ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΣΤΑ 90 ΜΕΤΡΑ. Ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΓΙΑΝΚΟΣ ΕΞΗΓΕΙ ΠΩΣ ΕΚΑΝΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΡΕΚΟΡ

Ο Εμμανουήλ Γιάνκος, στα 47 του, ζει και προπονείται στον Βόλο, προσφέροντας όλο του τον εαυτό στην ελεύθερη κατάδυση.

Στους αγώνες που έγιναν στις 20-21 Ιουνίου στη λίμνη Laguna de Apoyo στη Νικαράγουα, κατάφερε να γίνει ο μοναδικός Έλληνας αθλητής που έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ κατάδυσης σε γλυκό νερό φτάνοντας τα 90 μέτρα, υπό την επίσημη πιστοποίηση της παγκόσμιας ομοσπονδίας CMAS.

Με αφορμή αυτό το ιστορικό επίτευγμα, μιλήσαμε τηλεφωνικά, όσο εκείνος βρισκόταν στην Καλαμάτα και προετοιμαζόταν για τους επόμενους αγώνες του. Μου έκανε τη χάρη να απαντήσει στις πιο απλές, βασικές και ίσως αφελείς ερωτήσεις που μπορεί να κάνει κάποιος σε έναν άνθρωπο που βουτάει με μια ανάσα τόσο βαθιά.

Δεν είχα ιδέα από αυτό το άθλημα, οπότε οι απορίες μου ήταν του στυλ “πόσο κρατάς την ανάσα σου” και “ποιο είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα που σου έχει συμβεί εκεί κάτω”. Ευτυχώς ήταν αρκετά υπομονετικός μαζί μου.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αγαπήσεις την ελεύθερη κατάδυση; Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;
Δεν ξύπνησα ξαφνικά ένα πρωί και ήθελα να κάνω κατάδυση. Η μητέρα μου με έβαλε στη διαδικασία, γιατί όταν ήταν μικρή κόντεψε να πνιγεί.

Τι ακριβώς συνέβη;
Δεν ήξερε μπάνιο και κάποια στιγμή, σε διακοπές με τους γονείς της, βρέθηκε να είναι η μόνη κοπέλα σε μια παρέα με τέσσερα αγόρια. Αυτά παίζανε λίγο σκληρά και έτσι κόντεψε να πνιγεί. Μετά από αυτό, πήρε την απόφαση πως όταν κάνει παιδιά θα τους μάθει να κολυμπάνε.

Έτσι, χρόνια μετά, με πήγε στο κολυμβητήριο σε ηλικία τρεισήμισι ετών, ενώ αργότερα έκανε και την εξής “εξυπνάδα” -γιατί μετά το μετάνιωσε: προκειμένου να αγαπήσουμε και τη θάλασσα, εγώ και ο αδερφός μου, μας πήρε και από ένα ψαροντούφεκο για να ασχολούμαστε.

Και γιατί λες ότι το μετάνιωσε; Μήπως φοβάται σήμερα μ’ αυτό που κάνεις;
Σήμερα όχι γιατί μετά από τόσα χρόνια ξέρει υπό ποιες προϋποθέσεις το κάνω. Και γιατί ξέρει ότι δεν είναι επικίνδυνη δραστηριότητα. Επικίνδυνη γίνεται αν την προσεγγίσεις εσύ επικίνδυνα.

Είναι σαν το τιμόνι. Αν οδηγείς σύμφωνα με τους κανόνες ασφάλειας είναι πολύ δύσκολο να συμβεί κάτι κακό. Αλλά αν οδηγείς επικίνδυνα, ναι, μπορεί να σκοτωθείς.

Και πότε το ψαροτούφεκο εξελίχθηκε και σε ελεύθερη κατάδυση;
Ήμουν κολυμβητής αγώνων και σταμάτησα το κολύμπι για να προετοιμαστώ για τις πανελλήνιες. Όταν τελείωσαν και επέστρεψα, τότε έδωσα περισσότερη έμφαση στο ψαροτούφεκο. Και επειδή ήθελα να γίνω καλύτερος σ’ αυτό, συνειδητοποίησα ότι η ελεύθερη κατάδυση θα με βοηθούσε να βελτιώσω τις ικανότητές μου. Να έχω καλύτερες άπνοιες, καλύτερες δυνατότητες κ.ο.κ.

Οπότε σταμάτησα το κολύμπι και κάπου εκεί, στα 18-19 μου, ξεκίνησα πιο ζεστά την ελεύθερη κατάδυση.

Όταν ξεκίνησες πόσο μπορούσες να κρατήσεις την αναπνοή σου και πόσο μπορείς τώρα;
Το “κρατάω την αναπνοή μου” εξαρτάται υπό ποιες συνθήκες το κάνεις. Δηλαδή αντιλαμβάνεσαι ότι το να κρατήσω απλώς την αναπνοή μου έχει πολύ μεγάλη διαφορά από το να κινούμαι ταυτόχρονα.

Δηλαδή αν μια βουτιά, η οποία εν κινήσει είναι 4 λεπτά, θεωρείται μεγάλη, τότε αν είσαι σε στατική άπνοια, τα 4 λεπτά είναι αστείο.

Αλήθεια, είναι τόσο εύκολο για σένα;
Ναι.

Συγγνώμη που γίνομαι περίεργος αλλά αν κάθεσαι απλώς στον καναπέ σου και πας να κρατήσεις την αναπνοή σου, μέχρι πόσο μπορείς να την κρατήσεις;
Η αλήθεια είναι ότι με τις κατάλληλες τεχνικές και με σωστή προετοιμασία, ο οποιοσδήποτε μπορεί να την κρατήσει και 5 λεπτά. Αλλά για να φτάσεις πιο ψηλά, έχει δύσκολα στάδια που πρέπει να περάσεις.

Εγώ που δεν έχω εξειδικευτεί σε αυτό, γιατί θέλει κι αυτό εξειδίκευση και ειδική προπόνηση, μέχρι τα 8 λεπτά μπορώ εύκολα να πάω.

Εντυπωσιακό.
Από εκεί και πέρα θέλει πράγματα τα οποία δεν διατίθεμαι να κάνω. Οι διαφορές είναι οι εξής. Πώς θα έβλεπες έναν σπρίντερ, ο οποίος θα είχε άλλη σωματοδομή από έναν αθλητή αποστάσεων; Έτσι αντίστοιχα είναι και αυτό. Κάποιος ο οποίος προσανατολίζεται σε πιο δυναμικά αγωνίσματα, όπως είναι το βάθος, όπως είναι η δυναμική άπνοια, το μακροβούτι δηλαδή στην πισίνα, θέλει διαφορετική προπόνηση.

Αυτός ο οποίος ασχολείται με τη στατική άπνοια που λέμε εμείς που είναι ένα αγώνισμα, δεν κάνει καθόλου βάρη, προσπαθεί να έχει πάρα πολύ χαμηλή κατανάλωση, είναι ψηλός, είναι λεπτός. Είναι άλλο πράγμα.

Αυτό που κάνεις εσύ πώς λέγεται δηλαδή; Δεν είναι ελεύθερη κατάδυση; Το λέτε κάπως αλλιώς;
Ελεύθερη κατάδυση είναι όλο το άθλημα. Χωρίζεται σε δύο γενικά τερέν. Το ένα είναι τα αθλήματα της θάλασσας ή της λίμνης, του ανοιχτού νερού τέλος πάντων, και το άλλο είναι τα αθλήματα της πισίνας.

Τα αθλήματα της πισίνας είναι τέσσερα, και μέσα σε αυτά είναι και η στατική άπνοια, αυτό που λες κι εσύ δηλαδή “πόση ώρα θα κρατήσω την αναπνοή μου”, ακίνητος, και μετράει ο χρόνος.

Και στα αγωνίσματα της θάλασσας έχουμε τέσσερα αγωνίσματα απ’ τα οποία το καλύτερό μου είναι το βάθος με το μονοπέδιλο.

Και πριν ένα μήνα κατάφερες κάτι που το διαβάζω ως ιστορικό: έγινες ο μοναδικός Έλληνας που έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ κατάδυσης σε γλυκό νερό φτάνοντας τα 90 μέτρα.
Ναι, είμαι ο μοναδικός Έλληνας που έχει κάνει κάποιο παγκόσμιο ρεκόρ σε αυτήν την ηλικιακή κατηγορία, στη seniors -όχι δηλαδή στους μεγάλους, στους masters.

Eίσαι senior δηλαδή στα 47;
Ναι, οι κατηγορίες μας είναι έτσι φτιαγμένες που μέχρι 50 χρονών είσαι senior.

Οι καλύτεροι αθλητές δηλαδή σε ποια ηλικία είναι;
Το 35-45.

Είναι ένα άθλημα που χρειάζεται να συνδυάζεις και τη σωματική ρώμη αλλά και τη ψυχική ικανότητα, δηλαδή να μπορείς να μείνεις ήρεμος, διαυγής κλπ.

Νομίζω ότι πολλοί το αναρωτιούνται αυτό: πώς στα 50 ή 70 μέτρα δεν φοβάσαι ότι μπορεί να πάθεις ένα blackout;
Κοίτα, δεν είναι κάτι που λες “Καλημέρα, ήρθα να βουτήξω 50 μέτρα”. Είναι κάτι το οποίο έρχεται μετά από χρόνια ενασχόλησης και εμπειρίας.

Δεν έχει συμβεί όμως σε ανθρώπους αυτό;
Συμβαίνει. Σκέψου ότι ένα 20% περίπου των προσπαθειών στους αγώνες ακυρώνονται εξαιτίας αυτού του λόγου, επειδή υπερεκτιμούν οι αθλητές τις δυνατότητες τους και πάνε για κάτι το οποίο δεν μπορούν και έτσι παθαίνουν κάποιο blackout κλπ.

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος να βοηθήσει εκείνη τη στιγμή, αν δουν ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στα 50 μέτρα;
Είναι απολύτως ασφαλές. Έχει μια ολόκληρη προστατευτική διαδικασία. Έχει μια κάμερα που σε παρακολουθεί live και έχει και αυτό το σκοινί που ουσιαστικά πρέπει να ακολουθήσεις και που, αν παρ’ ελπίδα γίνει οτιδήποτε, λύνουν ένα αντίβαρο και έρχεσαι επάνω στην επιφάνεια πάρα πολύ γρήγορα.

Άλλωστε, στα τελευταία μέτρα της ανάδυσης -το 99% των κακών προσπαθειών συμβαίνει στα τελευταία δέκα μέτρα- υπάρχουν ελεύθεροι δύτες ασφαλείας. Αυτοί βουτάνε με μια αναπνοή σαν κι εμάς και έρχονται να σε βοηθήσουν.

Ισχύει αυτό με τη νόσο των δυτών; Που όταν επιστρέφεις στην επιφάνεια πρέπει να ανεβαίνεις σιγά σιγά και προσεκτικά;
Στην ελεύθερη κατάδυση δεν είναι έτσι. Εκεί μπορείς να γυρίσεις κανονικά. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν αρχίζεις να αναπνέεις υποβρυχίως, όταν δηλαδή παίρνεις αέρα από μια φιάλη.

Φόβο έχεις νιώσει ποτέ εκεί κάτω;
Όχι, γιατί εγώ είμαι ιδιαιτέρως συντηρητικός, όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται αυτό με βάση τα χαρακτηριστικά του αθλήματος.

Υπάρχει αυτή η πλήρης σιγή εκεί κάτω που φανταζόμαστε εμείς ή είναι κάπως αλλιώς;
Όχι, Η αλήθεια είναι ότι, ναι, τα ερεθίσματα είναι πολύ διαφορετικά, δηλαδή οι προσλαμβάνουσες είναι τελείως διαφορετικές, -από άποψη αισθήσεων εννοώ, έτσι;- αλλά είναι ένα περιβάλλον το οποίο είναι πολύ ζωντανό. Δηλαδή μπορεί να λέμε για τη θάλασσα “α, είναι ήσυχα πχ”, αλλά καμιά σχέση. Έχει κανονική ζωή, η οποία παράγει ήχους.

Αντίθετα, πολύ ήσυχο ήταν το περιβάλλον της λίμνης. Εξωπραγματικά ήσυχο.

Γιατί; Δεν είχε πολλά ψάρια πχ;
Η συγκεκριμένη λίμνη (σ.σ. η λίμνη όπου έκανε το παγκόσμιο ρεκόρ) και δεν είχε πολύ υποβρύχια ζωή, οπότε δεν είχε θορύβους κτλ, αλλά δεν είχε και πλεούμενα. Ήταν απόκοσμα ήσυχη.

Και εγώ νόμιζα ότι η θάλασσα στα βαθιά είναι ήσυχη μέχρι που άκουσα τη λίμνη.

Οπότε αυτό που νομίζουμε εμείς ότι εκεί κάτω θα υπάρχει μια τρομερή ηρεμία ή μπορεί να νιώθεις εσύ μια ηρεμία, ισχύει; Ή εκείνη τη στιγμή είσαι μέσα στην αδρεναλίνη και δεν υπάρχει καμία ηρεμία;
Όχι, αδρεναλίνη και ελεύθερη κατάδυση δεν πάνε πακέτο. Όταν βρίσκεται σε ένα περιβάλλον μεγάλης πίεσης, το σώμα έχει τέτοια προσαρμογή, που κάνει τους καρδιακούς παλμούς να πέφτουν σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Αυτό κατ’ επέκταση σε κάνει να λειτουργείς με πολύ αργούς ρυθμούς, με πολύ αργές διαδικασίες.

Ξέρεις με τι μοιάζει; Πώς είσαι λίγο πριν κοιμηθείς, που είσαι απολύτως ήρεμος και ακούς τον χτύπο της καρδιάς σου, και που ταυτόχρονα όμως έχεις και πλήρη επίγνωση του τι γίνεται; Κάπως έτσι είναι.

Υπάρχουν κάποιες τεχνικές που κάνεις, άσχετες με την προπόνηση, όπως διαλογισμό πχ;
Κάνω πάρα πολλά. Έχω κάνει αρκετά χρόνια γιόγκα, έχω δοκιμάσει και διάφορες μορφές διαλογισμού κλπ. Εκεί που έχω καταλήξει όμως είναι ότι εμένα, ως προσωπικότητα, αυτά δεν μου ταιριάζουν, γιατί συνήθως αυτά συνδέονται με ένα spiritual στοιχείο, ενώ εγώ είμαι πολύ πιο ορθολογιστής.

Τι έχεις σπουδάσει, αν επιτρέπεις;
Το πρώτο μου πτυχίο είναι ακτινολόγος. Το δεύτερο είναι Γυμναστική Ακαδημία και έχω και δύο μεταπτυχιακά.

Το πιο παρεξηγημένο πράγμα σχετικά με την ελεύθερη κατάδυση, ποιο είναι;
Το ότι ο κόσμος νομίζει ότι είναι επικίνδυνο και ότι πρέπει να έχεις ιδιαίτερες σωματικές ικανότητες, ώστε να φτάσεις σε κάποιο επίπεδο. Η πραγματικότητα είναι ότι η ελεύθερη κατάδυση είναι για όλους -μέχρι κάποιο σημείο. Και εφόσον έχεις την “κλασική” υγεία χωρίς ιδιαίτερα παθολογικά προβλήματα, τότε μπορείς να κάνεις πράγματα τα οποία, αν στα πω τώρα, θα τα θεωρήσεις απίθανα.

Γίνονται όμως με την κατάλληλη εκπαίδευση.

Να σε ρωτήσω, έχει τύχει ποτέ να πας σε διακοπές, να κάτσεις σε μια παραλία και να περάσεις όλη την ώρα σου στην ξαπλώστρα;
Πρώτα απ’ όλα εγώ δεν πηγαίνω για μπάνιο γενικά. Το θεωρώ φοβερά πληκτικό.

Να κάτσεις με το βιβλίο σου σε μια παραλία; Αυτό το κάνεις;
Όχι. Αν είναι να πάω στη θάλασσα, θα πάω για να κάνω πράγματα τα οποία έχουν ενδιαφέρον για μένα.

Τώρα, κοίτα, αν υποθέσουμε ότι πάω με την κοπέλα μου, είναι αλλιώς. Εξαρτάται βέβαια κι απ’ την εποχή κιόλας, αν και όλη μου η ζωή είναι γύρω από αυτό. Δηλαδή να ξέρεις ότι κατά πάσα πιθανότητα θα πήγαινα σε ένα καταδυτικό κέντρο, αλλά για να το βάλω έτσι σε πιο κοινές καταστάσεις θα σου έλεγα, ότι θα πήγαινα το πρωί στις έξι με επτάμιση για ψαροτούφεκο, θα έπιανα ψάρια για να φάμε εμείς και οι φίλοι μας και μετά μπορεί να πήγαινα στην παραλία μαζί τους, για να μην είμαι δηλαδή εκτός παρέας και θα καθόμουν απλώς κάτω από μια ομπρέλα. Και εκεί μπορεί να διάβαζα ένα βιβλίο πχ.

Ποια είναι τα αγαπημένα μέρη σου στην Ελλάδα για ελεύθερη κατάδυση; Ή για ψαροτούφεκο;
Για ελεύθερη κατάδυση είναι ωραία η Καλαμάτα που είμαι τώρα. Και η Κρήτη έχει ενδιαφέρον. Λέω πρώτα αυτά γιατί είναι τα οργανωμένα. Μετά μπορείς να κάνεις σε οποιοδήποτε μέρος ελεύθερη κατάδυση, αρκεί να μπορείς να στήσεις το τερέν γιατί έχει κάποιες διαδικασίες.

Όταν κάνεις εσύ προπόνηση για ελεύθερη κατάδυση, εκεί η ασφάλεια ποια είναι; Γιατί εντάξει, καταλαβαίνω στους αγώνες ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, υπάρχουν κάμερες κτλ. Αλλά όταν το κάνεις μόνος σου;
Υπάρχει ένα ανάλογο στήσιμο, το οποίο βέβαια είναι κάπως downgraded. Ο βασικότερος κανόνας είναι ότι δεν θα πας ποτέ μόνος σου. Και μάλιστα στην ελεύθερη κατάδυση, ούτε καν με έναν. Θα είστε δηλαδή δύο, τρεις ακόμη.

Οπότε στην Καλαμάτα είστε τώρα μια παρέα;
Έχει ένα εξειδικευμένο καταδυτικό κέντρο, το οποίο είναι η αλήθεια ότι δουλεύει με ξένους, γιατί οι Έλληνες δεν το εκτιμούν, θεωρούν ότι δεν πρέπει να πληρώσουν αυτήν την παροχή της ασφάλειας κτλ.

Με οδηγείς τώρα να σε ρωτήσω ποιο είναι το επίπεδο στην Ελλάδα σε αυτό το άθλημα.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε λίγους αθλητές γενικότερα, εκ των οποίων μόνο δύο τρεις είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, δηλαδή είναι μέσα στους δέκα του παγκοσμίου για να το πω έτσι. Και από εκεί και κάτω το χάος. Οι υπόλοιποι ακολουθούν με μεγάλη διαφορά από άποψη επιδόσεων.

Το εξηγείς κάπως. Ξέρεις γιατί συμβαίνει;
Βέβαια. Εμείς έχουμε πάρα πολλούς ψαροντουφεκάδες, οι οποίοι δεν κάνουν αυτό το άλμα πίστης. Δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι θα τους βοηθήσει να εξελιχθούν. Γενικότερα οι Έλληνες δεν θέλουν να εκτεθούν. Είναι βολεμένοι σε μια δραστηριότητα, η οποία δεν τους εκθέτει.

Ένας πάρα πολύ καλός ψαροτουφεκάς που ακούει δέκα μπράβο κάθε φορά που πάει για ψάρεμα από τους φίλους του, δεν πάει εύκολα να εκτεθεί στη διαδικασία ενός αγώνα ή στη διαδικασία μιας προπόνησης.

Για παράδειγμα, παρότι θα δεις πολλούς να τρέχουν στο δρόμο γύρω γύρω στο τετράγωνο του σπιτιού τους, δεν θα δεις το ίδιο πολλούς να πάνε και να στήνονται σε έναν αγώνα. Γιατί; Γιατί φοβούνται ότι θα εκτεθούν.

Τι εννοείς θα εκτεθούν; Ότι θα εκτεθούν στους γύρω τους;
Όχι, αυτό που λένε ότι καλύτερα να είσαι πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη.

Εννοώ ότι εκεί ο αγώνας είναι αγώνας. Δηλαδή άμα δεν μπορείς να βουτήξεις, δεν μπορείς να βουτήξεις, τέλος. Δεν έχει δικαιολογία.
Και φαντάσου ότι αυτό το κάνουν και πολλοί εκπαιδευτές της ελεύθερης κατάδυσης: προκειμένου να καλύψουν την αδυναμία τους δεν μπαίνουν σε διαδικασίες που θα τους εκθέσουν.

Όχι ότι είναι υποχρεωτικό να πάει κάποιος σε αγώνες για να αποδείξει την αξία του αλλά…

…αλλά άλλα δείχνει το βόλεμα που μου ‘λεγες.
Ναι, ακριβώς.

Φαντάζομαι έχεις ζήσει πολλές ωραίες στιγμές μέσα στο νερό. Μπορείς να μου πεις έστω μία έτσι πολύ συγκλονιστική που να τη θυμάσαι πάντα;
Κοίτα, μπορώ να σου πω διάφορα. Μπορώ να σου πω δηλαδή πράγματα τα οποία μπορεί να τα καταλάβει ο κόσμος και μπορώ να σου πω και πράγματα τα οποία δεν μπορεί να τα καταλάβει.

Πες μου ό,τι θες.
Να σου πω και από τα δύο. Κατά τη διάρκεια των προπονήσεων όταν πρόκειται για ανοιχτό νερό, έχεις την ευκαιρία να βρεθείς σε περιβάλλοντα και σε διαδικασίες, δηλαδή να κολυμπήσεις με ζώα, για παράδειγμα… Αυτά που εσύ θα δεις στο National Geographic, εγώ παίζω φάπες κάθε δεύτερη μέρα που λέει ο λόγος. (σ.σ. γελάμε)

Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο κόσμος είναι ότι, επειδή αυτό το άθλημα έχει και ενασχόληση με τη φύση, έχει και μια φοβερή ψυχική επίδραση πάνω σε αυτόν που την κάνει.

Δηλαδή φαντάσου ότι με κάποιον μαγικό τρόπο σε βοηθά να αποκοπείς από οτιδήποτε είναι δευτερευούσης σημασίας και να εστιάσεις μόνο σε όσα έχουν αντικειμενικά αλήθεια. Αυτά σε προσγειώνουν, σε βιδώνουν στο παρόν και σε τοποθετούν πραγματικά εκεί που είσαι σε σχέση με τη ζωή, σε σχέση με τον πλανήτη, σε σχέση με το χωροχρόνο κλπ.

Με λίγα λόγια, αντιλαμβάνεσαι το γεγονός ότι είμαστε ένα τίποτα, ότι είμαστε μια στιγμή. Δηλαδή είμαστε μια τρίχα -μην πω από τι- του πλανήτη και από τη ζωή του γαλαξία κ.ο.κ. Αυτό κανένας άνθρωπος δεν το έχει νιώσει βασικά. Εγώ το νιώθω όταν βουτάω. Μπορεί όχι σε κάθε βουτιά, αλλά κάθε φορά που θα πάω στη θάλασσα έχω την ευκαιρία.

Δηλαδή βλέπεις το μεγαλείο γύρω σου και αναρωτιέσαι ποιος νομίζω ότι είμαι; Σαν να βλέπεις το σύμπαν και να νιώθεις μικρός;
Δεν αναρωτιέσαι; Σου επιβάλλεται. Όλο αυτό σου κάνει κάθε φορά το δώρο να σε τοποθετήσει εκεί που είσαι.

Δε σε τρομάζει αυτό λίγο; Yπαρξιακά. Δεν σε κάνει να λες ότι “τελικά είμαι όντως τόσο μικρός και ασήμαντος που δεν θα υπάρχω σε λίγο καιρό”;
Στην αρχή, όταν συνειδητοποιείς τι γίνεται, τρομάζεις. Στη συνέχεια αναγκαστικά το αποδέχεσαι.

Έχει γίνει ποτέ επιθετικό κάποιο απ’ τα ζώα;
Στην Ελλάδα, όχι. Στο εξωτερικό έχω βρεθεί κανά δυο φορές σε περίεργες καταστάσεις, όχι με την ελεύθερη κατάδυση, αλλά με το ψαροτούφεκο.

Τι ζώα ήταν;
Θαλάσσιοι ελέφαντες στο Περού. Και κάποιοι καρχαρίες στον Παναμά.

Πώς βουτάς κάπου ξέροντας ότι έχει καρχαρίες; Ή δεν το ήξερες;
Όχι, μια χαρά το ήξερα. Κοίτα, για όλα αυτά έχουμε διαδικασίες. Όταν λέω ότι είδα επιθετική συμπεριφορά από καρχαρίες, δεν σημαίνει ότι κινδύνεψα. Δηλαδή δεν πίεσα την τύχη μου. Είδα τι συνέβαινε, το συνειδητοποίησα, ήξερα τι πρέπει να κάνω, είχα τις δυνατότητες, ήμουν οργανωμένος, το έληξα, τέλος.

Ξέρεις τι γίνεται; Το πρώτον είναι ότι δεν είναι τα ζώα τα οποία είναι επικίνδυνα. Το δεύτερο είναι ότι πρέπει να φανταστείς ότι εμείς είμαστε οι εισβολείς στο περιβάλλον τους. Και το τρίτο είναι ότι πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι δεν σε παίρνει.

Γιατί πες μου εσύ τώρα σαν είδος, σαν άνθρωπος, πότε συνέβη κάτι στη ζωή σου, που να έχει σχέση με κάποιο άλλο έμβιο ον, όπου να θεωρούσες ότι δεν θα καταλήξει καλά για σένα; Ποτέ. Γιατί έχεις διαμορφώσει ανάλογα το περιβάλλον για να είσαι προστατευμένος.

Κατάλαβα. Δεν φοβάσαι ότι ένα λιοντάρι θα σε πετύχει στο δρόμο.
Ακριβώς. Αυτό είναι αλλιώς. Πρέπει να γυρίσεις μερικούς αιώνες πίσω.

Τι άλλο υπάρχει τώρα για σένα; Υπάρχει κάποιο άλλο ρεκόρ που θέλεις να σπάσεις; Ο επόμενος στόχος σου ποιος είναι;
Σε έναν μήνα είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βάθους, το οποίο για κάποιο ιδιαίτερο διαδικαστικό λόγο είναι η δεύτερη φορά που γίνεται στην Ελλάδα. Πέρσι είχε γίνει στην Καλαμάτα, φέτος θα γίνει στον Μύτικα. Ε, και μετά δεν πρόκειται να ξαναγίνει για αρκετά χρόνια εδώ.

Αυτός είναι ο στόχος μου ουσιαστικά. Μάλλον θα είναι και οι τελευταίοι αγώνες της καριέρας μου γιατί έχω υπάρξει αθλητής από πάρα πολύ μικρή ηλικία και έχω κάνει το χρέος μου ως αθλητής -ας το πω έτσι.

Ο αθλητισμός έχει διάφορα πόστα. Το πόστο του αθλητή το έχω κάνει στον υπέρτατο βαθμό. Έχω πετύχει αυτά που είναι το επιστέγασμα της καριέρας ενός αθλητή. Δηλαδή δεν έχει παραπάνω, έκανα ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Και γι’ αυτό τον λόγο το κυνήγησα κιόλας γιατί έχω πάρει παγκόσμια πρωταθλήματα, έχω κάνει διάφορα πράγματα. Δεν έχει κάτι άλλο για μένα ουσιαστικά. Και θεωρώ ότι τώρα σιγά σιγά πρέπει να αποτραβηχτώ.

Πρέπει να αλλάξω πόστο. Να πάω στο κομμάτι το προπονητικό, το διοικητικό κτλ.

Αν και ως προπονητής ασχολούμαι με αρκετούς αθλητές εδώ και χρόνια αλλά θέλω να το κάνω πιο συγκεκριμένα, πιο σοβαρά.

Να σε ρωτήσω και κάτι τελευταίο. Η πολιτεία, αυτό που κάνεις εσύ, αυτό το άθλημα, το αναγνωρίζει; Θεωρούν δηλαδή ότι είσαι ένας άνθρωπος που “παλεύει για μας και πρέπει να τον στηρίξουμε”;

Γενικότερα η αθλητική νομοθεσία και οι αθλητικές διαδικασίες είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τα αντίστοιχα της “απλής πολιτικής ζωής”. Αυτό τώρα είναι ένα αναγνωρισμένο μη ολυμπιακό άθλημα, απ’ το οποίο, για να σου δώσω να καταλάβεις, έχω πάρει το δικαίωμα διορισμού, άσχετα αν δεν έχω πάει. Και το δικαίωμα να μπω άνευ εξετάσεων στα πανεπιστήμια κ.ο.κ.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαι και μια ιδιαίτερη περίπτωση. Σκέψου ότι έχω απορρίψει άλλους τρεις διορισμούς ως ακτινολόγος.

Ως άνθρωπος, λοιπόν, που ασχολήθηκα με αυτό όλη μου τη ζωή, είδα μια ανταπόδοση από την κεντρική πολιτεία. Αν τώρα συζητήσουμε πιο γενικά, για returning investment, θα σου πω όχι.

Τώρα στην πιο μικρή κλίμακα δηλαδή τι κάνει η ομοσπονδία μας θα σου πω το εξής: Θα μπορούσα πάρα πολύ εύκολα να αρχίσω να γκρινιάζω, γιατί από όλο αυτό, εγώ δεν έχω πάρει σχεδόν τίποτα όλα αυτά τα χρόνια. Φαντάσου ότι τα έξοδα των αποστολών τα πληρώνουμε όλα μόνοι μας όπως και τα έξοδα των προπονήσεων, των παραβόλων, των συμμετοχών στους αγώνες κλπ. Δηλαδή είναι μια συνεχής οικονομική αιμορραγία.

Είναι σκληρό. Μόνο κάποιοι χορηγοί ουσιαστικά βοηθούν, και επειδή ο δικός μας χώρος είναι σχετικά μικρός, είναι λίγοι οι αθλητές οι οποίοι έχουν καταφέρει να έχουν τέτοιες συνεργασίες που να βοηθάνε, που να καλύπτουν το σύνολο των εξόδων που κάνεις κτλ.
Όλα τα αθλήματα και όλες οι διαδικασίες οι οποίες ξεκινάνε από το τίποτα και η εδραίωσή τους αργεί, έχουν ως καύσιμό στην αρχή τις ζωές των ανθρώπων, οι οποίοι ασχολούνται μ’ αυτό.

Αυτό το λέω για να το ξέρουν και όσοι πάνε να ασχοληθούν με κάτι το οποίο είναι σχετικά στην αρχή του.

Είναι λογικό ότι θα σου κάψει το χρόνο, το χρήμα, τη ζωή για να αναπτυχθεί. Και αν δεν υπάρχει αυτό το καύσιμο, δεν πρόκειται να αναπτυχθεί ποτέ.

Οπότε μια δικαίωση για σένα θα είναι να δεις σε 15 χρόνια από τώρα οι αθλητές να πληρώνονται καλύτερα και το άθλημα σας να έχει γίνει ολυμπιακό.
Έτσι ακριβώς. Βέβαια, το “15 χρόνια” είναι λίγο, δεν το πιστεύω. Το “30 χρόνια” το ακούω.

Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σου λέω ότι νιώθω έτοιμος να αλλάξω πόστο.