25 ΧΡΟΝΙΑ PLANET OF ZEUS: ΜΕΤΑΛ, ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ ΚΑΙ CRAZY LOVE ΣΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ…

Πέντε Ζωγραφιώτες κι ένας άσχετος. 

Είναι ένα τυπικά καυτό αθηναϊκό μεσημέρι στα μέσα Ιουλίου, στο τέρμα των λεωφορείων δίπλα στο νεκροταφείο του Ζωγράφου, κι η προηγούμενη φράση το συμπυκνώνει απόλυτα. Γιατί δεν είναι μόνο οι Planet of Zeus που έχουν επιμείνει να συναντηθούμε εκεί, να μιλήσουμε και να φωτογραφηθούν στη γειτονιά τους (άλλη μια καλή απόδειξη ότι όποιος κάνει καλά τη δουλειά του, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη). Είναι και ότι ο Ανδρέας Σιμόπουλος, ο φωτογράφος μας, είναι επίσης Ζωγραφιώτης. 

Κι από την στιγμή που συναντιούνται και προσπερνούν τις αβρότητες «πωπο πόσα χρόνια πέρασαν;», «δεν άλλαξες καθόλου/κι εσύ ολόιδιος», νιώθω σαν έχω δηλώσει συμμετοχή σε Zografou walking tour. Όπως κατευθυνόμαστε προς την Πανεπιστημιούπολη και τις φοιτητικές εστίες, η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών της γειτονιάς περνάει fast forward. Στέκια, μορφές, λέξεις-φράσεις όπως «λανάδικο» που χρειάζονται παραπομπή-επεξήγηση, γεγονότα παντελώς αδιάφορα για την ιστορία της ανθρωπότητας αλλά τόσο σημαντικά για την προσωπική μυθολογία της παρέας, αναφέρονται με πολυβολικούς ρυθμούς. Δεν καταλαβαίνω και πολλά, αλλά δε διακόπτω κιόλας, γιατί είναι απολαυστικό να βλέπεις τους ανθρώπους να ξαναπατάνε αναπάντεχα το έδαφος της πρώτης νιότης τους. 

Κάπου εκεί βρίσκεται και το μυστικό των Planet of Zeus που θα γιορτάσουν τα 25 χρόνια τους στην Τεχνόπολη το Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου στο πλέον αναμενόμενο συναυλιακό ραντεβού της επιστροφής στην πόλη. Τα διαπιστευτήρια τους είναι πια γνωστά. Λίγα ελληνικά συγκροτήματα στην ιστορία μπορούν να διατείνονται ότι έχουν πετύχει έναν τόσο συμπαγή πυρήνα εγχώριου κοινού και παράλληλα «τα έχουν καταφέρει» στο εξωτερικό. «Τα έχουν καταφέρει» στ’ αλήθεια, όχι στα λόγια – άσχετα αν οι ίδιοι λένε ότι έχουν δρόμο ακόμα.

Όμως, αυτό δεν είναι παρά το τυπικό βιογραφικό σημείωμα του γκρουπ. Το ουσιαστικό είναι πώς τέσσερις, σχεδόν παιδικοί, φίλοι από την ίδια γειτονιά ζουν (με όρους 21ου αιώνα) το ροκ εν ρολ όνειρο. Περίπου σαν σενάριο ταινίας. Αν δεν το ξέρεις, το καταλαβαίνεις όταν πατιέται το rec. Έχουν άποψη για όλα, όχι πάντα αυτή που περιμένεις, συμφωνούν και διαφωνούν παραμένοντας “loyal to the pack”, κι ενσαρκώνουν τους ρόλους που, μετά από ένα τέταρτο του αιώνα, τελικά τους μοίρασε η ίδια η ζωή. Ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλος (ντραμς) είναι ότι πιο κοντινό έχει η μπάντα σε spokesperson, ο Γιάννης Βράζος (μπάσο) ο προσγειωμένος που δίνει πάντα και το «ωστόσο», ο Στέλιος Προβής (κιθάρα) ο παθιασμένος ατακαδόρος με τα ξεσπάσματα κι ο Μπάμπης Παπανικολάου (κιθάρα, φωνητικά) ο frontman που σημαίνει ότι πιο κοντινό σε «σταρ» (ο «φορέας», όπως τον λένε οι υπόλοιποι), κάτι που επιβεβαιώνεται από τον συνδυασμό χανγκόβερ κι αϋπνίας που τον βάζει αργα κι εντελώς random και σποραδικά στην κουβέντα μας.

Η οποία ξέρετε φυσικά από που ξεκινά…

 

ΖΩΓΡΑΦΟΥ, «ΕΔΩ ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ ΟΠΑΔΙΚΑ»

ΣΓ Μεγαλώσαμε σε αυτή την περιοχή. Βολοδέρνουμε από πολύ μικρή ηλικία. Όλα εδώ γύρω είναι τα μέρη που συχνάζαμε. Ήμασταν συμμαθητές ή πηγαίναμε σε κοντινά σχολεία, ακόμα κι εγώ που ήμουν “ο φλώρος του ιδιωτικού” εδώ κυκλοφορούσα. Και μετά από λίγη περιπλάνηση, στα 40 μας, 3 στους 4 εδώ ζούμε ακόμα. Με τελευταίο τον Στέλιο που επέστρεψε πρόσφατα από τα Εξάρχεια.
ΣΠ Μικρότεροι, δε φεύγαμε από τα όρια του δήμου. Μιλάμε για γειτονιά γειτονιά. Πολλοί παιδικοί μας φίλοι ακόμα το κανουν, φτάνουν μέχρι Παπαδιαμαντοπούλου και μετά γυρνάνε πίσω. Κάνουν την “κυκλική” όπως τη λέμε. Στρίβουν στη Λαοδικείας, Ιλισίων, Παπάγου κι εδώ ξανά.
ΣΓ Κάποιοι λένε ότι κάτω από την Ούλωφ Πάλμε δεν είναι Ζωγράφου.
ΣΠ Όχι εντάξει μέχρι τη Μιχαλακοπούλου είναι ΟΚ, όλα καλά. (γέλια)
ΓΒ Πολλά στέκια, αλλά το βασικό ήταν το στούντιο Encore, πίσω από το «Παίδων» – ο «Λάμπης» όπως το λέγαμε, αν κι έχει πια αλλάξει διάφορες ιδιοκτησίες. Δούλευε από τις 8 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ, έπρεπε να κλείσεις ένα μήνα πριν.
ΣΓ Εμβληματικό στούντιο μέταλ κατεύθυνσης και κάπως αστείο ότι στο διπλανό ημιυπόγειο, αν δεν κάνω λάθος, ήταν ο Πανελλήνιος Σύλλογος Κωφών.  Αν ήσουν μέταλ μπάντα μέχρι το 2004, αποκλείεται να μην έχεις περάσει από κει.
ΓΒ Στου Ζωγράφου υπήρχε μεγάλη μέταλ κοινότητα και πολλές ενεργές μπάντες που παίζανε δεξιά αριστερά, όπου μπορούσαν να παίξουν τότε. Τον Μπάμπη τον είδα πρώτη φορά να παίζει λάιβ σαν αντικαταστάτης του κιθαρίστα της μπάντας του αδελφού του, των Fallen Angel. Σε ένα μπαρ, το Clip, που την επόμενη μέρα έκλεισε γιατί κυριολεκτικά το σπάσαμε από την πώρωση. Είχε απίστευτο αέρα, αν και ήταν παιδάκι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση, τον ακολουθούσα ως stalker για λίγο καιρό, με τους Altar -τη δική του μπάντα- ήταν κάτι σαν τον rising star της γειτονιάς.
ΣΠ Ήταν τέτοιο το πνεύμα της εποχής που υπήρχαν και τσαμπουκάδες με άλλες γειτονιές, Παγκράτι-Βύρωνα-Καισαριανή. Στα 90s ήταν το πικ τους, μετά άρχισαν να φθίνουν, νομίζω
ΓΒ Οπαδικά δεν υπήρχαν. Ήταν τόσο πράσινη η περιοχή που οι άνθρωποι που υποστήριζαν την άλλη ομάδα δε φαίνονταν. Φρόντιζαν να μην φαίνονται, δηλαδή αφού το 95% ήταν Παναθηναϊκοί. Δε γινόταν να γίνεις κάτι άλλο.
ΣΓ Ακόμα και ως φοιτητές, αργότερα, αν βλέπαμε κανέναν πρωτοετή που έφευγε από την σχολή με κόκκινη μπλούζα και κατέβαινε ανέμελος την Παπάγου, τον ειδοποιούσαμε ότι το ιστορικό κλαμπ του Ζωγράφου είναι λίγο πιο κάτω και καλό θα ήταν να προσέχει. 

                                                                        *****

ΣΓ Ζωγράφου και Γαλάτσι πρέπει να ναι τα μεγαλύτερα καμάρια της αντιπαροχής που έχουν υπάρξει. Ως γενιά το προλάβαμε να γκρεμίζεται μια γνωστή σε μας μονοκατοικία και να σηκώνεται μια οκτάρα πολυκατοικία χωρίς καμία πρόβλεψη για πάρκινγκ σε ένα στενό που είναι 5 μέτρα. Άρχισε να γίνεται αποπνικτική η κατάσταση. Ο δήμος είναι, αν όχι από τους πολυπληθέστερους, σίγουρα από τους πιο πυκνοκατοικημένους. Και σκέψου ότι όλη αυτή η περιοχή εξυπηρετείται από έναν δρόμο κι ένα λεωφορείο.
ΣΠ …Υπήρχε όμως πάντα η Πανεπιστημιούπολη. Αν έχεις ένα δυάρι δε θα μείνει ποτέ ξενοίκιαστο. Αρά gentrification δε θα γίνει ποτέ. Ή έχει ήδη γίνει προ πολλού.
ΓΒ Η περιοχή μας κράτησε γιατί είχε πολλές αποενοχοποιημένες γωνιές, “σημεία ελεύθερης έκφρασης” τα λέω εγώ κι ότι καταλάβει ο καθενας. Προφανώς, η Πανεπιστημιούπολη και το άσυλο έπαιξαν τον ρόλο τους σε αυτό. Πάντα έδινε χρώμα το ότι ήταν και οι φοιτητές εδώ πέρα.
ΣΓ Η Πανεπιστημιούπολη και τα Νοσοκομεία, τα εμβλήματα της περιοχής…

 

ΟΙ «ΜΑΝΟΦΛΩΡ» ΚΑΙ «Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ»

ΣΓ Σκεφτόμαστε πολλά με αφορμή την επετειακή συναυλία των 25 χρόνων, διαφορετικά ο καθένας. Εγώ ας πούμε, τα τελευταία 2 3 χρόνια κάπως άρχισα να αναρωτιέμαι ότι ωραία όλα αυτά αλλά για ποιον λόγο συνεχίζουμε; Και κάπως με έχει πιάσει ένας παλιμπαιδισμός, ενώ παλιότερα ήμουν αρκετά κουμπωμένος ως άνθρωπος, τώρα μου έχει γυρίσει στο άλλο. Να θυμάμαι, δηλαδή, γιατί ξεκινήσαμε και να προσπαθώ να βιώνω αυτό το πρώτο συναίσθημα που νιώθαμε όταν μπαίναμε οι τέσσερις στο δωμάτιο και παίζαμε ένα ηλίθιο ριφ. Αυτό προσπαθώ να ξαναζήσω. Ακόμα και τώρα που έχουν επιτευχθεί σε ένα βαθμό κάποιοι στόχοι, βιοποριζόμαστε από αυτό που κάνουμε κι έχουν γίνει όλα πιο απλά. Το συνεκτικό μας στοιχείο είναι πάντα το λαιβ, ακόμα κι αν παίζουμε απλά σε ένα δωμάτιο. Αυτό είναι επίσης και που μας γειώνει στις δύσκολες περιόδους.
ΓΒ Ο Μπάμπης είναι αυτός που το έβλεπε από την αρχή, το πίστευε. Αυτός έλεγε “πάμε, είμαστε οι καλύτεροι”, κάπου μεταξύ ονείρου και οράματος. Από την πλευρά μου το να συνεχίσουμε, ακόμα και σε μεγαλύτερη ένταση, το νιώθω σαν αναγκη. Ειδικά, μετά την περίοδο του Covid που σταμάτησαν όλα και συνέβη μια σοβαρή αλλαγή στον καθένα μας.
ΣΓ Θέλω να πω και κάτι άλλο, και για τους επόμενους από μας. Οι τέσσερις μας, έχουμε κοινά σημεία αλλά, προερχόμαστε κι από διαφορετικά μουσικά γούστα, κάτι που μας έκανε να είμαστε σε βάθος παρατηρητές της οποιασδήποτε ελληνικής σκηνής από τα εφηβικά μας χρόνια. Από τότε που κάποιος ήταν έξι χρόνια μεγαλύτερός μας και ήταν σχεδόν είδωλο για μας. Αυτοί μας καλούσαν να πάμε μπροστά, κάτι που για να γίνει πρέπει να ξέρεις την προϊστορία. Πιάνοντας από τους Socrates και τους Aphrodite’s Child ως τους Last Drive, τους Bokomolech και τους Closer, τους Nightstalker και το μέταλ. Ήμασταν παρατηρητές, αλλά νιώθαμε και μέρος αυτού του πράγματος. Δε θέλαμε απλά να είμαστε διάττοντες αστέρες. Είναι σημαντικό, νομίζω, να μη σνομπάρεις αυτό που συμβαίνει γύρω σου. Γιατί μπορεί εμένα να είναι ο Μπόναμ (σ.σ. ο ντράμερ των Led Zeppelin που πέθανε μόλις στα 32 του) το είδωλό μου, αλλά πολύ μεγαλύτερο μερίδιο στην εξέλιξή μου είχε τελικά  ο Κωστάκης της διπλανής πόρτας που μου έριχνε πέντε χρόνια, ένιωθα πολύ βαριά τον ανταγωνισμό του και ήθελα να μεγαλώσω και να τον γαμήσω. Αυτός με βοήθησε περισσότερο από τον Μπόναμ.
ΣΠ Γύρω στο 2004-05, όταν αποφασίσαμε να το δούμε λίγο πιο σοβαρά, κάναμε ένα ντέμο, ήρθε και η Spinalonga Records με τις συλλογές της, η μπάντα που προσβλέπαμε ήταν οι Nightstalker. Τελεία. Αυτό είναι, λέγαμε.
ΓΒ Εγώ θα πάω κάποια χρόνια πριν. Αυτοί που με ώθησαν να θέλω να ασχοληθώ παραπάνω με τη μουσική ήταν οι λόκαλ μπάντες εδώ στου Ζωγράφου – Fallen Angel. Celestial Scream, Dreamkiller – που τους βλέπαμε σε αναψυκτήρια, πλατείες, εκδηλώσεις του δήμου. Είχε πλάκα γιατί τους στηρίζαμε ως πιτσιρίκια, μας έβλεπαν στον δρόμο – true story – με μπλουζάκια Manowar και μας ξεφωνίζανε “Μανοφλωρ” (γέλια απ’ όλους) και τωρα έρχονται στα λαιβ μας. Με μερικούς που ακόμα συναναστρεφόμαστε, τα θυμόμαστε και γελάμε.
ΣΓ Υπήρχαν αυτές οι λοκαλ φιγούρες, στις οποίες στεκόμασταν προσοχή π.χ. ένας τύπος που λεγόταν Ντάφυ, κυκλοφορούσε με τα μαύρα στον δρόμο κι εγώ τον έβλεπα και νόμιζα ότι έβλεπα τον Lemmy. 

 

ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟ HEAVY ROCK;

ΣΠ Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι ότι υπάρχει βαρεμάρα. Ψάχνεις το thrill, να το επανεφεύρεις. Κάθε φορά π.χ. που συναντιόμαστε στο αεροδρόμιο για το επόμενο λάιβ στο εξωτερικό, κάνουμε όλοι τους δύσκολους. Κάθε μα κάθε φορά, αρχίζουμε τα «μακάρι να ακυρωθεί η πτήση» και τέτοια. Το ίδιο βράδυ όμως που παίζουμε, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, το έχουμε πάρει όλο πίσω κι ας μην θέλουμε να βλέπουμε ο ένας τα μούτρα του άλλου. Αλλά, φυσικά υπάρχει και η άλλη πλευρά. Πρόσφατα γυρίσαμε από ένα ακόμα πανευρωπαϊκό τουρ. Μετά από λίγες μέρες, πάμε μια βόλτα και μου λέει το κορίτσι μου “θες να πεις και στον Σεραφείμ;”, και λέω “όχι, τον έβλεπα κάθε μέρα, όλη μέρα τόσο καιρό”.
ΣΓ Ωραία συμπεριφορά…
ΣΠ Αυτό λοιπόν είναι ένα challenge που, ειδικά στο εξωτερικό, διαρκώς το δουλεύουμε. Γιατί εκεί είμαστε ακόμα παιδάκια, δεν έχουμε πιάσει κανένα ταβάνι. Είναι ζόρικο να περνάς ένα μήνα παίζοντας κάθε μέρα σε 200ρια στενά μαγαζιά με κακό ήχο, σε γειώνει όσο πρέπει.
ΣΓ Αλλαζουμε κι εμεις ως άνθρωποι, έτσι; Μην το ξεχναμε. Είναι κάτι που το λέω και σαν ανέκδοτο. Γιάννης και Στέλιος έκαναν παιδιά σχεδόν ταυτόχρονα. Με έναν πολύ βίαιο, αλλά και πολύ ευχάριστο, τρόπο τους μπήκαν ορισμένες προτεραιότητες. Ε, αυτό που τους έλεγα είναι ότι αν ήξερα ότι θα γινόσασταν έτσι, θα σας είχα δώσει ένα παιδί από τα είκοσι. Έρχονται πια στην μπάντα με κίνητρο να κάνουν την κάθε στιγμή να μετράει…
ΣΠ …σου βγάζει έναν άλλον επαγγελματισμό η φάση του πατέρα. Και το παιδί σου βγάζει ένα άλλο φίλτρο αναρωτιέσαι π.χ. για κάτι «αυτό θα το έκανα πριν;».
ΣΓ Ξέρεις, είναι και κάτι άλλο, ακόμα κι αν ακούγεται κάπως. Οι άνθρωποι που μπήκαν σε έναν άγνωστο δρόμο, σχεδόν με άγνοια κινδύνου, για κάτι που μετά έγινε επάγγελμα, έχουν καταφέρει με έναν τρόπο να μείνουν νεότεροι. Η τουλάχιστον φαινοτυπικά, δείχνουν έτσι. Οπότε, έρχεται κάποια στιγμή που λες ότι ακόμα και γι’ αυτό άξιζε όλο το ζόρι που φάγαμε τόσα χρόνια
ΣΠ Δεν είναι τόσο αν ακολούθησες κάτι δημιουργικό, όσο το να είναι επιλογή σου αυτό που ακολούθησες. Αυτό σε κρατάει ζωντανό.
ΣΓ Μουσικά, η μπάντα μεστώνει μαζί με την ηλικία των μελών της. Τα παιδιά έχουν μια πλαστικότητα, την οποία χαιρετίζω (γέλια για το inside joke) και, το σημαντικότερο, όταν σταματάς να έχεις την απόγνωση που έχεις νεότερος να πετύχεις, τότε βρίσκεις την ισορροπία κι αποκτάς ειδικό βάρος. Αποκτάς ένα coolness. Εγώ το βλέπω κι εποπτικά στην σκηνή επειδή κάθομαι πίσω τους. Και είναι μάλλον προτιμότερο από παλιότερα που είχαμε μια άλλου τύπου αγριάδα τύπου “τώρα θα σας γαμήσουμε”.

                                                                         *****

ΣΓ Έχουμε βγάλει κάποια λεφτά από τους Planet, ναι. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε να κάνουμε κι άλλα πράγματα για να εξασφαλίσουμε ότι ο τρόπος που δουλεύει η μπάντα παραμένει ο ίδιος. Στην ποιότητα των ηχογραφήσεων, στα βίντεο, στις περιοδείες κτλ. Το έχουμε προστατεύσει το γκρουπ από τη συνθήκη “ζούμε αποκλειστικά από αυτό” για να μην κάνουμε υποχωρήσεις που μέχρι τώρα έχουμε αποφύγει. Οι άλλες δουλειές είναι μαξιλαράκι ισορροπίας.
ΣΠ Από την άλλη, όλο αυτό είναι ένα διαρκές hustle. Γιατί δεν υπάρχουν και πολλές κανονικές δουλειές που μπορείς να τους πεις “φεύγω ενάμιση μήνα για περιοδεία”. Έχουμε κάνει τα πάντα: σεσιονάδες, DJs, παραγωγή, μπαρ, κάβες, τηλεφωνικές εταιρείες, πολλή κουβάλα παλιότερα.
ΓΒ Προσωπικά μιλώντας, έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να είμαι ψυχολογικά στα τάρταρα και το άγχος μου να βαράει κόκκινα για το τι θα κάνω και πως θα βγει. Υπάρχει, δηλαδή, και η αρνητική πλευρά της ανασφάλειας, για να είμαστε ειλικρινείς. 

 

25 ΧΡΟΝΙΑ PLANET OF ZEUS: ΓΚΟΛΦ, ΝΑΝΟΙ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΩΣ ΦΑΡΣΑ

 

ΓΒ Για μένα ορόσημο ήταν το λάιβ που κάναμε στο ΑΝ, τον Νοέμβρη του 2011. Ξεχείλιζε από κόσμο κι εκεί κατάλαβα ότι αυτό που κάνουμε είναι με κάποιο τρόπο σημαντικό όχι μόνο για μας, αλλά και για τον κόσμο. Ένιωσα ότι κάτι είχε γίνει, μια έκρηξη στην αθηναϊκή σκηνή, την οποία έπρεπε να ακολουθήσουμε αμείωτα.
ΣΓ Για μένα είναι το τουρ που κάναμε το 2014, 36 συναυλίες σε 42 μέρες. Πρώτη φορά καλύψαμε τόσο μεγάλο μέρος της Ευρώπης. Έκλεινα τότε τα τριάντα κι έφυγα για την περιοδεία ενώ πέθαινε η μητέρα μου, ήρθα πίσω για την κηδεία. Όταν επέστρεψα στο τουρ, είχε αλλάξει τελείως το μενταλιτέ μου απέναντι στην μπάντα, στη μουσική, στη συμβίωση με τους ανθρώπους, σε εμένα τον ίδιο. Υπάρχει μια συμβολική φωτογραφία από εκείνο το τουρ, στο Κάντιθ της Ανδαλουσίας, που με κάνει να τα θυμάμαι όλα αυτά. Και να θυμάμαι ότι είχα έρθει και πιο κοντά στον Μπάμπη που επίσης είχε χάσει τη μητέρα του κάποια χρόνια πριν. Πήγα και του ζήτησα συγγνώμη που δεν είχαμε καταλάβει τι περνούσε, και τον πρήζαμε με τα καθημερινά του γκρουπ. Ίσως όντως μεγάλωσα σε εκείνη την περιοδεία, κάτι που είναι περίεργο γιατί μετά ξαναέγινα πολύ παιδί στον τρόπο που βλέπω τη μουσική.
ΜΠ (μπαίνει στη συζήτηση μετά από 37 λεπτά σιωπής) Εγώ όλα αυτά τα βλέπω πολύ διαφορετικά γιατί έχω και μια στάση ζωής, ότι γενικά η ζωή είναι ψιλοφάρσα, οπότε δε δίνω και πολύ βαρύτητα στις αναμνήσεις. Γενικά δεν το παίρνω και πολύ σοβαρά. Υπάρχω και δεν υπάρχω. Ας πούμε, τα λάιβ για μένα είναι κάτι μεταξύ εξωσωματικής εμπειρίας κι acting. Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι γίνεται, οπότε στην πραγματικότητα δεν το ζω στα αλήθεια. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, ίσως είμαι πάρα πολύ τυχερός, γιατί κρατάω μόνο τη fan πλευρά του ζητήματος. Κι αυτό απαντάει και στην ερώτηση για τον απολογισμό. Δεν μπορώ να κάνω καν απολογισμό. Δεν ξέρω καν τι έχουμε κάνει, τα μαθαίνω από τους άλλους.
ΣΓ Υπάρχουν πολλά περίεργα μέρη που έχουμε παίξει με τις αντίστοιχες ιστορίες. Ας πούμε, μη ρωτάς πώς, έχουμε βρεθεί να παίζουμε μετά το τέλος της καλοκαιρινής σεζόν στην Εστεπόνα, ένα θέρετρο με τριάντα πίστες γκολφ δίπλα στο Γιβραλτάρ. Παίζαμε σε ένα μέρος που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι κυκλαδίτικο κλαμπ – πλακάκια λευκά, το μέρος που μπορείς να φανταστείς να ακούγεται “Esta Si, Esta No” και τα λοιπά. Κι εκεί εμφανίζεται ένας τύπος, που στην αρχή νομίζαμε ότι μας δουλεύει, καθηγητής βιολογίας στο πανεπιστήμιο. Ήξερε όλα μας τα κομμάτια. Μας έδωσε χαρτάκι με αστεράκια αξιολόγησης, με προτεινόμενα σετλιστ και με τις οδηγίες του π.χ. τι πιάνει στην Ισπανία, τι πιάνει στις γυναίκες κτλ.  Λίγο αυτός που δεν καταλαβαίναμε καν τι λέει με την προφορά του στα αγγλικά, λίγο ένα χόρτο που μας έδωσαν, ακόμα κι εγώ που είμαι υποτασικός και δε συμμετέχω, σταμάτησα να γελάω μετά από 6 ώρες.
ΣΠ Άλλο σκηνικό. Κλαμπ Shelter σε μια κατακόμβη στη Ρουμανία. Πρώτη φορά εκεί, προφανώς ο promoter είναι η μούρη της πόλης γιατί το μαγαζί γέμισε χωρίς απαραίτητα να μας ξέρουν. Η φάση είχε καλό vibe αλλά το αποκορύφωμα βέβαια ήταν ο πανηδονιστής νάνος που 50 λεπτά ήταν στον αέρα κάνοντας crowdsurfing, δεν πάτησε στη γη. Κι όταν σταματούσε, όποιον έβρισκε δίπλα του, τον φάσωνε, άντρες γυναίκες. Από ένα σημείο και μετά νομίζαμε ότι παίζουμε σάουντρακ σε ταινία με εκείνον πρωταγωνιστή. 

 

LIVE POLITICS, «ΜΑΤΣΙΛΑ» ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΚ ΕΝ ΡΟΛ ΝΤΡΙΜ

ΓΒ Σε 25 χρόνια τα έχουμε ζήσει όλα, φυσικά και τα αρνητικά. Από διοργανωτές, άλλες μπάντες, ακόμα κι από το κοινό. Όμως αφενός μεν συμπεριφορές και κακές συνθήκες έχουν μειωθεί με τα χρόνια στο ελάχιστο, αφετέρου δε κι εμείς οι ίδιοι έχουμε την εμπειρία, το know how και τη φωνή πια να μην τα ανεχόμαστε π.χ. πριν κάποια χρόνια που πήγαμε στις Σέρρες για ένα λάιβ και δεν υπήρχε τίποτα από όσα είχαμε συμφωνήσει, σηκωθήκαμε και φύγαμε.
ΣΠ Με το κοινό δεν ξέρω. Αυτό που σίγουρα μπορώ να σκεφτώ είναι ότι δεν έχω την ίδια ανοχή με εκείνον που είναι μπροστά μου, θα αφήσει το ποτό του δίπλα στα πετάλια μου και θα κοιτάει απ’ την άλλη. Αν θες να το κάνεις, θα πρέπει να με κοιτάς στα μάτια, αλλιώς θα στο κλοτήσω γιατί με μια αγκωνιά μπορεί να πεθάνουμε από ηλεκτροπληξία όλοι.
ΓΒ Εντάξει, πια δεν υπάρχει και τόσο αυτό το “είμαστε ροκ και πετάμε μπίρες στην σκηνή”. Έχει συμβεί σε μεγάλο λάιβ να την βλέπω να έρχεται, έκανα βήμα στο πλάι, έσκυψα, τη γλίτωσα κι έκανα κωλοδάχτυλο. Επειδή εγώ δεν ασχολούμαι και με τα σόσιαλ, πάντα μου φαινόταν περίεργο αυτη η οικειότητα που έχει ο κόσμος κι εκτός του λάιβ, που νομίζει ότι σε ξέρει πολύ καλά…
ΜΠ …Από την άλλη, ο κόσμος σε ξέρει φουλ. Σε έχει στο δωμάτιό του, σε εχει στα αυτιά του κάθε μερά και ειδικά στο λάιβ του ανήκεις για δύο ώρες. Είναι μια πάρα πολύ παράξενη σχέση. Γι’ αυτό κι εγώ δίνω όλα τα δίκια. Ακόμα και για καπνογόνο στη μούρη του Μπρους Ντίκινσον. Ο κόσμος είναι σε παράνοια εκείνη την ώρα, ζει τη φασάρα του.
ΓΒ Εντάξει, εσύ είσαι στο κέντρο της σκηνής, είσαι ο μαγνήτης, είσαι ο φορέας, είναι λογικό. Εμένα να σκάσει στο άσχετο κάποιος και να μου πει “ελα ρε μαλάκα Γιάννη, τι κάνεις;” και να τον βλέπω πρώτη φορά στη ζωή μου, μου σκάει πάντα περίεργο.
ΣΓ Ναι, αλλά εσύ έτσι ήσουν από τα 20, δεν άλλαξες τώρα (γέλια)
ΣΠ Καλά, ο Μπάμπης είναι τόσο ο φορέας που με έχουν βάλει να τον βγάλω φωτογραφία μαζί τους, αδιαφορώντας αν είμαι κι εγώ στην μπάντα.
ΓΒ Καλά ναι, κι εμένα (κι άλλα γέλια)
ΜΠ Ανήκεις στον κόσμο, το πιστεύω απόλυτα. Είναι εξωφρενικά παράξενη αυτή η σχέση. Είναι εντελώς αλλοπρόσαλλο αυτό το που ένας 15χρονος απευθύνεται σε ένα 40χρονο, εμένα, και μου λέει “ρε μαλάκα τα γαμήσατε όλα, πωπωπω ρε μπρο μου”. Και είμαι 25 χρόνια μεγαλύτερος του. Ρε, έχει πώρωση όλο αυτό μέσα του! Δηλαδή όταν πετάγονται οι μπύρες στον αέρα εγώ τρελαίνομαι μέσα μου, παθαίνω αμόκ. λέω “τι ζούνε τώρα ρε φίλε”.  Εντάξει, κοιτάζω και λίγο που θα σκάσει κι αν θα τραυματιστεί κανείς.  

ΣΠ Έχουν γίνει πάντως περισσότερο μέρος της κουλτούρας τα λάιβ, αυτό είναι αλήθεια. Είναι και μια καινούρια στρατηγική της βιομηχανίας, να σου λέει «δράσε γρήγορα και κλείσε γιατί θα μείνεις εκτός».  Επίσης, πόσα και πόσα φεστιβάλ γίνονται πια στην ελληνική επαρχία, δεν είναι πια μόνο το Νεστόριο ή ο Άρδας.
ΓΒ Το ελληνόφωνο hip hop είναι σίγουρα πάνω σε ένα κύμα, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Αλλά μη νομίζεις, και λόγω της δουλειάς μου στο λέω, ακόμα και του σκληρού ήχου οι συναυλίες δεν πάνε όλες καλά. 

(περνάμε λίγη ώρα παθιασμένης διαφωνίας για το αν ισχύει το ένα ή το άλλο)

ΣΓ Θα σου πω κάτι για τις συναυλίες ως πεδίο πολιτικού ακτιβισμού που το σκέφτηκα φέτος. Φέτος που στις συναυλίες και τα φεστιβάλ κατεξοχήν συνέβη η πολιτική διαμαρτυρία-συνθηματολογία. Καμιά φορά, λοιπόν, εκφράζοντας μια πολιτική θέση δημόσια, μπορεί και λίγο ανεύθυνα, δεν έχεις μόνο την ευθύνη των λόγων σου. Έχεις και την ευθύνη του κόσμου που ήρθε να σε δει. Γιατί είμαστε κανονικά κι έμπρακτα αντιμέτωποι με καταστάσεις σαν του Μπατακλάν που -ΟΚ μοιάζει πολύ μακρινό να συμβεί στην Ελλάδα αλλά και πάλι- είναι εφιαλτικό ως ενδεχόμενο.
Δε συμφωνώ και με κάτι άλλο. Ότι το δικό μου βήμα που το έχω χτίσει χρόνια ανήκει de facto σε κάποιον άλλον για να τοποθετηθεί πολιτικά, ανεξαρτήτως τι θα πει. Κι αν συμφωνήσω να του δοθεί το βήμα, καλό θα ήταν να είναι καλά προετοιμασμένος και διαβασμένος κι όχι να έρθει με κάτι πρόχειρο στο χαβαλέ. Γιατί αν το κάνει έτσι, ειδικά κιόλας αν το κάνει με το ζόρι, είναι περισσότερο χουλιγκανισμός και “φασούλα” παρά κάτι ουσιαστικό. Καταλαβαίνω ότι ειδικά τα πιο νέα παιδιά έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη να εκπροσωπήσουν ένα ιδανικό π.χ. την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, κάτι μεγαλύτερο από τους ίδιους. Αλλά, θα ήθελα να μη γίνεται εκ του ασφαλούς από τον κόσμο, ούτε ως trend από τους καλλιτέχνες.
Βέβαια, αν έχεις παίξει αυτό το χαρτί, μετά καλείσαι να είσαι ένας ινστρούχτορας για οτιδήποτε. Έχουμε μιλήσει πολλες φορές για κοινωνικοπολιτικά ζητήματα…
ΣΠ …αλλά έχουμε διαχωρίσει το λάιβ. Εκεί παίζουμε μουσική.
ΜΠ Ζούμε σε μια φάση, από τη μία φουλ ευαισθητοποίησης, μάλλον επιφανειακής, κι από την άλλη ουσιαστικά ανθρωποφαγίας. Εγώ ως ο κατεξοχήν άνθρωπος της μπάντας που καλείται να επικοινωνήσει με τον κόσμο, έχω πιάσει τον εαυτό μου πάρα πολλές φορές, χωρίς να πω κουβέντα στους άλλους, να θέλω να βαφτώ πράσινος-άσπρος-μαύρος-κόκκινος στο πρόσωπο και να βγω έτσι σε ένα μεγάλο φεστιβάλ. Αλλά εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι ότι ενδεχομένως φέρνω κάποιον άλλον σε δύσκολη θέση, οπότε οφείλω να ευνουχίσω ίσως τη διάθεσή μου για κατακραυγή. Είναι πολύ εύκολο π.χ. να κριτικάρεις τον ΛΕΞ, όπως συνέβη στις πρόσφατες συναυλίες (και μάλλον θα το έκανα κι εγώ), αν είσαι απ’ έξω. Κι άλλο να το ζεις από μέσα και να αναλαμβάνεις την ευθύνη κάθε λέξης και πράξης.
ΣΠ Θεωρώ ότι δεν είναι υποχρέωση κανενός καλλιτέχνη επί σκηνής να εκφράσει κάτι παραπάνω από αυτό που θέλει να πει καλλιτεχνικά. Επέλεξα να εκτίθεμαι για τη μουσική που παίζω και όχι για τις ιδέες μου. Γιατί στο φινάλε μπορεί να μη νιώθω το ίδιο άνετα στο πώς τις εκφράζω και να προτιμώ να τις συζητάω με τους φίλους μου σε πιο χαλαρό επίπεδο χωρίς την πίεση της δημόσιας έκθεσης. Άσε που αν βγω να πω κάτι σε δυο χιλιάδες κόσμο δεν είναι διάλογος. Προσωπικά, είναι ξεκάθαρο μέσα μου ότι αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι γενοκτονία, δεν είναι εδαφικός πόλεμος. Κι αυτό δε μου το αλλάζει ούτε αν είναι τρεντ να το λέμε ή όχι, ούτε αν είναι οι Kneecap ήρωες ή μαλάκες. Έχουμε τον μοναδικό άνθρωπο στην ιστορία που έχει καταδικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και δεν καταζητείται. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να στο πω εδώ, όμως στην σκηνή θέλω να ανέβω να παίξω μουσική. Με την κατήχηση έχω πρόβλημα. Ο τρόπος με τον οποίο π.χ. μίλησε χωρίς να μιλήσει η Χαρούλα Αλεξίου στη συναυλία του ΛΕΞ, εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει. 

                                                                      *****

ΣΓ Όσον αφορά τη ματσίλα της σκηνής σίγουρα δεν υπάρχει πια αυτό που υπήρχε στα 80s, στιχουργικά και ως εικόνα π.χ. με τους Mötley Crüe. Κι αν πει κάποια μαλακια ένα πρόσωπο τύπου Tommy Lee, νομίζω, αντιμετωπίζεται κάπως σαν ο τύπος που έγραφε τραγουδάκια για βυζάκια, δηλαδή δεν υπάρχει κάποια διαφορετική προσδοκία από αυτόν. Υπάρχει αλλαγή της γλώσσας, των στίχων, των κομματιών των ίδιων. Ίσως δε συμβαίνει με μεγάλη βιαιότητα, αλλά σιγά σιγά…
ΣΠ… Από την άλλη, μην ξεχνάμε ότι το ροκ εν ρολ είναι εξ ορισμού reckless. Και ήταν πάντα συμπεριληπτικό, μην ξεχνάτε ότι ο Metal God (σ.σ. ο Ρομπ Χάλφορντ των Judas Priest) είναι gay και η σκηνή τον αποδέχθηκε ακόμα και σε πολύ διαφορετικές εποχές από τη σημερινή. Και πολύ καλά έκανε, φυσικά. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η ποσόστωση των ανθρώπων που παίζουν γιατί είναι συντριπτικά περισσότεροι οι άνδρες. Είναι αλήθεια ότι περάσαμε από εποχές σεξισμού και ματσίλας, αλλά όσον αφορά εμάς, μεγαλώσαμε σε μια εποχή που καταλάβαμε ότι το rock dream δεν υπάρχει, δεν υφίσταται πια η έννοια του ροκ σταρ. Άρα, δεν το είχαμε και ποτέ ως στόχο ή φαντασίωση γιατί δεν μπορούμε καν να το ορίσουμε πια.