ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΕΛΙΟΣ: “ΑΝ ΣΕΒΟΝΤΑΝ ΟΛΟΙ ΟΛΟΥΣ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ”

Συμβαίνει κάποιες φορές, κάπου, κάποτε, να συναντιέσαι με ανθρώπους, που ενώ δεν τους γνωρίζεις, να αποδεικνύονται τελικά “έκπληξη”. Με την καλή έννοια! Πας, δηλαδή, σε ένα ραντεβού, σε μια δουλειά, χωρίς να περιμένεις κάτι ιδιαίτερο, μπορεί και να τρέχεις εκείνη τη μέρα, να βαριέσαι, όλα να πηγαίνουν στραβά απ’ το πρωί. Αλλά, τελικά, βρίσκεις μια… αντίστοιχη “χημεία” με τη δική σου, γίνεται ένα μαγικό “κλικ” και όλα φτιάχνουν.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν η συνάντησή μου με τον Δημήτρη Τσέλιο, ένα ζεστό χειμωνιάτικο μεσημέρι στην Καλλιθέα. Από τα πρώτα λεπτά, ο “πάγος” έσπασε, τα γέλια ξεκίνησαν και ήταν σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Ο χρόνος κύλησε “νεράκι”. Στην βγάζει αυτή την οικειότητα ο Δημήτρης, όπως ακριβώς και ο ρόλος του, ο “Θεμιστοκλής”, τον οποίον υποδύεται στην κωμική σειρά “HOTΕΛ ΕΛVIRA” που απολαμβάνουμε φέτος στο MEGA, κάθε Σάββατο στις 21:00.

Το “HOTΕΛ ΕΛVIRA” ξεχώρισε την τρέχουσα τηλεοπτική σεζόν, όπως και ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, για πολλούς λόγους, και όχι άδικα. Πρόκειται για μια feelgood ρομαντική κωμωδία, ζωντανή, με πολύ καλούς ηθοποιούς, με χιούμορ που δεν γίνεται σαχλό, με οικογενειακή αίσθηση, με χαρακτήρες που προσδίδουν ο καθένας από κάτι, με όμορφα χρώματα και με στοιχεία που την κάνουν, με λίγα λόγια, ένα ευχάριστο safe space για τα βράδια που θες απλά να χαλαρώσεις.

Την ίδια στιγμή, ο “Θεμιστοκλής” είναι ένας γνώριμος χαρακτήρας, μια φιγούρα που όλοι έχουμε δει έστω μια φορά στη ζωή μας. Τον έχουμε δει στη γειτονιά μας, στον φιλικό οικογενειακό μας κύκλο, στην καθημερινότητά μας. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο “λίγα καταλαβαίνω” αλλά “όλα τα φτιάχνω”, ο αυθόρμητος τύπος που μπορεί να μην είναι τέλειος στις κοινωνικές συναναστροφές του, αλλά διαθέτει την μεγαλύτερη καρδιά και την πιο πιστή φιλία.

Για τον ρόλο του, λοιπόν, και τη σειρά, για τα παιδικά του χρόνια στη Λήμνο και το επάγγελμα του ηθοποιού, για την τηλεόραση, την Αθήνα, τη ζωή και τον κόσμο γύρω μας, τους ανθρώπους, τα όνειρα και… bonus το come back του “Παρά Πέντε”, συζητήσαμε με τον Δημήτρη Τσέλιο για χάριν του NEWS 24/7.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ, Η ΛΗΜΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ

Πώς προέκυψε το επάγγελμα του ηθοποιού;

Ήθελα από παιδί να γίνω ηθοποιός, πραγματικά, από το σχολείο δηλαδή. Το “έγκλημα” ήταν οι γιορτές των Χριστουγέννων στο νηπιαγωγείο, περνούσα πάρα πολύ ωραία! Ήμουν καθαρόγλωσσος, επίσης, και το χαιρόμουνα πάρα πολύ που μου έδιναν τόση σημασία στις γιορτές.

Ποιο ήταν το ερέθισμα για να να πεις από τόσο μικρός ότι “θέλω να γίνω ηθοποιός”;

Το να ντυθώ Άγιος Βασίλης σε μια παράσταση που κάναμε στο νηπιαγωγείο για τα Χριστούγεννα. Αυτό ήταν. Το έλεγα από παιδί και το υποστήριξα και σε όλο το σχολείο. Δηλαδή, έχω δεχτεί και το “είσαι ψωνάρα” και όλα αυτά. Τώρα που μεγάλωσα, νομίζω ότι κάνω αυτή τη δουλειά γιατί είναι πολύ ωραίο να είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Δεν είναι βαρετό καθόλου και γνωρίζεις και πάρα πολλά πράγματα προσπαθώντας να κάνεις έναν άλλον άνθρωπο, γιατί σημαίνει ότι τον παρατηρείς, ότι φτιάχνεις κάτι. Κυρίως, είναι σημαντικό το ότι δεν είσαι εσύ. Οπότε περνάω καλύτερα με τους άλλους ανθρώπους.

Τώρα που μεγάλωσα, νομίζω ότι κάνω αυτή τη δουλειά γιατί είναι πολύ ωραίο να είμαι ένας άλλος άνθρωπος.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κάτι σαν… ανακούφιση; Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις με το προσωπείο κάποιου άλλου.

Ναι, ναι. Φυσικά. Αυτό είναι μια ελευθερία. Βέβαια, δεν ξέρω αν έχει τόση σημασία σ’ όλους τους ανθρώπους, ο καθένας μπορεί να αισθάνεται κάτι άλλο. Αλλά εγώ τη βρίσκω πολύ γοητευτική την ελευθερία αυτή. Γιατί μπορείς να είσαι πολλοί άνθρωποι και δεν βαριέσαι. Είναι πολλές ζωές σε μία, γίνεται μια πολύ ωραία μουσική μέσα στο μυαλό σου.

Κατάγεσαι από τη Λήμνο. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν το να θέλει κάποιος που ζει σε ένα νησί, μακριά, δηλαδή, από το “κέντρο των πάντων”, να γίνει ηθοποιός;

Όταν είσαι από ένα νησί, το να σπουδάσεις σημαίνει ότι πρέπει να περάσεις σε μια σχολή και να πληρώνεις και ένα νοίκι. Όλο αυτό ήταν λίγο δύσκολο οικονομικά. Χρωστούσα το στρατιωτικό μου. Και τι έκανα, λοιπόν; Δούλεψα στην Πολεμική Αεροπορία, με μετάθεση στη Λήμνο, στο σπίτι μου δηλαδή με τους γονείς μου, και κάπως πήρα κάποια χρήματα, έκανα μια οικονομία, με βοήθησαν και οι γονείς μου, και στη συνέχεια παραιτήθηκα.

Υπήρχε ένα σχέδιο, δηλαδή.

Ναι, το σχέδιο ήταν δικό μου. Οι γονείς μου δεν το πιστεύανε. Παραιτήθηκα, λοιπόν, από την αεροπορία και την επόμενη μέρα ήρθα στην Αθήνα, χωρίς να ξέρω κανέναν. Ήξερα το Θέατρο Τέχνης και το Εθνικό, σαν πληροφορίες. Ήμουν μικρός και τολμηρός. Δεν φοβόμουνα, δεν καταλάβαινα.

Άγνοια;

Ήθελα, απλώς ήθελα. Ικανοποιούσα μια ανάγκη μου. Μου ικανοποιούσε ένα θέλω μου, βρε παιδάκι μου. Εντάξει, στο νησί ήταν περίεργο. Ήταν σοκαριστικό το να έχεις μια δουλειά μόνιμη, να έχεις εξασφαλίσει το μέλλον σου και να τα παρατήσεις για να πας να γίνεις ηθοποιός.

Σαν ένας δημόσιος υπάλληλος να πει “τα παρατάω όλα και πάω στο Έβερεστ”!

Ναι, ακριβώς. Ήρθα στην Αθήνα. Έδωσε εξετάσεις στο Τέχνης, στο Θέατρο Τέχνης και στο Εθνικό, Τελείωσα το Θέατρο Τέχνης και είμαστε εδώ.

Οι γονείς σου είναι στη Λήμνο;

Ναι, ναι. Πηγαίνω όποτε μπορώ. Έχω και τον αδερφό μου, που είναι πια εδώ στην Αθήνα. Είναι 25 χρονών, έχουμε αρκετά μεγάλη διαφορά ηλικίας. Είναι πολύτιμος για μένα, έχουμε μια πολύ ωραία σχέση. Έμαθα πολλά πράγματα από αυτόν, έμαθα μια συγκλονιστική μορφή ανιδιοτέλειας, την οποία νόμιζα ότι την ήξερα, αλλά δεν την ήξερα. Είναι ένα φωτεινό πλάσμα και είμαι πολύ περήφανος για αυτόν. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου.

Στην Αθήνα οι άνθρωποι κλείνονται και παγώνουν το συναίσθημά τους για να καταφέρουν να επιβιώσουν, για να μην πονάνε.

Αλήθεια, τι διαφορές εντοπίζεις στον τρόπο ζωής του νησιού και της μεγαλούπολης; 

Ξέρεις για τον καθένα, ξέρουν εκείνοι για σένα. Υπάρχει μια επαφή και αν δεν υπάρχει επαφή, την φτιάχνεις εσύ την επαφή. Και αυτό είναι κανονικό. Εδώ στην Αθήνα οι άνθρωποι είναι αλλιώς εκπαιδευμένοι. Είναι πιο γρήγορη και δύσκολη η ζωή, οι άνθρωποι κλείνονται και παγώνουν το συναίσθημά τους για να καταφέρουν να επιβιώσουν, για να μην πονάνε. Βασικά είναι μια άμυνα που αναπτύσσουν οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους και αυτή τη στιγμή, αυτός είναι και ο παλμός της κοινωνίας μας νομίζω. Ωστόσο, υπάρχουν πάντα άνθρωποι που φέρνουν το φως μέσα σ’ όλο αυτό.

ΤΟ “HOTΕΛ ΕΛVIRA”, Η DREAM TEAM ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ

Φέτος, σε απολαμβάνουμε στη σειρά “HOTΕΛ ΕΛVIRA” ως “Θεμιστοκλή”. Έχω την αίσθηση ότι αγκαλιάστηκε πολύ από τον κόσμο και η σειρά και ο ρόλος σου.

Ναι, πάει πολύ καλά! Κοίτα, όλοι οι ρόλοι έχουν μια πολύ ωραία αφετηρία. Είναι πολύ καλογραμμένο το κείμενο, κι αυτό βοηθάει και τον ηθοποιό που θα το παίξει, γιατί έχει και όλες τις πληροφορίες που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να έρθει σε επαφή με τον ρόλο του. Παράλληλα, πρέπει να σημειώσουμε ότι και οι δέκα ρόλοι είναι αναγνωρίσιμοι. Δηλαδή, υπάρχουν – στο πιο “τραβηγμένο” βεβαίως, γιατί είναι κωμωδία και κάπως τα πράγματα γίνονται πιο υπερβολικά – αλλά είναι υπαρκτοί άνθρωποι. Είναι δέκα άνθρωποι με δέκα διαφορετικά πάθη, όπως γίνεται και στον κόσμο μας. Έχει γίνει πολύ focus στο πάθος του καθενός και η διάδραση που έχουν μεταξύ τους όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δημιουργούν μια κατάσταση που λέγεται “HOTΕΛ ΕΛVIRA”.

Όσο πιο πολλές πληροφορίες έχεις για κάθε ρόλο, τόσο πιο ανάγλυφος μπορεί να αποτυπωθεί. Έχουμε πολλές στιβάδες περιεκτικότητας όλοι οι άνθρωποι.

Βοηθάει τον ηθοποιό να γνωρίζει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τον ρόλο που θα υποδυθεί;

Ναι, γιατί είναι πιο ξεκάθαρο το πλαίσιο. Οπότε άμα είναι πιο ξεκάθαρο το όριο, ξέρεις πως θα είσαι μέσα στο όριο, δεν θα βγεις ποτέ. Όσο πιο πολλές πληροφορίες έχεις για κάθε ρόλο, τόσο πιο ανάγλυφος μπορεί να αποτυπωθεί. Έχουμε πολλές στιβάδες περιεκτικότητας όλοι οι άνθρωποι. Βέβαια έχει να κάνει και με τους ηθοποιούς. Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι. Ο καθένας βλέπει – και έχει εκπαιδευτεί να βλέπει – τον κόσμο διαφορετικά, γι’ αυτό υπάρχουν και πάρα πολλές οπτικές. Οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί, όλοι, “σκάψανε” τους ρόλους τους. Αυτό νομίζω είναι και ένα μυστικό της επιτυχίας της σειράς.

Όσον αφορά στον δικό σου ρόλο, που αγαπήθηκε ιδιαίτερα, τι έχεις να πεις;

Ο Θεμιστοκλής τώρα είναι ένας τύπος… οπαδός της πατέντας! Είναι ο άνθρωπος του “θα στο λύσω εγώ”, “θα στο φτιάξω εγώ”. Θέλει να είναι χρήσιμος άνθρωπος. Είναι καλούλης, τον αγαπάω πολύ τον Θεμιστοκλή. Μου είναι και πολύ γνώριμος από το νησί.

Βρίσκεις, δηλαδή κοινές αναφορές σε φιγούρες από τη Λήμνο;

Ναι, βέβαια, γιατί στο νησί θα βρεις ανθρώπους που ασχολούνται με πρακτικά πράγματα πολύ περισσότερους από ό,τι εδώ στην Αθήνα. Και ο Θεμιστοκλής είναι ένας άνθρωπος του νησιού αυτού, που βρίσκεται το “Hotel Ελβίρα”. Οπότε είχα πάρα πολλές αναφορές από τους ανθρώπους στη Λήμνο, από φίλους μου, από φίλους του πατέρα μου, από τον πατέρα μου. Ήταν μια πηγή έμπνευσης όλα αυτά.

Είναι γνώριμος χαρακτήρας, είναι κάπως λαϊκός.

Είμαστε στην Ελλάδα, είμαστε λαϊκοί άνθρωποι, είμαστε καλοί άνθρωποι. Έτσι είναι κι ο Θεμιστοκλής.

Ποια στοιχεία σ’ αρέσουν στον “Θεμιστοκλή”;

Μ’ αρέσει η αθωότητα του πάρα πολύ. Μ’ αρέσει η πρακτικότητά του. Μ’ αρέσει η δύναμη που έχουν οι άνθρωποι σαν τον Θεμιστοκλή. Κατά τη γνώμη μου, έχουν ένα πλούτο συναισθηματικό, τον οποίο δεν τον έχουν επεξεργαστεί. Έχει κάτι το αυθεντικό, το οποίο δεν είναι τέλειο, αλλά ξέρεις ακριβώς τι βλέπεις και ποιον έχεις απέναντί σου. Στον Θεμιστοκλή, είναι σαν να υπάρχει μέσα του μια εσωτερική μουρμούρα, μια μουσική μουρμούρα θα μπορούσαμε να πούμε. Κάτι τον βιάζει, κάτι δεν του αρέσει. Αυτό το βρίσκω πολύ γοητευτικό.

Υπάρχει κάτι που θα έλεγες ότι δεν σ’ αρέσει;

Εντάξει, δεν θα ήθελα τώρα να είχε αφιερώσει τη ζωή του για έναν άλλο άνθρωπο. Έχει κι αυτός τη δική του ζωή, αλλά δεν κάνει και κάτι άλλο. Θα τον προστάτευα από αυτό, λοιπόν.

Κάθε φορά, όταν τελειώνει ένας ρόλος, συνειδητοποιώ ότι ήταν μια προέκταση του εαυτού μου προς αυτή την κατεύθυνση.

Βρίσκεις κοινά μεταξύ σας;

Κάθε φορά, τελικά, όταν τελειώνει ένας ρόλος, συνειδητοποιώ ότι ήταν μια προέκταση του εαυτού μου προς αυτή την κατεύθυνση. Οπότε και εγώ έχω καταλάβει κάτι παραπάνω για τον Δημήτρη και έχω χαρεί και τη διαδικασία, μπαίνοντας στο να φτιάξουμε κάτι.

Γενικά, πώς βίωσες τη δουλειά αυτή;

Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή τη δουλειά, γιατί εκτός του ότι περάσαμε πάρα πολύ ωραία στα γυρίσματα, γελάσαμε πολύ και επικοινωνήσαμε και καλλιτεχνικά με τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Ήταν μοναδικό αυτό που συνέβαινε. Χαιρόσουν, δηλαδή, που ξυπνούσες 5:00 η ώρα το πρωί να πας στο γύρισμα. Προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση, πάντως, το ότι βλέπεις το αποτέλεσμα και θυμάσαι τι συνέβαινε και λες “έχω περάσει ωραία” σ’ αυτή τη δουλειά.

Φαντάζομαι έχει μεγάλη σημασία το να δέσει ένα καστ.

Ναι, βέβαια. Επίσης, ήταν και ξεκάθαρο το τι έκανε ο καθένας μας, ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος του και ποιες είναι οι διακυμάνσεις του. Είχαμε μια παραγωγή που μας προστάτευε πάρα πολύ, μας έλυνε όλα τα προβλήματα. Είχαμε έναν συγκλονιστικό σεβασμό από όλους. Ο σκηνοθέτης, ο οποίος είναι ένας πολύ ευφυής άνθρωπος, είχε ένα πολύ ωραίο τρόπο για να επικοινωνούμε όλοι μαζί και να είμαστε ομάδα. Χαίρομαι πάρα πολύ που είναι στο κανάλι αυτό και πάει καλά.

Καταλαβαίνω ότι είχατε όλοι μια εξαιρετική συνεργασία.

Ήταν εξαιρετική. Το σενάριο είναι της Πένυς Φυλακτάκη και Βαγγέλη Νάση, η σκηνοθεσία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη και η παραγωγή της Ειρήνη Σουγανίδου και Φρόσως Ράλλη. Είναι η ίδια ομάδα με την οποία συνεργαστήκαμε στις “Ψυχοκόρες” και είναι όλοι τους καταπληκτικοί. Όλο το team είναι εδώ και τους ευχαριστώ πολύ. Ήταν διαπιστωμένες οι σχέσεις μας και η καλλιτεχνική προέκταση από την παραγωγή μέχρι τους σεναριογράφους και τον σκηνοθέτη.

Ποια είναι τα highlights που κρατάς από τα γυρίσματα; Οι στιγμές που θα θυμάσαι για πάντα; 

Είχαμε πάρα πολλές σκηνές που ήμασταν επτά άνθρωποι σε ένα τραπέζι. Κάποια στιγμή – από πολύ νωρίς, από τη δεύτερη εβδομάδα και μετά – επειδή ήξερε ο καθένας τόσο καλά τον άλλον και υπήρχε μια πολύ μεγάλη εκφραστικότητα και μια αποδοχή, μας έπιανε όλους νευρικό γέλιο. Πολλές φορές χωρίς λόγο. Αυτό είχα να το ζήσω από το σχολείο!

Το άλλο που έχω να θυμάμαι είναι ένα γύρισμα που κάναμε μέσα στο καταχείμωνο, έξω είχε 6 βαθμούς θερμοκρασία και εγώ και ο Βαγγέλης πέσαμε σε μια πισίνα! Είχε φροντίσει η παραγωγή να έχουμε ζεστό νερό αμέσως μετά και κουβέρτες, αλλά ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει. Επίσης, είχα σκηνή στην οποία έπεσα από τις σκάλες εννιά φορές. Και δεν χτύπησα καμία. Αλλά έπεσα εννιά φορές ρε φίλε!

Γενικά νομίζω ότι το τηλεοπτικό κοινό έχει βρει κάτι ευχάριστο σε αυτή τη σειρά, περνάει ωραία βλέποντάς την, όπως περάσατε κι εσείς.

Έχει μια αθωότητα και μια παιδικότητα η σειρά. Νομίζω ότι χρειάζεται ένα τέτοιο κομμάτι στην τηλεόραση, χωρίς κανέναν προβληματισμό και χωρίς καμία πονηριά. Χαλαρώνεις και μεταφέρεσαι σε έναν κόσμο όπου κάποιοι άνθρωποι ακόμα είναι αθώοι. Είναι ξεκούραστο, το χρειάζονται οι άνθρωποι και αυτό. Χαίρομαι πολύ που έχει αποδοχή.

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, Η ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ

Μήπως έχει ανάγκη ο κόσμος σειρές με κωμικά-ρομαντικά στοιχεία, δεδομένου ότι υπάρχουν πολλές δραματικές σειρές εποχής τα τελευταία χρόνια; Οι οποίες, φυσικά, περιλαμβάνουν κάποιες εξαιρετικές δουλειές, όπως ήταν οι “Ψυχοκόρες”, στις οποίες είχες συμμετάσχει.

Νομίζω όλες οι σειρές σε μεταφέρουν σε ένα σύμπαν. Είναι ένα παραμύθι. Όλα είναι ωραία. Ανάλογα πόσο ακουμπάει την ανθρώπινη φύση. Οι “Ψυχοκόρες” ήταν μια σειρά που έθιξε έναν θεσμό που υπήρχε παλιά, μια καταπόνηση ανθρώπινη. Δεν υπάρχει σεβασμός σε όλους τους ανθρώπους. Υπάρχει μια ταξική διαφορά. Αυτά που είδαμε ότι γίνονταν, τόσο μπροστά όσο και πίσω, υπήρχαν. Αυτή ήταν η εκπαίδευση που είχανε οι άνθρωποι τότε και το θεωρούσαν κανονικό το να κάνουν τόσο κακό σε έναν άλλο άνθρωπο, επειδή είναι κατώτερος. Πολλές γυναίκες είχαν περάσει πάρα πολύ δύσκολα σ’ αυτές τις εποχές. Είναι ωραίες αυτές οι μεταφορές που γίνονται. Η τηλεόραση, με έναν τρόπο, κάπως μας χαλαρώνει, μας μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο. Όλα χρειάζονται νομίζω.

Συμφωνώ. Απλά, ξέρεις, είναι φορές που κάποιοι λένε ότι “δεν αντέχω άλλο δράμα”.

Ναι, γιατί περνάνε δύσκολα οι άνθρωποι. Και ειδικότερα, έχω παρατηρήσει οι άνθρωποι σε μια μεγαλύτερη ηλικία, που έχουν τρομάξει με όλο αυτό που συμβαίνει, γιατί γνώριζαν άλλους ανθρώπους και έναν άλλον κόσμο, θέλουν να είναι πιο ξαλαφρωμένοι πια. Και συνήθως αυτοί οι άνθρωποι ταυτίζονται κιόλας με τις σειρές, το βιώνουν, το ζουν πραγματικά, και είναι πολύ ωραίο αυτό. Κουράζονται, θέλουν κάτι πιο χαρούμενο. Ίσως και η εποχή να επιβάλλει κάτι πιο χαρούμενο.

Οι άνθρωποι είμαστε τόσο πολύπλοκοι. Όλα έχουν μια αξία μέσα μας. Εμείς τη δίνουμε αυτή την αξία.

Ίσως να είναι και θέμα γούστου τελικά.

Οι άνθρωποι είμαστε τόσο πολύπλοκοι. Όλα έχουν μια αξία μέσα μας. Εμείς τη δίνουμε αυτή την αξία. Σε κάποιον αρέσει να είναι είναι πιο ανάλαφρος και να προσπαθεί να βλέπει τη ζωή πιο ανάλαφρα, χωρίς να προβληματίζεται και να ενστερνίζεται τον πόνο του άλλου. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι έχουν ανάγκη να μπουν σε έναν κόσμο, να συναισθανθούν, να συγκινηθούν, να λυπηθούν. Όλα είναι ανάγκες του κοινού.

Αλήθεια, τι κρατάς από τις “Ψυχοκόρες”;

Ήταν μια φοβερή εμπειρία, επίσης. Ήταν όλοι τους σπουδαίοι, είχαν μια συγκλονιστική ποιότητα και μια συγκλονιστική αισθητική στα πράγματα. Ήταν ένα φανταστικό κείμενο. Επίσης, η ομάδα, όπως προανέφερα, ήταν ίδια με αυτήν του “ΕΛΒΙΡΑ. Ήταν άνθρωποι που ασχολούνταν με όλους τους ηθοποιούς, μικρούς και μεγάλους, με όλους τους ρόλους. Κάναμε μια πραγματικά ωραία δουλειά και χάρηκα πάρα πολύ και με την αποδοχή της σειράς.

Πιστεύεις ότι η τηλεόραση και η μυθοπλασία έχουν ανθίσει ξανά τα τελευταία χρόνια; Μετά από μια μεγάλη “κοιλιά” που είχε κάνει.

Νομίζω ότι η ελληνική τηλεόραση βρίσκεται σε μια ανοδική πορεία – εκτός απροόπτου, βέβαια. Είναι λίγο πιο παραγωγική. Πιστεύω ότι άμα βγαίνεις στην τηλεόραση, καλό είναι να λες κάτι. Να μένει κάτι. Από το να μην λες τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει μια μεταδοτικότητα κι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να πει κάτι. Όλοι οι άνθρωποι είναι χρήσιμοι και η τηλεόραση πρέπει να απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους.

Η μυθοπλασία προσπαθεί να ζωντανέψει εδώ και πολλά χρόνια και ευτυχώς. Ευτυχώς, πρέπει να υπάρχει ένα παραμύθι στη ζωή μας. Γιατί είναι πολύ κυνική καμιά φορά και η ίδια η τηλεόραση. Δηλαδή,πρέπει να υπάρχει μυθοπλασία και τώρα και οι άνθρωποι που κάνουνε τη μυθοπλασία. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που συνάντησα τη Feelgood και είναι άνθρωποι που πραγματικά θέλουν να πουν κάτι.

Η αφετηρία και το κουκούτσι του κάθε ανθρώπου έχει πολύ μεγάλη σημασία, γιατί άλλος είναι ο στόχος.

Ναι, έχει σημασία και το μήνυμα.

Η αφετηρία και το κουκούτσι του κάθε ανθρώπου έχει πολύ μεγάλη σημασία, γιατί άλλος είναι ο στόχος. Άμα θέλεις να βγάλεις λεφτά, θα κάνεις τα πάντα για να βγάλεις λεφτά. Άμα θέλεις να πεις κάτι γιατί σημαίνει ότι είσαι καλλιτέχνης, γιατί έχεις την ανάγκη, γιατί κάνεις, γιατί αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι ρε συ. Πρέπει να προσπαθούμε όλοι να κάνουμε κάτι καλό.

Εσύ τι θα ήθελες να μείνει από το μήνυμα που εσύ αισθάνεσαι ότι στέλνεις μέσω της τηλεόρασης;

Θα ήταν ωραίο να επικοινωνηθεί ο σεβασμός. Δεν ξέρουν όλοι οι άνθρωποι, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Ο σεβασμός έχει διάφορα επίπεδα. Πρέπει να επικοινωνήσουμε ότι πρέπει να σεβόμαστε τους ανθρώπους, όχι να κάνουμε ότι τους σεβόμαστε, να τους σεβόμαστε όντως. Αυτόματα θα γίνουμε πιο καλοί άνθρωποι. Ο σεβασμός είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Νομίζουμε όλοι ότι τον ξέρουμε. Και τελικά, επειδή έχει διάφορες κλιμακώσεις, καθώς μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε να σεβόμαστε πολύ περισσότερο. Όχι όλοι οι άνθρωποι. Ο καθένας κάνει έναν κόπο. Αν, λοιπόν, σέβονταν όλοι όλους, ο κόσμος θα ήταν λίγο καλύτερος. Πιο τίμιος.

Και σε όλες τις συνθήκες.

Φυσικά. Αυτό προϋποθέτει μια διαχείριση και μια κοινή και κοινή οπτική. Που σημαίνει ότι ο καθένας μας πρέπει να κάνει μια δουλειά με τον εαυτό του. Να αφήνουμε πίσω μας κάτι καλό, ρε συ. Να μην αφήνουμε βλακείες που δεν χρειάζονται. Ας κάνουμε κάτι καλό.

Αν μιλάς μόνο για το “εγώ”, γίνεσαι ένας άνθρωπος που δεν εμπεριέχει κανέναν άλλον άνθρωπο, παρά μόνο τη μύτη του. Άρα δεν βλέπεις και τίποτα άλλο εκτός απ’ τη μύτη σου. Άρα αναγιγνώσκεις τον κόσμο πάντοτε σε σχέση με τη μύτη σου. Και ξεκόβεσαι.

Τι σε θλίβει στη σημερινή κοινωνία;

Η ασέβεια εμπεριέχει ένα πολύ μεγάλο φάσμα. Παραδείγματος χάρη, δεν μου αρέσει που τους περισσότερους ανθρώπους δεν τους αφορούν οι υπόλοιποι άνθρωποι. Δεν τους αφορά τίποτα. Μπορώ να καταλάβω ότι είναι μια άμυνα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι. Δεν πρέπει να σε νοιάζει μόνο ο εαυτός σου. Το μυστικό δεν είναι το “εγώ”, είναι το “εμείς”.

Καταλαβαίνω ότι έτσι ήταν η εποχή, ότι πολλοί έμαθαν το “εγώ να φροντίζω τον εαυτό μου, εγώ να βρω το κέντρο μου, εγώ, εγώ, εγώ”. Όχι. Αν μιλάς μόνο για το “εγώ”, γίνεσαι ένας άνθρωπος που δεν εμπεριέχει κανέναν άλλον άνθρωπο, παρά μόνο τη μύτη του. Άρα δεν βλέπεις και τίποτα άλλο εκτός απ’ τη μύτη σου. Άρα αναγιγνώσκεις τον κόσμο πάντοτε σε σχέση με τη μύτη σου και ξεκόβεσαι. Το μυστικό είναι το “εμείς” και το “εμείς” εμπεριέχει σεβασμό και εμπιστοσύνη. Το να εκτιμάμε την ομάδα μας, το σύνολο που ανήκουμε, την ανθρώπινη φύση, τα ζώα.

Το προσπαθείς εσύ;

Ναι, ναι. Μονίμως. Αλλά είναι ωραίο, σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις και πίσω λίγο τον εαυτό σου. Αυτό είναι αγάπη. Δεν θέλω να είμαι αρπακτικό, που θα φάω ό,τι χρειάζεται για να βγω πρώτος στη σειρά. Δεν με νοιάζει πάρα πολύ. Με νοιάζει απλώς να έχουμε επαφή, να επικοινωνώ, να είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Και εκ του αποτελέσματος γίνονται πιο ωραία πράγματα έτσι.

Τέλος, μιας και είχες συμμετάσχει σε δύο επεισόδια του “Παρά Πέντε”, θα σε δούμε στο πολυαναμενόμενο come back;

Κάπου θα με δείτε. Χαίρομαι πάρα πολύ που θα γίνει αυτό. Εντάξει, ο Καπουτζίδης είναι γενικάένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος. Είναι ωραίο να υπάρχει η πένα του στην τηλεόραση. Πάντα λέει κάτι ο Γιώργος και αυτός είναι και ο σκοπός. Έτσι πρέπει να κάνει ένας καλλιτέχνης.