ΝΤΑΛΑΡΑΣ – ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ – ΙΩΑΝΝΟΥ “ΕΣΩΣΑΝ” ΣΤΟ ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ ΟΛΑ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Την Παρασκευή 27 Ιουνίου, στην πιο ζεστή νύχτα του Ιουνίου, δύο εμβληματικές φωνές ένωσαν ξανά τις δυνάμεις τους κάτω από τον αττικό ουρανό — κι έκαναν το κοινό να ψιθυρίσει “μην με ξεχάσεις”.

Στο κατάμεστο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας, φύσηξε ένα αεράκι που έφερε μαζί του ήχους, στίχους και μνήμες. Ο Γιώργος Νταλάρας και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, με συνδετικό κρίκο τον Οδυσσέα Ιωάννου, συναντήθηκαν ξανά επί σκηνής σε μια συναυλία-γιορτή, αφιερωμένη στα ίδια τα τραγούδια και στον χρόνο που δεν τα λύγισε. Μια σύμπραξη σπάνια και πολύτιμη — όχι μόνο για την ελληνική μουσική αλλά και για την ταυτότητά μας.

Τον χειμώνα που μας πέρασε, οι τρεις τους βρέθηκαν μαζί στο VOX. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Το κοινό ανταποκρίθηκε με πρωτοφανή ενθουσιασμό στη σύμπραξη αυτή. Κι ήταν απόλυτα λογικό: η τελευταία φορά που ο Νταλάρας και ο Παπακωνσταντίνου μοιράστηκαν τη σκηνή μπροστά στο ελληνικό κοινό ήταν στις 17 Φεβρουαρίου 1991, στο ιστορικό Αττικόν. Εκείνη η βραδιά, σχεδόν θρυλική πια, έμεινε ως παράδειγμα τολμηρής συνάντησης δύο διαφορετικών μουσικών κόσμων.

Με το ίδιο πείσμα, την ίδια πίστη στα τραγούδια, η απίθανη αυτή μουσική τριάδα επέστρεψε, μεσούσης της καλοκαιρινής περιόδου, στο Κατράκειο Θέατρο για δύο μόνο παραστάσεις — στις 27 και 28 Ιουνίου. Δύο sold out βραδιές, με ένα κοινό που τους αγκάλιασε από το πρώτο λεπτό και τους αποθέωσε με παρατεταμένα χειροκροτήματα και συγκίνηση.

Για να πουν ξανά αυτά που δεν λέγονται πια συχνά. Για να θυμίσουν τι μπορεί να γίνει «αν σωθούν τα τραγούδια». Και, τουλάχιστον για δύο βραδιές, σώθηκαν. Με φωνές, σιωπές και χειροκροτήματα που έμειναν να αιωρούνται σαν υπόσχεση στο ζεστό αέρα της Νίκαιας.

 

Ένα σπάνιο μουσικό ταξίδι

Έτσι ξεκίνησε ένα μουσικό ταξίδι διάρκειας περίπου τριών ωρών. Ο Γιώργος Νταλάρας και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ερμήνευσαν τραγούδια που δεν σημάδεψαν μόνο τη δική τους διαδρομή, αλλά και τη ζωή των ανθρώπων που τους ακολουθούν. Κομμάτια που έγιναν παρέα, καταφύγιο, φωνή — σε στιγμές προσωπικές, συλλογικές, αξέχαστες.

Με τη σκηνοθετική επιμέλεια του Άγγελου Τριανταφύλλου, το πρόγραμμα ακολούθησε μια διαδρομή οικεία — σχεδόν προσωπική. Τη διαδρομή του καθένα από εμάς. Τα τραγούδια που «σώθηκαν» εκείνο το βράδυ δεν ανήκαν μόνο στους ερμηνευτές. Ήταν και του Τσιτσάνη, του Ζαμπέτα, του Άκη Πάνου. Των ανθρώπων που έγραψαν τη ραχοκοκαλιά του ελληνικού τραγουδιού.

Ήταν τα τραγούδια που δεν σηκώνουν το άδικο. Που μιλούν για τους έρωτές μας, για τις απώλειες που δεν ξεπεράσαμε, για τον θυμό που δεν βρήκε διέξοδο. Ήταν εκείνα που κουβαλούν το νεύρο της εφηβείας και την αλήθεια της επανάστασης. Της νιότης που δε θέλει να γίνει σιωπή.

Από τις Μικρές Νοθείες, το Φοβάμαι, το Πόρτο Ρίκο, τη Βικτώρια και το Λεβερκούζεν, ταξιδέψαμε «με μια πιρόγα» στο Πεπρωμένο, τον Καφενέ και τα Παραπονεμένα Λόγια. Ένα ρεπερτόριο που ένωνε δεκαετίες, εποχές και διαθέσεις — σαν να ξεδιπλωνόταν μπροστά μας η ίδια η ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.

Ο Γιώργος Νταλάρας ανέβηκε στη σκηνή με τη βεβαιότητα του ανθρώπου που γνωρίζει το ειδικό του βάρος. Η φωνή του, κρυστάλλινη, σταθερή, γνήσια λαϊκή, θύμισε σε όλους γιατί εξακολουθεί να θεωρείται — όχι μόνο ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές της γενιάς του — αλλά ένας από τους λίγους που μπορούν να ενώσουν τόσες διαφορετικές γενιές ακροατών. Κάθε τραγούδι του, από τα ρεμπέτικα μέχρι τα έντεχνα και τα κοινωνικά, εκτελέστηκε με ακρίβεια, αλλά και με την αίσθηση ότι λέγεται για πρώτη φορά. Όχι από συνήθεια, αλλά από ανάγκη.

Δίπλα του, ο συγκινητικός Βασίλης Παπακωνσταντίνου: εκφραστικός, παθιασμένος, με την ίδια εκρηκτική ενέργεια που τον χαρακτηρίζει από τα πρώτα του βήματα. Με τη φωνή να μην έχει χάσει ίχνος από τη δύναμη και την οξύτητά της, με κάθε στίχο να τον λέει σαν να είναι προσωπική του εξομολόγηση.

Και ανάμεσά τους, ο Οδυσσέας Ιωάννου. Όχι απλώς ως παρουσιαστής ή αφηγητής, αλλά ως δραματουργικός συνδετικός κρίκος. Με λιτές παρεμβάσεις, εύστοχα λόγια και φυσική παρουσία, ένωνε διακριτικά δύο διαφορετικές σχολές έκφρασης σε μια κοινή μουσική αφήγηση. Ένας σύγχρονος ραψωδός που δεν επεδίωκε να πρωταγωνιστήσει, αλλά να εξυπηρετήσει τη ροή της βραδιάς — και το κατάφερε με τρόπο υποδειγματικό.

Μαζί, οι τρεις τους, ανέδυαν μια σκηνική χημεία που δεν ήταν επιτηδευμένη. Ήταν αποτέλεσμα σεβασμού, κοινής μνήμης και μιας βαθιάς πίστης στη δύναμη του ελληνικού τραγουδιού.

Και στο φινάλε αυτής της ιστορίας διάσωσης, ο λόγος πέρασε εκεί που ανήκει: στον στιχουργό. Ο Οδυσσέας Ιωάννου, με συγκρατημένη ένταση και καθαρή φωνή, δεν έκλεισε απλώς την παράσταση. Έδωσε νόημα στη συγκίνηση. Μιλώντας για τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι, για τα τραγούδια που επέστρεψαν και για τα παιδιά που δεν πρέπει να λείπουν, έστειλε ένα βαθιά ανθρώπινο και πολιτικό μήνυμα — χωρίς στόμφο, χωρίς ρητορεία. «Ξυπνήσαμε ένα πρωί και ήταν όλα τα τραγούδια στη θέση τους, αλλά και όλα τα παιδιά στη θέση τους. Με τις μαμάδες τους και όσους τους αγαπάνε. Ούτε σκοτωμένα σε πολέμους, ούτε σκοτωμένα σε τρένα», είπε. Και το κοινό σηκώθηκε όρθιο. Όχι μόνο για να χειροκροτήσει, αλλά για να επιβεβαιώσει ότι το τραγούδι μπορεί ακόμη να μας ενώσει και να μας αφυπνίσει.