UMA: ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ

Η Σίσσυ μαζεύει έναν μικρό δεινόσαυρο από την τραπεζαρία. Το τελευταίο παιδικό παιχνίδι, που έχει ξεμείνει στο σαλόνι. Εκεί που έπαιζε το πρωί ο γιός της, το βράδυ θα φιλοξενήσουν ένα εταιρικό δείπνο. 

Ο Ανδρέας, σεφ του σπιτιού, έχει ξεκινήσει ήδη τις προετοιμασίες στην κουζίνα. Βράζει κολοκύθες, μπρόκολο και παντζάρι. «Θεωρώ ότι το πιο πολύτιμο πράγμα που λείπει στον άνθρωπο σήμερα είναι ο χρόνος. Δε θα γίνεις ποτέ πλούσιος από αυτή τη δουλειά – έχει ταβάνι και το έζησα. Δεν πήγαινε άλλο».

Μέσα στην κρίση, το ζευγάρι αναζητούσε έναν τρόπο να είναι κοντά στα παιδιά του. Τότε προέκυψε μια ευφάνταστη ιδέα. Να αναζητήσουν έναν χώρο, που θα είναι και το σπίτι και η εργασία τους. Έτσι το 2017, δημιουργήθηκε η Uma. 

Επισκεφτήκαμε το σπίτι των δυο σεφ, που υιοθέτησαν μια άλλη φιλοσοφία, μακριά από τις κουζίνες των εστιατορίων. 

Πως προέκυψε η ιδέα; 

Ανδρέας Κλαυδιανός: 

Όλες οι ιδέες γίνονται πάνω στις ανάγκες που έχεις εκείνη την περίοδο. Σε εμάς υπήρχε η ανάγκη να είμαστε κοντά στα παιδιά. Μέσα στην οικονομική κρίση δεν έβλεπα την οικογένεια μου. Ερχόταν μια Τρίτη που είχα ρεπό, και έπρεπε να προλάβουμε όλες τις υπόλοιπες δουλειές. Τα δωδεκάωρα πήγαιναν σύννεφο. Η Σίσσυ ασχολείται με την ζαχαροπλαστική, απλά εκείνη την περίοδο λόγω και του δεύτερου παιδιού είχε εγκλωβιστεί στο σπίτι.

Σίσσυ Καρακολίδου: 

Θέλαμε να βρούμε ένα λοφτ, έναν βιομηχανικό χώρο να χωριστεί, να γίνει το σπίτι μας και να γίνει και ένας χώρος κουζίνας. Βρήκαμε κάποιους χώρους, δεν μπορούσαμε να βγάλουμε άδεια και αναζητήσαμε μια μονοκατοικία. Είδαμε 40 ακίνητα, το τελευταίο ήταν αυτό. Αποφασίσαμε ότι αυτό θα είναι το σπίτι μας και θα ετοιμάζουμε το μενού μαζί με τον κόσμο. Ανάλογα με τις ανάγκες θα διαλέγουμε κρασιά. Θα γίνονται όλα για την συγκεκριμένη παρέα.

Είναι περίεργο να δέχεσαι κόσμο που δεν γνωρίζεις στο σπίτι σου. Υπάρχουν κανόνες;

Σίσσυ: 

Μια κυρία είχε τηλεφωνήσει και μου λέει: ‘’να μας βάλετε να φάμε και να φύγετε’’. Καλέ που θα πάμε της λέω, το σπίτι μας είναι! 

Τελικά ήρθε, το απόλαυσε και μας πήρε την επόμενη ημέρα να μας ευχαριστήσει, γιατί δεν περίμενε τέτοια φιλοξενία. 

Άλλοι περιμένουν όταν θα έρθουν να κάτσουμε μαζί τους και πολλές φορές μας λένε: ‘’μην τρελαίνεστε με το φαγητό, εσείς κάντε τα να φάμε και να κάτσουμε παρέα να πιούμε και να γελάσουμε’’. 

Ανδρέας:

Εδώ είναι το σαλόνι μας, η τραπεζαρία μας. Εμείς έτσι το λέμε. Φιλοξενούμε τον κόσμο μας, που θα έρθει για να περάσει μια όμορφη βραδιά, είτε για μεσημεριανό, είτε για ένα μπραντς. Δεν δεχόμαστε πολύ κόσμο. Δεν θα μπουν πάνω από είκοσι άτομα στο σπίτι και στη διάρκεια της ημέρας δεν θα υποδεχτούμε δεύτερη παρέα.

Σήμερα έχουμε ένα τραπέζι δεκαέξι ατόμων οι οποίοι θα είναι οι μοναδικοί για σήμερα. Δεν θα πούμε ότι το μεσημέρι κάναμε ένα τραπέζι, το βράδυ να κάνουμε άλλο ένα. Και δεν θα υπάρξει ποτέ δεύτερος ταυτόχρονα μέσα στον χώρο. Από τη στιγμή που θα ανέβεις επάνω και θα κλείσει η πόρτα του πάρκινγκ, είσαι εσύ και κανένας άλλος.

Ποιο είναι το μενού; Το επιλέγετε εσείς ή οι πελάτες;

Συμβαίνει κι αυτό. Παραδείγματος χάρη, το Σάββατο είναι οκτώ Κινέζες οι οποίες έρχονται εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κάθε χρόνο, λίγο πριν τις γιορτές. Αυτή τη φορά, με κάλεσε και μου είπε ότι θέλω να φάω αστακό, καλαμάρι και φιλέτο. Άλλοι μπορεί να μας καλέσουν και να μας πούνε ότι έχουμε αυτό το μπάτζετ, και να διαμορφώσουμε ένα ανάλογο γεύμα. 

Τα μενού μας κυμαίνονται. Μπορεί να είναι κρέας, ψάρι, ακόμη και μπάρμπεκιου.

Μπορεί να είναι μπραντς, οπότε πάμε ομελέτες, φτιάχνουμε pancakes και κρουασανάκια. Αυτό είναι σπάνιο, αλλά το προτιμούν όταν κάνουν baby shower. 

Συνήθως στο πρώτο τηλεφώνημα που γίνεται επικοινωνούμε την ημέρα, τις ώρες και τα άτομα. Σύμφωνα με τον αριθμό, αρχίζουμε και συζητάμε το μενού. Μπορεί να είνα μπουφές ή degustation. Μαγειρεύω μόνος μου, οπότε θα πρέπει να φανταστείς ότι όταν πρόκειται για ένα menu degustation 8 ατόμων, μιλάμε για 40 ατομικά πιάτα μέσα στο βράδυ. 

Είμαστε δυο άτομα. Σε 4 λεπτά έχουν σερβιριστεί όλα για να μην κρυώσουν και παράλληλα πρέπει να μαζευτούν, να καθαριστούν, για να πάμε στα επόμενα. Φανταστείτε συν μαχαιροπίρουνα και ποτήρια, γιατί το σημερινό έχει 5 διαφορετικά κρασιά – κάθε φαγητό και ξεχωριστό κρασί.

Μαγειρεύουμε, σερβίρουμε, μιλάμε μαζί τους, έχουμε κάτσει μαζί τους, έχουμε πιει και άλλοι έχουν φύγει τρεισήμισι η ώρα το πρωί.

Ποιοι είναι οι πελάτες σας;

Σίσσυ: 

Συνήθως πρόκειται για μεγάλες παρέες, εταιρικά δείπνα και γιορτές. Όταν ανοίξαμε είχαμε τραπέζια και για λίγα άτομα. Έχουμε κάνει παραδείγματος χάριν, για δυο άτομα, πρόταση γάμου. 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν χειμώνας, δυο παιδιά πολύ ερωτευμένα. Η κοπέλα ήθελε πολύ να έρθει να φάει εδώ. Είχαμε κάνει μια τούρτα και μέσα ήταν ένα μαγικό κουτί, ένα υπέροχο δαχτυλίδι. Ήταν η πιο γλυκιά και πιο ρομαντική βραδιά. 

 

Πως ήταν η περίοδος του κορονοϊού μέσα σε ένα σπίτι, που είναι και εστιατόριο; 

Ανδρέας: 

Ο Covid παραδόξως μας βοήθησε πολύ. Τότε που μας είχαν περιορίσει πάρα πολύ και δεν μπορούσαν ούτε γάμους να κάνουν με παραπάνω από 15 άτομα, ερχόντουσαν εδώ. Κάναμε πάρα πολλούς γάμους.

Όταν ήρθε Οκτώβριος για να γίνει η δεύτερη καραντίνα, εμείς είχαμε κλεισμένο το μαγαζί, μέχρι και τα μέσα Δεκέμβρη δεν είχαμε τραπέζια να δώσουμε. Γιατί; Γιατί τόσος κόσμος έψαχνε να βρει αυτό που ήθελε να πάει στα μαγαζιά και δεν θέλει τους περιορισμούς.

Έδωσε μια νότα ελευθερίας. 

Η μαμά του σπιτιού τι προκλήσεις συναντά;

Σίσυ: 

Εγώ αγαπάω πιο πολύ το επικοινωνιακό κομμάτι. Προτιμώ να συζητώ με τον κόσμο, παρά να είμαι στην κουζίνα. Μου αρέσει να είμαι η σπιτονοικοκυρά. 

Έχει πολλές δυσκολίες το να έχεις τρία παιδιά και να φιλοξενείς κόσμο στο σπίτι σου. Το σπίτι είναι γεμάτο παιχνίδια, καθαρίζεις πριν έρθει ο κόσμος, αποστειρώνεις αφού φύγει, γιατί το πρωί θα βγουν τα παιδιά για να φύγουν για τα σχολεία.

Ήταν μια περίοδος που δεν ήθελα να μένω εδώ. Δηλαδή τελειώναμε τα τραπέζια και όλοι λέγανε τι ωραία θέα, τι όμορφος χώρος. Εγώ έπαιρνα αυτό που ήθελα να φάω και πήγαινα μέσα στο δωμάτιο των παιδιών και ξάπλωνα εκεί. Δεν το ένιωθα σπίτι μου. Όταν ήρθε ο κορονοϊός τότε άρχισα να νιώθω ότι είναι χώρος μου και μπορώ να κάτσω εδώ και να τον ευχαριστηθώ. 

Ποιος είναι ο πυρήνας όλης αυτής της φιλοσοφίας;

Ανδρέας: 

Κρατήσαμε χώρο για εμάς και τα παιδιά μας, καλή ώρα στις γιορτές. Θα μπορούσαμε να δεχόμασταν δυο τραπέζια και να βγάλουμε σε 10 μέρες, όσα βγάζαμε σε δύο μήνες. Εμείς δεν το κάναμε για τα χρήματα. Το κάναμε για να είμαστε καλά. 

Κερδίσαμε πολύ ποιοτικό χρόνο. Το να μπορείς να πας ένα μικρό ταξίδι και να απολαύσεις την οικογένειά σου, κάτι που το θεωρώ πολύ μεγαλύτερο πλούτο από ό,τι άλλο θα μου δώσεις. Πολλοί μας είπαν γιατί δεν πάτε στη Μύκονο; Γιατί δεν πάτε στην Αθήνα; Και τι θα γίνει αν βγάλω και 5 χιλιάρικα παραπάνω;

Θεωρώ ότι το πιο πολύτιμο πράγμα που λείπει στον άνθρωπο σήμερα είναι ο χρόνος. Δεν θα γίνεις ποτέ πλούσιος από αυτή τη δουλειά – έχει ταβάνι και το έζησα. Δεν πήγαινε άλλο.