ΠΑΥΛΟ ΠΑΥΛΙΔΗ “ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ” – ΜΙΑ ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ RELEASE

Το Σάββατο (21/06) ήταν η πιο μεγάλη μέρα του χρόνου, αφού είχαμε το θερινό ηλιοστάσιο (αλλά και την Παγκόσμια ημέρα μουσικής), ωστόσο ο ουρανός μόνο με καλοκαίρι δεν έμοιαζε. Οι μπόρες στα νότια προάστια της Αθήνας, μας προκάλεσαν νωρίς το μεσημέρι ένα άγχος για την 3η μέρα του Release Athens Festival, μία από τις πιο εκρηκτικές του φεστιβάλ και με… άρωμα ελληνικό. Παρά τη μαυρίλα, ξεκινήσαμε κεφάτοι να κατηφορίζουμε προς την Πλατεία Νερού – άλλωστε καμία συννεφιά δεν θα μπορούσε να σκεπάσει την καλή μας διάθεση, όπως και έγινε, με τον Παύλο Παυλίδη να ζεσταίνει σαν ήλιος τις καρδιές μας.

Μπαίνοντας στην Πλατεία Νερού, η αίσθηση είναι τόσο οικεία και τόσο… “τα καλοκαίρια μας”, αφού καλοκαίρι χωρίς Release Athens Festival, δεν γίνεται. Όταν αρχίσεις να την διασχίζεις, σκέφτεσαι “ναι! ήρθε αυτή η εποχή του χρόνου”, κι αυτό από μόνο του είναι ένα τέλειο συναίσθημα – και πιστεύω πως κι άλλοι αισθάνονται το ίδιο με μένα. Εδώ, αξίζει να πως, πως βλέπω ότι η διοργάνωση του φεστιβάλ γίνεται όλο και καλύτερη. Self service μηχανήματα, μικρότερες ουρές στα μπαρ, καλύτερη διαμόρφωση των τουαλετών και διευθέτηση του κόσμου που είναι εκεί.

Το πρόγραμμα των ονομάτων τηρήθηκε πιστά, με τους Super Stereo να ανεβαίνουν στη σκηνή στις 18:25, δίνοντας το σήμα για την έναρξη της μεγάλης συναυλιακής βραδιάς. Το συγκρότημα, που μετρά περίπου 20 χρόνια ζωής, αποτελεί μία από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες της ελληνικής εναλλακτικής ροκ σκηνής. Frontman και στιχουργός/συνθέτης ο γνώριμος Θανάσης Τζίνγκοβιτς – spoiler alert: τον είδαμε λίγες ώρες αργότερα ως μπασίστα στην προσωπική μπάντα του Παύλου Παυλίδη, ενώ έχει υπάρξει μέλος των B-Movies την περίοδο 2008 – 2015.

Άμεσοι, συναισθηματικοί αλλά ενίοτε ωμοί, εσωτερικοί μα συνάμα και υπερηχητικοί, οι Super Stereo έκαναν το κατάλληλο ζέσταμα και μας χάρισαν μερικά πολύ όμορφα τραγούδια, όπως το κλασικό “Super Gomena”, καθώς ορισμένα από τον πρόσφατο τέταρτο άλμπουμ τους με τίτλο “Σαν τα γατιά”, όπως το ομώνυμο, το “Μαχαίρια” και το “Γραμμή για το Αύριο”.

Στη συνέχεια, την σκηνή “κατέλαβε” ο Κωνσταντίνος Βήτα, καλωσορίζοντάς μας με τη φράση “Γεια σου Αθήνα μου”, λίγο πριν αρχίσει να μας παρασέρνει με τα ηλεκτρονικά vibes του. Ο ήλιος έδυε στην Πλατεία Νερού και οι κιτρινο-πορτοκαλί αχτίδες του έκαναν παιχνιδίσματα με τα ιστιοφόρα που βρίσκονται στη μαρίνα, εκεί στην περιοχή.

Την ίδια στιγμή, ο Κωνσταντίνος Βήτα, φορώντας το κοστούμι του, έκανε τα μαγικά του στο συνθεσάιζερ του, ενώ σε άλλες στιγμές έπαιρνε το μικρόφωνο και ερχόταν στο μπροστινό μέρος της σκηνής, τραγουδώντας, χορεύοντας και δίνοντας παλμό σε όλους εμάς. Από τον ρυθμό του “Κύματος”, μέχρι το “Παρτυ”, το “Όλα πριν γίνουν” και το “Όλο αυτό που ποτέ”, διανύσαμε τις μουσικές λεωφόρους του σύμπαντος του Κωνσταντίνου Βήτα, ενώ στο τέλος μας πως θα περάσουμε σίγουρα μια ωραία βραδιά, δίνοντας πάσα στον headliner της της συγκεκριμένης μέρας του Release, τον Παύλο Παυλίδη.

Στις 21:00 ακριβώς, οι πρώτες νότες από την “Ατλαντίδα” του Παύλου Παυλίδη, έδωσαν το σήμα για το εκρηκτικό και μαγικό δίωρο που θα ακολουθούσε. Η συναυλία που μας χάρισε μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως μία από τις καλύτερες που έχουμε δει μέχρι σήμερα (και αλήθεια, έχουμε δει πάρα πολλές!). Από νωρίς, ο Παύλος Παυλίδης μάς έκανε σαφές πως θα ζήσουμε μια μοναδική βραδιά, μια συναυλία-σταθμό, όπως ακριβώς, δηλαδή, ανέφεραν τα promo τις προηγούμενες μέρες. Ο ίδιος ήταν σε εξαιρετική φόρμα και ανέβηκε στη σκηνή με φοβερή διάθεση, μεταδίδοντάς μας τη χαρά που ένιωθε. Στο σημείο αυτό να πω: “Παύλο, όταν είσαι εσύ χαρούμενος, είμαστε κι εμείς!”,

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με ορισμένα από τα νέα του τραγούδια, αυτά που περιλαμβάνονται στο πιο πρόσφατο άλμπουμ του με τίτλο “Μπρανκαλεόνε”, που κυκλοφόρησε πριν από περίπου ένα χρόνο και ο οποίος δεν χρειάστηκε πολύ καιρό για να αγαπηθεί και για να γίνει “κτήμα” μας. Αυτό φάνηκε και από τις συναυλίες του το προηγούμενο διάστημα, αλλά και από την εμφάνισή του στο Release. Ακούσαμε τα “Σόσιαλ”, “Γκωγκέν”, “Δεν Ξέρω”, “Ο Πυρετός Του Μπάιρον” και φυσικά, το ομώνυμο “Μπρανκαλεόνε”, με τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους, να τα τραγουδούν δυνατά και παθιασμένα, γνωρίζοντας όλους τους στίχους απ’ έξω – κι αυτό είναι τεράστια χαρά. Γενικά, το κοινό που μαζεύτηκε το Σάββατο στην Πλατεία Νερού, ήταν υπέροχο, ήταν “εκεί” ψυχή και πνεύματι.

Ο Παύλος Παυλίδης ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός και αυτό είναι σκέτη απόλαυση όταν συμβαίνει. Μεταξύ άλλων, έκανε μια παύση και προχώρησε στην εξής παρέμβαση: “Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός επιστήμονας, για να καταλαβαίνει ότι εδώ στη γειτονιά μας, συμβαίνει αυτό που λέμε: Γενοκτονία. Απλά και καθαρά. Αυτή είναι η πιο μεγάλη ημέρα του χρόνου, άρα αυτή είναι και η πιο μικρή νύχτα του χρόνου. Λευτεριά στην Παλαιστίνη και ειρήνη σε όλο τον κόσμο”. Το κοινό ξέσπασε σε θερμά χειροκροτήματα, φωνάζοντας ρυθμικά “Λευτεριά στην Παλαιστίνη”, υψώθηκαν και βεντάλιες με… καρπούζια, ενώ στο video wall της σκηνής αναγραφόταν το εξής σύνθημα: “Ceasefire Now. Stop the Genocide. Free Palestine”.

Η παρέμβαση αυτή συγκαταλέγεται στα highlights και στις συγκινήσεις της βραδιάς, καθώς είναι πολύ σημαντικό οι καλλιτέχνες και άνθρωποι με δημόσιο βήμα, να παίρνουν θέση για τα όσα τρομακτικά συμβαίνουν γύρω μας. Και ο Παύλος, ως ένας δημιουργός με ευαισθησίες και με κοινωνικο-πολιτικό στίχο σε ορισμένα τραγούδια του, απέδειξε (και) με αυτόν τον τρόπο, ότι στέκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Το μουσικό ταξίδι που μας χάρισε ήταν γεμάτο εναλλαγές με τραγούδια από την εποχή των “Ξύλινων Σπαθιών” και της solo καριέρας του, όλα επιλεγμένα προσεκτικά και όλα αγαπημένα. Στα δυναμικά κομμάτια, που προκάλεσαν εκρήξεις και χορούς, τα “Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι”, “Ρίτα”, “Ο Βασιλιάς της Σκόνης”, “Λιωμένο Παγωτό”, “Οι Συμμορίες της Ασφάλτου”, όπως και η πιο ροκ version της “Μαίρης”. Το “Φωτιά στο Λιμάνι” ήταν ακριβώς όπως πρέπει να είναι, με τα κόκκινα φώτα να ακολουθούν τις εντάσεις. Το “Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο” από το ομότιτλο άλμπουμ αποτελεί μια όμορφη έκπληξη στα τελευταία lives του, ενώ οι μπαλάντες “Λευκή καταιγίδα” και “Σιωπή” μάς έκαναν να δακρύσουμε, κυριολεκτικά.

Σε όλα τα τραγούδια ο ίδιος ήταν απόλυτα εκφραστικός, ευδιάθετος, χαρίζοντάς μας ακόμα και τρελούς χορούς, προκαλώντας παραλήρημα σε όλους εμάς που τον ακολουθούσαμε στον ρυθμούς του. Μετά από δύο encores, ο Παύλος Παυλίδης μάς ευχήθηκε “Καλό καλοκαίρι” με τον “Μόχα”, ενώ η βραδιά έκλεισε με μια extended εκδοχή του “Δεν Έχει Τέλος”, όσο εγώ σκεφτόμουν “Παύλο, είσαι το σπίτι μας, δεν έχει τέλος”…  Και είναι αλήθεια! Γιατί μαζί του νιώθουμε οικεία, αισθανόμαστε οι εαυτοί μας, με εκείνον να κάνει λόγια και μουσική και εικόνες τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας. Το “Περιμένω”, ένα κομμάτι με το οποίο τις προηγούμενες χρονιές “άνοιγε” τις συναυλίες του, ήταν ο πιο γλυκός επίλογος.

Η συγκεκριμένη συναυλία ήταν από τις κορυφαίες εμφανίσεις του των τελευταίων ετών, με απόλυτη σιγουριά – ήταν μια γιορτή στη μακρά και πλούσια καριέρα του. Οι ερμηνείες του εκπληκτικές, η επικοινωνία του με το κοινό άψογη και η playlist απλά απολαυστική. Μαζί με όλα αυτά, είχαμε και τα visuals που υπογράφει ο Βασίλης Κεχαγιάς, τα οποία προσφέρουν έναν απόλυτα σύγχρονο οπτικοακουστικό χαρακτήρα και “συνομιλούν” με την εποχή μας. Αυτή τη φορά ήταν κάπως διαφοροποιημένα, δίνοντας, έτσι, νέο αέρα στην όλη εμπειρία.

Φύγαμε γεμάτοι, ικανοποιημένοι και, φυσικά, θέλοντας κι άλλο – όπως συμβαίνει κάθε φορά. Κλείνω με το “στο επανιδείν”, όπως μάς αποχαιρέτησε κι εκείνος με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του και με μάτια γεμάτα χαρά και ευγνωμοσύνη.