Η ΠΙΟ ΤΡΕΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ ΜΕ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ, ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΟΥΜΟΓΛΟΥ ΤΩΝ … 145 ΠΟΝΤΩΝ!

Δεν πρέπει να έχει υπάρξει πιο τρελή μπασκετική χρονιά από την περίοδο 1971-72. Το πρωτάθλημα τελείωσε με αγώνα μπαράζ (Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός) στις 15 Ιουλίου. Από τους πρωταγωνιστές του ματς, ο … Φρειδερίκος Ζέγκλερης, κατά κόσμον Φριτς Τζίγκλερ, που έγινε Έλληνας στο μισό εκείνου του πρωταθλήματος.  Δυο μέρες νωρίτερα στην τελευταία αγωνιστική, στον αγώνα Ηρακλή-ΒΑΟ που τελείωσε με 170-94, ο Αρίστος Μούμογλου σημείωσε 145 πόντους!

Αλλά το 1972,  η Εθνική Ομάδα ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Αμερική, σε μια προσγείωση των Ελλήνων στον πλανήτη του μπάσκετ, με τις εμπειρίες και τις παραστάσεις να συνοδεύουν ακόμα και τώρα, μισό αιώνα μετά, τους τότε διεθνείς.

Ο Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ, που είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Εθνικής, πήγε την ομάδα στη Βοστώνη με αγώνες εναντίον κολεγίων αλλά και παρακολούθηση δυο ματς ΝΒΑ. Στο θρυλικό Μπόστον Γκάρντεν, όπου το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έπαιξε εναντίον του Μπόστον Κόλετζ, όλη η αποστολή είδε το παιχνίδι, ανάμεσα στους Σέλτικς και τους (πρωταθλητές το 1971) Μιλγουόκι Μπακς του μυθικού Λιου Άλντσιντορ. Δηλαδή του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ!

Ενδιάμεσα στη σεζόν ο Παναθηναϊκός με τον Γιώργο Κολοκυθά να προλαβαίνει να παίξει σε δυο-τρία ματς, πριν αποχωρήσει οριστικά από τα γήπεδα, είχε φτάσει στους “4” του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με μια … ισοπαλία μέσα στην Πράγα, εναντίον της Σλάβια. Ανάμεσα στους ήρωες του ΠΑΟ μέχρι τα ημιτελικά της κορυφαίας διοργάνωσης, ο μετέπειτα Δήμαρχος του Τσέστερ της Πενσιλβάνια, Γουίλι Κέρκλαντ!

Είπαμε, μια θεότρελη σεζόν. Για να ξετυλίξουμε, λοιπόν, το κουβάρι. Μια φορά και ένα καιρό…

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για τη Βοστώνη

Το πρωτάθλημα του 1971-72 έμοιαζε με φυσαρμόνικα, γιατί οι υποχρεώσεις της Εθνικής Ομάδας το διέκοψαν δυο φορές πρώτα για ένα απίστευτο ταξίδι εμπειριών στις ΗΠΑ και ύστερα για το προολυμπιακό τουρνουά του Άρνεμ. Ο αείμνηστος Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ ήταν τότε 37 ετών και ερχόταν για πρώτη φορά στη χώρα μας, σε μια μάλλον πρωτοποριακή επιλογή της νεοσύστατης ΕΟΚ που μετρούσε μόλις δυο χρόνια “ζωής” και είχε διορισμένη διοίκηση με πρόεδρο τον Βλαδίμηρο Βάλλα (που πάντως διετέλεσε και πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος μετά την μεταπολίτευση το 1974.

Ο “Ντουκ” ήταν ένας άγνωστος Αμερικανός προπονητής, προερχόμενος από το Νορθίστερν της Βοστώνης. Η πρώτη του θητεία στην Ελλάδα κράτησε μόλις ένα χρόνο, η μη πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Μονάχου και κάποια προβλήματα υγείας τον ανάγκασαν να επιστρέψει στην πατρίδα του, ενώ το Νορθίστερν αναλάμβανε ο μετέπετα hall of famer, Τζιμ Καλχούν. Στη συνέχεια γύρισε στην Ελλάδα, κοούτσαρε τον Παναθηναϊκό, αλλά και την Εθνική Ομάδα υπογράφοντας τον ελληνικό θρίαμβο στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1979.

Ερχόμενος από τη Μέκκα του μπάσκετ ο Ντουκσάιρ είχε ξεχωριστές παραστάσεις και εφάρμοσε στις προπονήσεις τις πιο σύγχρονες για την εποχή μεθόδους. Ταυτόχρονα χρησιμοποίησε όλες τις διασυνδέσεις του, ώστε να κλείσει μια περιοδεία 15 ημερών στις ΗΠΑ όπου η Εθνική Ομάδα θα έδινε διαδοχικούς αγώνες με κολεγιακές ομάδες, ως επί το πλείστον από την περιφέρεια της Βοστώνης.

Λάτρης της άμυνας ο Αμερικανός κόουτς επέλεξε για την 13άδα που θα πήγαινε στην Αμερική, παίκτες με ικανότητες κυρίως στο αμυντικό κομμάτι. Ήδη είχε σταματήσει από την Εθνική ο αρχισκόρερ Γιώργος Κολοκυθάς (το 1972 εγκατέλειψε και τα γήπεδα), ο Βασίλης Γκούμας ήταν εκτός ομάδας, ενώ ο Παύλος Σταμέλος δεν μπόρεσε να ταξιδέψει λόγω κωλύμματος. Επίσης την Εθνική δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν στο παρθενικό της ταξίδι στις ΗΠΑ, ο Απόστολος Κόντος και ο Χρήστος Ιορδανίδης καθώς ο Παναθηναϊκός είχε υποχρεώσεις στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Κάπως έτσι μια εντελώς ανανεωμένη Εθνική έφυγε στις 2 Φεβρουαρίου του 1972 για να βρεθεί σε … ένα άλλο πλανήτη. Την αποστολή συγκροτούσαν ο Κ.Διαμαντόπουλος (Σπόρτιγκ), Δ.Ανανιάδης (ΧΑΝΘ), Β. Αλεξανδρής (Άρης), Ν.Σισμανίδης (Παγκράτι), Α.Ραφτόπουλος (Παγκράτι), Β. Βασιλόπουλος (Σπόρτιγκ), Θ.Χριστοφόρου (ΑΕΚ), Γ. Πολίτης (ΠΑΟΚ), Δ.Φωσσές (Μαρούσι), Β. Νυδριώτης (ΑΕΚ), Μ.Γιαννουζάκος (ΧΑΝΘ), Κ.Μπογατσιώτης (Ηρακλής),Μ.Κατσαφάδος (Ολυμπιακός). 

Κανείς πλην του ομογενή Θανάση Χριστοφόρου (με την οικογένεια του μάλιστα να μένει στη Βοστώνη) δεν είχε περάσει τον Ατλαντικό.

Καταλαβαίνει κανείς ότι η εμπειρία ήταν φοβερή για όλους. Αντιγράφουμε τον Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη, το μοναδικό δημοσιογράφο που είχε ακολουθήσει την Εθνική Ομάδα σε αυτό το ιστορικό ταξίδι στις ΗΠΑ και οι ανταποκρίσεις του στο ΦΩΣ των Σπορ ήταν χορταστικές (κρατάμε την ορθογραφία της εποχής):

“Το σιδερένιο θηρίο της “Ολυμπιακής” έφθασε να τρέχη για τον Καναδά, 900 χιλιόμετρα ωριαίως. Και να “σκαρφαλώνη” στο ύψος των 12.000 μέτρων. Ίλιγγο έφερναν και οι δυο αριθμοί. Από “πού” ξεκίνησε ο άνθρωπος. Και “πού” θα φθάση. Φύγαμε μεσημέρι από την Αθήνα. Μετά από εννέα ώρες ταξίδι θα είμαστε πάλι… μεσημέρι (σχεδόν), σε μια άλλη άκρη της πελώριας … “μπάλλας” του πλανήτη μας. Εκμηδενίζονται οι αποστάσεις, χρόνος, το κάθε τι. Είναι να σκέπτεται κανείς αυτές τις ώρας. Αυτές τις εννέα ώρες, που θαρρείς ότι ολόκληρο το αεροπλάνο με το “πολύτιμο” φορτίο της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ, είναι ένα “γαλάζιο καράβι”. Είναι το έλκηθρο του παραμυθιού που πάνω στ’ ατέλειωτα χιόνια (από τα σύννεφα) μεταφέρει το όνειρο το ελληνικού μπάσκετ στον χώρο της αρχής της πραγματοποιήσεώς του…”

Η Εθνική βρέθηκε στη χιονισμένη Βοστώνη μέσω Μόντρεαλ. Έπαιξε οκτώ ματς, εφτά με κολλέγια και ένα με την Εθνική Ομάδα της Αγγλίας. Ο απολογισμός της ήταν πολύ θετικός (6 νίκες και 2 ήττες), ενώ στην πρεμιέρα των υποχρεώσεων της, όταν νίκησε το AIC, βρήκε απέναντί της τον … Γιώργο Καστρινάκη! Ένα χρόνο αργότερα ο ομογενής σέντερ ερχόταν στην Ελλάδα για να παίξει με τον Ολυμπιακό.

Πάνω απ’ όλα, όμως, ήταν οι φοβερές εμπειρίες που αποκόμισαν οι παίκτες της ομάδας. Από τα τσιμέντα και τα κακοτράχαλα κλειστά του ελληνικού πρωταθλήματος βρέθηκαν σε ένα αλλιώτικο κόσμο.Εκτός από τους αγώνες με τα κολέγια, το ταξίδι συμπεριλάμβανε και δυο αγώνες ΝΒΑ, στο θρυλικό Μπόστον Γκάρντεν, όπου αγωνίστηκε και η Εθνική Ομάδα με το κολέγιο Μπόστον. Αμέσως μετά οι Σέλτικς υποδέχθηκαν τους πρωταθλητές του 1971, Μιλγουόκι Μπακς, με τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ να λέγεται ακόμα Λιου Άλτσιντορ και να … αφήνει άφωνους τους Έλληνες διεθνείς.

Πενήντα τρία χρόνια μετά, ο Μάκης Κατσαφάδος, θυμάται: “Ήταν σα να προσγειωθήκαμε σε ένα άλλο πλανήτη. Μπήκαμε στο Γκάρντεν και δεν το πιστεύαμε. Τα αποδυτήρια έμοιαζαν με … σουίτες, σε σχέση με τα δικά μας στην Ελλάδα. Απίστευτο ταξίδι, ο Ντουσκάιρ ήταν μπροστά από την εποχή του…”

Σε αυτό συμφωνεί και Κώστας Μπογατσιώτης: “Ο Ντουκ έκανε τρομερή προπόνηση. Ορισμένες από τις αμυντικές ασκήσεις τις ακολουθούν ακόμα και τώρα. Είχε και ένα πινακάκι, που δεν το είχαν ξαναδεί στην Ελλάδα και επειδή σχεδίαζε τα συστήματα τον αποκαλούσαν ειρωνικά “ζωγράφο”. Όσα μας έμαθε τότε τα έκαναν όλοι οι άλλοι, χρόνια μετά…”

✍  Αυτή η Εθνική ενισχυμένη με Κόντο, Σταμέλο και Βαφόπουλο (εκτός οι Διαμαντόπουλος, Ανανιάδης, Βασιλόπουλος, Πολίτης σε σχέση με την αποστολή στην Αμερική) το Μάιο βρέθηκε στο Άρνεμ για το προολυμπιακό τουρνουά. Το όνειρο των Ολυμπιακών του Μονάχου τελείωσε σε ένα ματς θρίλερ με τη Γαλλία, όταν οι τρικολόρ επικράτησαν 50-47. Στην πρεμιέρα είχαμε χάσει φυσιολογικά από την Ιταλία, ενώ ενδιάμεσα συντρίψαμε τη Δανία 87-33, αλλά δεν καταφέραμε να μπούμε στην οκτάδα και γυρίσαμε στην Αθήνα…

Οι 145 πόντοι σε ένα (!) αγώνα του Μούμογλου!

Στην ιστορία του μπασκετικού 1972, ξεχωριστή θέση έχει το μοναδικό και προφανώς ακατάρριπτο ρεκόρ σε ένα αγώνα, που πέτυχε στις 13 Ιουλίου ο Αριστείδης Μούμογλου. Ο μπασκετμπολίστας του Ηρακλή στην προσπάθεια του να βγει πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος και να ξεπεράσει τον Τάκη Μάγλο του Παγκρατίου, βαρέθηκε να βάζει πόντους απέναντι στον ΒΑΟ, τον οποίο ο “Γηραιός” κονιορτοποίησε με 170-94.

Οι “κυανόλευκοι” είχαν κάνει μάλλον μια μέτρια σεζόν, με 13 νίκες και άλλες τόσες ήττες στις 26 αγωνιστικές του πρωταθλήματος, που τους έφερε στην τελική βαθμολογία στην 7η θέση. Μία πιο πάνω από τον Άρη που ήταν 8ος με ρεκόρ 12-14. Ο ΠΑΟΚ είχε τερματίσει πιο πάνω κι από τους δύο, στην 5η θέση με 16-10, αλλά τον τίτλο της καλύτερης ομάδας της Θεσσαλονίκης είχε πάρει η ΧΑΝΘ σε μια επική πορεία, με 19-7 και την τρίτη θέση της κατάταξης, πίσω από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό οι οποίοι με 22 νίκες ισοβάθμησαν στην πρώτη θέση (ο ΠΑΟ κέρδισε το μπαράζ και αναδείχθηκε πρωταθλητής, θα δούμε πως).

Ο Αρίστος Μούμογλου ήταν από τους καλύτερους παίκτες εκείνης της ομάδας του Ηρακλή, μαζί με τον διεθνή Κώστα Μπογιατσιώτη, τον 17χρονο Σωτήρη Σακελλαρίου, τον μετέπειρα ομοσπονδιακό τεχνικό (20 ετών το 1972) Ευθύμη Κιουμορτζόγλου και τους Τάσο Βλαχόπουλο, Τάκη Μανώλα, Χρυσόστομο Μαγιόπουλο, Νίκο Μανιαδάκη, Γιώργο Κατσάλη και Στέλιο Μπουντοβίνο.

Ο Τάκης Μάγλος που είχε αναδειχθεί πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος το 1969, πρωταγωνιστούσε στη μεγάλη ομάδα του Παγκρατίου μαζί με τον Αντώνη Λάνθιμο (πατέρας του σκηνοθέτη Γιώργου Λάνθιμου), τον Άρη Ραφτόπουλο, τον Αντώνη Γούναρη και τους άλλους θρυλικούς άσους της ιστορικής αθηναϊκής ομάδας.

Η μονομαχία Μάγλου-Μούμογλου, για τον τίτλο του αρχισκόρερ της Α Εθνικής κατηγορίας, είχε εντυπωσιακό φινάλε. Ο άσος του Ηρακλή ήταν πολύ συνεπής στην επαφή του με τα αντίπαλα καλάθια. από τα 26 ματς που αγωνίστηκε μόνο σε ένα (με τον Παναθηναϊκό στην 20ή αγωνιστική, εντός έδρας) σημείωσε μονοψήφιο νούμερο πόντων (6). Πριν κάνει το ρεκόρ των 145π είχε βάλει 34 εναντίον του Απόλλωνα Πατρών, 32 κόντρα στον Πανελλήνιο και το πρώτο ματς με τον ΒΑΟ, 31 με τον Ολυμπιακό σε μια συνολικά χορταστική επιθετική χρονιά.

Ο Μάγλος, όμως, προπορευόταν στην κούρσα των σκόρερ, οπότε στην τελευταία αγωνιστική με τη σχεδόν διαλυμένη ομάδα του ΒΑΟ, βρήκε την ευκαιρία να ξεπεράσει τον σέντερ-φορ του Παγκρατίου. Σε αυτό βρήκε συμπαραστάτες τους συμπαίκτες του, που τον αναζητούσαν σχεδόν σε κάθε φάση του αγώνα. Ο Κώστας Μπογατσιώτης, σε μια παλιότερη συνέντευξη του στο Contra.gr μου είχε πεί : “Στο 1ο ημίχρονο, ο Μούμογλου είχε βάλει κάπου 60 πόντους. Στο δεύτερο δεν ερχόταν καν στην άμυνα. Αφήναμε εμείς τον ΒΑΟ να βάλει καλάθι, σημείωσε άλλωστε 94 πόντους ενώ κανονικά δεν θα ξεπερνούσε τους… 30 και μόλις παίρναμε την μπάλα, την πετούσαμε στον Αριστείδη για να σκοράρει. Έτσι έφτασε στους 145 πόντους. Το ματς ήταν… κανονικό, όχι παρωδία, όπως ίσως να νομίζουν. Ο Μούμογλου, άλλωστε, ήταν παικταράς. Είχε σταματήσει για λίγο, σπούδαζε στη φαρμακευτική. Ερχόταν, επέστρεφε, κάπως έτσι. Μεγάλος σκόρερ, όμως. Με δυο βήματα, από το κέντρο του γηπέδου, έφτανε στο καλάθι. Έπαιξε στην Εθνική ομάδα 16 ετών!”

Οι ακριβείς αριθμοί, σύμφωνα με το φύλλο αγώνα του οποίου αντίγραφο είχε κρατήσει ο “Μπόγας” (πριν από μερικά χρόνια το έδωσε στον Μούμογλου) ήταν 53 πόντοι στο πρώτο μέρος και άλλοι 93 στο δεύτερο! Συνολικά ο μεγάλος σκόρερ σούταρε … 72 δίποντα και θα μπορούσε να έχει βάλει και 150 πόντους, αν δεν τελείωνε το ματς με 1/6 βολές!

Λίγο μετά το ματς ο μυστακοφόρος φόργουορντ έλεγε: “Στην αρχή ήθελα να βάλω 60π για να γίνων πρώτος σκόρερ, μετά όμως άρχισα να βάζω το ένα καλάθι πίσω από το άλλο. Από κάποιο σημείο και μετά έχασα το λογαριασμό, ενώ στο τέλος πόνεσε το χέρι μου σα να είχα πάθει αγκύλωση!”

Το 2021 ο ρέκορντμαν του ελληνικού μπάσκετ (και ένας από τους κορυφαίους σκόρερ μιας βραδιάς σε όλο τον πλανήτη) σε συνέντευξη του στο SPORT24 είχε αναφερθεί στο … γούρι του: “13 του μηνός πέρασα στο Πανεπιστήμιο, 13 έγινε το ρεκόρ, 13 γιορτάζω. Πολύ γούρικο το 13 αδερφέ μου“. Φορούσε, βέβαια, το νο 13 όταν έπαιζε μπάσκετ, το οποίο πράγματι συνδύασε με την φαρμακευτική. Για τρία χρόνια είχε αποσυρθεί από τα γήπεδα, μέχρι να πάρει το πτυχίο του, σε μια εποχή που η πορτοκαλί μπάλα δεν εξασφάλιζε παρά ελάχιστα υλικά οφέλη.

Ο στόχος του να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ επετεύχθη καθώς σημείωσε συνολικά 654 πόντους, έναντι 601 του Μάγλου (έβαλε μόλις 14π στο τελευταίο ματς του Παγκρατίου εναντίον του Ολυμπιακού). Ακολούθησαν οι Μιχάλης Γιαννουζάκος (522π), Δημήτρης Φωσσές (494π) και Βασίλης Γκούμας (464π).

Κάπως έτσι ο Αρίστος Μούμογλου πέρασε στο πανθεον. Το ρεκόρ του πολύ δύσκολα θα καταρριφθεί ακόμα κι αν τα ματς στην Ευρώπη, κρατάνε 48 λεπτά, όπως στο ΝΒΑ.

‘Ενα χρόνο πριν ο Παράσχος Τσάνταλης του Πανελληνίου, είχε σκοράρει 71π εναντίον του Πανιωνίου και ήταν μέχρι να εμφανιστεί ο Αριστείδης Μούμογλου και να βάλει τους … διπλάσιους! Κάμποσα χρόνια αργότερα στη Νίκαια (το 1981) έγινε το ιστορικό ματς Ιωνικού-Άρη, με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να σκοράρει 73π και το Νίκο Γκάλη 62. Την ίδια χρονιά (1980-81) ο Γκάλης είχε βάλει 61π εναντίον του Ηρακλή, ενώ 61π έβαλε ο Βασίλης Γκούμας φορώντας τη φανέλα του Πανελληνίου (εναντίον του Αμύντα, το 1971) και ο Χάρης Παπαγεωργίου 60 σε ματς του Άρη κόντρα στον Τρίτωνα την περίοδο 1978-79.

✍ Ποιος όμως μπορεί να έχει σκοράρει … περισσότερους από 145 πόντους σε ένα παιχνίδι. Μέχρι και ο Γουίλτ Τσάμπερλεϊν, που έχει το σχετικό ρεκόρ του ΝΒΑ, σταμάτησε στους 100. Σύμφωνα με το βιβλίο Γκίνες, το απόλυτο ρεκόρ πόντων κατέχει ο Σουηδός Ματς Βέρμελιν, που σε ηλικία 13 (!) ετών πέτυχε όλους τους πόντους της Χάμαρμπι σε αγώνα παιδικού πρωταθλήματος που είχε τελειώσει 272-0! Όσο κι αν ακούγεται αδιανόητο είναι αλήθεια, το επιβεβαίωσε μάλιστα ο δημοσιογράφος Μαρκ Στάιν μετά από έρευνες έξι ετών,καταλήγοντας στην αυθεντικότητα του ρεκόρ το οποίο σημειώθηκε το 1974.

✍ Πριν από τον Μούμογλου σε αυτή την φοβερή και τρομερή λίστα υπάρχουν ακόμα ο Πολωνός Κόνραντ Μιγκντάλσκι με 227π το 2005, σε αγώνα παίδων, (Προύσκοβ-Μπιελάν 326-15) και ο Κροάτης Μάριν Φερέντσεβιτς που επίσης σε αγώνα παίδων (Βιροβίτιτσα-Γκραμινέα 187-70) έβαλε 178 πόντους.

✍ Ουσιαστικά σε … κανονικό πρωτάθλημα (ανδρική λίγκα, δηλαδή) περισσότερους πόντους από τον Μούμογλου έχει σκοράρει μόνο ο Τούρκος Ερμάν Κούντερ, όταν στις 12 Μαρτίου του 1988, στον αγώνα Φενέρ-Χίλασπορ είχε σημειώσει 153π (81 στο πρώτο μέρος και άλλους 72 στο δεύτερο)…

Το αιώνιο μπαράζ, ο … Ζέγκλερης (Τζίγκλερ) και μια ισοπαλία!

Η τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος έγινε ντάλα καλοκαίρι. Την Πέμπτη 13/7. Δυο μέρες αργότερα στο κλειστό του Σπόρτιγκ, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, έπαιξαν σε αγώνα μπαράζ τον τίτλο. Οι δυο αιώνιοι ισοβάθμησαν στην πρώτη θέση με 22 νίκες. Είχαν μοιραστεί και τις νίκες στα μεταξύ τους παιχνίδια, οπότε αναγκαστικά ο τίτλος κρίθηκε σε έξτρα αγώνα.

Οι “πράσινοι” που νωρίτερα είχαν φτάσει στους “4” του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, παρά την απουσία του Γιώργου Κολοκυθά που ταλαιπωρημένος από τους τραυματισμούς, ουσιαστικά είχε τεθεί εκτός μάχης, επικράτησαν με 70-56, κερδίζοντας το δεύτερο από τα πέντε σερί πρωταθλήματα που κατέκτησαν στη δεκαετία του 70.

Ο Τάκης Κορωναίος, προερχόμενος από τη θητεία του στο κολεγιακό μπάσκετ, έκανε ένα εκπληκτικό ματς με 22π έχοντας μάλιστα 7/11 σουτ. Ο Απόστολος Κόντος έβαλε 16π, ο Κρις Κέφαλος 10, ο Χρήστος Ιορδανίδης 9, ο Χάρης Παπάζογλου 2 και ο Φρειδερίκος Ζέγκλερης 9 (και 12 ριμπάουντ)!

Ποιος ήταν αυτός; Μια ανακάλυψη των “πρασίνων”, που βρήκαν στο πρόσωπο του μια σπουδαία λύση και ήταν παίκτης-κλειδί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Δεν είχε έρθει από την Αμερική, όπως συνηθιζόταν τότε, αλλά από τη Γερμανία. Λέγεται άλλωστε ότι το κανονικό του όνομα ήταν Φριτζ Τζίγκλερ, και για να παίξει στην Ελλάδα, βαφτίστηκε σαν…Ζέγκλερης.

Ο Ολυμπιακός με τον Φαίδωνα Ματθαίου να αναλαμβάνει στα μέσα της χρονιάς τον Ολυμπιακό (άφησε σύξυλο το Παγκράτι) έκανε μια σπουδαία χρονιά, αλλά έμεινε στη 2η θέση. Θα περίμενε άλλα τρία χρόνια για να στεφθεί πρωταθλητής (χωρίς ήττα, μάλιστα). Στο μπαράζ οι “ερυθρόλευκοι” ήταν πολύ άστοχοι. Ο Γιατζόγλου είχε 7/17 σουτ και ο Μαχαίρας 3/12. Η σύνθεσή τους: Γιατζόγλου 19, Μαχαίρας 12, Μ. Κατσαφάδος 13, Σπανός 4, Αμερικάνος 4, Ρέτος, Ράμμος 2, Ευστρατίου, Πολυκανδριώτης, Σ.Κατσαφάδος

Δείτε κάποια στιγμιότυπα του ματς από τα Επίκαιρα της εποχής:

Η Αθλητική Ηχώ αποθέωνε τον κόουτς του ΠΑΟ, Κώστα Μουρούζη τονίζοντας ότι ήταν ουσιαστικά ο μεγάλος νικητής του μπαράζ, ενώ ο Νίκος Γουλανδρής που παρακολούθησε το ματς στα Πατήσια παραδεχόταν την ανωτερότητα του Παναθηναϊκού.

Στο ρεπορτάζ της ιστορικής εφημερίδας διαβάζουμε ότι το μπαράζ είδε από τις εξέδρες ο Φαίδων Γεωργίτσης, άλλοτε μπασκετμπολίστας του Πανιωνίου, το κλειστό του Σπόρτιγκ ήταν ασφυκτικά γεμάτο με τον κόσμο να μπαίνει τέσσερις ώρες πριν από το τζάμπολ, ενώ λίγο πριν από το τζάμπολ έγινε η κλήρωση (… από τότε κρατάει αυτή η συνήθεια) των διαιτητών με τους Κόντη-Παπαχαρίση να παίρνουν το χρίσμα.

Η διοίκηση του Παναθηναϊκού ανακοίνωσε πριμ 10.000 δραχμών (!) ενώ έχουν το δικό τους ενδιαφέρον δυο δηλώσεις που αλιεύσαμε.

Η πρώτη: “Δεν μπορώ να κρύψω τη συγκίνηση μου. Ήταν πολύ μεγάλες στιγμές…” από τον Γιάννη Δημαρά, παίκτη του Παναθηναϊκού και στη συνέχεια μέλος των “Ρεπόρτερς” (οι άλλοι δυο ο Γιώργος Λιάνης και ο Κώστας Χαρδαβέλλας)

Και η δεύτερη: “Κέρδισε ο καλύτερος. Αυτός που είχε σύστημα, τακτική και παίκτες κλάσεως” από τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, βοηθό προπονητή τότε του Κώστα Μουρούζη…

✍ Νωρίτερα μέσα στη σεζόν ο Παναθηναϊκός είχε φτάσει μέχρι τους “4” του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Έχοντας αποκλείσει τη Μακάμπι του Τελ Αβίβ στο δεύτερο γύρο, μπήκε σε όμιλο των τεσσάρων ομάδων και κατάφερε να τερματίσει στη δεύτερη θέση, πίσω από τη Γιουγκοπλάστικα, ενώ όλοι πίστευαν ότι θα … μείνει έξω από την τετράδα. Στην τελευταία μάχη όμως στην Πράγα, κόντρα στη Σλάβια που πριν από 4 χρόνια είχε ηττηθεί από την ΑΕΚ στο Παναθηναϊκό Στάδιο, ο ΠΑΟ αναδείχθηκε ισόπαλος (υπήρχε σαν αποτέλεσμα εκείνη τη σεζόν στα ματς των ομίλων) 74-74 και βρέθηκε δεύτερος πίσω από τους Γιουγκοσλάβους από το Σπλιτ! Ο Παναθηναϊκός σε αυτή την πορεία του δεν είχε τον Ζέγκλερη, αλλά τον σπουδαίο Αμερικανό Γουίλι Κέρκλαντ που αργότερα έγινε μέλος του δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ και Δήμαρχος στο Τσέστερ της Πενσιλβάνια από το 2016 μέχρι το 2023!

Στα ημιτελικά ο Παναθηναϊκός έπεσε πάνω στη φημισμένη Ίνις Βαρέζε του Άτσο Νίκολιτς, των Μανουέλ Ράγκα, Ντίνο Μενεγκίν, Άλντο Όσολα και των υπόλοιπων αστέρων της εποχής. Οι Ιταλοί νίκησαν 69-55 στο Βαρέζε, ο Παναθηναϊκός προσπάθησε στη ρεβάνς, αλλά έμεινε στο τελικό 78-70. Η Βαρέζε αντιμετώπισε στον τελικό την Γιουγκοπλάστικα και νίκησε με 70-69 κατακτώντας τον πρώτο από τους πέντε τίτλους που πήρε στους 10 σερί (!) τελικούς από το 1970 μέχρι το 1979…

Αυτή η χρονιά, πάντως, το τρομερό 1972 δεν θα μπορούσε παρά να ολοκληρωθεί με ένα απίστευτο για τα δεδομένα της εποχής, αποτέλεσμα. Τη νίκη της Σοβιετικής Ένωσης εναντίον των ΗΠΑ στον επίσης θεότρελο τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Μονάχου. Αλλά αυτή είναι μια άλλη γοητευτική ιστορία…