ΜΕΛΙΝΑ ΝΑΤΣΙΟΥ: “ΑΥΤΗ Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ”

Σε μια κοινωνία που διαρκώς διαπραγματεύεται –και συχνά επιβάλλει– την έννοια της “κανονικότητας”, η μικρού μήκους ταινία «Οκτώ Τρανς Λεπτά» καταγράφει με ωμότητα αλλά και τρυφερότητα, τον τρόπο με τον οποίο ένα τρανς άτομο βιώνει τη βία της κοινωνίας: όχι μόνο στις ακραίες της εκφάνσεις, αλλά κυρίως μέσα από τις σιωπηλές, αόρατες, καθημερινές πληγές. Τις ματιές, τις αποστάσεις, τον φόβο που κουβαλάς στο σώμα σου όταν απλώς περπατάς, όταν απλώς υπάρχεις.

Η ταινία αποτελεί μια παραγωγή του NEWS 24/7, στο πλαίσιο του Μήνα Pride, με στόχο να δώσει χώρο σε φωνές που σπάνια ακούγονται -αλλά που αξίζει και πρέπει να ακουστούν. Φωνές που δεν εκπροσωπούν κάποιο αφηρημένο «ζήτημα», αλλά ανθρώπινες ζωές, με ιστορίες, επιθυμίες, φόβους και αγώνες για ανθρώπινα δικαιώματα.

Η ηθοποιός, χορογράφος και περφόρμερ Μελίνα Νάτσιου, πρωταγωνίστρια της ταινίας, δεν «υποδύεται» έναν ρόλο. Δεν παριστάνει κάποια άλλη. Φέρνει στην ταινία κομμάτια από τη δική της πραγματικότητα. Τα λόγια της δεν είναι απλώς σενάριο, είναι και εμπειρίες. Μέσα από τη δύναμη της σιωπής, του βλέμματος και του σώματος, δείχνει τι σημαίνει να υπάρχεις ως τρανς γυναίκα στην Ελλάδα του σήμερα.

Με αφορμή τη συμμετοχή της στη ταινία μικρού μήκους, η Μελίνα Νάτσιου μιλά στο NEWS 24/7 για τα βιώματα των τρανς γυναικών στην Ελλάδα του σήμερα∙ για την τέχνη ως πράξη αντίστασης και διεκδίκησης∙ για τη ζωή, την επιθυμία, τη βία, αλλά και για τη βαθιά ανάγκη οι τρανς γυναίκες να είναι ορατές, να υπάρχουν χωρίς όρους, χωρίς φόβο, χωρίς εκπτώσεις.

Μελίνα, πώς βιώνεις τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα ως τρανς γυναίκα;
Η εμπειρία του να ζεις στην Ελλάδα ως τρανς γυναίκα δεν είναι ούτε απλή ούτε μονοδιάστατη. Είναι πολύπλευρη και αντιφατική. Από τη μια πλευρά υπάρχει αυτό το πάθος, η σεξουαλική ελευθερία που νιώθω ως τρανς γυναίκα που ζει τη ζωή της ανοιχτά. Είναι μια πλευρά που με γεμίζει, που με κάνει να νιώθω ζωντανή και ελεύθερη. Από την άλλη όμως υπάρχει και μια άλλη πλευρά, πολύ σκοτεινή, που αφορά τον φόβο, την απόρριψη και την καχυποψία που συναντώ καθημερινά λόγω της ταυτότητάς μου.

Είναι σαν να παλεύω με δύο κόσμους ταυτόχρονα, ένας κόσμος που με θέλει να είμαι ο εαυτός μου και ένας άλλος που υπάρχει εκεί έξω και έρχεται να μου θυμίζει συνεχώς ότι δεν είμαι αποδεκτή, ότι δεν ανήκω, ότι είμαι διαφορετική και λιγότερη. Είναι ένα διπλό νόμισμα, όπου από τη μια λάμπει το πάθος και η ένταση της ζωής, αλλά από την άλλη βρίσκεις τον πόνο της περιθωριοποίησης και της αμφισβήτησης. Αυτή η διπλή φύση της εμπειρίας μου με σημαδεύει και μου θυμίζει πως η ζωή μου, ως τρανς γυναίκα, δεν είναι ποτέ απλή ή μονοδιάστατη, αλλά πάντα σύνθετη, γεμάτη αντιθέσεις.

Στην ταινία ένιωσες ότι υποδύθηκες έναν ρόλο ή ότι ζωντάνεψαν κομμάτια από τη δική σου ζωή; Σε ποιο βαθμό ο χαρακτήρας «συνάντησε» τα προσωπικά σου βιώματα;
Η ταύτισή μου με τον ρόλο ήταν σχεδόν απόλυτη. Τα γυρίσματα έγιναν σε μέρη οικεία, στο σπίτι, στον δρόμο, και αυτό έκανε την εμπειρία αληθινή, σχεδόν βιωματική. Δεν ένιωσα ούτε στιγμή ότι υποδύομαι κάτι ή ότι πρέπει να προσποιηθώ κάποια που δεν είμαι στην πραγματικότητα. Ήταν σαν να με ακολουθούσε απλώς μια κάμερα καθώς ζούσα την καθημερινότητά μου.

Το νυχτερινό περπάτημα, η ατμόσφαιρα, τα συναισθήματα, τα βλέμματα. Όλα ήταν αληθινά, σαν να μην ήταν ποτέ σκηνοθετημένα ή γραμμένα σε ένα σενάριο. Δεν ήταν ένας ρόλος που έπρεπε να παίξω, αλλά μια επέκταση του εαυτού μου, μια εικόνα που αντικατοπτρίζει τη ζωή μου, τις χαρές, τους φόβους μου, τις στιγμές αλήθειας, της πραγματικότητας που ζω. Αυτό το συναίσθημα με έκανε να νιώσω ότι δεν «παίζω» αλλά απλώς είμαι εγώ.

Πιστεύεις πως η κοινωνία σήμερα «βλέπει» και «ακούει» πραγματικά τις τρανς ιστορίες; Υπάρχει ορατότητα και σεβασμός για τις τρανς ζωές;
Δεν με απασχολεί αν η κοινωνία είναι “έτοιμη” ή όχι να δεχτεί τις τρανς ζωές. Το σημαντικότερο είναι ότι πια η κοινωνία δεν μπορεί να αγνοήσει την ύπαρξή μας. Υπάρχει πλέον μια ορατότητα για τις τρανς ιστορίες, για τις ζωές μας, που παλιότερα δεν υπήρχε ή ήταν πολύ περιορισμένη. Ωστόσο, αυτή η ορατότητα δεν σημαίνει ότι έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε τον σεβασμό ή την ισότητα που δικαιούμαστε.

Η ορατότητα είναι μόνο το πρώτο βήμα, η αρχή μιας μακράς διαδικασίας. Η πραγματική αποδοχή, η ισότητα στα δικαιώματα, η κατανόηση και ο σεβασμός απέχουν ακόμα πολύ από το να γίνουν πραγματικότητα. Πιστεύω ότι χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά και εκπαίδευση, ειδικά στους άντρες που ακόμη και σήμερα νιώθουν άβολα να δείξουν την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού τους, οι οποίοι συχνά δυσκολεύονται να κατανοήσουν την ευαισθησία που απαιτείται γύρω από αυτές τις ταυτότητες και συνεχίζουν να συγχέουν τη σεξουαλικότητα με την ταυτότητα φύλου. Είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει, ωστόσο νιώθω πως χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια για να γίνουν κατανοητά όλα αυτά.

Θεωρείς πως ο κόσμος της τέχνης μπορεί να ανοίξει ουσιαστικές δημόσιες συζητήσεις γύρω από τα ζητήματα ταυτότητας φύλου και σεξουαλικότητας;
Ναι, πιστεύω πως η τέχνη έχει πολύ μεγάλη δύναμη ως μέσο προσωπικής και κοινωνικής έκφρασης. Μέσα από την τέχνη, είτε είναι θέατρο είτε κινηματογράφος, μπορούμε να μιλήσουμε με έναν τρόπο που αγγίζει τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων. Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει να βάλουμε τον κόσμο στη θέση του άλλου, να νιώσει τι σημαίνει να είσαι τρανς άτομο.

Είναι ένας τρόπος να δημιουργηθεί ενσυναίσθηση, να κατανοήσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον και να αναγνωρίσουμε την ποικιλότητα της φύσης ως κάτι όμορφο και φυσικό . Η τέχνη δεν είναι απλώς ψυχαγωγία, είναι μια πολιτική πράξη που μπορεί να φέρει αλλαγή, να ανοίξει διαλόγους, να σπάσει στερεότυπα και να προωθήσει την αποδοχή και την ισότητα.

Τι σημαίνει για σένα η συμμετοχή σε αυτή την ταινία, ειδικά στο πλαίσιο του Μήνα Pride; Είναι προσωπική κατάθεση ψυχής, πολιτική πράξη ή και τα δύο;
Για μένα, η συμμετοχή σε αυτή την ταινία είναι κάτι βαθιά προσωπικό· μια κατάθεση ψυχής, γιατί αισθάνομαι πως έχω αφήσει μέσα της ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και μια πολιτική πράξη, μια μορφή ακτιβισμού -ακόμη κι αν εγώ η ίδια δεν αυτοπροσδιορίζομαι ως ακτιβίστρια. Μέσα όμως από αυτή τη δουλειά, το μήνυμα που περνά είναι καθαρό και δυνατό: ισότητα και αποδοχή.

Το Pride για μένα δεν είναι απλώς μια γιορτή ή μια παρέλαση. Είναι υπενθύμιση. Υπενθύμιση των αγώνων που έχουν δοθεί, των δικαιωμάτων που συνεχίζουμε να διεκδικούμε, του σεβασμού και της ισότιμης ζωής που δικαιούμαστε. Είναι υπενθύμιση ότι έχουμε το δικαίωμα να υπάρχουμε χωρίς φόβο, να περπατάμε στον δρόμο χωρίς να κρατάμε τα κλειδιά μας στο χέρι, να μη φοβόμαστε το ξύλο και τις επιθέσεις που μας περιμένουν στη γωνία του δρόμου, να ζούμε χωρίς διακρίσεις, να αγαπιόμαστε και να αγαπάμε ελεύθερα. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, το Pride πρέπει να είναι πάντα πολιτικό.