RAINING PLEASURE – ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ ΙΣΩΣ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΜΑΣ

Η αφίσα των τριών Raining Pleasure, που μας κοιτούν κατάματα, φορώντας κίτρινα αδιάβροχα καταμεσής του καλοκαιριού, έχει κάτι το παράδοξο και υπαινικτικά σαρκαστικό. Μέσα στον θόρυβο της Αθήνας, την ασταμάτητη κίνηση και τον κατακερματισμό της προσοχής, η εικόνα τους μοιάζει με μικρή πρόκληση – ή ίσως μια σιωπηλή υπόσχεση. Ότι κάτι διαφορετικό ετοιμάζεται. Ότι κάτι ουσιαστικό μπορεί ακόμη να βρει χώρο να ακουστεί.

Μετά την επανένωση του σχήματος το 2024, οι Raining Pleasure έρχονται στο Ηρώδειο, την Κυριακή 22 Ιουνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου για να παρουσιάσουν κάτι εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε τους έχουμε ακούσει να παίζουν σαν μπάντα μέχρι σήμερα. Μια συναυλία πιο εσωτερική, πιο ατμοσφαιρική, με τραγούδια που πάντα ήθελαν να πουν, αλλά δεν ταίριαζαν σε συναυλιακούς χώρους με πιο φασαριόζικες “απαιτήσεις”.

Με την ευκαιρία αυτής της συναυλίας μιλήσαμε με τους τρεις Raining Pleasure μέσω zoom, για τα χρόνια που ξεκίνησαν ως ελληνική μπάντα με αγγλόφωνο στίχο στην Πάτρα των 90ς, για το εκρηκτικό reunion στον Λυκαβηττό και για την δισκάρα “Reflections” (2004) – την πολυσυζητημένη διασκευή του θρυλικού άλμπουμ του Μάνου Χατζιδάκι – μια τολμηρή μουσική πράξη που άνοιξε έναν νέο, βαθύτερο δίαυλο επικοινωνίας με το ελληνικό κοινό.

Ο frontman Vassilikos (φωνή, μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα), ο X-Jeremy (κιθάρες, μαντολίνο) και ο Jay (τύμπανα, φωνητικά)  συνδέθηκαν online “διασκορπισμένοι” στην Πάτρα και στα εξοχικά πέριξ της πόλης με τη συζήτησή μας να έχει για υπόβαθρο… τιτιβίσματα πουλιών.

Raining Pleasure – “Η επανένωση στο Λυκαβηττό ήταν οριακά μεταφυσική εμπειρία”

Αν βρίσκεσαι ηλικιακά στη δεκαετία 45-55 σίγουρα υπήρξε ένα διάστημα που οι Raining Pleasure ήταν οι αγαπημένοι σου, είτε το ήξερες είτε όχι, ειδικά αν άκουγες ραδιόφωνο. Capricorn, Fake, Love Me Love Me Love Me, χρυσές πωλήσεις, τραγούδια που αγαπήθηκαν στο εξωτερικό, εκρηκτικά live και οι Pleasure διέγραψαν ξεχωριστή πορεία στην pop-rock μουσική σκηνή. Μέχρι το 2010, όταν απλά σταμάτησαν να παίζουν. Στο διάστημα που ακολούθησε, όπως λένε και οι ίδιοι, προέκυψαν πιο προσωπικές ανάγκες, διαφορετικές κατευθύνσεις και δημιουργικές ανησυχίες που ζητούσαν χώρο να εκφραστούν. Ήταν μια περίοδος απομάκρυνσης από το συλλογικό, που έδωσε τη δυνατότητα για πιο ατομικές, εσωτερικές διαδρομές. Αλλά πάντα κάπου εκεί στο background τρεμόπαιζε μια neon υπαρξιακή πινακίδα, που έλεγε “Raining Pleasure” και περίμενε την κατάλληλη στιγμή να φωτίσει το δρόμο.

“Υπάρχει μια πίεση πρόβας ενόψει της συναυλίας στο Ηρώδειο”, αναφέρει ο Vassilikos “αλλά όχι κάτι που να αφορά νέες ηχογραφήσεις κομματιών ή νέο δίσκο. Όταν μετά από τόσα χρόνια έχουν αλλάξει οι ζωές μας – δηλαδή τα παιδιά έχουν άλλες δουλειές, οικογένεια, παιδιά, δυσκολεύουν τα προγράμματα. Ευτυχώς η Πάτρα δεν είναι Αθήνα και μπορούμε να συναντηθούμε πιο εύκολα”.

Τι έχει διαμεσολαβήσει από την περσινή συναυλία “επανασύνδεσης” στο Λυκαβηττό μέχρι σήμερα που θα παίξετε στο Ηρώδειο. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Vasillikos – Ήταν οριακά μεταφυσική εμπειρία. Αυτό που τουλάχιστον εγώ θυμάμαι πιο έντονα -και που, νομίζω, χαρακτήρισε ολόκληρη τη βραδιά – δεν ήταν απλώς το δικό μας reunion. Ήταν ένα reunion όλων όσων ήρθαν στη συναυλία. Ήταν άνθρωποι που είχαν να συναντηθούν μεταξύ τους από τότε που έρχονταν στις συναυλίες μας. Και αυτό που έβλεπες, ήταν παρέες να αγκαλιάζονται, να ξαναβρίσκονται μετά από τόσα χρόνια. Είδα κόσμο να κλαίει — όχι μόνο από τη συγκίνηση που προκαλούσε η μουσική ή η παρουσία μας στη σκηνή, αλλά από τη συγκίνηση της επανασύνδεσης. Της συνάντησης, μέσα σε αυτές τις συνθήκες.

Jay –  Ήταν ακριβώς έτσι όπως το λες. Δεν ήταν απλώς μια ωραία, μεγάλη συναυλία ή μια επιστροφή μετά από καιρό. Ήταν σαν μια γιορτή για όλους. Και αυτό το εισπράξαμε — τόσο εμείς, όσο και όλοι όσοι βρέθηκαν στον Λυκαβηττό. Ήταν ένα reunion ολόκληρης μιας εποχής, από τα ’90s μέχρι το 2010, τη χρονιά που σταματήσαμε. Ήταν εκεί άνθρωποι που, με τον δικό τους τρόπο, είχαν συνδεθεί με τη μπάντα και ξαναβρέθηκαν μαζί. Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία.

X-Jeremy – Ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Μια αίσθηση που είχαμε να νιώσουμε πάρα πολλά χρόνια — δεν θυμάμαι καν πόσα. Δεκαπέντε; Είκοσι; Τριάντα; (γελάει) Και πραγματικά συγκινηθήκαμε. Είδαμε παλιό κόσμο, ανθρώπους που είχαμε να δούμε από τότε. Ήταν έντονο, πολύ έντονο.

Πώς έγινε η αναβίωση μετά από δεκαπέντε χρόνια παύσης; Παίζατε στο μεσοδιάστημα “στα κρυφά”;

Vassilikos –  Δεν παίζαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Εξάλλου, εγώ είχα φύγει για κάποιο διάστημα στο εξωτερικό. Όλοι παίζαμε μουσική, ο καθένας με τον τρόπο του, αλλά όχι μεταξύ μας. Παρ’ όλα αυτά, η επαφή μεταξύ μας -αν και αραιή- δεν χάθηκε ποτέ. Εγώ ήμουν μακριά, τα παιδιά δούλευαν εδώ, αλλά η ουσία της σχέσης μας παρέμεινε ζωντανή.

Μέσα σε αυτά τα δεκαπέντε χρόνια, υπήρξαν δύο-τρεις φορές που ήρθε ξανά η κουβέντα να κάνουμε μια επανένωση. Μερικές φορές φτάσαμε κοντά, σχεδόν το είχαμε αποφασίσει, αλλά χάλασαν κάποιες συμφωνίες – όχι μεταξύ μας, για να είμαι ξεκάθαρος. Ήταν εξωτερικοί λόγοι. Και πριν από δύο χρόνια, ένιωσα καθαρά ότι είχε έρθει η στιγμή. Το ένιωσα πολύ δυνατά. Ήταν πεντακάθαρο μέσα μου ότι τώρα είναι η ώρα. Επικοινωνήσαμε, το μοιραστήκαμε, και όλοι συμφωνήσαμε: όχι απαραίτητα για να κάνουμε κάτι μεγάλο, αλλά για να ξαναπαίξουμε. Στην ουσία. Και ξαναπαίξαμε.

Βρεθήκαμε οι τρεις μας — που ήταν και η ουσία της μπάντας από την αρχή. Αυτό το τρίο. Και ήταν σαν να έχεις κλείσει μια γάτα μέσα σ’ ένα κουτί για χρόνια, και ξαφνικά να της ανοίγεις την πόρτα. Ξεχύθηκε μια μαζεμένη ενέργεια, απελευθερώθηκε κάτι που ήταν μέσα μας για καιρό.

Όταν είδαμε ότι αυτό λειτουργεί, ότι νιώθουμε καλά, είπαμε: γιατί να μην το μοιραστούμε και με τον κόσμο; Και όταν πια αποφασίσαμε να το κάνουμε δημόσια, έκλεισε ο Λυκαβηττός. Εκεί άρχισε να σοβαρεύει η κατάσταση. Έπρεπε πια να δουλέψουμε, όχι απλώς να τζαμάρουμε. Και δουλέψαμε. Πολύ. Ένα εξάμηνο σκληρής και εντατικής δουλειάς, για να ξαναστηθεί όλο αυτό σωστά. Γιατί δεν θέλαμε να το κάνουμε πρόχειρα.

X-Jeremy – Όλο αυτό το διάστημα υπήρχε, βαθιά μέσα στο μυαλό μου, η σκέψη του πώς θα ήταν να επιστρέψουμε. Να παίξουμε ξανά μαζί. Αλλά, όπως συμβαίνει συχνά, οι υποχρεώσεις και η καθημερινότητα δεν άφηναν περιθώρια να εκδηλωθεί αυτό. Και όταν ήρθε εκείνο το τηλεφώνημα, τότε κατάλαβα πραγματικά πόσο πολύ μου είχε λείψει.

Vassilikos – Έστειλα τότε ένα μήνυμα στον Βασίλη (X-Jeremy) και του είπα: «Τι θα έλεγες να ξαναρχίσει η μπάντα;». Και η απάντηση ήταν: «Ε;» με δεκαπέντε ερωτηματικά, και «Τι;» με άλλα είκοσι! Και μετά συνειδητοποιήσαμε ότι, στην ουσία, ήταν έτοιμος. Απλώς περίμενε – ήθελε ένα μικρό σκούντημα για να ξυπνήσει αυτό το πράγμα μέσα του. (γελούν όλοι) Και να μην κάνεις ποδήλατο 20 χρόνια δεν θα πέσεις αν ανέβεις. Κάπως έτσι ξανανεβήκαμε.

Jay –  Νομίζω ότι όταν παίζαμε, μας έβγαινε τόσο φυσικά… Κάναμε ό,τι άλλο κάναμε στις ζωές μας, αλλά όταν ήμασταν μαζί, η μουσική κυλούσε από μέσα μας. Και όλο αυτό το διάστημα που δεν παίζαμε, ήταν σαν να σου λείπει κάτι – χωρίς απαραίτητα να το παραδέχεσαι ή να το έχεις συνειδητοποιήσει. Ταυτόχρονα, καθώς περνούσαν τα χρόνια -δέκα και βάλε- και δεν υπήρχε στο προσκήνιο ούτε καν στη σκέψη η προοπτική να ξαναπαίξουμε, είχα αρχίσει να νιώθω ότι όλο αυτό είχε συμβεί… σε μια άλλη ζωή. Κάτι πολύ παλιό. Όταν ήρθε το τηλεφώνημα από τον Vassiliko, με την ιδέα «μήπως να το κάνουμε ξανά;», ήταν κάπως δεδομένο ότι θα συμβεί. Και φυσικά, για να υλοποιηθεί, χρειάστηκε πολλή δουλειά. Να ξαναστηθεί όλο από την αρχή. Αλλά βγήκε σαν κάτι που το ξέρεις καλά και απλώς το συνεχίζεις.

Ηρώδειο – “Ίσως η σημαντικότερη συναυλία των Raining Pleasure μέχρι σήμερα”

Είχατε ποτέ το Ηρώδειο στο μυαλό σας, έστω και σαν στόχο μακρινό. Ότι κάποτε θα παίξετε εκεί σαν Raining Pleasure;

Jay – Εγώ δεν νομίζω ότι είχα ποτέ. Δεν το είχα σκεφτεί καν. (Γελάνε)

Vassilikos – Έχω παίξει αρκετές φορές στο Ηρώδειο, αλλά πάντα συμμετέχοντας σε κάτι. Ποτέ δεν ήταν μια δική μου συναυλία, αν και έχω έχω κάνει δική μου παραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών στην Επίδαυρο. Στο Ηρώδειο, όμως, αυτή είναι η πρώτη φορά που θα γίνει μια εντελώς δική μας βραδιά, ως μπάντα. Με τα τραγούδια των Raining Pleasure.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτός ο χώρος έχει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Έχουμε παίξει εκατοντάδες συναυλίες που μας έχουν μείνει στο μυαλό – κι όμως, κάθε φορά που βρίσκομαι στο Ηρώδειο, νιώθω έναν τρόμο μέσα μου. Σαν ο ίδιος ο χώρος να σου υπενθυμίζει ότι είναι μεγαλύτερος από εσένα.

Υπάρχει και το άγχος της “μοναδικής” βραδιάς – γιατί όταν δεν είσαι σε τουρ, δεν έχεις βρει ρυθμό. Όταν η κάθε συναυλία είναι ξεχωριστή, γίνεται και πιο έντονη. Και τώρα, ειδικά, σε έναν τέτοιο χώρο και στο πλαίσιο μιας τόσο μεγάλης διοργάνωσης… Νομίζω ότι  αυτή ίσως να είναι η πιο σημαντική συναυλία – μέσα σε κάποια εισαγωγικά – που καλεστήκαμε ποτέ να κάνουμε ως Raining Pleasure.

Jay – Έχουμε αυτό το δημιουργικό άγχος, το πώς θα πάει μια τόσο μεγάλη συναυλία σε έναν τέτοιο χώρο. Είναι φυσιολογικό – ειδικά όταν δεν βρίσκεσαι σε συνεχή συναυλιακή ροή, όταν δεν είσαι μέσα σε μια διαρκή κίνηση. Από εκεί και πέρα, ο ίδιος ο χώρος σε υποβάλλει και σε καθοδηγεί με το δέος που προκαλεί. Και αυτό, νομίζω, θα ταιριάξει πολύ με αυτό που πάμε να κάνουμε τώρα και μουσικά. Εγώ προσωπικά ανυπομονώ να δω πώς θα δέσουν όλα εκείνη τη βραδιά.

Vassilikos – Ναι γιατί έχουμε διαμορφώσει και το πρόγραμμα και τα τραγούδια μας ανάλογα με την ατμόσφαιρα του Ηρωδείου. Δηλαδή δεν θα παίξουμε το πρόγραμμα που παίξαμε στον Λυκαβηττό γιατί ο χώρος ζητάει κάτι άλλο, οπότε είναι και για μας πολύ δημιουργικό. Επειδή το κοινό θα είναι καθιστό, είναι άκαπνο, χωρίς ποτό, είναι τελείως άλλο πράγμα.

Για μας είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να παίξουμε τραγούδια που θέλουμε πάρα πολύ, αλλά που συνήθως δεν “τραβάνε” σε ανοιχτούς, όρθιους, δυνατούς και φασαριόζικους χώρους. Είναι μια πιο ήσυχη πλευρά μας – η εσωτερική, αυτή που είναι πιο καθιστή, πιο στοχαστική, και που συνήθως δεν βρίσκει εύκολα χώρο να εκφραστεί. Αυτή τη φορά ετοιμάζουμε κάτι που θα είναι αρκετά εσωτερικό, με ατμόσφαιρα – όχι απλώς μια “δυνατή” συναυλία σε όρθιο χώρο. Θα έχει το πικ της, φυσικά, αλλά θα είναι πιο ατμοσφαιρικό, πιο εστιασμένο στο συναίσθημα.

Vassilikos – “Ο πλανήτης έχει ένα γενικευμένο ADHD”

Οι Raining Pleasure – “εκείνης” της εποχής – προκάλεσαν αμέσως αίσθηση με τον πρώτο δίσκο “Memory Comes Back” το 1996. Ακολούθησαν ακόμη 5 άλμπουμ, που έχουν πουλήσει δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα και απέσπασαν αγαπήθηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κομμάτια όπως το Capricorn, το Fake και το Love Me, Love Me, Love Me έχουν αφήσει ανεξίτηλο το μουσικό στίγμα του γκρουπ και ακούγονται μέχρι σήμερα. Βασικός άξονας που ένωσε τη μπάντα ήταν η Πάτρα, μια πόλη την οποία σχεδόν τοποθέτησαν στον μουσικό χάρτη των 90ς.

Πώς ήταν η ατμόσφαιρα στη Πάτρα όταν ξεκινούσαν οι Raining και πώς είναι σήμερα ο ρυθμός της πόλης. 

X-Jeremy – (Γελάει) Εγώ ζω λίγο έξω από την Πάτρα οπότε είμαι ακατάλληλος να μιλήσω για τον παλμό της πόλης. Για το “τότε” είναι σαν να θυμάμαι τα νιάτα μου.

Jay –  Τη δεκαετία του ’90 υπήρχε αρκετή κινητικότητα μουσικά στην Πάτρα. Υπήρχαν πιο αντεργκράουντ συγκροτήματα και στούντιο όπου έκαναν πρόβες ενδιαφέρουσες μπάντες. Κάτι που σήμερα νομίζω έχει μειωθεί σημαντικά. Δεν ξέρω αν είναι θέμα Πάτρας ή πιο γενικό φαινόμενο. Ακόμα και στην Αθήνα βλέπεις τα τελευταία χρόνια να βγαίνουν πολλά νέα συγκροτήματα και καλλιτέχνες, ενώ στην Πάτρα τα πράγματα είναι πιο λίγα. Παλαιότερα υπήρχε μια “σκηνή”. Λαϊβάδικα να γίνεται χαμός δεν είχαμε ποτέ – περιστασιακά άνοιγαν και έκλειναν – αλλά υπήρχαν συγκροτήματα με πιο αντεργκράουντ διάθεση. Πλέον, νομίζω ο περισσότερος κόσμος που ασχολείται με μουσική το κάνει κάπως μόνος του, μέσα από άλλα είδη, όπως ο χιπ χοπ και άλλα.

Vassilikos –  Η βασική διαφορά ανάμεσα στα ’90s και τα ’00s, θα έλεγα, είναι τα social media. Έχουν αλλάξει εντελώς τον τρόπο που κινούνται και σκέφτονται οι άνθρωποι σήμερα. Τότε, η προβολή της δουλειάς σου ήταν σχεδόν αποκλειστικά εξαρτημένη από κάποιον άλλον – μια εταιρεία που θα σε στήριζε, ένα περιοδικό ή μια εφημερίδα που θα έγραφε για σένα. Αν δεν είχες αυτά, ο μοναδικός τρόπος να φτάσεις στον κόσμο ήταν οι συναυλίες.

Τώρα, ο κόσμος έχει μια πολύ βαθιά ανάγκη να φανεί, να πει “δες με, υπάρχω, είμαι εδώ, κάνω αυτό”. Και δεν έχει σημασία αν είσαι μουσικός ή κάνεις κάτι άλλο – είτε κάνεις τέχνη, είτε όχι.

Και κάτι που έχει αλλάξει πολύ – ίσως σε βαθμό που γίνεται αρρωστημένο – είναι πώς σήμερα ο καθένας φτιάχνει το δικό του προφίλ στα social media σαν να λέει: “θα ήθελα πολύ να γράψει για μένα ένα περιοδικό, μια εφημερίδα.” Και δεν ξέρει καν γιατί. Οπότε λέει, “Εντάξει, θα το κάνω μόνος μου: θα φτιάξω το προφίλ μου, θα φωτογραφίσω τον εαυτό μου, θα ανεβάσω τα δικά μου πράγματα, θα γράψω το δικό μου άρθρο — και μετά θα κάτσω κι εγώ από κάτω να χειροκροτώ.”

Πλέον έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που είναι σχεδόν ψυχιατρικό αυτό το πράγμα. Και όλο αυτό έχει αλλάξει τελείως τη σχέση μας με τον εαυτό μας και με τον κόσμο γύρω μας. Και φυσικά, έχει επηρεάσει πολύ τη σχέση των ανθρώπων με τη μουσική και την τέχνη γενικότερα.

Και κάτι άλλο που έχει αλλάξει δραματικά, είναι πως σήμερα η μουσική, πρακτικά, είναι δωρεάν. Όχι τυπικά ή νομότυπα, αλλά στην ουσία μπορεί οποιοσδήποτε να μπει στο YouTube και να καταναλώσει τη δουλειά σου χωρίς να σου δώσει τίποτα πίσω. Κι αυτό αλλοιώνει τη σχέση αγάπης που είχαμε με τη μουσική, γιατί δεν έχει πια την ίδια αξία. Δεν δίνεις κάτι για να πάρεις κάτι – απλώς το παίρνεις.

Και όταν παίρνεις κάτι χωρίς να δίνεις, χάνεται η εκτίμηση για αυτό. Νομίζω η σχέση του κοινού με τη μουσική έχει παραμορφωθεί, και όχι μόνο για την επαγγελματική μας ταυτότητα, αλλά σε ένα βαθμό ανησυχητικό για την ανθρώπινη συνείδηση.

X-Jeremy – Είναι κι αυτό που λες με την πληροφορία. Παλιά, η μουσική ήταν πιο «αργή» εμπειρία. Παίρναμε έναν δίσκο, τον ακούγαμε ξανά και ξανά, για μεγάλο διάστημα, και εστιαζόμασταν σε κάθε λεπτομέρεια. Τώρα, μέσα σε λίγα λεπτά μπορείς να βρεις και να ακούσεις πεντακόσια τραγούδια – αλλά χωρίς να σταματήσεις να εστιάζεις πουθενά. Σαν να τρέχεις από το ένα στο άλλο, και τελικά ξεχνάς τι άκουσες πριν δέκα λεπτά. Αυτή η πληθώρα πληροφορίας μας απομακρύνει από την ουσία της.

Vassilikos – Τώρα αυτή η παλιά επαφή με τη μουσική, έτσι με τον δίσκο, πάει τελείωσε. Νομίζω ο πλανήτης έχει ένα γενικευμένο ADHD.

Μιλώντας για το γεγονός ότι πλέον δεν υπάρχει η ευκαιρία να νιώσει ένας ακροατής την “αφήγηση” ενός δίσκου, του οποίου τα τραγούδια έχουν τοποθετηθεί για κάποιο λόγο σε αυτή τη σειρά, ο Vassilikos συμπληρώνει:  “Ακούνε και παίρνουν την πληροφορία με την ίδια ταχύτητα που σκρολάρουν στο Instagram“.

Jay – Επίσης δεν ακούνε μουσική, βλέπουν μουσική πλέον. Βλέπεις το βιντεοκλίπ. Δεν θα κάτσεις να ακούσεις με προσοχή τη μουσική χωρίς να βλέπεις κάτι.

Vassilikos – Ναι και αυτό έχει αναισθητοποιήσει και το αυτί. Μου έτυχε πρόσφατα να πάω σε μία συναυλία Έλληνα καλλιτέχνη, δεν θα πω ποιος είναι φυσικά, η οποία ήταν κάκιστη. Είχε απαίσιο ήχο, είχε τρομερό φάλτσο, ήταν τραγικό αυτό που συνέβαινε. Και κοίταζα γύρω μου τον κόσμο και δεν φαινόταν να το αντιλαμβάνεται. Απλά τραβούσαν βίντεο και ήταν ωραία φασάρα. Τρόμαξα λίγο. Γιατί μιλάμε για κάτι απαίσιο και αντικειμενικά κάκιστο.

Ένα από τα πράγματα που έκαναν τους Raining Pleasure να ξεχωρίζουν ήταν ο στίχος. Ελληνικό ποπ-ροκ συγκρότημα με αγγλόφωνο στίχο. Νιώθατε εκτός “trend” στο ξεκίνημα; Τέθηκε ποτέ υπό εξέταση;

Vassilikos – Δεν τέθηκε καν ζήτημα αν ήμασταν μέσα στο trend ή να το παλέψουμε ή οτιδήποτε τέτοιο. Οι Pleasure ήταν από τη γέννησή τους και έτσι θα πεθάνουν μια αγγλόφωνη μπάντα. Δεν ήταν θέμα επιλογής. Ο αγγλικός στίχος ήταν – είναι – η ταυτότητα, η ουσία της μπάντας. Δηλαδή δεν είναι λογικό να έρχεται κάποιος να σε ρωτάει γιατί δεν τραγουδάτε ελληνικά. Είναι σαν να μου λέει γιατί δεν παίζετε άλλο είδος μουσικής. Εμείς είμαστε μια αγγλόφωνη μπάντα, αυτό είμαστε, οπότε δεν χρειάστηκε να το υπερασπιστούμε ούτε μέσα, ούτε έξω μας.

Πρώτα οι στίχοι ή πρώτα η μουσική. Πώς γράφεται ένα τραγούδι των Pleasure; 

Vassilikos – Εξαρτάται. Κάποιες φορές ξεκινάω από τους στίχους, άλλες από τη μουσική. Το πιο ενδιαφέρον είναι όταν αυτά τα δύο στοιχεία αρχίζουν να “ταλαιπωρούν” ταυτόχρονα το μυαλό σου – σαν ένα παζλ που το βλέπεις μπροστά σου, αλλά ακόμα δεν έχει πάρει ολοκληρωμένη μορφή. Σιγά σιγά, κομμάτι κομμάτι, είτε ηχητικό είτε στιχουργικό, μπαίνουν στη θέση τους και φτιάχνουν κάτι μοναδικό. Είναι ιδανικό αν συμβεί έτσι, αλλά δεν γίνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο.

Η ηλικία “βελτιώνει” το γράψιμο τραγουδιών και αντίστοιχα το παίξιμό τους; 

X-Jeremy – Νομίζω είναι θέμα εμπειρίας, όχι ηλικίας. Μπορεί κάποιος να ξέρει ακριβώς τα ίδια πράγματα αλλά αν έχεις την εμπειρία, νομίζω ότι είναι πολύ πιο εύκολο να εκφραστείς. Και όσο περισσότερο κάνεις κάτι τόσο καλύτερα το κάνεις.

Πότε ένιωσαν οι Pleasure ότι “το έχουν”. Ότι δηλαδή, πλέον ακουμπούν το κοινό που θέλουν – ήταν την περίοδο που το Fake το ήξεραν και οι πέτρες; 

Vassilikos – Είχαμε πάντα μια πολύ φυσική και άμεση σχέση με το κοινό. Από την αρχή, αυτό που συνέβαινε ήταν αβίαστο και μαγικό. Με το “Flood: (coming of a) great quantity of water” το 2000, και τη διαφήμιση που το ακολούθησε, ήρθε μια μαζικότητα που άλλαξε τα δεδομένα. Ξέραμε ότι ίσως αυτό ήταν το peak – όταν η μουσική σου ακούγεται σε κάθε σπίτι δεκάδες φορές την ημέρα, θέλει δεν θέλει ο άλλος, δημιουργείται μια ύπουλη πλύση εγκεφάλου που φέρνει αναπόφευκτα hype.

Ωστόσο, η ουσιαστική σχέση μας με το κοινό είχε ήδη εγκατασταθεί χρόνια πριν. Αυτό που άλλαξε ήταν η καθολική αναγνώριση του “Fake” – τότε δεν υπήρχε άνθρωπος στη χώρα που να μην το γνώριζε. Μπορεί να μην ήξεραν ακόμα το όνομα μας ως μπάντα – και αυτό ισχύει ακόμη – αλλά το “Fake” είχε μπει στην καθημερινότητα του κόσμου.

Jay – Και όλα αυτά συνέβαιναν σε μια εποχή χωρίς social media. Ο κόσμος άκουγε πολύ ραδιόφωνο — ζωντανό, χωρίς προκαθορισμένες λίστες — και αυτό έκανε τη διαφορά. Δεν θα ξεχάσω, για παράδειγμα, τη στιγμή που ενώ το “Flood” και το “Fake” έπαιζαν παντού, κάναμε εκείνη την εκπληκτική συναυλία στο Ρόδον, το 2002, που ήταν sold-out. Ήταν μοναδική η αίσθηση να βγαίνεις στη σκηνή και να βλέπεις το Ρόδον γεμάτο ασφυκτικά. Μια από τις πιο δυνατές και αξέχαστες στιγμές για τη μπάντα.

Reflections και Χατζιδάκις –  “Ήταν πολύ τολμηρό εκ μέρους μας”

Άλλη μία αξέχαστη στιγμή στη διαδρομή τους που ήταν το Reflections (2004), η διασκευή του θρυλικού δίσκου του Μάνου Χατζιδάκι που εδραίωσε τη σχέση τους με το ελληνικό κοινό. Το Reflections είναι ένα άλμπουμ του 1970 που συνέθεσε ο Μάνος Χατζιδάκις και ερμήνευσε το New York Rock & Roll Ensemble – ένα γκρουπ σπουδαστών κλασικής μουσικής από το Julliard με ροκ ανησυχίες, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Michael Kamen, μετέπειτα σπουδαίος μαέστρος.

Το άλμπουμ -oι στίχοι είναι στα αγγλικά- συντέθηκε αρχικά στη Νέα Υόρκη, όπου ο Χατζιδάκις ζούσε από το 1966. Το 1993 το άλμπουμ επανακυκλοφόρησε με νέους στίχους στα ελληνικά, τους οποίους έγραψε ο Νίκος Γκάτσος και ερμήνευσε η Αλίκη Καγιαλόγλου. Και το 2005 κυκλοφόρησε η διασκευή του άλμπουμ από τους Raining Pleasure.

Ο Vassilikos έχει μοιραστεί ότι αυτή η δουλειά δεν ξεκίνησε σαν δίσκος, αλλά σαν πέντε συμμετοχικές παραστάσεις στο Zoom, με οικοδέσποινα την Έλλη Πασπαλά. Μέσα από εκείνο το πλαίσιο, με αφορμή τον Χατζιδάκι και τον αγγλικό στίχο, προέκυψε η ιδέα για το «Reflections». Οι παραστάσεις έγιναν και εκεί τις είδε ο γιος του Χατζιδάκι, που πρότεινε στη μπάντα να ηχογραφήσει και να κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Ήταν μια μαγική στιγμή, όπου η μπάντα έγινε γέφυρα για τους νεότερους να ανακαλύψουν τον Χατζιδάκι, και ταυτόχρονα οι φανατικοί του συνθέτη γνώρισαν τις ιδέες και την ψυχή των Raining Pleasure.

Πώς “ξαναδιαβάζετε” σήμερα τον δίσκο “Reflections”;

Vassilikos – Πριν από κανά δυο χρόνια βρήκα το βινύλιο και σκέφτηκα να το ακούσω ξανά. Θυμόμουν πως κάτι καλό είχαμε κάνει με αυτόν τον δίσκο, είχα μια αίσθηση, αλλά τον είχα ξεχάσει λίγο στο άκουσμα. Όταν τον έβαλα και τον άκουσα ξανά μετά από τόσα χρόνια, κάτι μέσα μου είπε: «Πω, δισκάρα». Είναι πραγματικά ένας πολύ καλός δίσκος.

Και κάτι που δεν συνειδητοποιούσαμε τότε είναι ότι το εγχείρημα ήταν πολύ τολμηρό εκ μέρους μας. Να κάνουμε στην ουσία μια live αποτύπωση του δίσκου του Χατζιδάκι. Φαντάσου ότι τα overdubs που έγιναν στο Reflections ήταν ελάχιστα. Στην ουσία ήταν η μπάντα μας που έπαιζε live και αυτή τη στιγμή δεν ξέρω αν θα είχαμε την τόλμη να το κάνουμε αυτό το πράγμα. Ήταν πάρα πολύ “ωμό”.

X-Jeremy – Ακριβώς, ο δίσκος έχει βγάλει τεράστιο συναίσθημα. Κι εγώ πρόσφατα τον ξανάκουσα μετά από καιρό και ένιωσα απλώς… μπράβο!

Jay – Για εμάς, όλη εκείνη η περίοδος ήταν καθοριστική. Η διαδικασία μέχρι να φτάσουμε εκεί, η δουλειά που έγινε, και στο τέλος η ηχογράφηση στη Γερμανία, όπου μείναμε όλοι μαζί για τρεις μήνες – ήταν μια δυνατή εμπειρία. Όταν ακούω τον δίσκο, μου έρχονται ζωντανές εικόνες από το στούντιο, εκεί που μέναμε, τον Τάκη και να γράφουμε μαζί. Δεν ήταν απλά μια ηχογράφηση, είχε την ιστορία της.

Ολοκληρώνοντας τη συζήτηση μάθαμε ότι ακόμα δεν υπάρχουν νέα τραγούδια στο δισάκι των Raining Pleasure, άρα δεν βρισκόμαστε εν αναμονή νέου δίσκου, μιας και για να υλοποιηθούν τα σχέδια πρέπει να βρεθεί ο κατάλληλος χρόνος ή αλλιώς το ιδανικό timing.

Όσα τραγούδια τους τα έχουν φανταστεί “διαφορετικά”, θα τα ακούσουμε με άλλες ενορχηστρώσεις στο Ηρώδειο και δεν τα αποκαλύπτουν. Προσωπική εκτίμηση κάποια από το Reflections σίγουρα θα βρουν τη θέση τους στο πρόγραμμα, καθώς ταιριάζουν απόλυτα με τη “δόνηση” του Ηρωδείου.

Plot twist θα ήταν να ακούσουμε και το “Raining Pleasure” των Αυστραλών The Triffids, το κομμάτι από το οποίο πήραν το όνομά τους και άφησαν το μακάβριο “Rest In Peace”, όνομα με το οποίο πρωτοξεκίνησαν το ‘90.

Ο Vassilikos κάνει τον επίλογο της συζήτησης, και απαντάει στην ερώτηση ποια κοινά είναι αυτά που θα ήθελαν να “ακουμπήσουν” σε αυτή την επαναφορά τους.

«Εγώ θα ήθελα πολύ, αυτοί οι λίγοι στη δεκαετία των 20, που ασχολούνται ουσιαστικά και ενεργητικά με τη μουσική, να έρθουν σε επαφή μαζί μας. Όχι για λόγους εγωιστικούς ή κάτι τέτοιο, αλλά γιατί θεωρώ ότι πραγματικά αξίζει τον κόπο – πραγματικά κάναμε κάτι αξιόλογο. Και νιώθω πως θα ήταν ωραίο να συναντηθεί η πιο καινούργια γενιά ανθρώπων με αυτό.»

Φινάλε με Triffids και…

“Nothings matters very much
In your arms it’s a raining pleasure
I believe it’s raining pleasure”