ΤΟ “PEACEMAKER” ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΕΡΗΡΩΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΒΑΡΙΟΥΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΗΡΩΕΣ

Τι είναι ο Peacemaker;

Είναι ένας ήρωας που, καταρχάς, δεν είναι ήρωας. Στην πρώτη γνωριμία μας μαζί του, δολοφονεί κάποιον απλά επειδή του το είπε η Βάιολα Ντέιβις, το οποίο ΟΚ, προς υπεράσπισή του, είναι κάτι που πιθανότατα πολλοί θα έκαναν θέλοντας και μη, αλλά ας μείνουμε στο θέμα μας τώρα.

Δεν έχει υπερδυνάμεις. Δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνος. Δεν είναι ιδιαίτερα καλός. Τότε τι στα κομμάτια είναι, και γιατί ασχολούμαστε μαζί του;

Έχει έναν απίστευτα κουλ αετό, τον Eagly, ο οποίος θα σου ξεσκίσει τη σάρκα και θα σου βγάλει τα μάτια αν πας να πειράξεις το αφεντικό του, ΟΚ, αυτό του το δίνουμε, είναι πολύ κουλ. Αλλά από εκεί και μετά;

Για κάποιους η απάντηση θα έρθει μέσα από τη μυθολογία της DC, και να πω κάτι; Θα σας λυπηθώ και δεν θα πάω εκεί. Γιατί υπάρχει μια άλλη απάντηση, που έχει να κάνει με τις δημιουργικές ευαισθησίες του σκηνοθέτη Τζέιμς Γκαν, που νομίζω έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Ο Γκαν ξεκίνησε την καριέρα του στην Troma, ένα στούντιο που παράγει b-movie καλτίλες όπως το Toxic Avenger (που πρόσφατα είδαμε και σε ριμέικ με τον Πίτερ Ντίνκλατζ) και το Tromeo & Juliet, για το οποίο ο Γκαν είχε γράψει το σενάριο πίσω στο 1996.

Όλοι από κάπου ξεκινάμε, αυτό δεν λέει κάτι από μόνο του, αλλά το θέμα είναι πως ο Γκαν ένιωθε απίστευτη σύνδεση με την αισθητική και τις ευαισθησίες της Troma – τόσο, που έγραψε και το βιβλίο “All I Need to Know About Filmmaking I Learned from the Toxic Avenger”. Ακόμα κι όταν σύντομα η καριέρα του πήρε μια πιο mainstream τροπή, μπορείς να δεις τις επιρροές της Troma παντού πάνω του.

Από την over the top γραφική βία που θυμίζει underground φανζίν καφρίλες, μέχρι σόκιν χιούμορ και καταστάσεις δραματουργικής ακρότητας που είναι σα να υπογραμμίζουν πως μονίμως, τίποτα δεν έχει σημασία, τίποτα δεν “μετράει”. Τα πάντα είναι αναλώσιμα, τα πάντα μπορούν να γίνουν στόχος: της πλοκής, της πλάκας, και φυσικά της βίας.

Το ενδιαφέρον ωστόσο προκύπτει από μια συναρπαστική αντίφαση: Όσο περνάνε τα χρόνια, ο Γκαν γίνεται και περισσότερο αισθηματίας, χωρίς απαραίτητα να χάνει την δίψα του για καφρίλες και ακρότητες. (Όχι πως είναι ο ίδιος edgelord που κάποτε ήταν, φυσικά: Το χιούμορ του είναι λιγότερο εφηβικό, πιο ραφιναρισμένο και σίγουρα όλα έρχονται σε ένα πιο λείο πακετάρισμα.)

Το συναίσθημα όμως είναι κλειδί εδώ, και το βλέπουμε σε ό,τι έχει φτιάξει ο Γκαν τα τελευταία χρόνια, από την τριλογία Φύλακες του Γαλαξία, όπου η λάιτ οικογενειακή συναισθηματικότητα του 2ου φιλμ συνυπάρχει με τον ζόφο του 3ου. Μέχρι φυσικά το Superman που απολαύσαμε αυτό το καλοκαίρι, που αναμενόμενα γέρνει πολύ περισσότερο προς την ειλικρινή αγνότητα παρά προς την Troma.

Το Peacemaker είναι πιθανώς η πιο αγνή έκφραση αυτών των ευαισθησιών, εκεί όπου ο Γκαν έχει την άνεση πλέον να φτιάχνει κάτι χωρίς το άγχος να φέρει στο σινεμά ανθρώπους όλων των ηλικιών και των διαδρομών της ζωής. Πώς μπορεί μια ιστορία να είναι ταυτόχρονα συναισθηματική αλλά και κυνικά κάφρικη; Εδώ σας θέλω.

Ο ίδιος ο Peacemaker είναι η ενσάρκωση αυτών των αντιφάσεων. Ο Τζον Σίνα παίζει τον Κρις Σμιθ, έναν αντιήρωα που η Αμάντα Γουόλερ (Βάιολα Ντέιβις) στέλνει σε κρυφή αποστολή-μές-στην-κρυφή αποστολή. Ο Σμιθ έχει μια εντελώς μονομανή αντιμετώπιση του κόσμου, σαν σύνθημά του να είναι το «πολεμάμε για την ειρήνη» των GI Joe. Θα κάνει τα πάντα για να πετύχει το στόχο του, όσο βίαια ή αμοραλιστικά κι αν είναι.

Στο ξεκίνημα της σειράς Peacemaker, ο Κρις Σμιθ έχει την επιλογή να επιστρέψει στη φυλακή ή να συνεργαστεί. Οπότε τοποθετείται από την κυβέρνηση σε μια ομάδα δράσης με στόχο την αντιμετώπιση μιας κρυφής εξωγήινης εισβολής, ενώ στην 2η σεζόν (που μόλις ολοκληρώθηκε) βρίσκεται στο επίκεντρο μιας αναζήτησης που ξεπερνά τον δικό μας κόσμο και απλώνεται σε μυριάδες παράλληλα σύμπαντα. Δεν μιλάμε για Marvel όμως εδώ, την υπομονή σας μισό λεπτό.

Η ομάδα που περιτριγυρίζει τον Σμιθ απαρτίζεται από ένα μάτσο περιθωριακούς και δυσλειτουργικούς τύπους, ακριβώς όπως αρέσει στον Γκαν. Το κλειδί νομίζω είναι πως σε αντίθεση με άλλου τέτοιου τύπου δυναμικές, αυτή η ομάδα δεν προσπαθεί να βγάλει νόημα ως τέτοια. Είναι δυσλειτουργικοί από την αρχή ως το τέλος, με πλήρως αναπολογητικό τρόπο, και η όποια εξέλιξη ή μετατόπιση συμβεί, είναι επειδή διαπιστώνουν στην πορεία πως –μέσα από τα όσα περνάνε– αρχίζουν όλοι να αγαπάνε ο ένας τον άλλο.

Με άλλα λόγια, δεν παρακολουθούμε μια ομάδα που μαθαίνει πώς να λειτουργούν σαν συνάδελφοι, αλλά μια ομάδα ομάδα που εξαναγκάζεται να επιβιώσει μέσα από μια διαρκή αλληλοπροστασία που προκύπτει από βαθιά σύνδεση. Είναι η διαφορά ανάμεσα στο να πηγαίνεις νωρίς στο γραφείο και να βγαίνεις αργά για ποτό.

Δίπλα στον Σμιθ έχουμε την Λεότα Αντεμπάγιο, κόρη της Αμάντα Γουόλερ, η οποία βρίσκει αξία στον εαυτό της μέσα σε αυτή την ομάδα, όπου μπήκε με βύσμα αλλά σταδιακά ανακαλύπτει πως είναι κάτι που της ταιριάζει, λειτουργώντας ως κόλλα ανάμεσα σε ένα σωρό ετερόκλητους χαρακτήρες. Έχουμε τον Έιντριεν (Vigilante) του Φρέντι Στρόμα, έναν πασίτρελο τύπο που μονίμως νομίζει πως ξέρει πράγματα για τα οποία δεν έχει ιδέα, βρίζει τους πάντες γύρω του, αλλά έχει εμμονή με τον Κρις, τον οποίο θεωρεί τον καλύτερό του φίλο.

Ο Τζον Εκόνομος του Στιβ Άγκι είναι το τακτικό μυαλό της επιχείρησης, ένας άνθρωπος που δεν συμπαθεί κανέναν, δεν τον συμπαθεί κανένας, είναι δειλός, βαριέται που ζει… αλλά κατά τα άλλα μια χαρά τυπάκι. Και τέλος, και σημαντικότερα, η Εμίλια Χαρκούρ της Τζένιφερ Χόλαντ, μια μπαρουτοκαπνισμένη μαχήτρια που δεν τολμά ούτε για αστείο να συνδεθεί με άνθρωπο γύρω της, είναι αντιδραστική, απότομη και κουβαλά κάτι το ανείπωτα μοναχικό πάνω της. Φυσικά και ο Κρις θα πάθει έρωτα, ξέρετε πώς είναι αυτά.

Υπάρχουν προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ καθώς και περιφερειακοί χαρακτήρες –σύμμαχοι ή εχθροί– που μένουν αξιομνημόνευτοι, όπως ένας σκιώδης Ρικ Φλαγκ (Φρανκ Γκρίλο) στη 2η σεζόν, ο κωμικός Τιμ Μέντοουζ στο ρόλο του πιο ασύστολα κουραστικού (αλλά ανεξήγητα αστείου) πράκτορα με ανεξάντλητο απόθεμα ακατάλληλων ιστοριών, ο Μάικλ Ρούκερ στο ρόλο ενός μοχθηρού κυνηγού αετών που τα βάζει με τον Eagly – α, κι ο ίδιος φυσικά ο Eagly.

Ο Γκαν, που είναι showrunner της σειράς και γράφει και σκηνοθετεί αρκετά από τα επεισόδια, αποδεικνύει και πάλι την ικανότητά του να πει ιστορία με συναισθηματική βαρύτητα μέσα μια διαδρομή σλάπστικ gore, ποπ ακρότητας. Η βία είναι πανταχού παρούσα, το συναίσθημα είναι έντονο σε σημείο μελοδραματισμού, και το χιούμορ κρύβεται πίσω και από τα δύο, αδιακρίτως.

Το bonding έρχεται μέσα από τη σύγκρουση, κι οι χαρακτήρες εξελίσσονται όχι μόνο μέσα από βολικά τοποθετημένες συμβολικές πλοκές, αλλά κυρίως –πολύ απλά– από την τριβή. Από το γεγονός ότι, απλώς, συνεχίζουν.

Όχι πως λείπει κι ο συμβολισμός. Η κεντρική πλοκή της 2ης σεζόν φέρνει τον Κρις αντιμέτωπο –κυριολεκτικά– με τον εαυτό του, αλλά και με ένα τεράστιο κομμάτι του τραύματος που κουβαλά από παιδί. Όταν, υπό την επίβλεψη/καθοδήγηση/bullying του φασίστα πατέρα του (Ρόμπερτ Πάτρικ σε έναν εξαιρετικό ρόλο) χάνει τον αδερφό του, μια απώλεια που κουβαλά μέσα του για μια ζωή. Τι θα συμβεί όταν θα έχει, φαινομενικά, μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτή την οικογενειακή θαλπωρή που ποτέ δεν απόλαυσε;

Η 2η σεζόν κρύβει μερικές απολαυστικές εκπλήξεις, κι η μεγαλύτερη όλων αφορά τον ίδιο τον πατέρα του Κρις, με έναν φοβερό μονόλογο από τον Ρόμπερτ Πάτρικ που τοποθετεί τον χαρακτήρα του σε μια απρόσμενη ηθική περιοχή, την ώρα που η σειρά επιχειρεί μια ευρύτερη πολιτική τοποθέτηση πάνω στην καθημερινότητα ενός φασισμού τον οποίο, απλά, συνηθίζεις. Ή, στην καλύτερη, απλώς επιβιώνεις.

Αυτή η σύγκρουση δίνει στον Κρις πολύ δραματουργικό ζουμί, καθώς ο κλιμακούμενος πόνος που βιώνει τον φέρνει αντιμέτωπο με την επιλογή, για το αν θα πιστέψει στον εαυτό του και τα συναισθήματά του, ή όχι. Ακούγεται cheesy σαν τις μουσικές ροκ επιλογές με τις οποίες είναι γεμάτο το σάουντρακ της σειράς – αλλά λειτουργεί γιατί παρουσιάζεται με μια αφοπλιστική ευθύτητα. Δεν είναι και επιστήμη!

Ο Γκαν λειτουργεί με αυτά που ξέρει να κάνει καλύτερα: Κουλ σκηνές δράσης γυρισμένες κάτω από μια αντιφατική ποπ/ροκ μουσική επένδυση, απότομες αιματηρές συγκρούσεις, καφρίλα και συναίσθημα, και μια πλούσια γκουπ δυναμική που επιτρέπει σε χαρακτήρες της μιας γραμμής να εμπλουτιστούν σε κάτι απρόσμενα συγκινητικό και πολυσύνθετο.

Υπάρχει καλύτερος λόγος για να δεις μια τηλεοπτική σειρά;