ΛΙΝ ΡΑΜΣΕΪ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ, ΘΑ ΟΥΡΛΙΑΞΩ”

Η νέα ταινία της Λιν Ράμσεϊ (Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ, Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν) είναι –ελλείψει καλύτερης λέξης να την περιγράψει κανείς– ένας τυφώνας.

Για ένα ζευγάρι που βλέπει την αγάπη του να θρυμματίζεται σε άπειρα κοφτερά κομματάκια, με τον ίδιο τρόπο που κι η αφήγηση είναι σπασμένη. Τα θραύσματα αυτά κόβουν, πονάνε. Θα νιώσεις συχνά να υποφέρεις μαζί με την ηρωίδα, που υποδύεται με αδιανόητη τόλμη και αφοσίωση η Τζένιφερ Λόρενς σε μια από τις ερμηνείες της χρονιάς.

Στην ταινία Πέθανε Αγάπη Μου (Die My Love), η Γκρέις κι ο Τζάκσον (δίπλα της ο Ρόμπερτ Πάτινσον, συνεχίζοντας την αποστολή του να συνεργαστεί με κάθε δημιουργό που έχει λατρέψει ως σινεφίλ) είναι ένα νεαρό και ερωτευμένο ζευγάρι, που μετακομίζει από τη Νέα Υόρκη για μια πιο ήσυχη ζωή σε ένα σπίτι που έχει κληρονομήσει στην επαρχιακή Μοντάνα.

Η Γκρέις προσπαθεί να βρει την ταυτότητά της με ένα νέο μωρό σε αυτό το απομονωμένο περιβάλλον. Είναι μία γυναίκα που λαχταρά την ελευθερία, αλλά νιώθει παγιδευμένη σε ένα ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον, που την οδηγεί σιγά σιγά στην τρέλα. Mε τη δύναμη της φαντασίας, το θάρρος και μια άγρια, εκτυφλωτική ζωντάνια που δεν ήξερε πως είχε, ανακαλύπτει ξανά τον εαυτό της.

Η ταινία είναι σκληρή, ορμητική, τρικυμιώδης, ακόμα και αστεία – η ίδια η Ράμσεϊ δε θέλει να ακούει τον χαρακτηρισμό «δράμα για μια γυναίκα με επιλόχιο κατάθλιψη», αλλά της άρεσε η ιδέα της κατηγοριοποίησης ως «κωμωδία τρόμου». Στην καρδιά της όμως, αυτό που έχει κάνει εδώ είναι να πει μια ιστορία για την αγάπη. Και για το πώς η αγάπη αυτή διαλύεται και διαλύει.

Η Ράμσεϊ είναι μια σπουδαία σκοτσέζα δημιουργός με ένα μικρό αλλά τρομερά χαρακτηριστικό σύνολο έργου, από το εμβληματικό Ratcatcher στο καλτ Morvern Callar μέχρι τα πολύ πιο γνωστά Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν και το Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ με τον Χοακίν Φοίνιξ. Από κοντά, μιλάει με τον τρόπο που θα περίμενες να μιλάει ένας άνθρωπος που έχει γυρίσει μια ταινία σαν το Πέθανε Αγάπη Μου: Με ορμή, με ελλείψεις, μεταπηδώντας συνεχώς σε σκέψεις και σε ιδέες, συχνά αφιλτράριστες.

Και, επίσης χαρακτηριστικά, όχι απλά της παίρνει καιρό να ολοκληρώσει τις ταινίες της, αλλά τις δουλεύει μέχρι τελευταία στιγμή, χορεύοντας πάνω στα deadlines. Για το Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ, θυμάμαι να το βλέπουμε στις Κάννες σε μια από τις τελευταίες μέρες (είχε προφανώς ζητήσει να μπει η ταινία όσο πιο αργά γινόταν στο πρόγραμμα) και πάλι να παίζεται χωρίς να έχει καν τίτλους τέλους – εν τέλει έφυγε από το φεστιβάλ με δύο βραβεία, Σεναρίου και Ανδρικής Ερμηνείας για τον Φοίνιξ.

Φέτος η κατάσταση ήταν πάλι αντίστοιχη. Και βλέποντας το Πέθανε Αγάπη Μου μπορείς να καταλάβεις το γιατί. Δεν είναι μια ταινία με συμβατική ροή, αλλά ένα άγριο ποίημα τόνου και διάθεσης, το οποίο όσο το κρατάς «εν εξελίξει», τόσο μπορείς να επεμβαίνεις σε αυτό. Μια πινελιά εκεί, ένα διαφορετικό χρώμα εκεί, ένα ξύσιμο παραπέρα. Τα mood pieces θα μπορούσαν να μην ολοκληρώνονται ποτέ.

Αυτό ολοκληρώθηκε πάντως, το είδαμε στις Κάννες, και τώρα κυκλοφορεί και στις ελληνικές αίθουσες. Η Λιν Ράμσεϊ, με την οποία είχα μιλήσει ξανά πριν 7 χρόνια για το φιλμ της με τον Χοακίν Φοίνιξ, μίλησε στις Κάννες με το NEWS 24/7 για το πώς συνέθεσε αυτό το σκληρό υλικό σε μια πλήρως αντισυμβατική ιστορία αγάπης, για την πανκ μουσική, για την ωμότητα (και το χιούμορ!) της ερμηνείας της Τζένιφερ Λόρενς, για το τελετουργικό που εκτέλεσε όταν πέθανε ο Ντέιβιντ Λιντς, και για την υπόσχεση που μοιράστηκαν με τον Τζόναθαν Γκλέιζερ.

Δούλευες πάνω στην ταινία μέχρι την τελευταία στιγμή, σωστά;

Ναι. Ναι. Μόλις ετοιμάστηκε, ζεστή-ζεστή. Απλά ήταν τρελές βδομάδες. Και μετά η μαμά μου πέθανε πριν από δύο εβδομάδες, οπότε έπρεπε να επιστρέψω. Ήταν πολύ ξαφνικό, αλλά είναι εκεί πάνω και με βλέπει, το νιώθω. Εκείνη ήταν που με έβαλε στον δρόμο του σινεμά εξαρχής. Μέσα από τον Χίτσκοκ που μας έδειχνε.

Και μετά έκανα το μιξάζ σε πέντε μέρες, κάτι που κανονικά κάνεις για μια μικρού μήκους. Έχω αρχίσει να συνηθίζω αυτό το πράγμα, γιατί έτσι ήταν η κατάσταση και στο Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ, αλλά εκεί ήταν χειρότερα γιατί είχε πυροβολισμούς η ταινία. Σε όλο το Φεστιβάλ Καννών άκουγα πυροβολισμούς. Ήμουν σε φάση «Ω Θεέ μου». Κοιτούσα την οθόνη και έλεγα «ναι, άσε να αλλάξω αυτό. Άσε να αλλάξω κι εκείνο», πράγμα που ήταν καλό γιατί έτσι δεν αγχωνόμουν για την όλη φάση των Καννών.

Έχεις πάντα φανταστικές μουσικές στις ταινίες σου. Τι σκέφτεσαι όταν δουλεύετε πάνω στο γενικό μουσικό μοτίβο;

Λοιπόν, πάντα ήθελα να γράψω εγώ η ίδια τη μουσική της ταινίας, πραγματικά, αλλά… ίσως το κάνω την επόμενη φορά, γιατί άρχισα να κάνω παρέα με τον κιθαρίστα των Bad Seeds. Τζορτζ… δυσκολεύομαι να πω το επίθετό του. [γελάει] Αρχίσαμε να τζαμάρουμε, και μετά έγραψα ένα τραγούδι, που είναι αυτό το πανκ κομμάτι στην αρχή, το Zero, και το δοκίμασα στην ταινία και… λειτούργησε.

Μετά, ο music supervisor μου, ο Ρέιφ Μπέρτσιλ, είπε: «Τι λες για το Hey Mickey;» Και είπα: «Λατρεύω αυτό το τραγούδι!» Το δοκιμάσαμε. Και μετά στο μιξάζ έκανα κάτι όπου, όταν παίζω ένα τραγούδι, το παίζω ξανά και ξανά και ξανά και τσαντίζω τους πάντες. Όλοι λένε: «Μην το ξαναπαίξεις αυτό το τραγούδι». Όποιος έρχεται στο σπίτι μου λέει «σε παρακαλώ». Τώρα είμαι κολλημένη με τους Fontaines D.C. και παίζω το ίδιο κομμάτι χωρίς σταματημό. Τώρα πια ο κόσμος δεν μπαίνει στο σπίτι μου, έχουν βαρεθεί αφόρητα.

Στο τέλος της ταινίας τραγουδάς το Love Will Tear Us Apart των Joy Division.

Ναι. Εγώ έγραψα το πανκ κομμάτι, αλλά ο Τζορτζ κι ο Ρέιφ μού είπαν: «Μπορείς να το τραγουδήσεις στο κινητό σου;» Ναι. Και το τραγούδησα και είπα: «Δεν υπάρχει περίπτωση».

Θα λέγαμε ότι η ταινία είναι για την αγάπη που τους διαλύει;

Ναι, υποθέτω πως ναι. Χωρίς να είμαι υπερβολικά ευθεία σε αυτό. Αλλά… όταν είσαι σε μια σχέση και ο σύντροφός σου σε τρελαίνει, υπάρχουν πάντα αυτές οι στιγμές σ’ έναν γάμο – ειδικά όταν έχεις παιδιά – που είστε σε διαφορετικά σύμπαντα. Εκείνη είναι στο δικό της σύμπαν. Αλλά νομίζω πως αυτός ακόμα την αγαπά. Απλώς δεν μπορεί να τη χειριστεί. Δεν ξέρει τι να κάνει. Εκείνη είναι σαν ζώο, έχει κάτι ζωώδες. Ξέρεις τι εννοώ.

Σκέφτηκα πολύ τον Αντίχριστο, για να είμαι ειλικρινής, όταν είδα την ταινία.

Καλό! Λατρεύω αυτή την ταινία. Δεν ξέρω, είναι αστείο. Είναι σπουδαίος σκηνοθέτης.

Κυρίως επειδή παρουσιάζετε τη γυναίκα σαν ένα αστείο αλλά και πολύ άγριο πλάσμα.

Ναι, ναι, ναι, ναι. Ήταν πραγματικά πολύ θαρραλέο από την Τζένιφερ, γιατί γυρίσαμε κάποιες από τις σκηνές του σεξ την πρώτη μέρα. Και ήταν ρίσκο, γιατί θα μπορούσε να πάει είτε πολύ καλά είτε πολύ άσχημα. Αλλά υπήρχε πολλή χημεία. Είχαν αρχίσει να δένονται νωρίτερα, και έβλεπα πως υπήρχε κάτι. Τους πίστευα σαν ζευγάρι.

Μερικές φορές, όταν αφήνεις τέτοιες σκηνές για το τέλος, γίνονται μεγάλο ζήτημα. Όλοι αγχώνονται, «ωχ πρέπει να κάνουμε αυτή τη σκηνή» και τα λοιπά. Γίνεται μεγάλο θέμα και οι ηθοποιοί νευριάζουν. Οπότε σκέφτηκα: «Ας το κάνουμε την πρώτη μέρα και βλέπουμε». Αλλά όταν έφτασα εκεί, σκέφτηκα «Ωχ, κακή ιδέα. Είναι υπερβολή; Είναι η πρώτη μέρα!».

Αλλά λειτούργησε. Έσπασε τον πάγο. Πριν από αυτό είχαμε αυτή τη σκηνή χορού – έκαναν έναν τρελό μικρό χορό – και μετά κόψαμε κομμάτια μέσα στην ταινία. Νομίζω ότι ήταν αγχωμένοι, και μετά αυτό απλώς έσπασε τον πάγο μεταξύ τους.

Πότε σκέφτηκες την Τζένιφερ; Ξέρω ότι ο Ρόμπερτ Πάτινσον το έχει βάλει στόχο να δουλεύει με κάθε σκηνοθέτη που θαυμάζει. Η Τζένιφερ Λόρενς πώς μπήκε στην εικόνα;

Θα έλεγα πως ήταν έτοιμη να κάνει κάτι τέτοιο. Είναι πολύ τολμηρή. Ήταν πραγματικά… πιο cool. Νομίζω πως ο Ρόμπερτ ήταν πιο νευρικός από εκείνη, για να είμαι ειλικρινής. Και ήταν θέμα εμπιστοσύνης. Ήθελε να δουλέψει μαζί μου. Μου είπε πράγματα και… και της είπα «ΟΚ, ίσως κάνω αυτή την άλλη ταινία, δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να κάνω αυτό».

Είχα μια μεγαλύτερη ταινία, με την Τζούλιαν Μουρ, που ακόμα είναι να συμβεί. Είναι σε κάτι παράκτιους βάλτους. Αλλά είχε γίνει εφιάλτης λόγω της Αρκτικής φύσης του project – ένα τεράστιο δύσκολο πράγμα. Προσπαθώ να δω πώς θα γίνει.

Και σκέφτηκα: «Ξέρεις κάτι; Θέλω να κάνω κάτι απλό. Κάτι που να διαδραματίζεται σε ένα μέρος». Μετά σκέφτηκα πως ναι, είναι μια ιστορία αγάπης. Όχι ιστορία για μια γέννα, δεν θέλω να θεωρηθεί έτσι. Είναι μια πτυχή, αλλά όχι όλο.

Πήρες την απόφαση όταν διάβασες το βιβλίο; Πώς προέκυψε αυτό;

Το βιβλίο ήταν… πολύ δύσκολο. Είναι σαν ονειρικό βιβλίο. Σουρεαλιστικό. Πολλοί που το διάβαζαν έλεγαν «Διάβασε αυτό». Και απαντούσαν «Δεν ξέρω, δεν βγάζω άκρη». Δεν μπορούσαν να το καταλάβουν.

Αλλά σκέφτηκα: Δεν θέλω να κάνω μια ιστορία για γέννα – έκανα το Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν. Δεν χρειάζεται να κάνω δύο φορές την ίδια ταινία. Ώσπου μια μέρα ξύπνησα και είπα: «Εντάξει. Θα κάνω μια ιστορία αγάπης». Αλλά εντελώς τρελή. Πιθανώς αντανακλά και το τι συνέβαινε στη ζωή μου τότε.

Μετά ήρθε ο COVID και όλοι τρελάθηκαν. Είσαι κλεισμένος στο σπίτι με τον σύζυγο – ή σκοτώνεστε ή κάνετε πολλά παιδιά. Ήταν μια περίεργη περίοδος και είπα: «Ξέρεις κάτι; Θα το κάνω γρήγορα». Είχαμε πέντε εβδομάδες προετοιμασία! Ήταν σαν μικρού μήκους. Έχω κάνει μικρού μήκους με περισσότερη προετοιμασία από αυτό.

Ποια είναι η προσέγγισή σου στο να διαμορφώνεις μια ταινία που δεν ακολουθεί μια πολύ ακριβή, γραμμική δομή Α–Β–Γ;

Ήμουν πραγματικά τυχερή. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που δούλεψα με τον μοντέρ Τόνι Φροστ, με τον οποίο είχε ξαναδουλέψει παλιότερα. Είναι σε μια μπάντα, είναι καλλιτέχνης, αλλά είναι περισσότερο καλλιτέχνης παρά μοντέρ, θα έλεγε κι ο ίδιος.

Έχω δουλέψει με καταπληκτικούς μοντέρ: ο ένας έκανε το Ratcatcher και το Morvern Callar, ο Τζο Μπίνι έκανε το Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ και το Κέβιν. Είναι σπουδαίος.

Αλλά ο Τόνι είναι… πανκ. Είναι σαν ανεμοστρόβιλος. Είναι βρικόλακας. Δουλεύει τη νύχτα. Εγώ δεν μπορώ να δουλεύω όλη νύχτα. Ξυπνάω στις 6 το πρωί, προσπαθώ να διαλογιστώ. Ο Τόνι δουλεύει νύχτα.

Αλλά το είδε έτσι: είπε «Πρέπει να είναι γρήγορο, να γίνει αυτό που είναι. Μην το υπεραναλύεις. Μην ασχολείσαι με τις μικρές λεπτομέρειες». Ως σκηνοθέτης μπορείς να γίνεις πολύ εμμονικός κάποιες φορές. Νομίζω ότι με βοήθησε πάρα πολύ. Το είδαμε σαν καλειδοσκόπιο, γιατί και το μυαλό είναι καλειδοσκόπιο. Πετούσαμε ιδέες μέσα του, σαν πιτσιλιές μπογιάς, όχι σαν μικρές ακίδες ακριβείας. Δεν είναι τέτοιο έργο. Έχω άλλες ταινίες που χρειάζονται κάτι τέτοιο – αυτό όχι.

Η ταινία παρουσιάζει κάποιου είδους σκληρή, ψυχωτική κατάρρευση. Ποιοι είναι οι κίνδυνοι εκεί;

Είμαι καλή σε αυτό. Αλλά… προσπαθώ να είμαι αυθεντική. Όλοι έχουν ζήσει κάποια στιγμή που σκέφτονται ότι η ζωή τους έχει βγάλει εκτός τροχιάς. Ειδικά μετά τα χρόνια του Covid και όλα αυτά. Προσπαθώ να μπω στο κεφάλι του χαρακτήρα.

Με τον Χοακίν στο Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ ήταν ενδιαφέρον, γιατί ήρθε πολύ νωρίς. Απλά θα περπατούσε μέσα από αυτό κι εγώ περπατούσα μαζί του. Αν ο ηθοποιός σε εμπιστευτεί, και εσύ τον εμπιστευτείς, τότε φέρνει κάτι δικό του. Τους βλέπω σαν μέλη του συνεργείου, σαν την ομάδα μου. Θέλω να δημιουργώ ατμόσφαιρα όπου μπορείς να προσθέσεις ιδέες – ίσως καλύτερες από το σενάριο. Το σενάριο είναι σενάριο, η ταινία είναι άλλο πράγμα.

Τι υπήρχε στο mood board; Πίνακες; Φωτογραφίες;

Ω Θεέ μου! Το mood board ήταν υπέροχο. Το έφτιαξα με τη φίλη μου, τη Λούσι Πάρντι, casting director. Μου φτιάχνει όλα τα mood boards. Στην πραγματικότητα έφτιαξε το mood board πριν το κάστινγκ. Έχω ένα mood board 530 σελίδων – ολόκληρη η ταινία με διάλογο και εικόνες. Είναι πανέμορφο.

Μου πήρε τέσσερις εβδομάδες. Μπορούσα να είχα γυρίσει μια μικρού μήκους στο ίδιο διάστημα. Αλλά αυτό το συγκεκριμένο board ήταν πολύ όμορφο. Το κοίταξα πρόσφατα και μοιάζει πάρα πολύ με την ταινία. Πολλά stills. Ήμουν φωτογράφος – είναι φυσικό για μένα να χρησιμοποιώ βιβλία φωτογραφίας. Το δείξαμε στον Μάρτιν Σκορσέζε και στην Τζένιφερ και είπαν: «ουάου».

Είναι κυρίως φωτογραφία και λίγο Μουνκ. Ο Μουνκ είναι από τους αγαπημένους μου ζωγράφους. Ειδικά η εικόνα με το κορίτσι με τα πορτοκαλί μαλλιά που κρατά έναν άντρα. To Vampire. Ένιωθα πως κι εκείνη τον κρατά έτσι.

Στην ταινία υπάρχει επίσης ένα πολύ χιουμοριστικό κομμάτι με όλες τις συμβουλές που δίνουν στον κόσμο οι άλλοι όταν έχουν μωρό. Είναι κάτι που έχεις ζήσει κι εσείς; Ήθελες να το σατιρίσεις;

Ω ναι. Ναι. Ω, ναι. Μπορείς να τους σκοτώσεις όλους. Ειδικά οι πεθερές και τέτοια.[γελάει] Ξέρεις τη φράση «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις». Αυτό ακριβώς. Όλοι λένε «όχι, πρέπει να κάνεις αυτό, πρέπει να κάνεις εκείνο». Και με το πρώτο παιδί είσαι σε φάση «ααα». Στην εγκυμοσύνη όλοι σου λένε ότι λάμπεις. Και μετά ξαφνικά είσαι άυπνη, σαν να έχεις περάσει πόλεμο. Ύπνος τρεις ώρες, τάισμα, τρεις ώρες, ύπνος. Τα μαλλιά μου έπεφταν. Και όλοι έδιναν συμβουλές: ο άντρας μου, η μαμά μου… Ήθελα να τους σκοτώσω όλους.

Κάθε γυναίκα το αναγνωρίζει αυτό. Δεν ξέρεις τι κάνεις και όλοι σου λένε τι να κάνεις και είσαι σε φάση: «Αει στο διάολο». Πάρα πολλές γυναίκες μού το έχουν πει αυτό. Αν κάποιος μου δώσει άλλη μία συμβουλή, θα ουρλιάξω.

Ποιος είχε την ιδέα να γλείψει το παράθυρο;

Αυτό ήταν της Τζένιφερ. Το έκανε εκείνη και είπα: «Τέλειο». Δεν ήταν στο σενάριο. Έκανε πολλά τέτοια ωραία. Είναι κωμικός τύπος, έχει τρομερό timing. Με βοήθησε πολύ το κωμικό της timing.

Οι καβγάδες επίσης… οι γονείς μου τσακώνονταν και ήταν αστείο. Ξεκινούσαν να γελάνε στη μέση του καβγά, και τα παιδιά γελούσαμε, μετά ξανά καβγάς. Σκεφτόμουν Σπένσερ Τρέισι και Κάθριν Χέπμπορν, αυτούς τους υπέροχους καβγάδες.

Ήθελα η ταινία να είναι και αστεία. Το βιβλίο ήταν πολύ σκοτεινό και είπα: «Όχι, δεν μπορώ να ξανακάνω σκοτάδι. Το έχω κάνει ήδη». Ήθελα κωμικά στοιχεία. «Κωμωδία τρόμου»… ναι, αυτό το προτιμώ από το «μια ταινία για την επιλόχειο κατάθλιψη».

Νομίζω πως υπάρχει μια στιγμή τύπου Σέιλορ και Λούλα μεταξύ τους.

Ω, αυτό είναι υπέροχο. Το λατρεύω. Όταν πέθανε ο Ντέιβιντ Λιντς έκλαψα πολύ. Ήταν ο πιο πρωτότυπος σκηνοθέτης, δεν θα έχουμε ποτέ άλλον σαν κι αυτόν.

Ήμουν στην εξοχή και υπήρχε ένα παλιό πηγάδι, και έγραψα σε ένα χαρτί «In heaven everything is fine» από το Eraserhead, το τύλιξα, το έκαψα, έκανα μικρή τελετή, άναψα κεριά και το έριξα στο πηγάδι. Την επόμενη μέρα κοίταξα και δεν φαινόταν καν ο πάτος, ήταν φοβερά βαθύ.

Τον είχα γνωρίσει μια φορά στις Κάννες και ήμουν σε φάση [σσ. μιλάει ντροπαλά] «γεια σας, κύριε Λιντς…» – ήμουν starstruck. Με στεναχώρησε περισσότερο από οποιονδήποτε ο θάνατός του. Ένας αληθινά μοναδικό δημιουργός έφυγε.

Τι θα έλεγε η μητέρα σου για την ταινία;

Θα έλεγε «είσαι τρελή». [χαμογελάει] Αλλά νομίζω θα της άρεσε. Θα τη θεωρούσε αστεία. Είχε σκοτεινό χιούμορ. Θα αναγνώριζε πράγματα από μένα.

Ο πατέρας μου επίσης έχει φύγει εδώ και καιρό. Ήθελα να την έχω μαζί μου στις Κάννες – ήταν άσχημο που δεν έγινε. Σαν μαχαιριά. Ήθελα να φέρω το κεράκι της μαμάς μου. Αλλά ίσως είναι εδώ πνευματικά.

Έπαθε σηψαιμία, ήταν γρήγορο. Χαίρομαι που δεν υπέφερε για καιρό. Έπρεπε να πάω στην κηδεία πριν έρθω εδώ. Ήταν όμορφη, ηλιόλουστη μέρα στη Γλασκώβη – σπάνιο. Έμοιαζε με Ισπανία. Εκείνη λάτρευε τον ήλιο. Ήταν καλό, γαλήνιο.

Έρχεσαι στις Κάννες από την πρώτη σου μικρού μήκους, πριν 30 χρόνια.

Γαμώτο, πολύς καιρός.

Με τις μικρού μήκους ήταν ωραία γιατί μιλούσες με όλους τους άλλους σκηνοθέτες. Με τα μεγάλου μήκους κάνεις συνεχώς συνεντεύξεις και δεν βλέπεις ταινίες.

Ήταν το πρώτο μου φεστιβάλ. Ήρθα με τη μοντέρ μου, την Κέιτι. Μας έβαλαν σε χάλια ξενοδοχείο και μας έδωσαν κουπόνια φαγητού. Και λέγαμε «Τέλειο! Δωρεάν φαγητό!» Πήγαμε στο πάρτι του Trainspotting. Ήταν υπέροχο.

Πρέπει να κρατάς λίγη από αυτή την αθωότητα. Μισώ όλη τη χλίδα, τις selfies, όλα αυτά. Πήγα στην παλιά πόλη χθες – εκεί θέλω να είμαι. Εδώ κάτω είναι τρέλα. Βγάζουν φωτογραφίες σε διάσημους, δεν το καταλαβαίνω. Αλλά… εξακολουθεί να είναι η crème de la crème του σινεμά. Η πιο καλή θέση για να δείξεις μια ταινία.

Από τότε έχεις κάνει πέντε ταινίες. Έχει γίνει πιο εύκολο ή πιο δύσκολο;

Νομίζω εγώ το κάνω δύσκολο.

Θα μπορούσα να γυρίσω την ταινία στους βάλτους στην Ισλανδία αλλά είπα «Δεν είναι το σωστό μέρος». Τώρα όμως έχω τρία-τέσσερα projects έτοιμα να προχωρήσουν. Θέλω να τα γυρίσω γρήγορα. Γιατί δεν γινόμαστε νεότεροι.

Μιλούσα με τον Τζόναθαν Γκλέιζερ και μου έλεγε, «δεν θα κάνω πάλι δέκα–δεκαπέντε χρόνια μέχρι την επόμενη ταινία». Είναι πολύ ακριβής με τα πάντα.

Αλλά λέγαμε: «Δεν είμαστε πια είκοσι. Πρέπει να επιταχύνουμε.»