“Ο ΓΟΥΕΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΟΜΦΟΡΜΙΣΤΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ Ο ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΜΟΔΑΣ”

«Ο Γουές Άντερσον λατρεύει την ιδέα της παλιάς παραδοσιακής θεατρικής ομάδας, του θίασου», μας λέει ο Ρούπερτ Φρεντ, ένας από τους ηθοποιούς που έχουν αποτελέσει μέρος του καστ των 3 τελευταίων ταινιών του αγαπημένου σκηνοθέτη.

«Στο παλιό ρεπερτοριακό θέατρο, όπως γινόταν στο Ηνωμένο Βασίλειο, υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων που έπαιζαν τον Άμλετ τις Τρίτες και τον Μάκβεθ τις Τετάρτες, και όλοι μάθαιναν πολλαπλούς ρόλους. Αν έπαιζες πρωταγωνιστικό ρόλο μια μέρα, την επόμενη μέρα μπορεί να έπαιζες έναν δευτερεύοντα ρόλο», εξηγεί ο βρετανός ηθοποιός.

«Έτσι νιώθω πάντα, δεν με νοιάζει πόσο μεγάλος είναι ο ρόλος».

Σε αυτή λοιπόν την παραδοσιακή θεατρική ομάδα ηθοποιών, συναντάς ονόματα κάθε μεγέθους. Στο Φοινικικό Σχέδιο, που κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer, ο κεντρικός ρόλος αυτή τη φορά πάει στον Μπενίσιο Ντελ Τόρο, στο ρόλο ενός ζάπλουτου επιχειρηματία στα μισά του 20ου αιώνα που επιβιώνει από μια ακόμη απόπειρα εναντίον της ζωής του και αποφασίζει να ορίσει κατά κάποιο τρόπο διάδοχο, την αποξενωμένη κόρη του, που είναι καλόγρια.

Τη Λίζελ παίζει φανταστική η Μία Θρίπλτον, κόρη της Κέιτ Γουίνσλετ, ενώ την κεντρική τριπλέτα ηρώων συμπληρώνει ο Μάικλ Σέρα, στην πρώτη του φορά με τον Γουές, και στην κορυφαία ερμηνεία της ταινίας.

Γύρω τους, ονόματα μεγάλα και μικρά, όλα όμως εξίσου λαμπερά αστέρια ενός θιάσου διαφορετικού από τους υπόλοιπους. Σκάρλετ Γιόχανσον, Ριζ Άχμεντ, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Τομ Χανκς, Ρούπερτ Φρεντ, Μπράιαν Κράνστον, ο πρόσφατα υποψήφιος για Όσκαρ Τζέφρι Ράιτ, αλλά και ο απολαυστικός κωμικός Ρίτσαρντ Αγιοάντε.

Όλοι και όλες τους, είχαν μοναδικές οπτικές να περιγράψουν και εντελώς ξεχωριστές εμπειρίες να προσφέρουν, όταν το News24/7 τους μίλησε αποκλειστικά στο φεστιβάλ των Καννών, όπου βρέθηκαν για την παγκόσμια πρεμιέρα του Φοινικικού Σχεδίου.

Μέσα από τις πρόσωπο με πρόσωπο συζητήσεις μας με ένα καστ που εμφανέστατα λατρεύει τον Γουές όσο λατρεύει και την συλλογική εμπειρία του να δουλεύει μαζί του, αλλά και από την παρουσία μας σε μια ονλάιν συνέντευξη τύπου για τους ψηφοφόρους των Χρυσών Σφαιρών (όπου μίλησε κι ο ίδιος ο Γουές Άντερσον κι η Σκάρλετ Γιόχανσον), ξεχωρίζουμε μερικές συναρπαστικές καταγραφές πρώτου προσώπου.

Από καθαρά τεχνικές λεπτομέρειες του γυρίσματος (ο Μάικλ Σέρα περιγράφει τις απίθανες στάσεις στις οποίες έπρεπε συχνά να κάθονται μέχρι να βγει η τέλεια ερμηνεία μες στο τέλειο κάδρο) μέχρι προσωπικές συνδέσεις και αναγνώσεις πάνω στις ιδέες του φιλμ περί οικογένειας, ταυτότητας και εξιλέωσης, κι από ιδέες που ενέπνευσαν το φιλμ (ο πεθερός του Γουές Άντερσον!) μέχρι απολαυστικές περιγραφές ενός συνεργατικού σετ που δεν μοιάζει με απολύτως κανένα άλλο – ξεχωρίσαμε αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο από τον πολυπληθή θίασο (κι από τον ίδιο τον Γουές). Αυτά είναι όσα μας είπαν.

Γουές Άντερσον: «Είχα την ιδέα για έναν Ευρωπαίο μεγιστάνα – η εικόνα αυτού του τύπου που απλά δεν μπορείς να σκοτώσεις».

Είχα μια ιδέα για έναν μεγιστάνα, έναν Ευρωπαίο μεγιστάνα, σαν κάποιον που θα εμφανιζόταν σε μια ταινία του Αντονιόνι ή κάτι τέτοιο, αυτή την εικόνα. Είχα την ιδέα ότι πιθανώς πονούσε, ότι θα βρισκόταν σε σωματική δυσφορία. Κατά κάποιον τρόπο, ήταν η εικόνα αυτού του τύπου που απλά δεν μπορείς να σκοτώσεις. Και φοράει ας πούμε ένα πολύ ακριβό ρολόι, κάτι τέτοιο.

Αλλά με την πάροδο του χρόνου, αυτός ο χαρακτήρας άρχισε να αναμιγνύεται με τον πεθερό μου, τον πατέρα της γυναίκας μου, τον Φουάντ, ο οποίος ήταν μηχανικός και επιχειρηματίας και είχε όλα αυτά τα διαφορετικά έργα και διαφορετικά μέρη που είχε πάει. Ήταν ένας ευγενικός, ζεστός άνθρωπος, αλλά πολύ εκφοβιστικός. Και είχε όλες τις δουλειές του σε αυτά τα κουτιά παπουτσιών.

Κάποια στιγμή, της εξήγησε τη δουλειά του, γιατί σκέφτηκε ότι αν δεν ήταν σε θέση να τα φέρει όλα εις πέρας, έπρεπε εκείνη να ξέρει τι είχε. Και η αντίδρασή της ήταν αυτό που λέει κι η Λίζελ στην ταινία: «Είναι τρελό!».

Ριζ Άχμεντ: «Μεγαλώσαμε με την ιδέα της ατελείωτης φιλοδοξίας – αλλά οι νέοι έχουν καταλάβει ότι το σύστημα είναι χαλασμένο».

Νομίζω ότι για μένα, αυτό που βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας είναι αυτή η ιστορία πατέρα-κόρης. Αφορά την οικογένεια και την φιλοδοξία. Και τις προτεραιότητες και για αυτό που πραγματικά έχει σημασία στη ζωή. Και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ ισχυρό, γιατί πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται για αυτό, ιδιαίτερα πολλοί νέοι.

Στη γενιά μας μεγαλώσαμε με την ιδέα της ατελείωτης φιλοδοξίας και της ατελείωτης ανάπτυξης και νομίζω ότι πολλοί νέοι έχουν καταλάβει ότι το σύστημα είναι κάπως χαλασμένο και ότι ίσως άλλα πράγματα έχουν σημασία – ότι βάζουμε τα λάθος πράγματα πρώτα. Τουλάχιστον αυτό είναι κάτι που κατάλαβα από την ταινία.

Νομίζω ότι είναι ένα θέμα που έχει μεγάλη απήχηση και είναι αρκετά σημαντικό. Και νομίζω ότι παρουσιάζεται με πολλή ανθρωπιά, χιούμορ, διασκέδαση και πικάντικες πινελιές.

Μπενίσιο ντελ Τόρο: «Ίσως εκείνη τη στιγμή να μιλάω σε κάθε πατέρα που νιώθει ότι ζητά συγχώρεση, που ομολογεί κάτι που έκανε λάθος».

Σε αυτή την ταινία παίζω έναν χαρακτήρα γεμάτο αντιφάσεις που σου δίνει όλα αυτά τα εύρη για να παίξεις. Είναι ένας καταπληκτικός ρόλος, με μια εξέλιξη, με ένα σημείο εκκίνησης, ένα σημείο τερματισμού, με εμπόδια, οπότε υπάρχει η πρόκληση να παίξεις διαφορετικές στιγμές με διαφορετικούς τρόπους. Κι αυτό είναι που κάνει την υποκριτική διασκεδαστική.

Υπάρχει μια στιγμή που μιλούσα στην κόρη μου στην ταινία, αλλά ο Γουές με έβαλε να μιλήσω στην κάμερα σαν να ήμουν στο θέατρο – σαν να μιλούσα στο κοινό. Και αυτό είναι ενδιαφέρον. Τον ρώτησα εκείνη τη στιγμή, θα έχει νόημα αυτό; Όμως με προκάλεσε και όντως ήταν σα να παίζω στο θέατρο. Ήταν μια στιγμή που σπάω τον τέταρτο τοίχο κι απλά μιλάω στο κοινό. Και μιλάω στο κοινό, όπως θα μιλούσα στην κόρη μου. Δεν είναι ενδιαφέρον;

Νιώθεις ότι μιλάω στο σήμερα; Ότι μιλάω σε ανθρώπους της δεκαετίας του ‘50; Στην κόρη μου; Νομίζω ότι είναι σα να νιώθεις ότι σου μιλάω σήμερα. Ίσως… Ίσως εκείνη την ώρα να μιλάω σε κάθε πατέρα που νιώθει ότι ζητά συγχώρεση, σε κάθε πατέρα που ομολογεί σε ένα παιδί που αγαπά, κάτι που έκανε λάθος.

(Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Μπενίσιο ντελ Τόρο στο OneMan.)

Ρούπερτ Φρεντ: «Αφού έχει πετύχει το αποτέλεσμα που θέλει, ο Γουές θα πει: Ας κάνουμε άλλη μία λήψη… για την ευχαρίστηση»

Είμαστε σε μια εποχή όπου όλα προσπαθούν να μοιάζουν ίδια και το Χόλιγουντ προσπαθεί να επαναλαμβάνεται και να παίζει με ασφάλεια. Και, ειλικρινά, τις περισσότερες φορές προσλαμβάνουν σκηνοθέτες-μαριονέτες για να υλοποιήσουν οράματα που δεν είναι καν δικά τους. Οπότε, το να συνεργάζεσαι με κάποιον που είναι υπεύθυνος για κάθε πτυχή της κινηματογραφικής του δημιουργίας και στη συνέχεια δημιουργεί αυτά τα όμορφα έργα τέχνης, είναι μια πολύ μοναδική πρόταση. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν ηθοποιό που γνωρίζω που δεν θα ήθελε να το κάνει αυτό.

Λατρεύει την ιδέα της παλιάς παραδοσιακής θεατρικής ομάδας, του θίασου. Στο παλιό ρεπερτοριακό θέατρο, όπως γινόταν στο Ηνωμένο Βασίλειο, υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων που έπαιζαν τον Άμλετ τις Τρίτες και τον Μάκβεθ τις Τετάρτες, και όλοι μάθαιναν πολλαπλούς ρόλους. Αν έπαιζες πρωταγωνιστικό ρόλο μια μέρα, την επόμενη μέρα μπορεί να έπαιζες έναν δευτερεύοντα ρόλο. Έτσι νιώθω πάντα, δεν με νοιάζει πόσο μεγάλος είναι ο ρόλος.

Στο πλατό του υπάρχει μια ατμόσφαιρα που δεν μοιάζει με καμία άλλη, κατά τη γνώμη μου. Κανείς δεν είναι στο τηλέφωνό του. Κανείς δεν κάνει σκίτσα, δεν τηλεφωνεί στους φίλους του, δεν παίζει παιχνίδια, δεν κοιτάζει το Facebook. Όλοι γυρίζουμε την ταινία και είναι ένα κλίμα φιλικό, ευχάριστο, αλλά και πολύ συγκεντρωμένο.

Θυμάμαι να περνάει κυριολεκτικά τις πόρτες ενός σετ μαζί με τον Γουές. Και αμέσως αρχίζει να φωνάζει, εντάξει, είμαστε έτοιμοι. Γυρίζουμε και περπατάμε μαζί. Περπατάει πίσω από την κάμερα. Εγώ περπατάω μπροστά της και αρχίζουμε να γυρίζουμε. Έχει συμβεί πολλές φορές! Οπότε πρέπει να είσαι έτοιμος – αλλά αν είσαι, είναι πολύ διασκεδαστικό.

Είναι ακούραστος. Μπορεί να είμαστε στην 45η λήψη και μερικοί άνθρωποι θα χρειαστεί να του θυμίσουν πράγματα όπως το φαγητό και η ξεκούραση, γιατί ενθουσιάζεται τόσο πολύ και όλοι παρασύρονται από τη στιγμή. Ο Γουές έχει μια περίφημη φράση που είναι ότι ακόμα και αφού έχει πετύχει το αποτέλεσμα που ήθελε, θα πει: «Ας κάνουμε ακόμα ένα… for pleasure.» Τον ρώτησα μια φορά τι εννοούσε με αυτό, και μου είπε: «Δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ εδώ να το κάνουμε αυτό. Οπότε γιατί να μην το κάνουμε άλλη μια φορά, απλά για να το απολαύσουμε;». Το βρήκα υπέροχο.

Μία Θρίπλτον: «Η αίσθηση του ατόμου και η ταυτότητα, είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα για μένα»

Στο επίκεντρο της ταινίας είναι μια σχέση πατέρα-κόρης. Μια πολύ λεπτή, πολύ σύνθετη, πολύ πολυεπίπεδη σχέση πατέρα-κόρης. Αυτό που βλέπουμε, και το πόσο πολυεπίπεδη και πολύπλοκη είναι αυτή η σχέση, είναι μια απόδειξη της ικανότητας του Γουές να εξετάζει τις αποχρώσεις της ανθρώπινης κατάστασης και των διαπροσωπικών σχέσεων, είτε αυτές είναι μεταξύ φίλων, είτε μεταξύ μελών της οικογένειας ή ερωτικών συντρόφων ή οποιουδήποτε.

Επιπλέον, νομίζω ότι η ταυτότητα παίζει επίσης τεράστιο ρόλο σε αυτό, όχι μόνο για τον χαρακτήρα μου, καθώς περνάει μια τεράστια αλλαγή και μετατόπιση της δικής της ταυτότητας, όχι μόνο εξαιτίας όσων συμβαίνουν γύρω της, αλλά και εξαιτίας όσων ανακαλύπτει μέσα της. Η ίδια ως άτομο έχει επίσης βαθιά επίδραση στον χαρακτήρα του Ζα-ζα Κόρντα και στην ταυτότητά του – την ψυχική αλλά και την εξωτερική. Όλα αυτά έχουν αντίκτυπο το ένα στο άλλο.

Νομίζω ότι είναι πολύ όμορφο να βλέπουμε ότι στο τέλος, και οι δύο έχουν μεγαλώσει και έχουν ανακαλύψει νέα στοιχεία του εαυτού τους ως ξεχωριστοί άνθρωποι, εντελώς με τους δικούς τους ξεχωριστούς τρόπους. Η αίσθηση του ατόμου και η ταυτότητα, είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα για μένα.

(Απόσπασμα από τη συνέντευξη της Μία Θρίπλτον στο LadyLike.)

Μάικλ Σέρα: «Κάποιες φορές βρίσκεσαι να στέκεσαι μες στο καρέ με έναν τρόπο που το σώμα δεν έχει κανένα νόημα να στέκεται έτσι!»

Μερικές φορές το να δίνεις μια ερμηνεία για τον Γουές μπορεί να είναι και αρκετά απαιτητικό σωματικά! Επειδή, ξέρεις, η σύνθεση του κάδρου πρέπει να είναι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Πρέπει να είσαι σε αυτό το μέρος του καρέ και να στέκεσαι σε μια συγκεκριμένη γωνία, και μερικές φορές δεν έχει κανένα νόημα το σώμα σου να στέκεται με αυτό τον τρόπο!

Και έτσι απλά βρίσκεσαι να χρησιμοποιήσεις έναν μυ του ποδιού που δεν έχεις νιώσει ποτέ πριν ότι έχεις. Θα είσαι στο 30ο take και σε κάποιο σημείο υπεροξυγονώνεσαι και εσύ στο μεταξύ προσπαθείς να φαίνεσαι καλά και νορμάλ. Αυτό συνέβη μερικές φορές και σε κάνει να πεις, ουάου, να ένα νέο είδος πρόκλησης.

Στη σκηνή στο κόκπιτ ας πούμε – έσκυβα και στεκόμουν πάνω στα γόνατά μου για τόση ώρα, μέχρι ένα σημείο που νιώθεις ότι δεν έχεις πια αίμα εκεί! Αλλά είσαι χαρούμενος που το κάνεις, γιατί καταλαβαίνεις γιατί λειτουργεί έτσι ο Γουές. Είναι μια ιδιαίτερη πρόκληση.

Τζέφρι Ράιτ: «Εκτιμώ το γεγονός ότι είναι ένας αντικομφορμιστής σε μια εποχή που ο κομφορμισμός είναι της μόδας, πολιτιστικά και πολιτικά».

Είναι τόσο φιλόδοξος, ως σκηνοθέτης και ως καλλιτέχνης, πραγματικά επιδιώκει κάτι πολύ μοναδικό, κάτι που είναι μοναδικά δικό του. Απολαμβάνω βαθιά τη διαδικασία μέσω της οποίας εργάζεται για να το επιτύχει αυτό και εκτιμώ το φανταστικό του μυαλό. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που βλέπουν τις ταινίες του, που είναι θαυμαστές του έργου του, λαχταρούν να βρεθούν μέσα στους κόσμους που δημιουργεί. Εμείς ως ηθοποιοί έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε αυτό.

Αυτό είναι το μόνο πράγμα που έχω συνειδητοποιήσει κατά κάποιον τρόπο, σχετικά με την υποκριτική: Έχεις την ευκαιρία να ζήσεις μέσα σε ένα είδος ζωντανής τέχνης. Είναι κάτι που μπορείς να βιώσεις μέσω μιας σχέσης, ας πούμε, με την αρχιτεκτονική. Αλλά μόνο αυτό. Δεν μπορείς να μπεις μέσα σε ένα λογοτεχνικό έργο. Εμείς έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε αυτό ως ηθοποιοί στα πλατό.

Και απλά λατρεύω το μυαλό του Γουές. Λατρεύω τα πράγματα που τον ενδιαφέρουν. Λατρεύω το πάθος του. Εκτιμώ το γεγονός ότι είναι ένας αντικομφορμιστής σε μια εποχή που ο κομφορμισμός είναι της μόδας σε όλο τον κόσμο, πολιτιστικά και πολιτικά. Λατρεύω να δουλεύω μαζί του.

Σκάρλετ Γιόχανσον: «Τα πάντα είναι υπολογισμένα, οι ερμηνείες όχι. Αν ήταν υπολογισμένες, δεν θα λειτουργούσαν – θα ήταν σαν φτηνό κόλπο».

Μπορείς να ακούσεις τον Γουές να το απολαμβάνει, και αυτό είναι χρήσιμο γιατί… στην πραγματικότητα, νομίζω ότι είναι πολύ ενθαρρυντικό να δοκιμάζεις νέα πράγματα. Ακόμα κι αν το μπλοκάρισμα μιας σκηνής μπορεί να είναι πολύ συγκεκριμένο, και οι κινήσεις της κάμερας είναι ακριβώς αυτές που πρέπει να είναι, και μερικές φορές υπάρχει ένα στοιχείο χρονισμού, το οποίο είναι λίγο πιο… δεν θέλω να πω περιοριστικό, αλλά είναι απλά ιδιαίτερο, υποθέτω.

Αλλά μετά, την ώρα που ερμηνεύεις, μπορεί να κάνεις κάτι πολύ παιχνιδιάρικο μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Γιατί απλά το απολαμβάνεις και ενθαρρύνεις την ποικιλία. Έχω λάβει μερικές ερωτήσεις όταν κάνουμε συνεντεύξεις για τις ταινίες του Γουές, και φαίνεται ότι δίνεται η εντύπωση ότι όλα είναι τόσο υπολογισμένα.

Αλλά νομίζω ότι η πραγματική διαδικασία δεν είναι καθόλου έτσι. Εννοώ, η σωματικότητα, ίσως και πάλι επειδή οι κινήσεις της κάμερας είναι πολύ υπολογισμένες, και μερικές φορές υπάρχουν συγκεκριμένα αντικείμενα στο κάδρο, και το μοντάζ είναι πολύ ακριβές – έτσι να δίνεται η αίσθηση ότι είναι πολύ υπολογισμένο. Αλλά δε νομίζω ότι οι ερμηνείες είναι ποτέ υπολογισμένες. Αν ήταν τόσο υπολογισμένο δεν θα λειτουργούσε, θα ήταν σαν ένα φτηνό κόλπο. Αλλά είναι πάντα ζωντανό.

Ρίτσαρντ Αγιοάντε: «Πολλές φορές σε ένα πλατό κάτι πάει στραβά και δεν ξέρουμε πώς να το διορθώσουμε. Ο Γουές τα έχει σκεφτεί όλα».

Ο Γουές μερικές φορές έστελνε μια φωτογραφία του χαρακτήρα ή λεπτομέρεια από τα γυαλιά του ή την εμφάνισή του. Και δίνει φωνή σε όλους τους χαρακτήρες και ουσιαστικά δημιουργεί ένα storyboard ολόκληρης της ταινίας. Αυτή η προετοιμασία επιτρέπει μετά σε αυτόν και σε εμάς να επεκταθούμε μετά σε περισσότερα πράγματα.

Τι θέλω να πω; Πολλές φορές σε ένα κινηματογραφικό πλατό αυτό που συμβαίνει είναι ότι κάτι έχει πάει πραγματικά στραβά και δεν ξέρουμε πώς να το διορθώσουμε. Τις μισές φορές κάτι συμβαίνει. Βρέχει. Ο ήλιος είναι σε λάθος θέση. Κάποιος δεν έχει εμφανιστεί. Τα χρήματα έχουν τελειώσει. Το σενάριο δεν λειτουργεί.

Οπότε μπορείς να προσπαθήσεις να αυτοσχεδιάσεις για να το αλλάξεις και να το κάνεις να λειτουργήσει όλο αυτό. Κι έχεις όλη αυτή τη χαμένη προσπάθεια, που δεν θα φτάσει καθόλου μέσα στην ταινία. Ο Γουές το έχει σκεφτεί αυτό.

Η κύρια διαφορά στην εμπειρία μου σε σχέση με άλλες δουλειές, ήταν απλώς το επίπεδο φαντασίας που είχε ήδη επενδυθεί, και το οποίο στη συνέχεια επέτρεψε την ανάπτυξη. Γι’αυτό λέω ότι ο Γουές, παρόλο που έχει ακριβής, δεν καταπνίγει τίποτα. Στην πραγματικότητα, επιτρέπει σε περισσότερα πράγματα να συμβούν – επειδή όλα αυτά τα μη χρήσιμα, διοικητικά, βαρετά πράγματα έχουν ήδη, εξαρχής αντιμετωπιστεί τόσο άψογα.

Γουές Άντερσον, μετά: «Μετά την ολοκλήρωση της ταινίας είπα στον ατζέντη μου ποιο πιστεύω ότι είναι το θέμα της. Μου λέει, “Φυσικά και αυτό είναι! Πώς είναι δυνατόν να μην το ξέρεις;”».

Μερικές φορές μετά την ολοκλήρωση μιας ταινίας καταλαβαίνεις τι είχες στο μυαλό σου, αλλά δεν το έχεις πλήρως συνειδητοποιήσει. Είπα στον στον ατζέντη μου τη θεωρία μου κι εκείνος μου απάντησε ότι είναι προφανές! Μου λέει, «φυσικά, αυτό είναι το θέμα της ταινίας. Πώς είναι δυνατόν να μην το ξέρεις;». Αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήταν προφανές: Η ιστορία της ταινίας, όλη αυτή η αποστολή του Κόρντα στην ταινία, τον φέρνει αντιμέτωπο ξανά και ξανά με την πιθανότητα του θανάτου του.

Στην πραγματικότητα, πεθαίνει ξανά και ξανά. Και αυτό που νομίζει ότι έχει, είναι ένα επιχειρηματικό σχέδιο που θέλει να βεβαιωθεί ότι θα πραγματοποιηθεί. Αλλά νομίζω ότι ίσως από την αρχή, όλο το επιχειρηματικό του σχέδιο είναι στην πραγματικότητα ένας μηχανισμός για να ξανασμίξει μαζί της. Φέρεται σαν να την κάνει διάδοχό του, αλλά στην πραγματικότητα έχει να κάνει περισσότερο με το τι θα συμβεί μεταξύ των δύο τους αυτή τη στιγμή.

Έτσι, το επιχειρηματικό σχέδιο γίνεται σχεδόν ένα τελετουργικό για να ξανασμίξει με την κόρη του, ό,τι και να συμβεί με την επιχείρηση. Από αυτή την άποψη, το σχέδιό του πηγαίνει μια χαρά.