THE DAMNED & SUPERGRASS ΣΤΟ RELEASE – ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΕΦΗΒΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

Η έβδομη βραδιά του Release Athens Festival μπορεί να σημαδεύτηκε από την ακύρωση του Morrissey -λόγω τραυματισμού μέλους της μπάντας του- όμως δεν έχασε το νόημά της. Αντιθέτως, χάρη σε δύο ονόματα που έχουν γράψει τη δική τους πορεία στη μουσική ιστορία – τους The Damned και τους Supergrass – η Πλατεία Νερού γνώρισε μία συναισθηματικά φορτισμένη βραδιά, ειδικά για όσους ήρθαν “καρφωτοί”.

Η ατμόσφαιρα διαμορφώθηκε από την ίδια τη μουσική ιστορία των συγκροτημάτων: από τη μία οι The Damned, ήρθαν στον απόηχο της επιστροφής του αρχικού ντράμερ Rat Scabies, πλάι στους Captain Sensible, Dave Vanian και Paul Gray, σχεδόν στην αυθεντική σύνθεση του 1976· από την άλλη οι Supergrass, που μετά τη διάλυσή τους το 2010 και την αναπάντεχη επανένωσή τους, ήρθαν να μας θυμίσουν γιατί κάποτε θεωρούνταν από τα πιο συναρπαστικά βρετανικά σχήματα της γενιάς τους.

Το κοινό της Τετάρτης στην Πλατεία αποτελούνταν κυρίως από ένα ηλικιακά μεγαλύτερο ακροατήριο – είδαμε όμως και πολλούς γκοθάδες, αλλά και κόσμο που αγόρασε εισιτήριο για άλλη μέρα και άρπαξε την ευκαιρία να βρεθεί δωρεάν στην Πλατεία Νερού μετά από την ακύρωση Morrissey και την ειδική προσφορά των διοργανωτών του Release.

Οι Lobsters -που προστέθηκαν μετά από την ακύρωση του Moz- πήραν επάνω τους τον δύσκολο ρόλο της πρώτης μπάντας στη σκηνή. Τα παιδιά είναι rock ‘n’ roll και “Young & Guilty” όπως λέει το ντεμπούτο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε πέρσι τον Απρίλιο.

The Damned με τον iconic Dave Vanian

Τίμιο ξεκίνημα για να ζεσταθεί ο κόσμος και τη σκυτάλη πήραν οι The Damned με τον iconic frontman, Dave Vanian. Το συγκρότημα, που σχηματίστηκε το 1976 στο Λονδίνο, υπήρξε το πρώτο βρετανικό punk σχήμα που κυκλοφόρησε single. Με τον βαρύτονο Vanian, τους σκοτεινούς στίχους και την βαμπίρ “καταραμένη” αισθητική τους, οι Damned αποτέλεσαν κομβική επιρροή στην goth υποκουλτούρα. Και το έχουν ακόμα!

O Dave Vanian θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους πρώτους εκπροσώπους της goth αισθητικής – μια επιδραστική περσόνα που διαμόρφωσε το στιλ και τη νοοτροπία ολόκληρων γενεών που ακολούθησαν. Σήμερα, ετών 68, είναι φανερό ότι η σκηνή είναι “familiar territory”.

Με κομμάτια όπως “Stranger on the Town”, “I Just Can’t Be Happy Today”, “Dr. Jekyll and Mr. Hyde”, “New Rose” και “The Invisible Man”, το setlist τους κινήθηκε ανάμεσα στο εμβληματικό και το νοσταλγικό.

Το “Eloise” (διασκευή του Barry Ryan) ανέδειξε την ερμηνευτική δύναμη της μπάντας. Ακολούθησε μια καταπληκτική εκτέλεση του White Rabbit (Jefferson Airplane cover), που μας θύμισε και λίγο από Matrix. Ο Captain τα έδωσε όλα και ο Vanian με κέφι κατέβηκε στο κοινό, έδωσε μικρόφωνο στους θεατές και συνδέθηκε με όσους ήρθαν να ξαναζήσουν ένα εφηβικό όνειρο.

Supergrass – “I Should Coco” 30 ετών

Η Πλατεία Νερού άρχισε να γεμίζει ουσιαστικά λίγο πριν την εμφάνιση των Supergrass. Η δωρεάν είσοδος για όσους είχαν ήδη εισιτήριο άλλης ημέρας αποδείχθηκε έξυπνη κίνηση – και το κοινό ανταποκρίθηκε.

Οι Supergrass [που το όνομά τους σημαίνει αυτός που καταδίδει τους εγκληματίες στις Αρχές], περιοδεύουν φέτος με το ντεμπούτο άλμπουμ τους “I Should Coco” που έγινε 30 ετών. Κοντά μας, κάποιοι ανέφεραν με νοσταλγία ότι είχαν δει τους Supergrass στο Rockwave του 2000, στο Πάρκο Τρίτση, παρέα με τις Τρύπες – μια ανάμνηση από έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο και μια άλλη εποχή.

Το setlist ξεκίνησε με το “I’d Like to Know” και συνέχισε με τα “Caught by the Fuzz”, “Mansize Rooster”, “Late in the Day” και “Mary”. Φυσικά ο χαμός έγινε στο πασίγνωστο “Alright”, με τον ασταμάτητο απίστευτο ντράμερ Danny Goffey να ιδρώνει λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους. Τα πλήκτρα του Rob Coombes στο επικό “Sofa (of My Lethargy)” πρόσθεσαν εκείνο το χαρακτηριστικό ψυχεδελικό επίπεδο, που τόσο αγαπούν οι παλιοί φανς της μπάντας.

Στο “Lenny”, που κάποτε αποθέωσε ο Boy George, οι Supergrass απέδειξαν γιατί το britpop τους είχε πάντα μια πιο “βρώμικη” και rock προσέγγιση. Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Gareth “Gaz” Coombes μας ευχαρίστησε και σε μία κρίση ειλικρίνειας μας είπε ότι το συγκρότημα δεν είχε προετοιμαστεί να είναι headliners απόψε: “Δεν ξέραμε ότι θα ήμασταν οι headliners και δεν φέραμε όλο μας το σετ, αλλά όλα τακτοποιήθηκαν”.

Στο “Richard III” σαν να ακούσαμε εισαγωγή προς Black Sabbath περιοχές της ύπαρξης, ενώ στα “Moving” και “Grace” η μπάντα απογειώθηκε. Το encore ήρθε φυσικά με τα “Sun Hits the Sky” και “Pumping on Your Stereo” – μια γιορτή μέχρι το τέλος.

Τι έκανε το live των Supergrass ξεχωριστό; Είναι μια παρέα φίλων που παίζουν μουσική και είσαι καλεσμένος στη φάση. Υπάρχει ακόμα χημεία και μια βαθιά σύνδεση που έχει δυναμώσει με τον χρόνο. Αυτή η περιοδεία μοιάζει με ερωτικό γράμμα στον παλιό εαυτό τους – και είναι ξεκάθαρο πως απολαμβάνουν κάθε λέξη του.

*** Επόμενο ραντεβού στο Release με την Kylie Minogue την Παρασκεύη 18 Ιουλίου.