η ΕΚΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΜΟ

Headliner της πρώτης μέρας ήταν η Charli xcx, για την οποία έτσι κι αλλιώς το φεστιβάλ είναι πολύ γνώριμο – έχει παίξει ξανά στο παρελθόν, πιο πρόσφατα στην ακριβώς περσινή έκδοση, την εβδομάδα κυκλοφορίας του brat. Το περσινό Primavera ήταν η τελευταία στιγμή στο χρόνο που στο stage ανέβαινε η παλιά Charli, που ακολουθούσαμε ευλαβικά εδώ και μια δεκαετία όσοι πάντα θαυμάζαμε τον πειραματικό της ποπ ήχο. Το φετινό Primavera, ήταν η επιστροφή της ως, πλέον, εστεμμένη.

Ένα χρόνο μετά το brat, η βρετανίδα καλλιτέχνης έχει πλέον εκτοξευθεί στην αφρόκρεμα της ποπ, έχει μαζέψει βραβεία, έχει γίνει σημείο αναφοράς στην κοινωνία, στην πολιτική, στην τέχνη και, α, ναι, και στη μουσική. Headliner για πρώτη φορά στην κεντρική σκηνή (το μέρος που χαϊδευτικά αποκαλείται Μόρντορ από τους θαμώνες του φεστιβάλ), τώρα πλέον δεν ήταν εκεί ως σκληροπυρηνική επιλογή, αλλά ως βασικός πόλος έλξης. Είναι κάπως συγκινητικό ως διαδρομή, κυρίως επειδή έγινε με 100% δικούς της όρους.

Τη σκηνή μάλιστα μοιράστηκε με τον Τρόι Σιβάν, έναν συμπαθέστατο τραγουδιστή και περφόρμερ κομματιών όπως το Rush και Got Me Started, παίζοντας για πρώτη φορά στην Ευρώπη το κοινό τους φετινό tour με τίτλο SWEAT.

Και, φίλε αναγνώστη, sweat we did. Εναλλάξ οι δυο τους ανέβαιναν στη σκηνή, λίγα τραγούδια η μία, λίγα ο άλλος. Έπαιζαν στην ουσία δύο παράλληλα σόλο σόου, αλλά πλεγμένα κατά αυτό τον τρόπο μεταξύ τους, είχαν σαν αποτέλεσμα τα κομμάτια του Τρόι να λειτουργούν ως μικρές ανάσες από τα κομμάτια της Charli. Εκείνη, δίχως χορευτές, δίχως σκηνικό (παρά μια σκαλωσιά στο πίσω μέρος), σε ένα τεράστιο άδειο stage, χόρευε ασταμάτητα, δίχως ανάσα, σα δαιμονισμένη. Μια ασταμάτητη κίνηση, τραγούδι, χορός, μια club εμπειρία συμπιεσμένη σε ένα 40λεπτο σόλο περφόρμανς με μικρά διαλείμματα.

Όταν εμφανίστηκε στη σκηνή η Charli, πίσω της έπεσε ένα τεράστιο banner με το εμβληματικό πλέον γραφικό του εξωφύλλου του brat – αλλά η λέξη brat ήταν σαν μουτζουρωμένη και η κουρτίνα ήταν ξεσκισμένη. Η Charli μας έλεγε πως η περίοδος αυτή τελείωσε. Το banner έπεσε στο έδαφος μετά από ένα μόλις τραγούδι, και ο μεγάλος χορός μόλις ξεκινούσε: 360, Guess, Von Dutch, Apple (με απολαυστικό cameo ως apple girl την Chappell Roan), και όλα τα λοιπά Club Classics.

Η Charli χόρευε μανιασμένα μόνη στο γεμάτο glitch και ιδρώτα πειραματικό ρέιβ της, ο Τρόι έκανε αργές και γεμάτες σεξουαλικό πόθο κινήσεις παρέα με τους χορευτές του. Αν το brat ως άλμπουμ είναι μια ωδή στην μπερδεμένη αίσθηση του να παρτάρεις μεγαλώνοντας, το SWEAT είναι ένα περφόρμανς-συμβολισμός αυτής της ξέφρενης νύχτας στο κλαμπ. Τις μισές στιγμές η σεξουαλική ενέργεια γεμίζει τον χώρο. Τις άλλες μισές, νιώθεις σα να χορεύεις μόνο, σαν ο υπόλοιπος κόσμος να μην υπάρχει καν.

Σε ένα γενικότερο επίπεδο θα ήθελα να έχω δει ένα σόλο σόου της Charli ομολογώ. Ως φαν όλης της διαδρομής της, θα απολάμβανα μια συναυλία που να αγκαλιάζει περισσότερο την ιστορία της. Αλλά, όπως κι αν το δεις, υπάρχει κάτι ξεχωριστό σε αυτή τη brat στιγμή, οπότε ήταν και κάπως ταιριαστό να τη βλέπουμε να εστιάζει σε κομμάτια αυτού του άλμπουμ – αν και δεν έλειψαν και τα μικρά δώρα, από το αγαπημένο μου Track 10 του κορυφαίου άλμπουμ της (Pop 2) μέχρι το σταθερά ξεσηκωτικό I Love It που έγραψε πριν 13 χρόνια(!) για τις Icona Pop.

ΤΟ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΒΑΡΙΕΤΕ ΤΗΣ ΣΑΜΠΡΙΝΑ ΚΑΡΠΕΝΤΕΡ

Ήταν πολύ σωστή η κατανομή των headliners στις τρεις μέρες. Πρώτη μέρα Charli xcx όπου μετά βεβαιότητας θα άφηνα τα κοκαλάκια μου στο γρασίδι της Μόρντορ – πράγματι, για να καταφέρω να είμαι κοντά στο stage για τη συναυλία, έπρεπε να περιμένω στο ίδιο σημείο για περίπου 4-5 ώρες, και το ότι ξεκίνησε μετά τη 1 το βράδυ σίγουρα δε βοηθούσε στη συγκέντρωση (και μετέπειτα αποκέντρωση) του ατελείωτου κόσμου.

Οπότε η δεύτερη βραδιά με τη Σαμπρίνα Κάρπεντερ ήταν ό,τι έπρεπε, για να πάρουμε μια ανάσα και να μαζέψουμε ξανά δυνάμεις για την τρίτη. (Διαβάστε παρακάτω.)

Το άλμπουμ, τα βίντεο, τα κομμάτια, το όλο vibe που πάει η Κάρπεντερ αυτή τη στιγμή έχει να κάνει με μια απελευθερωμένη σεξουαλικότητα γεμάτη υπονοούμενα, κλεισίματα του ματιού, πονηριά και, ναι, ελαφρότητα. Τα τραγούδια της μιλάνε για σεξ κι η ίδια το απολαμβάνει – να σημειώσουμε κιόλας πως πρόκειται για μια περφόρμερ που εμφανέστατα διαθέτει χαρισματικότητα και απίστευτο κωμικό timing και θα σοκαριστούμε αν δεν την δούμε σε μεγάλο χολιγουντιανό ρόλο τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Στήθηκε λοιπόν ένα μεγάλο σκηνικό, που να εξυπηρετεί πολλούς χορευτές, διαρκή κίνηση από την ίδια και ένα διασκεδαστικό μοτίβο κάποιου τύπου βαριετέ. Όλο το σόου ήταν στημένο σαν τηλεοπτική εκπομπή με χορευτικές παρεμβάσεις, με διαφημίσεις, με επικοινωνία με το κοινό από το «σπίτι». Ήταν όλο πολύ θεατρικό, με νότες vintage αισθητικής αλλά την ίδια στιγμή γυαλισμένο και δουλεμένο με ακρίβεια χιλιοστού. Αγνό φαν, και το είδος του σόου που πλέον γεμίζει στάδια κι εμείς το απολαύσαμε σε φεστιβάλ ανάμεσα σε δεκάδες άλλα λάιβ.

Αυτό που ρισκάρει βέβαια ένα φεστιβάλ σε μια τέτοια περίπτωση, είναι να δημιουργήσει μια περίεργη ανισορροπία – στις πιο μικρές σκηνές θα πετύχαινες συχνά ελάχιστο κόσμο, ενώ ειδικά τις δύο πρώτες μέρες (περιμένοντας για Charli και Σαμπρίνα) βρήκαμε πως το κοινό που έπιανε θέση στις κεντρικές σκηνές από νωρίς, φερόταν με παραδειγματική αγένεια απέναντι τόσο στο υπόλοιπο κοινό, όσο και στους καλλιτέχνες που έπαιζαν νωρίτερα.

Ομολογώ πως διασκέδασα όταν στη διάρκεια της συναυλίας των IDLES (που έπαιξαν λίγες ώρες πριν την Charli στο κεντρικό stage), ο Τζο Τάλμποτ κατηύθυνε τη δημιουργία moshpit από τη σκηνή σαν μαέστρος, διαλύοντας όλα τα καθιστά πηγαδάκια.

Η CHAPPELL ROAN ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΦΕΤΙΝΟΥ PRIMAVERA

Δεν είχα παράπονα από το κοινό την τρίτη μέρα, που ήμουν πιο κοντά στο stage κιόλας από τις υπόλοιπες. Δεν είχα γενικώς παράπονο από απολύτως καμία συνθήκη της ζωής μου που είχε αποτέλεσμα να φτάσω να δω ζωντανά αυτή τη συναυλία.

Η Chappell Roan ήταν headliner της τρίτης μέρας – το σημαντικότερο όνομα της ποπ τον τελευταίο χρόνο, με μια μετεωρική άνοδο, ένα φανταστικό άλμπουμ, και μια απίστευτη αυθεντικότητα μέσα από την ερμηνευτική της περσόνα. Είναι μια καλλιτέχνης που νιώθω να θαυμάζω όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός, κι η οποία δε φοβάται ποτέ να μιλάει με ειλικρίνεια και συναισθηματικότητα για ζητήματα προσωπικά, κοινωνικά, πολιτικά. Είναι ειλικρινά ανεκτίμητη.

Αλλά ακόμα κι έτσι, αυτό που είδα εκείνο το βράδυ δεν το περίμενα.

Ένα τεράστιο σκηνικό χτιζόταν κομματάκι κομματάκι όλη τη μιάμιση ώρα της συναυλίας των φοβερών Fontaines D.C. στο δίπλα stage, αλλά δεν ήταν μέγεθος απλά για να υπάρχει μέγεθος. Μπροστά στα μάτια μας δημιουργήθηκε ένα παραμυθένιο κάστρο, ιδανικό σκηνικό για ένα σόου που πάταγε εξίσου στο ιπποτικό ρομάντσο, στους εφιάλτες των παραμυθιών, σε fantasy έπος, σε glam rock αποδράσεις.

Όπως και στο άλμπουμ της The Rise and Fall of a Midwest Princess, έτσι και στο σόου η Roan συνδυάζει διαφορετικές επιρροές αλλά κάνει τα πάντα να ακούγονται άμεσα και ειλικρινή, λες και δεν χρειάστηκε ο παραμικρός κόπος για να φτιαχτούν.

Μας τραγούδησε για την απόδρασή της από το μέρος που μεγάλωσε κάνοντας ξέφρενα περφόρμανς όνειρα που δε θα μπορούσε να καταλάβει η μάνα της (στο Pink Pony Club, ένα από τα πιο συγκινητικά τραγούδια που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια), μας μίλησε για πρώην που δεν ήταν αρκετοί, οδήγησε δεκάδες χιλιάδες θεατών σε μια ανατριχιαστική αρμονία με το Good Luck, Babe!, τραγούδησε κάντρι (The Giver) και ‘80s ροκ (Barracuda!!!), μας καθοδήγησε σε χορό (HOT TO GO), μας τραγούδησε με μια τέτοια φωνητική καθαρότητα και ανοιχτή καρδιά που την είδαμε μπροστά μας να δακρύζει ενώ ερμήνευε.

Η Chappell Roan βγήκε στη σκηνή με ένα εντυπωσιακό πολύχρωμο μακιγιάζ εμπνευσμένο από πεταλούδα – ένας αιώνιος συμβολισμός του ατόμου που έφτασε στην τελική του μορφή – για να τραγουδήσει τα queer anthems της στο πιο εντυπωσιακά diverse κοινό που θυμάμαι να έχω δει τελευταία. Με έλεγχο φωνής που την πήγαινε από ψίθυρο μέχρι έκσταση μέσα σε λίγες ανάσες, με αλλαγές γκαρνταρόμπας (γύρω πάντως από ένα πολύ σταθερό αισθητικό μοτίβο) και εκμεταλλευόμενη κάθε γωνιά, κάθε σκιά, κάθε όροφο(!) του σκηνικού της, τραγούδησε σχεδόν κάθε κομμάτι του ενός και μοναδικού ως σήμερα άλμπουμ της και παρέδωσε ένα σόου κατευθείαν στην Ιστορία.

Δεν είναι συχνό το να νιώθεις γύρω σου ένα ατελείωτο κοινό να νιώθει με τον ίδιο τρόπο εκείνη τη στιγμή, αλλά αυτή η συναυλία μας έφερε εκεί. «Σας αγαπώ, σας αγαπώ, σας αγαπώ, σας αγαπώ» είπε κάποια στιγμή απευθυνόμενη στον κόσμο και απλά δεν σου άφηνε περιθώριο να μην το πιστέψεις. Με μια ολόκληρη μπάντα γυναικών μουσικών στο stage για όλη τη διάρκεια της συναυλίας, με το κοινό να συμμετέχει χωρίς το παραμικρό check-out, και την αισθητική πλαισίωση της συναυλίας να αναδεικνύει τη φαντασίωση, το μελοδραματισμό, την αγνότητα, την θεατρικότητα της μουσικής της – αυτή ήταν μια πραγματικά ολοκληρωτική μουσική λάιβ εμπειρία, από οποιαδήποτε σκοπιά κι αν το κοιτάξεις.

Δεν ήταν συναυλία. Ήταν στέψη.

Η ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΗΜΑΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

Γύρω από την πολλαπλών εκφάνσεων ποπ εξτραβαγκάντσα του τριημέρου, είδαμε πολλά ακόμα εξαιρετικά λάιβ. Την πρώτη μέρα χοροπηδήξαμε στους ξεσηκωτικούς IDLES και τα τραγούδια τους για την εργατική τάξη, που μας οδηγούσαν σε moshpit σε διαρκή ροή και σε διαρκή chants για την Παλαιστίνη.

Αμέσως μετά χάσαμε Magdalena Bay γιατί προτιμήσαμε να απολαύσουμε όλο το σόου της FKA twigs γιατί δεν είναι εύκολο να την πετύχεις τελικά – έχει ακυρώσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Η απόφαση μας δικαίωσε γιατί είδαμε μια καθηλωτική συναυλία, ένα συμβολικό, άκρως σωματικό περφόρμανς δομημένο σε 3 πράξεις. Υπήρχαν στιγμές που υπήρχε απόλυτη ησυχία στην αρένα και το μόνο που ακουγόταν ήταν η φωνή της, κρύσταλλο. Κάτι που πρόκειται για κατόρθωμα όταν γύρω σου έχεις χιλιάδες άτομα έτοιμα να ξεσαλώσουν με τη συναυλία που ακολουθεί μετά.

Ο Jamie xx δεν έδωσε εκπλήξεις, αλλά το In Waves σαν άλμπουμ είναι αρκετά δυνατό από μόνο του, οπότε πέρασε ωραία η ώρα μέχρι να βγει η Charli. Ενώ αργότερα, για σβήσιμο, είδαμε τον The Dare με πάρα πολύ κέφι και πάρα πολύ ύφος να ξεσηκώνει τον κόσμο που είχε απομείνει, σε μια από τις μικρότερες σκηνές του φεστιβάλ, αυτές που είναι τοποθετημένες βασικά δίπλα στη θάλασσα, κάτω από τη γέφυρα.

Ήταν απαραίτητο να αντέξουμε κι αυτό το λάιβ ώστε να πάει 5 και να ξεκινήσει το πρωινό μετρό – αλλιώς από εκεί δύσκολα έφευγες σαν άνθρωπος, ειδικά από τη στιγμή που η headliner Charli xcx τελείωσε μετά τις 3 κι οι πάντες έβγαιναν και έψαχναν ταξί ταυτόχρονα, εκείνη την ώρα.

Ευτυχώς τις επόμενες δύο μέρες οι headliners βγήκαν νωρίτερα αποσυμπιέζοντας κάπως τον κόσμο.

H γλυκιά indie folk της Waxahatchee μας έβαλε όμορφα στο vibe της δεύτερης μέρας, λίγο πριν την ονειρική ποπ των λατρεμένων Beach House να μας ταξιδέψει μέσα από σκιές, ψιθυριστά vocals και τραβηγμένες dreamy νότες. Αμέσως νωρίτερα στην κεντρική σκηνή, οι HAIM μας έφτιαξαν το κέφι – μια από τις καλύτερες μπάντες στον κόσμο για να βλέπεις λάιβ την ώρα που έχει ακόμα απογευματάκι αλλά ο ήλιος δεν είναι άγριος.

Εκεί ενδιάμεσα σε όλα αυτά νιώσαμε την αδρεναλίνη μας να χτυπάει ταβάνι με την ένταση των hardcore punk High Vis από το Λονδίνο, που έδιναν πόνο είτε ερμηνεύοντας κομμάτια-δυναμίτες, είτε μιλώντας με βαριά αγγλική προφορά για το πολιτικό σύστημα και τον κόσμο αυτή τη στιγμή. «Ο μόνος τρόπος να μην είσαι θυμωμένος αυτή τη στιγμή είναι να μην δίνεις σημασία σε τίποτα», είπε ο τραγουδιστής Γκράχαμ Σέιλ πριν συμπληρώσει «και φυσικά αυτά εννοούνται, Free Palestine».

Το πιο ηχηρό μήνυμα ωστόσο το έστειλαν την τελευταία μέρα οι Fontaines D.C. στη διάρκεια του αναμενόμενα φανταστικού λάιβ τους, όταν την εμφάνιση της σημαίας της Παλαιστίνης στο video wall ακολούθησε το μήνυμα «το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία – χρησιμοποιήστε τις φωνές σας». Κι η μουσική ήταν άψογη, μια ώρα διαρκούς έντασης.

Ήταν μια κάπως αξέχαστη συναυλιακή στιγμή – να βλέπω γύρω μου αμέτρητα άτομα που εμφανώς ήταν ντυμένα και έτοιμα για την Chappell Roan που θα ακολουθούσε αμέσως μετά, αλλά τραγουδούσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν με τους πανκ ύμνους των ξεσηκωτικών Ιρλανδών.

Για πολύ κόσμο, το τριήμερο έκλεισε λίγο αργότερα με τους Turnstile, λίγες μέρες πριν έρθουν και στην Αθήνα. Μια συναυλία στην οποία τρεις διαφορετικοί φίλοι μου, χωρίς να έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους, ήταν σε διαφορετικά σημεία κοντά στο κάγκελο και μέσα/γύρω σε mosh. Περήφανος για αυτούς, αρκέστηκα αυτό το λάιβ να το απολαύσω από το πίσω μέρος (ναι, ναι, ακριβώς μπροστά στις μπύρες, με πιάσατε) καθώς ο κόσμος στο οπτικό μου πεδίο συγκρουόταν και ανεβοκατέβαινε.

Το συναισθηματικό άδειασμα μετά την Chappell Roan και η σωματική εξάντληση του τριημέρου σήμαιναν πως δεν είχα άλλο καύσιμο εκείνη τη στιγμή – όταν κάποιοι φίλοι κινήθηκαν ξανά προς το κεντρικό stage για να δουν LCD Soundsystem, εγώ με σεβασμό κάθισα να φάω μπέργκερ και να πιω μπύρα κοντά στην έξοδο, βλέποντας καθιστός την θεοπάλαβη ποπ μπάντα Confidence Man. Κάποια στιγμή ανάμεσα στα glitchy φωνητικά και τα σουρεάλ χορευτικά ένιωθα πως βλέπω πλέον (ποπ) παραισθήσεις.

Μετά από αυτό το φανταστικό τριήμερο, με τις Powerpuff Girls να μας καλωσορίζουν στην είσοδο, με ένα συγκεντρωμένο κοινό σαφέστατα νεότερο και απείρως diverse, με καλλιτέχνες να φωνάζουν από τα βάθη της ύπαρξής τους για τα πιστεύω τους, με μεγάλα μπλοκμπάστερ σόου και με ορμητικές ή/και οικείες ερμηνείες – είχα αρχίσει να πιστεύω πως όντως, ζούσα μια εκτεταμένη παραίσθηση. Με χρώματα γαλάζια, πράσινα και κυρίως ροζ.