ΟΙ PRODIGY “ΕΒΑΛΑΝ ΦΩΤΙΑ” ΣΤΟ RELEASE ΚΑΙ ΟΙ BOB VYLAN ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Η λέξη Glastonbury ακούστηκε πολλές φορές στις παρέες που συγκεντρώθηκαν το βράδυ της Παρασκευής (4/7) στην Πλατεία Νερού. Δεν ήταν τυχαίο: δύο από τα τρία ονόματα που ανέβηκαν στη σκηνή του Release Athens μετέφεραν ατόφιο τον παλμό και τη δυναμική του κορυφαίου βρετανικού φεστιβάλ. Και ήταν μια από εκείνες τις μέρες που ήξερες ότι έπρεπε να πας από νωρίς. Γιατί “όλα τα λεφτά” – όπως λέγαμε μεταξύ μας – ήταν οι Bob Vylan, που βγήκαν στη σκηνή στις 6:30, με τον ήλιο ακόμα να καίει.

Ο κόσμος φοβήθηκε λίγο τη ζέστη, που όμως καμία σχέση – τελικά – δεν είχε με την αντίστοιχη μέρα των Prodigy το 2023, όταν έψηνε ο θεός τον τόπο. Μπλουζάκια με το μικρό και παντοδύναμο μυρμήγκι των Prodigy, ένας τύπος ντυμένος κανονικό μυρμήγκι με στολή, ένας “impersonator” του συγχωρεμένου του Keith Flint και τύποι με μπλούζες… ΛΕΞ, έδωσαν ένα πολυσυλλεκτικό αέρα στην αναμονή μας για τους Bob Vylan, που βγήκαν στη σκηνή στις 6.30 μπροστά από λίγο κόσμο και κάποιες παλαιστινιακές σημαίες.

Bob Vylan – “Μας απειλούν γιατί εκφράζουμε τις απόψεις μας”

Όταν ο Bobby Vylan και ο Bobbie Vylan ένωσαν τις δυνάμεις τους το 2017 ήθελαν να φτιάξουν μια μπάντα που θα τίναζε στον αέρα τους μουσικούς κανόνες, θα ανακάτευε την ακατέργαστη ενέργεια του punk με την ορμητική δύναμη του hip-hop και θα έλεγε τα πράγματα όπως είναι – χωρίς λογοκρισία, χωρίς συμβιβασμούς. Όπως φαίνεται αρχίζουν να το πετυχαίνουν.

Πίσω τους στη σκηνή του Release, μια σημαία της Παλαιστίνης και το σύνθημα “Bob Vylan is killing punk-rock”. Η ενέργεια του Bobby είναι μεταδοτική. Οι στίχοι τους χτυπούν κοινωνικά και φυλετικά στερεότυπα, αναφέρονται στις ανισότητες της βρετανικής κοινωνίας και ρίχνουν φως στις πιο “ανάρμοστες” πτυχές της βρετανικής κουλτούρας. Ένα από τα highlights ήταν το “He’s a Man”, ένα άγρια πιασάρικο τραγούδι για τη βρετανική τοξική αρρενωπότητα.

Ο Bobby αστειεύτηκε λέγοντας ότι όποτε ανοίγει το στόμα τελευταία δημιουργείται πρόβλημα και ευχαρίστησε το Release, τους Prodigy και τους Pendulum που δεν “έκοψαν” στην εμφάνισή τους, καθώς μετά τα όσα συνέβησαν στο Glastonbury κάποια φεστιβάλ ακύρωσαν τις εμφανίσεις των Bob Vylan. Μάλιστα μας είπε ότι δέχονται απειλές για τη ζωή τους: “Μπορεί να μας επιτεθούν ή να μας σκοτώσουν για τις πολιτικές μας απόψεις, αλλά εσείς μας υποδεχτήκατε τόσο θερμά.”

Στο τέλος της εμφάνισης, κατέβηκαν στο κοινό, μας χαιρέτησαν, μας μίλησαν, φωτογραφήθηκαν με όλους – και έδειξαν ότι η μπάντα δεν είναι αποστασιοποιημένη από τον κόσμο. Είναι εδώ – όπως είπαν – για να δώσουν φωνή στους αδικημένους. “Δεν είμαστε αυτοί που παρουσιάζουν στην τηλεόραση. Δεν είμαστε άνθρωποι που μισούμε. Αυτά που μισούμε είναι ο πόλεμος, η αδικία, να αφήνεις παιδιά να πεινάνε, να βομβαρδίζεις νοσοκομεία. Και κανείς δεν θα μας πει ότι δεν μας επιτρέπεται να σηκώνουμε την όμορφη σημαία της Παλαιστίνης.”

Οι εκκωφαντικοί Pendulum

Ακολούθησαν οι Pendulum που σάρωσαν τη σκηνή. Οι Rob Swire, Gareth McGrillen και Paul Harding έδωσαν ένα σόου έτοιμο για τα μεγάλα stages, όπως το επικείμενο στο National Bowl του Milton Keynes όπου τον Αύγουστο θα τους ακούσουν 65.000 άτομα. Η Πλατεία γέμισε στο λεπτό, και αυτό που σε “χτύπησε” στην καρδιά με τους Pendulum ήταν ο “τεράστιος” ήχος τους. Βαθύς, εκκωφαντικός, κυριολεκτικά σου χτυπούσε τα σωθικά.

Με εκρηκτικά κομμάτια όπως τα “Napalm”, “Save the Cat”, “Propane Nightmares”, και “Cannibal”, οι Pendulum απέδειξαν ξανά γιατί είναι κορυφαίοι στο να ισορροπούν ζωντανά ντραμς, κιθάρες και ηλεκτρονικά layers με απόλυτη ακρίβεια. Η οπτική τους παραγωγή ήταν άρτια και το set τους δεν άφησε κανέναν αμέτοχο – είτε είσαι φανατικός, είτε τους ανακαλύπτεις τώρα. Προσωπική προτίμηση της εμφάνισης: το “Watercolour”, που έριξε καύσιμο στις μηχανές για να υποδεχτούμε τους Prodigy.

The Prodigy – Ο Maxim κάλεσε τους πολεμιστές στη μάχη

Στις 9:45 ο στιβαρός Maxim ανέβηκε στη σκηνή και κάλεσε τους “πολεμιστές” του να μπουν στην αρένα. Η Πλατεία γεμάτη, ένα αεράκι έκανε τη ζέστη απόλυτα υποφερτή και ο κόσμος ήταν έτοιμος να χορέψει και… χωρίς μουσική που λέει ο λόγος.

Το ηλικιακό εύρος εντυπωσιακό, από τους rave γονείς που ξαναζούν τα χρόνια της δόξας μέχρι τους έφηβους που ανακαλύπτουν τον τροχό – και όλα τα ενδιάμεσα. “Voodoo People” και η Πλατεία μπαίνει στο σύμπαν των Prodigy για να ακολουθήσει το “Omen” μέσα σε ένα καταιγιστικό ξεκίνημα.

Η συναισθηματική φόρτιση της μπάντας ήταν αναμενόμενη. Ο χαμός του “αδερφού” και χαρισματικού frontman Keith Flint παραμένει ανοιχτή πληγή για τους Prodigy, οι οποίοι νοερά αφιέρωσαν τη βραδιά – όπως και την πρόσφατη εμφάνισή τους στο Glastonbury – στη μνήμη του. Ένα πράσινο περίγραμμα με λέιζερ σχημάτισε τη χαρακτηριστική εικόνα του Flint με το “κερασφόρο χτένισμα” και η φιγούρα του εμφανίστηκε στις μεγάλες οθόνες.

Οι Prodigy τον τιμούν και ο κόσμος πετάγεται σαν ελατήριο. Ίσως λίγο πιο υποτονική η εκδοχή του “Firestarter” που ακούμε – αν και η επιλογή του Maxim να στέκεται στωικά και σιωπηλός ψηλά στη σκηνή, έδωσε μια άλλη φόρτιση στη στιγμή. Τους βλέπεις δίπλα-δίπλα, όπως παλιά, σαν να ανασυντίθεται για λίγο η γνώριμη εικόνα των live όπου αλληλεπιδρούσαν εκρηκτικά στη σκηνή – μόνο που τώρα ο Flint λείπει.

Οι Prodigy του 2025, δεν είναι ίδιοι με αυτούς που είδαμε το 2023. Οι νονοί της rave έχουν προσθέσει στον ήχο τους νέα στοιχεία, άλλες ενορχηστρώσεις, εξελίσσονται. Και στοχεύουν, ίσως, σε πιο νεανικά κοινά. Περισσότερα instrumental περάσματα, ασυνήθιστα μεγάλες εισαγωγές, λιγότερη εξάρτηση από τα φωνητικά – αλλά η ενέργεια στα κόκκινα.

Ο Leo Crabtree στα ντραμς και ο Rob Holliday στην κιθάρα προσθέτουν ένα αναπάντεχο ροκ στοιχείο, ο Liam Howlett χειρίζεται πιο δυναμικά τα synths με electro elements, ενώ ο Maxim συνεχίζει να λειτουργεί ως μαχητικός εμψυχωτής του κοινού – πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Κάποια στιγμή τον χάνουμε και καταλαβαίνουμε ότι έχει κατέβει στο πλήθος.

Οι μεγάλες στιγμές ήρθαν φυσικά στο “Breathe” – και στο “Smack My Bitch Up”, το αμφιλεγόμενο anthem που είχε δεχθεί σφοδρή λογοκρισία όταν κυκλοφόρησε το 1997. Η φράση, που οι Prodigy είχαν εξηγήσει πως σημαίνει “δώσ’ τα όλα, φτάσε στα άκρα“, συνοδεύτηκε στο παρελθόν από ένα πρωτοποριακό για την εποχή του βίντεο: γυρισμένο από προοπτική πρώτου προσώπου, σε μια βραδιά ακραίας παρακμής, όπου στο φινάλε αποκαλύπτεται ότι ο πρωταγωνιστής είναι γυναίκα. Τι εποχές και εκείνες!

Η βραδιά έκλεισε με το “Out of Space” αφιερωμένο στον εμβληματικό ρέγκε μουσικό Max Romeo (που ακούγεται στο βασικό στέλεχος του κομματιού), ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Απρίλιο, και έτσι γράφτηκε το φινάλε του χαοτικού αυτού ταξιδιού των Prodigy το βράδυ της Παρασκευής.

Στην έξοδο, περπατώντας μέσα από ένα πλήθος χαμογελαστό και γεμάτο ενέργεια, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς το προφανές: η έλξη που ασκούν οι Prodigy στο ελληνικό κοινό παραμένει δυνατή και αδιαμφισβήτητη.

Ο κόσμος χόρεψε, φώναξε, ίδρωσε, τα έδωσε όλα – και το απόλαυσε μέχρι τέλους.

Επόμενο ραντεβού στη Πλατεία με τους London Grammar την Παρασκευή 11 Ιουλίου.