ΤΖΟΡΤΖ ΚΛΟΥΝΕΪ ΣΤΟ NEWS 24/7: “Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΜΕ ΑΠΟΤΥΧΙΑ – ΑΛΛΑ Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΚ”

«Στην δική μου ηλικία, είναι πολύ αργά για επανεκκίνηση» λέει ο Τζορτζ Κλούνεϊ με αυτό το μεγάλο, κατάλευκο χαμόγελο που φέρνουμε στο μυαλό όταν τον σκεφτόμαστε – έναν από τους τελευταίους, μεγάλους σταρ.

Είναι απολαυστικό να τον παρατηρείς να μιλάει, ακόμα κι αν η συζήτηση δεν γίνεται δια ζώσης αλλά μέσω zoom. Τα τελευταία χρόνια οι συνεντεύξεις έχουν γίνει πιο εύκολες χάρη σε αυτή τη λύση, αλλά ταυτόχρονα είναι αναπόφευκτο κάτι να χάνεται όταν μιλάς έτσι, από απόσταση. Ο Κλούνεϊ είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια που μοιάζουν να μην έχουν πτοηθεί από το απρόσωπο της ψηφιακής συνέντευξης. Η φυσική του γοητεία, η αμεσότητα κι η χαρισματικότητα διαπερνούν ακόμα κι αυτό το σχεδόν απροσπέλαστο σύνορο.

«Τι έγινε, δε θέλετε πια να με δείτε από κοντά;;», γελάει καθώς μας υποδέχεται και πριν μοιραστεί μαζί μας, για τα επόμενα 20 λεπτά, πολλές από τις σκέψεις, φοβίες, αλήθειες – πολλά από τα μαθήματα ζωής που έχει να δώσει.

Κι είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Το Jay Kelly, η ταινία του που κυκλοφορεί ήδη στο Netflix, βρίσκει τον Κλούνεϊ σε κάτι σαν ρόλο ζωής. Να παίζει έναν μεγάλο σταρ του σινεμά που παθαίνει υπαρξιακή κρίση, μπαίνει κυριολεκτικά σε ένα τρένο, και ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι αυτογνωσίας του. Μπορείς να βρεις αυτοβιογραφικά στοιχεία εκεί; Ίσως. Εν μέρει.

Σίγουρα η ταινία (του Νόα Μπόμπακ, του Marriage Story) δε είναι το “Τζορτζ Κλούνεϊ: Η Τελευταία Εξομολόγηση”. Αλλά δεν είναι και κάτι τελείως ξένο σε αυτό. Αναμφίβολα, όπως παραδέχεται κι ο ίδιος στη συνέντευξή μας μαζί του, ήταν αν μη τι άλλο μια ευκαιρία για αναστοχασμό.

Είναι δηλαδή ένα φιλμ κι ένας ρόλος που προσφέρεται για μια εκ βαθέων συζήτηση – όσο, τελοσπάντων, μπορείς ποτέ να υποθέτεις πως ένας μεγάλος σταρ πρόκειται να μοιραστεί κάτι αληθινά βαθύ με έναν ξένο, και πόσο μάλλον από απόσταση. «Ο καθένας από εσάς θα ήθελε μια άλλη εκδοχή των πραγμάτων, που δεν έχω ξαναπεί. Το ξέρουμε όλοι», λέει χαμογελώντας.

«Προσπαθώ… σε σύγκριση με άλλους ηθοποιούς σε αυτά τα πλαίσια, προσπαθώ να φροντίζω οι απαντήσεις μου να μην είναι τόσο βαρετές που όλοι πίσω από την κάμερα να θέλουν να αυτοπυροβοληθούν μέχρι να τελειώσει», γελάει.

Μπορώ να το επιβεβαιώσω.

Με αφορμή το Jay Kelly και τον ρόλο του σε αυτό, ο Κλούνεϊ μίλησε για τα όσα τον κάνουν να επιστρέφει στο παρελθόν, για το τι σημαίνει για τον ίδιο το να είναι σταρ (και πώς διαφέρουν μεταξύ τους τα είδη των σταρ – το διασκέδασα πολύ όταν συνέκρινε τον εαυτό με τον Γκρέγκορι Πεκ βάσει των εντελώς διαφορετικών αντιδράσεων του κόσμου).

Για το πώς το μεγάλωμα και η οικογένειά του νοηματοδοτούν αυτό που κάνει. Για το τι σημαίνει το να κάνεις θυσίες για τη δουλειά σου, και το πώς αυτό διαφέρει στο σινεμά ή πώς, εν τέλει, δεν είναι κάτι κοινό για κάθε άνθρωπο ανάμεσά μας. Για το τι είναι τελικά το αληθινά πιο σκληρό – να αποτυγχάνεις, ή να μετανιώνεις;

Και, φυσικά, (πώς αλλιώς;) μίλησε για το πέρασμα του χρόνου, και για το κατά πόσο το παρελθόν του τον σημαδεύει ακόμα, όπως συμβαίνει στην ταινία με τον χαρακτήρα του, τον Τζέι.

Αυτά είναι όλα όσα μας είπε. Σε πρώτο πρόσωπο.

ΤΖΟΡΤΖ ΚΛΟΥΝΕΪ: «ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ, ΤΟΤΕ ΑΡΑΓΕ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ;»

Με αφορμή τα όσα τον συνδέουν με τον Τζέι Κέλι, ο Τζορτζ Κλούνεϊ συζητά μαζί μας την ιδέα της αποτυχίας και του πώς είναι προτιμότερη στη ζωή σου από ό,τι η μεταμέλεια – για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.

Συνδέει αυτή την αναζήτηση με τη σχέση του με την οικογένειά του, το μεγάλωμά του, τον πατέρα του, αλλά και το πώς βλέπει τα ξεκινήματά του. Διότι ναι, κι ο ίδιος ο Τζορτζ Κλούνεϊ ξέρει πως, στην τάξη του, ξεκινώντας την υποκριτική, δεν ήταν απαραιτήτως ο καλύτερος.

Όταν διάβασα το σενάριο, σκέφτηκα, «Αυτός είναι ένας άνθρωπος γεμάτος μεταμέλεια». Μετανιώνει για τα παιδιά του – μακάρι να τα είχε κοντά του. Μετανιώνει που δεν έκανε την ταινία για τον άνθρωπο που του έδωσε καριέρα – θα μπορούσε να τον είχε βοηθήσει. Μετανιώνει που δεν φέρθηκε καλύτερα στους ανθρώπους στην πορεία. Και το διάβασα καταλαβαίνοντας ότι αυτός ο χαρακτήρας προσπαθεί να συμφιλιωθεί με αυτά, και είναι πολύ αργά.

Στη δική μου ηλικία, είναι πολύ αργά για επανεκκίνηση.

Ευτυχώς για μένα, η ζωή μου δεν είναι γεμάτη μεταμέλεια. Έχω κάποιες, φυσικά. Είναι γεμάτη με πολλή αποτυχία. Αλλά η αποτυχία είναι ΟΚ.

Στα 92 του, ο πατέρας μου μπορεί πολύ άνετα να ζήσει με τις αποτυχίες: «Το δοκίμασα – δεν πέτυχε. Το ξαναδοκίμασα – όχι. Έκανα κάτι άλλο». Αυτό που δεν μπορείς να αντέξεις είναι η μεταμέλεια. Γιατί τότε λες: «Είναι αργά. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω».

Ο Τζέι είναι ένας χαρακτήρας που ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να εξερευνήσω: ένας άνθρωπος που θα πρέπει να ζήσει με την ιδέα ότι το να είσαι πολύ καλός κινηματογραφικός σταρ… αυτό είναι όλο κι όλο.

Αλλά αν δεν έχεις την οικογένεια και τους φίλους σου… τότε έχει άραγε σημασία;

Ήταν ένα παιχνίδι να καταλάβω τι μπορώ να συνδέσω με τον εαυτό μου και τι έπρεπε να ανακαλύψω στην πορεία.

Δεν απομακρύνω τον εαυτό μου από την ανθρωπότητα, από τους ανθρώπους. Κι έχω μια καλή σχέση με τον πατέρα μου. Και έχω μια πολύ αγαπημένη σχέση με τη γυναίκα μου. Και τα παιδιά μου είναι οκτώ χρονών, αλλά ακόμη μου έχουν αδυναμία.

Οπότε έχω κάπως διαφορετική ζωή από τον Τζέι. Αλλά ήταν ενδιαφέρον για μένα να το εξερευνήσω, γιατί είχα και παρόμοιες εμπειρίες.

Πήγα σε μαθήματα υποκριτικής, σπούδασα, και υπήρχαν ξεκάθαρα τύποι που ήταν καλύτεροι στην τάξη από μένα και δεν τα κατάφεραν. Τους συναντάω πού και πού, τους βλέπω.

ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΛΗΨΕΙΣ, ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑΙΝΙΕΣ, ΚΑΙ ΤΟ CALL MY AGENT

Όταν μιλάμε για ταινίες που αφορούν ταινίες, ο Κλούνεϊ δεν πιστεύει πως οι περισσότερες δείχνουν πετυχημένα την όλη διαδικασία του να γυρίσεις ένα έργο. Ποια είναι όμως τα αγαπημένα του; Πώς ήταν η συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Νόα Μπόμπακ; Και γιατί ξεχωρίζει τη σειρά Call My Agent – για την οποία μας λέει πως έκανε πρόσφατα μια σύντομη εμφάνιση;

Οι πολλές λήψεις δεν είναι το δικό μου στιλ. Ως σκηνοθέτης, αν το πάρω με την πρώτη, προχωράω παρακάτω. Γιατί, για μένα, το να βρίσκομαι στην αίθουσα μοντάζ κοιτώντας 40 λήψεις θα μου έκανε τον εγκέφαλο να εκραγεί. Και σίγουρα δεν είναι το πιο εύκολο ως ηθοποιός.

Ως ηθοποιός, επειδή προέρχομαι από τηλεόραση όπου παίρνεις 2–3 λήψεις, μαθαίνεις να μπαίνεις κατευθείαν στη σκηνή. Πολλοί ηθοποιοί που ξεκίνησαν στο σινεμά ζεσταίνονται επί μισή ώρα.

Έπρεπε να πω στον Νόα πριν αρχίσουμε: «Να ξέρεις, δεν το έχω ξανακάνει αυτό εδώ και καιρό – το να δουλεύω με κάποιον που κάνει πολλές λήψεις. Σου παραδίδομαι. Θα δουλέψουμε με τον δικό σου τρόπο. Είσαι ο σκηνοθέτης. Είμαι ενθουσιασμένος που δουλεύω μαζί σου. Αλλά να ξέρεις ότι θα μου πάρει λίγο να συνηθίσω αυτή τη μέθοδο, αυτή την εκδοχή του να σκάβεις και ξανασκάβεις».

Αλλά το καταλαβαίνω. Και είμαι ενθουσιασμένος με τη διαδικασία. Λάτρεψα να δουλεύω μαζί του. Και, ξέρεις, αυτή είναι μια ταινία για τη φιλία. Οπότε δεν βλάπτει να έχεις πολλές ευκαιρίες στη διαδρομή.

Από ταινίες για ταινίες, θυμάμαι ότι μου άρεσε πολύ Ο Παίχτης. Δεν το έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Δεν ξέρω πώς στέκεται σήμερα. Πάντα θυμάμαι ότι το λάτρευα, γιατί έχει και τη σκηνή που ταξιδεύει η κάμερα στην αρχή.

Πολύ συχνά όταν βλέπεις ταινίες για ταινίες, κάνουν στην πραγματικότητα πολύ κακή δουλειά στο πώς όντως γυρίζεις μια ταινία. Δηλαδή, δεν μπορώ να σου πω πόσες φορές βλέπω μια σειρά ή μια ταινία και λέω: «Αυτό δεν… δεν συμβαίνει ποτέ έτσι».

Υπάρχει μια γαλλική σειρά που λέγεται Call My Agent. Είναι για τη show business – με κάνει πραγματικά να γελάω. Νομίζω ότι είναι πολύ αστεία. Μόλις έκανα ένα guest πέρασμα σε μια ταινία που κάνουν γι’ αυτήν. Κι είναι μια καλή αποτύπωση της show business που με κάνει να γελάω πολύ. Δεν ξέρω πόσο ακριβής είναι, αλλά δεν με νοιάζει. Νομίζω ότι είναι πολύ καλά φτιαγμένη.

ΤΖΟΡΤΖ ΚΛΟΥΝΕΪ: Ο ΓΙΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΟΥΠΕΡ ΣΤΑΡ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ

Ο Κλούνεϊ πάντα ήθελε μέσα από την εικόνα και τη δύναμή του ως σταρ να κάνει πράγματα που για τον ίδιο έχουν σημασία, όπως το να δημιουργήσει μια ταινία – φόρο τιμής στη δημοσιογραφία. Στην θέση του ως σταρ σήμερα, είναι εμφανές πως παίζουν ακόμα ρόλο κομμάτια του παρελθόντος του, είτε αυτό σημαίνει το «ευτυχισμένο μεγάλωμά» του και το δημοσιογραφικό επάγγελμα του πατέρα του, είτε η προέλευσή του από την τηλεόραση.

Εδώ, ο Τζορτζ Κλούνεϊ εξηγεί πως για τον κόσμο ο ίδιος θα είναι πάντα ο “Τζορτζ” που γνώρισαν μέσα από τη μικρή τους οθόνη – ένας διαφορετικός τύπος σταρ από παλιότερα ονόματα σαν τον Γκρέγκορι Πεκ. Κι ένας σταρ που πάντα θα διαθέτει μια αμεσότητα και μια συνδεσιμότητα με το κοινό.

Έγινα διάσημος όχι από τον κινηματογράφο, αλλά από την “Εντατική”, από την τηλεόραση.

Όταν γίνεσαι διάσημος από τηλεόραση, ο κόσμος κάθεται στο σπίτι, σε βλέπει, είσαι τόσο [σσ. δείχνει με τα δάχτυλά του ένα μικρό μέγεθος] μεγάλος στην οθόνη, μπορούν να σε κάνουν να μιλήσεις ή να σωπάσεις – γίνεσαι μέρος του σπιτιού τους. Σε γνωρίζουν προσωπικά.

Περπατούσα με τον Γκρέγκορι Πεκ και ο κόσμος ψιθύριζε: [σσ. δείχνει με γουρλωτά μάτια και θαυμασμό] «Ο Γκρέγκορι Πεκ!». Και όταν έβλεπαν εμένα έλεγαν: «Τζορτζ!!» και με αγκάλιαζαν, μου έπιαναν το κεφάλι. Είναι διαφορετική σχέση.

Για μένα, η εμπειρία με τους ανθρώπους που με «ξέρουν» μέσω της φήμης ήταν πιο προσωπική.

Νομίζω ότι η ιδέα του κόσμου για το ποιος είμαι δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Είμαι γιος δημοσιογράφου, ενός ανθρώπου των ειδήσεων. Έγραψα το Καληνύχτα και Καλή Τύχη ως ταινία και ως θεατρικό. Το ίδρυμά μας προσπαθεί να βγάζει δημοσιογράφους από τη φυλακή – αυτό είναι που κάνουμε. Έχω βαθιά, όχι απλώς εκτίμηση, αλλά και μεγάλη αγάπη για τους ανθρώπους που γράφουν ιστορίες και καλύπτουν ιστορίες.

Τους βρίσκω πάντα ενδιαφέροντες, γιατί φαίνεται να ενδιαφέρονται.

Μεγάλωσα σε μια υγιή, χαρούμενη οικογένεια, σε μια μικρή πόλη στο Κεντάκι. Και νιώθω πολύ τυχερός που βρίσκομαι εδώ στα 64 μου. Νιώθω πολύ τυχερός που, μετά από αρκετά χρόνια χωρίς πραγματικά καλό ρόλο, έχω επιτέλους κάτι για το οποίο μπορώ να έρθω εδώ και να μιλήσω μαζί σας. Είναι συναρπαστικό για μένα. Και είναι συναρπαστικό να είσαι 64 και να έχεις ακόμη τέτοια πράγματα στη ζωή σου.

Τι θα είχα να παραπονεθώ; Γιατί να είμαι απόμακρος; Νομίζω ο Τζέι είναι έτσι επειδή έγινε διάσημος νέος και δεν έμαθε ποτέ πώς να μιλάει με ανθρώπους.

«ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΜΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΩ – ΟΛΟΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ»

Ας μείνουμε λίγο σε αυτό το τελευταίο, αυτό το «τι θα είχα να παραπονεθώ;» που μας λέει. Κοιτάζοντας εσωτερικά, ο Κλούνεϊ τελικά αναλογίστηκε το τι μπορεί καν να σημαίνει η “θυσία” από έναν σταρ του μεγέθους του. Τι σημαίνει για τον ίδιο, για τα παιδιά του (που δεν το διάλεξαν), και αν και πώς διαφέρουν από τις θυσίες που όλοι κάνουμε στις δικές μας ζωές.

Καθένας από εμάς έχει θυσιάσει πράγματα στο δικό του ταξίδι. Όλοι το κάνουμε.

Η ταινία δεν αφορά τόσο έναν σταρ, όσο όλους μας που προσπαθούμε να ισορροπήσουμε δουλειά και οικογένεια – κάτι στο οποίο πάντα αποτυγχάνουμε.

Τα πράγματα που θυσιάζεις για να φτάσεις εκεί που φτάνεις… κάνεις επιλογές στην πορεία και αυτές οι επιλογές σε στοιχειώνουν αργότερα.

Οι δικές μου επιλογές ήταν πάντα να κρατήσω την οικογένεια και τους φίλους κοντά. Αυτό βοηθάει πολύ. Όταν όλα πάνε καλά, σε κρατούν προσγειωμένο. Όταν πάνε άσχημα, σε στηρίζουν. Το χρειάζεσαι αυτό.

Είναι μια ενδιαφέρουσα δουλειά. Φεύγεις για τρεις μήνες για γυρίσματα. Δουλεύεις 12, 13 ώρες τη μέρα, οπότε είσαι λιγότερο διαθέσιμος. Αλλά θα υποστήριζα ότι αυτό είναι το ίδιο δίλημμα που κάθε άνθρωπος που δουλεύει πρέπει να ισορροπήσει, σωστά; Αυτή η ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά και την οικογένεια και τους φίλους και τη ζωή. Πολύ λίγοι από εμάς το πετυχαίνουμε.

Οι γονείς μου έχασαν πάρα πολλά πράγματα όταν ήμουν στο λύκειο, αλλά έπρεπε να δουλέψουν. Και, ξέρεις, απλώς… περνάς αυτή την περίοδο που λες, “εντάξει, δουλεύουν”.

Για μένα, η απώλεια ιδιωτικότητας – και λυπάμαι για τα παιδιά μου γι’ αυτό, γιατί δεν το διάλεξαν εκείνα – είναι ίσως το πιο δύσκολο.

Αλλά, γενικά, οι θυσίες είναι μέρος της συμφωνίας με τον διάβολο που πρέπει να κάνεις.

Έκοβα καπνό για 3 δολάρια την ώρα και πουλούσα ασφάλειες πόρτα-πόρτα, που είναι απαίσια δουλειά. Οπότε ξέρω πώς είναι να κάνεις δουλειές που είναι πραγματικά καταθλιπτικές.

Δεν θα με ακούσεις ποτέ να παραπονιέμαι για αυτά που έπρεπε να θυσιάσω. Δεν συγκρίνονται με αυτά που έχουν θυσιάσει πολλοί από τους φίλους μου.