Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΜΙΝ: “ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ ΓΑΜΩΤΟ Η ΕΛΛΑΔΑ. ΕΧΩ ΦΤΥΣΕΙ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΑΥΤΗ”

Λένε πως η πεμπτουσία της τέχνης είναι οι άφθονες δυνατότητες έκφρασης που προσφέρει. Έτσι κι ο ήρωας της ιστορίας κατάφερε να έρθει πιο κοντά σε μία νέα κοινωνία, που δεν ήξερε και δεν τον ήξερε. Το όνομα αυτού, Αμίν. Ο ίδιος ξεδιπλώνει παρακάτω τις αγωνίες και τις ανησυχίες ενός νέου ανθρώπου που ψάχνει απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα που λίγο – πολύ μας βασανίζουν όλους. Προσπαθεί να επεξεργαστεί όλα αυτά τα νοήματα μέσα από τα εργαλεία έκφρασης της τέχνης κι εν τω μεταξύ ζει και αναπτύσσεται σε ένα ανελέητο hustling, μέσα σε μία κοπιώδη καθημερινότητα. «Ψάχνουμε για αυθεντικότητα», λέει, «ζούμε για το hustling και το hustling μας ζει, αλλά είναι αυτή ζωή ρε φίλε», αναρωτιέται.

Είμαι ο Αμίν κι είμαι 24 ετών. Γεννήθηκα στο Ιράν, αλλά από τα 16 μου μεγαλώνω στην Αθήνα. Αγαπώ την τέχνη και συγκεκριμένα τη μουσική. Είμαι curator, παραγωγός, τραγουδάω, ραπάρω και κάνω visual arts, αλλά και με γραφιστική.

Θυμάμαι από μικρός στην τάξη να ζωγραφίζω και να με απορροφά όλο αυτό. Στα 13 μου όταν έβαλα ακουστικά για να ακούσω μουσική, βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο. Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν κομμάτια από Περσικό ραπ.

Ο θείος μου με μύησε σε αυτή τη μουσική, όταν ήμουν μικρός. Μου κέρδισε, αμέσως, την προσοχή. (σ.σ. ο Αμίν μειδιά, κάπως νοσταλγικά, ο θείος του δεν είναι πια στη ζωή, αλλά η μουσική είναι μνήμη και η αρέσκεια μας στα ακούσματά της, συχνά, συνδέεται με έντονα συναισθήματα της στιγμής).

Στο σχολείο (σ.σ. γυμνάσιο) είχαμε ένα χώρο με υπολογιστές. Θυμάμαι, σχεδόν, πάντα να κουβαλάω ένα flash drive – δεν είχαμε και πολύ καλό internet στο σπίτι – να το βάζω στο pc και να κατεβάζω μουσική, την οποία μοιραζόμουν με τους φίλους μου. Ήταν κάτι συναρπαστικό.

Από το πουθενά, στην Ελλάδα

Δεν έχω επεξεργαστεί ακόμα στο μυαλό μου τι ακριβώς συνέβη. Άφησα πίσω την οικογένειά μου, τους φίλους μου, μέρος της εφηβικής ζωής μου. Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα με τους δικούς μου, καταλαβαίνεις ότι αυτό για εμένα ήταν μία συγκλονιστική αλλαγή. Όλα άλλαξαν τόσο γρήγορα. Δε σου κρύβω πως μέσα από τη μουσική μου προσπαθώ να μιλήσω για όλα αυτά, με τον δικό μου τρόπο.

Αυτή τη στιγμή δουλεύουμε με το φίλο μου τον Τσου (σ.σ. Ο Γιάννης Τσουρής, 24 ετών είναι ένας από τους καλύτερους του φίλους και συμπαραγωγός) και κάνουμε το «Hyper Death». Σε όλη αυτή τη διαδικασία κάνω process τη ζωή μου, να καταλάβω τι μου έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια. Από τα 16 μέχρι και σήμερα ζω ένα non – stop hustling. Ζω για το hustling και το hustling με ζει; Αλλά είναι ζωή αυτή;

Όταν ξεκινούσαμε από το Ιράν, δε φανταζόμασταν ότι θα καταλήξουμε εδώ. Για την ακρίβεια θέλαμε να πάμε στη Γερμανία. Δεν τα καταφέραμε, όμως, ποτέ, γιατί χάσαμε πολλά λεφτά στην προσπάθεια να βρεθούμε σε ένα ασφαλές μέρος να ξεκινήσουμε από την αρχή.

Η μάνα μου πάντοτε ήταν δίπλα μου και με στήριζε. Με πήγαινε στα μαθήματα αγγλικών, στην κιθάρα κι ας την κοπάναγα μετά. Με βοήθησε να μάθω τον εαυτό μου καλύτερα. Είναι ο καλύτερος σύμβουλος μου. Ακόμα και για τη μουσική τη συμβουλεύομαι. Ξέρω πως νιώθει για εμένα, δε ξέρω πως νιώθει για το πώς η ίδια μεγάλωσε στη ζωή της, εγώ όμως νιώθω ευλογημένος να έχω μία μητέρα σαν την μητέρα μου. Την εμπιστεύομαι, την αγαπώ, ποτέ δε σκότωσε τη ψυχή μου και το πάθος για τα πράγματα, για να ανακαλύψω τον κόσμο.

Γράφτηκα στο διαπολιτισμικό σχολείο στο Ελληνικό, εκεί όπου γνώρισα παιδιά κι έκανα φίλους από όλο τον κόσμο. Πέρασα πολύ ενδιαφέροντα χρόνια στο σχολείο. Η παρέα μου, εμένα, όμως, ήταν αλλού. Με την παρέα από τη Γλυφάδα γνωριστήκαμε στη γειτονιά, punk κουλτούρα, skating όλη μέρα κι έτσι. Ένας από τους πρώτους μου πολύ καλούς φίλους ήταν ο Γιάννης – Νικόδημος. Πολύ ωραίο άτομο. Την περίοδο της καραντίνας, λόγω της φάσης, έτυχε να έρθουμε πιο κοντά. Το 2020 είχαμε, ήδη, μετακομίσει στο Παγκράτι. Η παρέα μου, όμως, παρέμενε στη Γλυφάδα. Εγώ έπαιρνα το 140 κάθε μέρα και κατηφόριζα για να τους δω.

Δεν ήμουν καθόλου κοινωνικό άτομο. Ήμουν λιγάκι nerd κι εσωστρεφής. Ο Γιάννης – Νικόδημος ήταν ένα φουλ κοινωνικό παιδί. Χαιρετούσε τους πάντες κι ήταν πολύ πρόσχαρος. Η φάση μας ήταν το άραγμα στο πάρκο Ελευθερίας, στο Μέγαρο Μουσικής. Στέλναμε το 6 με SMS και βρισκόμασταν σε ένα post – apocalypse σκηνικό δύο πιτσιρικάδες, μόνοι, στην Αθήνα, στην πόλη που δε σταματά ποτέ. Περνούσαμε δύσκολα φίλε. Για εμένα η περίοδος αυτή, ήταν, όμως, σημείο καμπής για να ανακαλύψω τον εαυτό μου.

Τότε περνούσα και μία ερωτική απογοήτευση και είχα, κάπως, φρικάρει. Αλλά η καραντίνα μου έδωσε το χρόνο για να αφοσιωθώ στη μουσική και στην τέχνη και να μάθω να είμαι πιο στωικός στη ζωή μου. Δεν είχα καμία γνώση, κανένα μέντορα, δεν έχω περάσει από κάποια εκπαιδευτική διαδικασία.

Εγώ την καραντίνα την έζησα πολύ δημιουργικά. Αφοσιώθηκα στις σκέψεις μου και στο τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Θέλω να κάνω κάτι καλλιτεχνικό και να έχω ένα community με άλλα άτομα για να κάνουμε το μεράκι μας. Να κάνουμε κάτι μεγάλο, κάτι γαμάτο, ένα μπαμ.

Στην Ολλανδία για δουλειά και σπουδές, αλλά και για καλλιτεχνικό fusion

Όταν τελείωσα το σχολείο, με είχε πιάσει τρέλα να φύγω. Είχα κουραστεί στην Αθήνα κι ένιωθα ότι είμαι σε αδιέξοδο. Ήθελα, επίσης, να δω τον κόσμο. Πήγα να δουλέψω, στην αρχή, σεζόν, 5-6 μήνες για να βγάλω λεφτά. Στα 19 μου βρήκα έναν γνωστό στην Ολλανδία και πήγα εκεί. Μοίραζα εφημερίδες στις γειτονιές. Έτσι κατάφερα να μαζέψω τα πρώτα μου χρήματα για να νοικιάσω ένα σπίτι.

Έμενα σε ένα studio το οποίο όταν μπήκα μέσα δεν είχε ούτε λάμπα. Ήμουν μόνος, δεν είχα ζήσει ποτέ μακριά από τους δικούς μου, ήταν μία τρέλα. Έπρεπε, όμως, να επιβιώσω, δεν υπήρχε εναλλακτική. Αυτό με ωρίμασε γρήγορα. Κι ας είχα χεστεί, εντελώς, στην αρχή (σ.σ. γέλια).

Ξεκίνησα το Πανεπιστήμιο. Δεν περνούσα πολύ καλά. Ήταν ένας άλλος κόσμος, μία άλλη κουλτούρα. Δε θα σου πω ψέματα, όμως, δεν τελείωσα ποτέ το Πανεπιστήμιο. Λόγω της καραντίνας, συνέβησαν φοβερές αλλαγές εκεί και εν τέλει αποθαρρύνθηκα.

Από το Φεβρουάριο μέχρι και το Μάιο του 2022 ήμουν στα χαμένα. Έχω την τάση να ζω όλα τα πράγματα πολύ έντονα. Είχα χωρίσει με μία κοπέλα που γούσταρα πολύ κι ήμουν στα πατώματα. Έπρεπε να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Έτσι, γύρισα στην Αθήνα και βρήκα μία σταθερή δουλειά σε μία εταιρεία. Έβγαζα καλά λεφτά κι ήθελα στο μεταξύ να καθαρίσω το κεφάλι μου. Όταν πήρα τα πρώτα μου δώρα (σ.σ. Χριστουγέννων) ένιωσα καλά, αλλά παράλληλα και κάπως άδειος. Είχα κάνει embrace το corporate life, αλλά δεν ήμουν αυτό. Κάτι μου έλειπε…

Όσο έμεινα στην Ολλανδία, δούλευα δειλά – δειλά τα δικά μου καλλιτεχνικά projects, τα οποία, έμεναν, ημιτελή. Το μυαλό μου κόντευε να εκραγεί, όμως, από τις ιδέες. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, μετά από ένα διάστημα άρχισα να ρολάρω. Ήταν τότε που ξεκίνησα να αράζω με τον Τσου. Βρισκόμασταν και αράζαμε με το Γιώργο, το Γιάννη. Με τον Τσου κολλήσαμε γιατί και αυτός, όπως κι εγώ, γουστάρει φουλ τη μουσική. Αυτή η παρέα από τη Γλυφάδα ασχολούταν πάντα με τη μουσική. Το φιλαράκι μου ήταν και μέλος μιας μπάντας, της «Punkatella».

Νοέμβριος του 2022 – το πρώτο μεγάλο σκίρτημα της «κολεκτίβας»

Έχουμε κανονίσει να πάμε σε ένα studio, έτσι για τη φάση, για να πειραματιστούμε. Είχαμε ξεκινήσει να δοκιμάζουμε πράγματα, να συνθέτουμε κομμάτια, να κάνουμε λίγο παραγωγή. Περάσαμε κάποιες ώρες. Αφότου φύγαμε, το μικρόβιο άρχισε να μπολιάζει ξανά μέσα μου.

Είμαστε στην Αργυρούπολη, στο δρόμο, για να πάρουμε το τραμ προς Γλυφάδα. «Να κάνουμε μία κολεκτίβα. Να κάνουμε ένα album. Για τη φάση μας». Τα πρόσωπα όλων λάμπουν. Πώς θα το πούμε; «Hyper Death». Αυτό είναι!

Λίγο αργότερα, με τον Τσου. είχαμε πρόσκληση να πάμε να δούμε μία έκθεση στη Θεσσαλονίκη. Εκεί κάπως μας γύρισε η βίδα. Είδαμε φοβερά πράγματα και γουστάραμε τρελά. Όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα η κάψα μου ήταν πλέον ασυγκράτητη. Ρίχνω 500 ευρώ απ’ την τσέπη μου και παίρνω πλήκτρα, ηχεία, όλα όσα χρειαζόμαστε για να κάνουμε ένα δικό μας αυτοσχέδιο studio.

Κάναμε 2-3 κομμάτια το Δεκέμβρη του 2022 και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε παρακάτω. Έτσι γεννήθηκε το 20 xx.Online, ένα multimedia brand, μία καλλιτεχνική κολεκτίβα για καλλιτέχνες, με visual arts που προωθούν μία εναλλακτική κουλτούρα, τη γενιά του διαδικτύου, ένα community για όσους γουστάρουν την τέχνη. Εγώ κάνω και visuals και μουσική, ο Τσου κάνει παραγωγή. Το 2023 που ξεκινήσαμε, ήμασταν οι 2 μας – μετά το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη – τα παιδιά μου έδωσαν τη φωτιά. Ήμασταν σε μία φάση, λίγο άναρχη. Τώρα τολμώ να πω ότι ολοκληρώνουμε το project.

Θέλαμε να μιλήσουμε για το hustling στην καθημερινότητα. Δουλεύαμε, να βγάλουμε παράδες, σε ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς. Δούλευα μπουφέ. Το καλοκαίρι του 2024 γνωρίσαμε και τον Αντώνη – είναι 20 χρονών – ο “Zuu” – είναι και αυτός παραγωγός. Εγώ ήμουν πολύ κλειστός σαν άνθρωπος, αλλά τα παιδιά με βοήθησαν να αρχίσω να εμπιστεύομαι. Μιλούσαμε για τη μουσική με πάθος, ο Zuu, ο Τσου κι εγώ. Ο Αντώνης έσωσε τη φάση – γιατί εγώ και Τσου κι εγώ είχαμε φάει burnout.

Από το καλοκαίρι μέχρι το φθινόπωρο του 2024 η δουλειά που κάναμε όλοι μαζί ήταν περισσότερη από όσο κάναμε τα τελευταία χρόνια. Έλειπε ένα κομμάτι από το πάζλ. Ήμασταν φουλ χαοτικοί, αλλά τώρα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε χαμό. Είμαστε committed, συνεπείς, σταθεροί και προσηλωμένοι να κάνουμε την κάβλα μας πράξη.

Το non – stop hustling ως σύγχρονο status quo

Τρέξιμο, hustle, δεν έχουμε χρόνο, ρε φίλε να ζήσουμε. Ο Τσου έχει πάει στην Πάρο να δουλέψει σεζόν για να βγάλει λίγα λεφτά να τα βάλουμε στο project, εγώ δουλεύω στο φούρνο non – stop. Είναι λίγο sad που δουλεύουμε για να δουλεύουμε. Δουλεύουμε για να ρίξουμε λεφτά στη δουλειά μας. Μιξάρουμε, γράφουμε, παράγουμε. Μιλάμε για απίστευτο hustling στα πάντα.

Αυτό το καλοκαίρι δουλεύαμε όλοι για να υπηρετήσουμε το project. Κάποτε η τηλεόραση και ο έντυπος Τύπος ήταν mainstream, σήμερα είναι το διαδίκτυο. Ποια είναι η σύγχρονη κυρίαρχη κουλτούρα στην εποχή του μεταμοντερνισμού; Ποια είναι η ταυτότητα μας σήμερα; Ζούμε μία ζωή μέσα από τις οθόνες μας; Ζούμε μία πραγματική ζωή; Μία mainstream κουλτούρα κατάπιε την προηγούμενη. Εγώ πιστεύω ότι μετά την καραντίνα ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά. Η γενιά μας έχει κουραστεί. Ψάχνουμε να βρούμε το αληθινό, το αυθεντικό. Ψάχνουμε μία επανάσταση ανάλογη των ’70s, των ‘80s, των ‘90s. Την επανάσταση της δικής μας γενιάς. Στη μουσική, στην τέχνη, στην κουλτούρα. Στην ίδια τη ζωή. Ο κόσμος έχει, ήδη, αλλάξει και εμείς ψάχνουμε να βρούμε τον τρόπο μας να το εκφράσουμε. Δεν υπάρχει τελειότητα στα πράγματα. Με κούρασε το grinding, να ξυπνάω και να δουλεύω για τον καπιταλισμό. Με κούρασαν τα social media, ο κόσμος όλος ρε φίλε. Θέλω κι εγώ να ζήσω μία αυθεντική ζωή.

Με πονάει γαμώτο η Ελλάδα. Έχω φτύσει αίμα σε αυτήν την κοινωνία, είμαι δουλευταράς. Εγώ αγαπώ την κουλτούρα της Ελλάδας. Θέλα να μοιραστώ μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Τα παιδιά που είναι φίλοι μας από τη Θεσσαλονίκη, έχουν καταγωγή στην Καβάλα. Ο Σταύρος, ο φίλος μου, που είναι από εκεί, μας κάλεσε στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού του. Σπίτι δίπλα στη θάλασσα, ο παππούς του ψαράς. Εγώ έχω να δω τους δικούς μου παππούδες χρόνια τώρα… Ο τρόπος με τον οποίο με υποδέχθηκαν, ο τρόπος με τον οποίο ένιωσα στο σπίτι τους, υπήρξε για εμένα συγκλονιστικός. Ένιωσα να είμαι αποδεκτός, ένιωσα τη δική μου οικογενειακή θαλπωρή και είμαι ευγνώμων για αυτά τα συναισθήματα. Το είπα και στον Σταύρο – εμένα η καρδιά μου γέμισε από Ελλάδα με αυτή τη στιγμή. Ναι, είμαι από το Ιράν. Αλλά νιώθω βαθιά μέσα μου την κουλτούρα του Ιράν, της Ελλάδας, της Ολλανδίας. Σε όλα τα μέρη που βρέθηκα και έζησα κομμάτι της ζωής μου.

Πονάω, όμως, ρε φίλε, όπως πονάνε πολλά παιδιά της γενιάς μας. Ο κόσμος και η κοινωνία, νιώθω, κάποιες φορές ότι δε με αποδέχεται, με βλέπει ως outsider. Είναι λίγο τραγικό, με κάνει να στεναχωριέμαι. Μιλάω ελληνικά, έχω φάει παστίτσιο και γουστάρω, έχω πάει στην Καβάλα, στα νησιά, ε, πλάκα μου κάνεις. Έχω την Ελλάδα στο πετσί μου. Και πάω στην Τράπεζα και δε μπορώ να βγάλω μία κάρτα, ένα λογαριασμό. Δεν έχω ελληνική ταυτότητα, όλα αυτά είναι δύσκολα. Δε μπορώ να κάνω πολύ βασικά πράγματα. Εμένα αυτό με πονάει.

Ο Τσου νιώθει το ίδιο πράγμα σαν κι εμένα. Γίνονται βρώμικα πράγματα σε αυτή τη χώρα που μας πονάνε. Και ξέρεις κάτι και στο Ιράν γίνονταν βρώμικα πράγματα. Η φάση ήταν ή θα πιστέψεις ή θα πέσει η θρησκεία να σε πλακώσει. Με έδιωξαν από το σχολείο γιατί εγώ γούσταρα μία άλλη, αντισυμβατική μουσική. Θέλουμε με αυτό το project που κάνουμε να δείξουμε την αλήθεια. Έχουμε φουλ θυμό και ένταση. Δε μπορούμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι ρε φίλε, είναι όλα χάος. Πρέπει να δουλεύουμε 7 στα 7. Τα τρένα δεν πάνε καλά, 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο ρε φίλε… Και θα πει κανείς είναι θυμωμένος ο μετανάστης για τη δική μας τη χώρα, αλλά δεν καταλαβαίνουν αυτοί ότι αυτός ο τόπος είναι και δικός μου τόπος. Εδώ μεγάλωσα, εδώ δούλεψα, εδώ αγάπησα, ερωτεύτηκα, έκανα φίλους, ζω τη ζωή μου, πονάω και παλεύω κάθε μέρα.