ΚΥΠΡΟΣ: Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΑ ΗΞΕΡΕ ΟΛΑ – ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Τ. ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στο “ημερήσιον δελτίον πληροφοριών επί Κύπρου και Τουρκίας” της 18ης Ιουλίου του 1974 που συντάσσει η ΚΥΠ ο συντάκτης της έκθεσης κάνει, μεταξύ άλλων, το εξής σχόλιο: “Η 39η ΜΠ συνεχίζει προπαρασκευαστικάς της ενέργειας δι’ ανάληψιν αποβατικής επιχειρήσεως κατά Κύπρου”.

Ας προσέξουμε την ημερομηνία. Έχει προηγηθεί το (χουντικό) πραξικόπημα κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, στις 15 Ιουλίου και βρισκόμαστε μόλις δύο ημέρες πριν από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (20 Ιουλίου). Οι μυστικές υπηρεσίες λοιπόν φαίνεται ότι έχουν πλήρη γνώση των τουρκικών προετοιμασιών και ενημερώνουν σχετικά την πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία.

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η Τουρκία εισέβαλλε ουσιαστικά ανενόχλητη και κατέκτησε το 3% του κυπριακού εδάφους για να εκτείνει τελικά την κυριαρχία της στο 37%, δεδομένα που ισχύουν μέχρι και σήμερα 51 χρόνια μετά.

Το σχετικό σχόλιο της ΚΥΠ το διαβάζουμε στη σελίδα 119 του βιβλίου του ιστορικού Τάσου Σακελλαρόπουλου “Απόρρητα έγγραφα της ΚΥΠ για το Κυπριακό” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ο Σακελλαρόπουλος, με τη μεθοδικότητα που τον διακρίνει, τη βαθιά γνώση των γεγονότων και την πλούσια, πλέον, πείρα του, μάς παραθέτει τα 58 δελτία που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα η ΕΥΠ σχολιασμένα.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου ο αναγνώστης βρίσκει (επίσης σχολιασμένα) έγγραφα και διαβαθμισμένα σήματα που διατηρούσε στο προσωπικό του αρχείο ο αντιστράτηγος Γεώργιος Τσουμής, υψηλόβαθμο στέλεχος του κλιμακίου της ΚΥΠ στη Λευκωσία.

Κοντολογίς, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα τόμο-ντοκουμέντο, ένα πολυτιμότατο απόκτημα που επιβεβαιώνει ότι η κυπριακή τραγωδία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν πολιτική ηγεσία και στρατός έκαναν, απλά, τη δουλειά τους και δεν αρέσκονταν σε προσωπικές στρατηγικές και ίντριγκες.

“Αυτό που μπορούμε να ισχυριστούμε σήμερα με ασφάλεια είναι ότι οι ενέργειες του δικτάτορα Ιωαννίδη εκείνες τις κρίσιμες ημέρες ήταν άφρονες. Δεν είχαν κανέναν άλλο στόχο πέρα από την επιβεβαίωση της ισχύος του ίδιου του καθεστώτος της χούντας. Πίσω από όλο αυτό κρύβεται μία ιδιοτέλεια και αυτό είναι που καθιστά τον Ιωαννίδη τελικά ένοχο” υπογραμμίζει στο NEWS 24/7 ο Τάσος Σακελλαρόπουλος.

Τονίζει επίσης, και αυτή η παρατήρησή του έχει τεράστια σημασία, ότι “ο στρατός εκείνη την εποχή είδε δώσει την απόλυτη προτεραιότητα στην αντιμετώπιση του (ανύπαρκτου) εσωτερικού εχθρού και συμπεριφερόταν σαν να μην τον αφορούσε τι συμβαίνει εκτός συνόρων. Είναι σαφές ότι στο σώμα των Ελλήνων αξιωματικών, όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από το έπος της Αλβανίας και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή είναι η κυρίαρχη νοοτροπία”.

Η παραπάνω παρατήρηση του Έλληνα ιστορικού εξηγεί πολλά για τη στάση της ελληνικής χούντας και “αποκωδικοποιεί” κινήσεις της που εκ πρώτης όψεως φαντάζουν παράταιρες και ανεξήγητες.

Ρωτήσαμε, επιπρόσθετα, τον Τάσο Σακελλαρόπουλο γιατί η κυβέρνηση Καραμανλή που διαδέχθηκε τη Χούντα του Ιωαννίδη δεν μπόρεσε να αποτρέψει την περαιτέρω προέλαση του Αττίλα επί κυπριακού εδάφους και την τελική κατάκτηση του 37%.

“Φαίνεται ότι εκείνη την εποχή καμία κυβέρνηση δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος μίας ενδεχόμενης γενικευμένης ελληνοτουρκικής σύρραξης. Και αυτό ισχύει και για τη δημοκρατική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η Χούντα ήθελε να αποφύγει πάση θυσία αυτό το ενδεχόμενο και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που παραδίδει τελικά την εξουσία” αποκρίνεται ο Σακελλαρόπουλος.

“Η Χούντα θεωρητικά θα μπορούσε να αντιδράσει άμεσα τις πρώτες ώρες μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο αλλά δεν είχε προετοιμαστεί για τέτοιου είδους ενέργειες. Ξέρετε, το δόγμα του εσωτερικού εχθρού, στο οποίο είχε αφιερώσει όλες τις δυνάμεις της, δεν είχε κανένα ρίσκο, από τη στιγμή που το στήριζε ο θρόνος” συμπληρώνει.

Κοντολογίς, όπως είχε καταγράψει το ντοκιμαντέρ του NEWS 24/7 “Oι άνθρωποι που δεν ξέχασαν”, το Κυπριακό δράμα δεν είναι τίποτα άλλο από μία ιστορία προδοσίας.

Ας θυμηθούμε όσα μάς κατέθεσε πέρυσι ο συγγραφέας Γιώργος Χαριτωνίδης ο οποίος τον Ιούλιο του 1974 υπηρετούσε τη στρατιωτική θητεία στην (μαρτυρική) Κερύνεια.

“Πρώτη σκηνή: 20 Ιουλίου του 1974, ημέρα Σάββατο, πριν ακόμη ξημερώσει, ήρθε ένας λοχίας και με ξύπνησε. Μου λέει “ρε φίλε, υπάρχει μία έκτακτη υπηρεσία στο διοικητήριο, όπου με βάλανε υπεύθυνο για τα τηλέφωνα”. Η υπηρεσία ήταν έκτακτη λόγω του πραξικοπήματος, το τάγμα ήταν σε επιφυλακή. Ηθελε, λοιπόν, ο λοχίας να πάει στην τουαλέτα. Οκ του είπα θα σε αντικαταστήσω. Πήγα και κάθισα μέσα στο διοικητήριο.

Έβλεπα τα τηλέφωνα και σκεφτόμουν μα γιατί τόσα πολλά; Οταν χάραζε το φως, χτύπησε ένα τηλέφωνο. Το σήκωσα και μου λέει ο παρατηρητής της σκοπιάς που επιτηρούσε τη θάλασσα “εεε, βλέπω πολεμικά πλοία. Πρέπει να είναι τουρκικά”. Οπως φαίνεται, το πρώτο φως έπεσε πάνω στην ασπράδα του στόλου. Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά στους ορόφους που κοιμόντουσαν οι αξιωματικοί, χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε ένας λοχαγός.

Του λέω “ο σκοπός βλέπει τούρκικα πολεμικά πλοία”. Η απάντησή του με άφησε άναυδο. “Αυτός ο μαλάκας θα είδε τίποτα ψαροκαϊκα και νόμισε ότι είναι πολεμικά πλοία. Πήγαινε να κοιμηθείς”. Και μου έκλεισε την πόρτα”.

Mε το βιβλίο του Σακελλαρόπουλου, οι παραπάνω ισχυρισμοί του Χαριτωνίδη (και χιλιάδων άλλων ελληνοκυπρίων) λαμβάνουν μία τραγική επιβεβαίωση. Τα ήξεραν όλα εγκαίρως και με λεπτομέρειες. Και ήταν επιλογή τους να μην δράσουν με ότι αυτό συνεπάγεται.

Το πόνημα του Ελληνα επιστήμονα άρα έχει, σε τελική ανάλυση, ιστορική σημασία.