ΣΤΑ ΜΠΛΟΚΑ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ

Στα μπλόκα των αγροτών οι σκηνές που είναι στολισμένες με χριστουγεννιάτικα δέντρα και φωτάκια προαναγγέλλουν ότι οι αγρότες δεν σκοπεύουν να φύγουν σύντομα. Σε μεγάλα τμήματα της Εθνικής Οδού από την Κυριακή 30 Νοεμβρίου υπάρχουν αστυνομικά μπλόκα. Οποιαδήποτε μετακίνηση γίνεται μέσω παράδρομων.

Οι αγροτικές κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν στα τέλη του Νοεμβρίου εξελίσσονται πλέον σε μια από τις πιο εκτεταμένες κοινωνικές αντιδράσεις των τελευταίων ετών. Η εικόνα των μπλόκων, από την Κρήτη μέχρι τα σύνορα, τα τελωνεία και τα αεροδρόμια, δείχνει να ενισχύεται καθημερινά. Οι διαμαρτυρίες αυτές αφορούν μια κοινωνική τάξη, η οποία παλεύει πλέον να επιβιώσει και το δηλώνει με τρόπο που πια είναι δύσκολο να αγνοηθεί.

Στη Θεσσαλία, δυόμιση χρόνια μετά την καταιγίδα Daniel, η τοπική κοινωνία δεν έχει ξεχάσει όσα συνέβησαν, αλλά ούτε έχει δει ουσιαστική βελτίωση. Όχι λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά λόγω έλλειψης πολιτικής βούλησης, όπως επισημαίνουν οι αγρότες στο μπλόκο της Ε65 στην Καρδίτσα. Όπως τονίζουν παραγωγοί από το Φανάρι, ακόμη και τώρα, μετά τις τελευταίες βροχές, τα χωράφια παραμένουν γεμάτα νερά, θέτοντας τις καλλιέργειες σε άμεσο κίνδυνο, αφού αν μείνουν δύο με τρεις ημέρες κάτω από το νερό, είναι αμφίβολο τι —και αν— θα επιβιώσει.

«Να δώσει τις λύσεις να πάρουμε και εμείς τα τρακτέρ μας και να πάμε να πνιγούμε με την ησυχία μας γιατί τα έργα δεν θα τα έχει κάνει», αναφέρει χαρακτηριστικά στο NEWS 24/7 ο Κώστας Τζέλλας, Πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Αγροτικών Συνεταιρισμών Καρδίτσας, περιγράφοντας τι περιμένουν οι αγρότες από την κυβέρνηση. Και συνεχίζει λέγοντας ότι:

«Δυόμιση χρόνια μετά τον Daniel δεν έχει γίνει κανένα αντιπλημμυρικό έργο από αυτά που μας είχαν τάξει. Ο κόσμος ανησυχεί, υπάρχει ανασφάλεια για το αν θα πλημμυρίσουμε για ακόμα μια φορά. Τα προβλήματα είναι πολλά, βλέπουμε μια κυβέρνηση να μην δείχνει τη διάθεση να τα αντιμετωπίσει, ούτε να μας δίνει λύσεις ώστε να μπορέσουμε να μείνουμε στα χωριά μας και να ζούμε με αξιοπρέπεια. Αντιθέτως, χρησιμοποιεί βία και εκφοβισμό στέλνοντάς μας δικογραφίες, χτυπώντας συναδέλφους και πραγματοποιώντας συλλήψεις αγροτών».

Τα 2.000 τρακτέρ από 60 χωριά της περιοχής δεν αποτυπώνουν μόνο το ασφυκτικό βάρος που δέχονται οι αγρότες, σκιαγραφούν επίσης τη σταδιακή διάλυση της αγροτικής τάξης και της ίδιας της υπαίθρου, πέρα από τα άμεσα αιτήματα του κινήματος.

«Πριν από 30 χρόνια ένας αγρότης με 70 ή 100 στρέμματα καλλιέργεια βαμβάκι μπορούσε να ζήσει την οικογένειά του, να σπουδάσει τα παιδιά του, να παντρέψει παιδιά που λέμε εμείς. Σήμερα με 800 στρέμματα το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να επιβιώσεις. Μια χρονιά σαν την φετινή δεν επιβιώνεις, απλά μεγαλώνεις χρέη», αναφέρει ο κύριος Τζέλλας.

Η κρίση αποτυπώνεται ιδιαίτερα στις βαμβακοκαλλιέργειες, με την Ελλάδα να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους παραγωγούς στην Ευρώπη και στη πρώτη δεκάδα παγκοσμίως. Ο Γιώργος Κουλοσούσας, παραγωγός βαμβακιού από το Φανάρι Καρδίτσας, περιγράφει την κατάσταση:

«Οι βαμβακοκαλλιέργειες είναι από τις κύριες καλλιέργειες του νομού που τα τελευταία χρόνια, με την αύξηση της ενέργειας και των εφοδίων, έχει γίνει ασύμφορη. Έρχεται και μια χρηματιστηριακή αγορά, η οποία ρυθμίζει την πώληση του βαμβακιού και η οποία είναι πολύ χαμηλή. Αν θέλουμε να πούμε γενικότερα περάσαμε και στον νομό Καρδίτσα δύο κακοκαιρίες μεγάλες, τον Daniel και τον Ιανό, οι οποίες στα χωράφια μας με τα φερτά υλικά έχουν οξειδωθεί και δεν είναι τόσο δυναμικά και χρειάζεται να ρίξουμε περισσότερα λιπάσματα και φάρμακα και αυτό επιδεινώνει την κατάσταση».

Το ίδιο πρόβλημα επεκτείνεται και στο σιτάρι, όπως περιγράφει ο Αρχοντής Κουλοσούσας, πρώην παραγωγός από το Φανάρι, που βρέθηκε στα μπλόκα για να δείξει ότι η κρίση δεν αφορά μόνο μία καλλιέργεια, αλλά ολόκληρη την αγροτική παραγωγή. Στα μπλόκα συμμετέχουν άνθρωποι όλων των ηλικιών (συνταξιούχοι, μεσήλικες και νέοι) υπογραμμίζοντας ότι η κρίση είναι συνολική.

«Η κατάσταση εδώ είναι δραματική», αναφέρει ο Αρχοντής Κουλοσούσας. «Κάποτε μπορούσαμε να ζούμε από τη γη μας. Σήμερα δεν μπορούμε. Εγώ αγωνίζομαι για τη νεολαία, είμαι υπερήλικας, αλλά είναι μεγάλο κρίμα που η κυβέρνηση δεν δίνει λύσεις. Ντρέπομαι που λέγομαι Έλληνας».

Και προσθέτει:

«Διεκδικούμε μείωση στο κόστος των εφοδίων. Δεν γίνεται να κοστίζει 20–25 ευρώ για να σπείρεις ένα κιλό καλαμπόκι, ενώ εμείς το πουλάμε μόλις με 18 λεπτά».

Η κρίση αυτή αντικατοπτρίζεται και στις τιμές που καλούνται να πληρώσουν οι καταναλωτές στα ράφια. Από την αρχή των κινητοποιήσεων, κυβερνητικές φωνές κάνουν λόγο για ταλαιπωρία των πολιτών, υποστηρίζοντας ότι το κλείσιμο δρόμων πλήττει άλλες κοινωνικές ομάδες και τις τοπικές κοινωνίες. Ωστόσο, οι αγρότες διαπιστώνουν ότι η στάση του κόσμου είναι διαφορετική.

«Η κοινωνία είναι δίπλα μας και μας στηρίζει, τόσο στην επαρχία όσο και στις πόλεις. Μας κατηγορούν ότι δεν αφήνουμε τον κόσμο να πάει διακοπές. Σκεφτείτε, όμως: ένας εργαζόμενος με 750 ευρώ, ένας δημόσιος υπάλληλος με 1.000, ένας συνταξιούχος με 400–500 ευρώ, με ενοίκια και ακρίβεια να έχουν εκτοξευθεί. Ποιος, λοιπόν, θέλει να πάει στα σαλέ και δεν τον αφήνουμε εμείς; Ποιος είναι ο λαός; Ποια είναι η πλειοψηφία; Όλοι καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα δεν είναι μεταξύ μας, όσο κι αν η κυβέρνηση προσπαθεί να μας φέρει σε αντιπαράθεση. Την ίδια φτώχεια περνάμε όλοι».

Παρά το κρύο, την υγρασία και τις συνεχείς βροχές, τα μπλόκα παραμένουν ζωντανά. Μέσα στις αυτοσχέδιες σκηνές, οι αγρότες ανάβουν σόμπες για να ζεσταθούν, ενώ τηλεοράσεις αναμεταδίδουν ειδήσεις και οι συζητήσεις δεν σταματούν. Το σκηνικό φανερώνει μια κοινότητα που, παρά τις αντίξοες συνθήκες, παραμένει ενωμένη και αποφασισμένη.

Όπως αναφέρει και ο κύριος Τζέλλας:

«Υπάρχει αποφασιστικότητα στον κόσμο. Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Έχουμε καταλάβει ότι δεν υπάρχει γυρισμός. Αν φέτος δεν κερδίσουμε όσα πρέπει, μέσα στην επόμενη τριετία δεν θα υπάρχουμε. Και αυτό μας οπλίζει με δύναμη να συνεχίσουμε τον αγώνα μας».