ΤΟ “SQUID GAME” ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΚΠΛΗΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Η 3η σεζόν του Squid Game δεν είναι ακριβώς 3η, είναι περισσότερο η συνέχεια της 2ης που είχε μείνει στη μέση. Τόσο συνέχεια, που πιάνει την ιστορία ακριβώς από το σημείο που το περσινό cliffhanger την άφησε… και συνεχίζει τα παιχνίδια σα να μην έγινε και τίποτα.

Ίσως αυτό είναι το point φυσικά: Στα έγκατα του απάνθρωπου καπιταλισμού, κανείς δεν νοιάζεται για την επανάστασή σου.

Έτσι λοιπόν συνεχίζεται η ιστορία. Η 2η σεζόν, τολμηρή, εκρηκτική, αντιδραστική με τον σωστό τρόπο, έμοιαζε έτοιμη να ανατινάξει για τα καλά τα θεμέλια της σειράς οδηγώντας μας στην 3η και τελευταία πράξη της σάγκα. Όμως μετά την επανάσταση του Γκι-χουν και όσων τον ακολούθησαν, αυτό που ακολουθεί είναι απλώς… η επόμενη μέρα.

Τι ακριβώς συμπεριλαμβάνει αυτή; Και με ποιο τρόπο τα πάντα οδηγούνται σε ένα φινάλε που μας έκανε να βγάλουμε έναν αληθινό gasp ήχο ενώ το βλέπαμε;

Το καθεστώς λοιπόν κατέστειλε την επανάσταση των παιχτών που ήθελαν να βάλουν τέλος στο παιχνίδι και, μετά το όλο μακελειό αυτό που ακολούθησε ήταν απλώς η επόμενη ψηφοφορία. Το αποτέλεσμα γέρνει όλο και πιο εύκολο προς το πλευρό εκείνων που θέλουν να συνεχίσουν, και προσωπικά δε δυσκολεύομαι να το αποδεχτώ: Η απληστία έχει την τάση να εξαπλώνεται σαν ιός, είναι η αλήθεια.

Σε αυτά τα νέα επεισόδια, ο 456 (Λι Τζούνγκ-τζάε, σε ένα φανταστικό ανέκφραστο κρεσέντο) μοιάζει να έχει χάσει από μέσα του κάθε θέληση για ζωή – άλλοι συμπαίκτες τον κατηγορούν ακόμα και για συνεργασία με τον Front Man, ο οποίος παίζει κι αυτός τον μεγάλο ρόλο του εδώ. Παρότι ο άξουαλ ρόλος του Λι Μπιουνγκ-χουν (που παίζει τον Front Man ο οποίος μπήκε ινκόγκνιτο στο παιχνίδι στη 2η σεζόν) είναι πιο περιορισμένος αυτή τη φορά, η όλη κοσμοθεωρία της σειράς συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από τη δυναμική αυτών των δύο αντρών.

Ο ανέκφραστος 456 επιβιώνει από το πρώτο –άκρως αιματηρό– παιχνίδι χάρη σε μια σεναριακή ευκολία που του προσφέρει έναν «ένοχο» προς σφαγή έτοιμο στο πιάτο. Τα ίδια τα παιχνίδια αρχίζουν ήδη να γίνονται ακόμα πιο σκληρά και κυνικά, με τους διαγωνιζόμενους πλέον να καλούνται να εξολοθρεύσουν κυριολεκτικά αλλήλους.

Σε αυτό το Starry Night αναπτύσσονται διάφορα δυνατά στόρι, όπως της πιο δυνατής από όσο κι η ίδια νομίζει Τσο Χιουν-τζου (της fan favorite τρανς γυναίκας διαγωνιζόμενης), της εγκύου Κιμ Τζουν-χι, αλλά και της ηλικιωμένης Γκεουμ-τζα που βρίσκεται στο παιχνίδι μαζί με τον γιο της. Όλες αυτές οι ιστορίες θα κορυφωθούν με τρομερά δραματικούς τρόπους σε αυτό το επεισόδιο, συχνά με τρόπο απρόσμενο και σοκαριστικό.

Η μοίρα της παίκτριας 222 και του μωρού αποτελούν αναμφίβολα το σημαντικότερο νέο στοιχείο της σεζόν, μιας κι έλευση αυτής της νέας ζωής – φυλακισμένης μέσα σε ένα καπιταλιστικό καρναβάλι εκμετάλλευσης κυριολεκτικά από την πρώτη ανάσα που παίρνει, χωρίς να έχει επιλογή ή λόγο στα όσα γίνονται, σε περίπτωση που σας θυμίζει κάτι αυτό – δίνει στον 456 ένα νέο κίνητρο να φτάσει ως το τέλος. Η επανάσταση απέτυχε, αλλά η ζωή κυριολεκτικά συνεχίζεται. Είναι όμως έτσι;

Τα παιχνίδια αυτής της 3ης σεζόν δεν είναι κάτι πρωτοποριακό, μιας και θυμίζουν πράγματα που έχουμε ξαναδεί. Όμως αυτό που αλλάζει, είναι το επίπεδο του νιχιλισμού. Τα παιχνίδια είναι ακόμα πιο αιματηρά, οι VIP καλεσμένοι ακόμα πιο καρτουνίστικοι και ενοχλητικοί, και το διακύβευμα είναι ακόμα μεγαλύτερο από τις οικονομικές απολαβές ενός παίκτη.

Μιας και, φρέσκος από την είσοδό του μέσα στο παιχνίδι, ο Front Man τώρα νιώθει μια διαφορετική σύνδεση με την ανθρωπιστική αγωνία επιβίωσης του 456. Για αυτόν πλέον η διοργάνωση δεν προχωρά για τα λεφτά, αλλά μοιάζει να προχωρά για να μπορέσει να αποδείξει στον άσπονδο φίλο του / νέμεσή του, μια για πάντα, πως η ανθρώπινη φύση είναι απολύτως συνδεδεμένη με την εκμετάλλευση. Όταν μάλιστα τον συναντά ξανά, πρόσωπο με πρόσωπο, είναι για να του δώσει μια διέξοδο σωτηρίας από το επερχόμενο τελευταίο παιχνίδι: Πάρε αυτό το μαχαίρι του λέει, και σφάξε την κλίκα που σκοπεύει να σε βάλει στη γωνία.

Το μοντάζ που συνδέει το σημερινό παιχνίδι με εκείνο το παρελθοντικό όπου ο Front Man βρέθηκε στην ίδια θέση είναι πολύ καλοφτιαγμένο και σκιαγραφεί ακόμα καλύτερα τους δύο άντρες και τις δύο φιλοσοφικές όψεις που εκπροσωπούν. Ο 456 δεν ακολουθεί την διαδρομή που μοιάζει να είχε χαραχτεί για αυτόν, αλλά στο τέλος μετράει αυτό;

Μοιάζει άδειος από ζωή αλλά όλη του την δύναμη την αντλεί από την υπόσχεση στην 222, να πάρει το μωρό και να το βοηθήσει να επιβιώσει μέχρι τέλους. Έτσι συμβαίνει και στο θανατηφόρο σχοινάκι, όπου περνά πρώτος τη γέφυρα με το μωρό να κρέμεται από το σώμα του. Αφού βοηθήσει να ξεμπλοκαριστεί η δίοδος για τους επόμενους παίκτες, όταν ένας από αυτούς προσπαθεί να σπρώχνει στον θάνατο όποιον πάει να περάσει τη γέφυρα (όπως και με το μαχαίρι αργότερα, κι εδώ παίρνει την ίδια ανθρωπιστική ηθική στάση που αν την εξετάσεις εντελώς ψυχρά, είναι όντως παράλογη!), ο 456 θέλει να γυρίσει πίσω για να βοηθήσει την 222.

Κάτι που ξέρουμε ότι είναι τελείως παράλογο φυσικά, αλλά είναι εκεί για να τον κάνει μάρτυρα σε έναν ακόμα τραγικό θάνατο. Όχι κάτι που δεν είδαμε να έρχεται, αλλά ομολογουμένως μια από τις δυνατές στιγμές της σεζόν, όσο κι αν η σειρά έκανε ό,τι μπορούσε για να την υποσκάψει κόβοντας διαρκώς στους ατάλαντους ηθοποιούς που παίζουν τους VIP να μας προσφέρουν ζωντανό σχολιασμό του δράματος. Το πιάσαμε, φτάνει!

Μάλλον το πιο μεγάλο ερωτηματικό για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν έμοιαζε να είναι το πώς οι εξωτερικοί παράγοντες που αναπτύσσονται παράλληλα στη δράση, θα επηρεάσουν το παιχνίδι, ή αν θα προλάβαιναν ακόμα και να το διακόψουν. Δηλαδή, η έρευνα δια της θαλάσσης για την τοποθεσία του νησιού, αλλά και η προσπάθεια μιας φρουρού να σώσει έναν από τους «νεκρούς» παίκτες και να διαγράψει την ταυτότητά του από τα αρχεία του παιχνιδιού. Προσωπικά βρήκα αυτές τις παράλληλες ιστορίες να αποσπούν συνεχώς από το ρυθμό του παιχνιδιού, το οποίο έτσι κι αλλιώς ήταν γεμάτο τραγικούς χαρακτήρες και έντονο δραματικό στοιχείο.

Όμως θα ομολογήσω ότι η κλιμάκωση του φινάλε λειτούργησε ακόμα πιο σοκαριστικά έτσι.

Το τελευταίο από τα παιχνίδια ήταν ίσως μια φυσική κορύφωση της βίας και του κυνικού gameplay που ήθελε πλέον τους παίκτες να σφάζονται κυριολεκτικά και ευθέως μεταξύ τους. Ένα πολύ απλό ψυχολογικό παιχνίδι ψυχολογίας της αγέλης, ζητά από τους παίκτες, πολύ απλά, να σκοτώνουν ένα άτομο τη φορά, σε τρεις διαδοχικές πίστες, ώστε να επιβιώουν.

Χάρη στην επέμβαση του Λι Μιουνγκ-τζι, ο οποίος νιώθει τεράστιες ενοχές για τη μοίρα της 222 και θέλει βαθιά μέσα του να προστατέψει το μωρό τους, ο 456 επιβιώνει από τους πρώτους δύο γύρους όπου φαινόταν να μην έχει στον ήλιο μοίρα. Όμως όπως ήταν τελικά αναμενόμενο, όλοι αρχίζουν να σκοτώνονται μεταξύ τους με αποτέλεσμα να μη μείνουν αρκετά κορμιά για την επιβίωση στον τελικό γύρο. (Γέλασα δυνατά όταν ο τελευταίους από τους ανώνυμους κακούς της αγέλης αυτοκτόνησε στην ψύχρα απλά και μόνο για να μην τους δώσει εύκολη διέξοδο στη συνέχεια. Ήταν σα να φωνάζει περήφανα «είμαι μηχανισμός πλοκής, αλλά δε θα με κάνετε εσείς ό,τι θέλετε!»)

Όταν στο τέλος έχει μείνει μόνο ο 456 και το μωρό, θεωρούσα δεδομένο πως η ακτοφυλακή ή/και η φρουρός-επαναστάτρια θα έκαναν κάποια επέμβαση που θα άλλαζε τη διαφαινόμενη μοίρα του Λι. Η ανατροπή, υποθέτω, είναι πως κάτι τέτοιο δε συνέβη. Οι άλλοι δύο αυτοί χαρακτήρες έφτασαν εκεί που ήθελαν και πέτυχαν κατά μία έννοια το σκοπό τους (ο άντρας που μπήκε στο παιχνίδι για να σώσει την άρρωστη κόρη του, επιβιώσε και δραπέτευσε – το νησί βρέθηκε και το παιχνίδι τινάχθηκε στον αέρα), όμως τα ίδια τα γεγονότα του τρέχοντας παιχνιδιού ήταν σα λεπτομέρειες, σαν υποσημειώσεις.

Ο 456, αβοήθητος, στέκεται στο χείλους του γκρεμού έχοντας αφήσει το μωρό πίσω, ασφαλή, και κοιτάζει προς την κάμερα, και άρα τον Front Man. «Δεν είμαστε άλογα, είμαστε άνθρωποι», λέει, ακόμα σε σοκ. «Οι άνθρωποι είναι–», είναι οι τελευταίες του λέξεις πριν πέσει στο κενό αφήνοντας έναν φιλοσοφικό γρίφο πίσω του για τον κάθε θεατή να συμπληρώσει.

Είναι μια σοκαριστική εξέλιξη – δεν περίμενα πως θα τελείωνε έτσι η ιστορία αυτού του χαρακτήρα, ειδικά με μισή ώρα ακόμα στο επεισόδιο! Αλλά η αποχαιρετιστήρια φράση του έχει μεγάλη δύναμη ακριβώς επειδή την αφήνει ανολοκλήρωτη. Είναι η ίδια η τοποθέτηση της σειράς πως κάθε άνθρωπος με τις πράξεις του ολοκληρώνει αυτή τη φράση. Για τους VIP οι άνθρωποι είναι όντως άλογα, ό,τι κι αν λέει ο 222. (Έχουν και τα πιόνια-αλογάκια για τον κάθε παίχτη, σε μια ακόμα ξεκαρδιστικά over the top λεπτομέρεια αυτής της πτυχής της σειράς.) Για τον Front Man δεν έχει νόημα να πιστεύεις σε κάτι καλό, και το παιχνίδι πάντα θα συνεχίζεται γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Για τον 456 ο κάθε άνθρωπος έχει αξία – κι αυτό μπορεί να είναι τόσο απλό και τόσο ισχυρό ως στάση ζωής και τοποθέτηση.

Μπορούμε ίσως μετά από αυτή την αυτοκτονία-δήλωση να μπορούμε ακολουθήσουμε την πορεία ενός ταραγμένου Front Man στον επίλογο του παιχνιδιού, ύστερα από το γλαφυρό GAME OVER που αναγράφεται στις μεγάλες οθόνες, και ύστερα από την ανατίναξη των ερημωμένων πια χώρων του παιχνιδιού, γεμάτα με άψυχα κορμιά και ματωμένες κηλίδες. Μακριά πια από το νησί και το παιχνίδι, στέλνει το μωρό-νικητή(!) στον αστυνομικό Χουάνγκ Ζουν-χο μαζί με το έπαθλο. Και ταξιδεύει στο Λος Άντζελες για να συναντήσει αυτοπροσώπως την κόρη του 456 για να της αφήσει τα πράγματα του αποξενωμένου πατέρα της μαζί με τα δικά του κέρδη από την νίκη στην πρώτη του συμμετοχή.

Σε συνδυασμό με το παράλληλο στόρι της φρουρού που είχε αποδράσει από τη Βόρεια Κορέα και καταφέρνει στο τέλος να βρει ξανά τα ίχνη της χαμένης κόρης της – αλλά και να δει από κοντά την επανένωση του παίχτη που κρυφά έσωσε, με την υγιή πλέον δική του κόρη – οι τελευταίες αυτές στιγμές δίνουν έμφαση στη σύνδεση των ατόμων με την (κυριολεκτική, σε μερικές περιπτώσεις) κληρονομιά τους. Με την ένωση με τα παιδιά τους και τον κόσμο που δημιουργούν και αφήνουν πίσω για εκείνα. Και με την υπενθύμιση της ιδέας πως η όποια αλλαγή έρχεται με ευθεία, ωμή σύγκρουση με το σύστημα ελέγχου και καταπίεσης.

Κι αυτό, την ώρα που ο Front Man μοιάζει νικημένος στο ίδιο του το παιχνίδι… Ή μήπως;;;

Επειδή μετά από τόσο φονικό, και για τα δεδομένα του Squid Game, όλα αυτά έμοιαζαν σχεδόν ανθρώπινα ως φινάλε, ο δημιουργός και σκηνοθέτης Χουάνγκ Ντονγκ-χιουκ κρατά τη μεγαλύτερη αποστομωτική έκπληξη για το τέλος.

Καθώς ο Front Man απομακρύνεται στην κίνηση του Λος Άντζελες, ακούει από ένα σοκάκι έναν γνώριμο ήχο. Κατεβάζει το παράθυρο και βλέπει μπροστά του μια γνώριμη σε όλους διαδικασία στρατολόγησης παίχτη σε κάποια άλλη εκδοχή του Squid Game. Η κάμερα πλησιάζει και βλέπουμε πως τη στρατολόγηση κάνει… η Κέιτ Μπλάνσετ;; Είναι μια στιγμή ταραχής για μια σειρά που ως τώρα είχε αποφύγει το stunt casting ή τον πειρασμό του να φέρει μισή ντουζίνα παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας ονόματα όπως θα έκαναν άλλες σειρές αν γνώριζαν την δική της άμεση επιτυχία. (Μην πάτε μακριά, το ίδιο ΠΣΚ έκανε πρεμιέρα κι η νέα σεζόν The Bear, μια σειρά που έκανε μανιέρα το stunt casting.)

Η Μπλάνσετ πέραν των άλλων, όντας μια από τις κορυφαίες εν ζωή ηθοποιούς, μπορεί να μαγνητίσει την οθόνη όσο ελάχιστοι. Με ένα βλέμμα κι ένα νεύμα βάζει νέες παραμέτρους σε αυτό που παρακολουθούμε, σβήνοντας κάθε τι άλλο από γύρω της. Το Squid Game –ή κάποια εκδοχή του– όχι απλώς ζει και βασιλεύει, αλλά μέσα από το εντελώς παραμορφωτικό βαρυτικό πεδίο που δημιουργεί η παρουσία της Μπλάνσετ, μοιάζει να μεταμορφώνεται στο Ένα Πράγμα που θυμόμαστε από αυτό το το κατά τα άλλα σοκαριστικό και γεμάτο εξελίξεις, φινάλε.

Είναι τελικά συμβολικά συνεπές και δίκαιο ως προς την κοσμοθεωρία του Χουάνγκ και της σειράς, και ένα ταυτόχρονα έξυπνο, αστείο, σοκαριστικό, θλιβερό (οριστικό) φινάλε ακριβώς μέσα από το θεόρατο άνοιγμα που μοιάζει να πραγματοποιεί. Ακριβώς επειδή σε αυτό τον κόσμο, το παιχνίδι δεν τελειώνει ποτέ.