ΟΔΗΓΗΣΗ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: 33 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Στο επίκεντρο του νέου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ) -και των φορτισμένων συζητήσεων γύρω από αυτόν- που εγκρίθηκε από τη Βουλή που τέθηκε σε ισχύ στις 13 Σεπτεμβρίου, είναι η αυστηροποίηση των ποινών, τα πιο τσουχτερά από ποτέ χρηματικά πρόστιμα αλλά και τα μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα αφαίρεσης της άδειας οδήγησης για τους παραβάτες, ακόμη περισσότερο δε για τους υπότροπους.

Ειδικά όσον αφορά τους μοτοσικλετιστές και την πιο χαρακτηριστική τους, αν όχι και επικίνδυνη, παράβαση, τη μη χρήση κράνους, ο Νέος ΚΟΚ προβλέπει: 350 ευρώ πρόστιμο και αφαίρεση άδειας οδήγησης για 30 ημέρες την πρώτη φορά, ενώ για κάθε επανειλημμένη παράβαση, το πρόστιμο αυξάνεται (1.000€, 2.000€) και η αφαίρεση της άδειας γίνεται μεγαλύτερη (6 μήνες, 1 έτος), με τις κυρώσεις αυτές να ισχύουν και για τον συνεπιβάτη.

Επίσης νομιμοποιείται πια υπό προϋποθέσεις και ευτυχώς (θα καταλάβετε γιατί) κάτι που συμβαίνει ούτως ή άλλως: η περιβόητη διήθηση των μηχανών, κοινώς η διέλευσή τους ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα (για την ακρίβεια ακινητοποιημένα) αυτοκίνητα.

Δεδομένου ότι στην «άναρχη ζούγκλα» των ελληνικών δρόμων οι μοτοσικλετιστές είναι περισσότεροι από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης αναλογικά με τον πληθυσμό, το NEWS 24/7 απευθύνθηκε στον Θανάση Χούντρα, δημοσιογράφο, εκπαιδευτή ασφαλούς οδήγησης, ιδρυτή της σχολής Riding School και εν γένει ειδήμονα της ζωής πάνω σε δύο ρόδες.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το 2024, στην Ελλάδα καταγράφηκαν 64 θάνατοι από τροχαία ανά εκατομμύριο κατοίκων. Η χώρα μας κατατάσσεται στις τρεις χειρότερες της Ε.Ε. με τον μέσο όρο να βρίσκεται στους 44 θανάτους ανά εκατομμύριο. Το 36% αυτών των θανάτων -διπλάσιο ποσοστό από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (18%)- αφορά ατυχήματα με μοτοσικλέτες και μοτοποδήλατα. Γιατί λοιπόν ειδικά αυτά είναι τόσο πολλά;

Κι όμως δεν αποκλείεται να είμαστε καλύτεροι οδηγοί μηχανών από τους περισσότερους. Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη ως προς τον αριθμό δικύκλων, έχουμε 2,5 φορές πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Αναλογικά θα περίμενε κανείς να έχουμε 2,5 -και όχι 2- φορές περισσότερα τροχαία με μηχανές. Είναι τραγικό να μιλάμε έτσι απλά με νούμερα για θανάτους, όμως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Στην Ελλάδα, με το καθεστώς άναρχης ζούγκλας που επικρατεί στους δρόμους, το ότι καταφέρνουν και επιβιώνουν οι οδηγοί που επιβιώνουν, είναι ένας μικρός άθλος. Γιατί αν δεν κάνεις εσύ την κουτσουκέλα -οπότε ήθελές τα κι έπαθές τα- εξαρτάσαι από τους άλλους τριγύρω. Στον βαθμό αυτής της εξάρτησης εδώ όντως είμαστε στη χειρότερη μοίρα της Ευρώπης. Να το πω αλλιώς: Αν φέρεις όλους τους Γερμανούς στην Ελλάδα και πας στη Γερμανία όλους τους Έλληνες, σε έξι μήνες δεν θα υπάρχει Γερμανός. Γιατί έχουν μάθει να εξαρτώνται από τους άλλους στον δρόμο κι εδώ θα αφανιστούν. Ενώ οι Έλληνες στη Γερμανία δεν θα πάθουν τίποτα. Αυτό προφανώς δεν πρέπει να μας δημιουργεί αίσθημα ανακούφισης. Το αντίθετο.

Θα μου επιτρέψεις εδώ μια μεγάλη παρένθεση: Ζητάς από το chatGPT τις δέκα χώρες με τα περισσότερα τροχαία στην Ευρώπη. Ζητάς και τις δέκα με τη μεγαλύτερη διαφθορά. Είναι όλες ταυτόσημες. Ρωτάς τι σχέση έχει το ένα εύρημα με το άλλο. Σου απαντάει ότι δεν εντοπίζεται συνοχή και υπαιτιότητα αλλά είναι όντως εντυπωσιακή σύμπτωση. Ζητάς τις δέκα χώρες με τη μεγαλύτερη ανελευθερία του Τύπου. Οι εννιά είναι ίδιες και η δέκατη είναι ενδέκατη στην προηγούμενη λίστα. Αρχίζει να υπάρχει συσχέτιση, σου λέει το chatGPT. Συνεχίζουμε με τις δέκα χώρες με το μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ για την παιδεία. Οχτώ στις δέκα είναι ίδιες. Τώρα, λέει το AI, σοβαρεύει το πράγμα. Συνεχίζουμε με τις δέκα χώρες με τα λιγότερα τροχαία στην Ευρώπη. Και με τις δέκα με τη μικρότερη διαφθορά. Οι δύο αυτές δεκάδες είναι ταυτόσημες. Δεν μπορούμε πια να αγνοήσουμε τη συσχέτιση, λέει το chatGPT.

Υπάρχει το εξής σοβαρό θέμα: Tα τροχαία δεν μπορούν να δημιουργήσουν διαφθορά, συμβαίνει μόνο το αντίθετο. Δηλαδή αν μια χώρα έχει πολλή διαφθορά, θα έχει πολλά τροχαία. Όπου διαφθορά βλ. ανομία, έλλειψη δικαιοσύνης, αυθαιρεσία, ατιμωρησία, όλα αυτά που κάνουν τον καθένα να λειτουργεί σαν μονάδα στο χωραφάκι του, να μην ασχολείται καθόλου με τους άλλους, να μη δίνει προτεραιότητα, να πατάει ακόμη και τη γιαγιά με τις σακούλες που προσπαθεί να περάσει τον δρόμο. Πας σε μια χώρα που δεν τα βλέπεις αυτά στο δρόμο και συνειδητοποιείς ότι ούτε διαφθορά υπάρχει. Κλείνω την παρένθεση.

Τον περασμένο Απρίλιο κάναμε ένα συνέδριο για την οδική ασφάλεια που συνοψίζεται σε μια φράση: Ο κίνδυνος για τον άνθρωπο που τον αντιλαμβάνεται παράγει ασφάλεια, γιατί τον κάνει να προσέχει. Όταν υπάρχει ασφάλεια δημιουργείται μια επιπλέον ψευδαίσθηση ασφάλειας και τελικά οδηγεί στον κίνδυνο. Γι’ αυτό είμαστε καλύτεροι, όπως δείχνει μια πιο προσεκτική ανάλυση των αριθμών, από τον μέσο όρο της Ευρώπης. Γι’ αυτό οι Γερμανοί, που λέγαμε, θα έρθουν εδώ, θα περιμένουν τον κόσμο να σταματάει στο STOP και θα αφανιστούν.

Δηλαδή επειδή μαθαίνουμε να κυκλοφορούμε σε ένα οδηγικό χάος -αναπόφευκτα εντείνοντάς το- και κινδυνεύουμε, γινόμαστε καλύτεροι οδηγοί;

Ναι, υπάρχει μια τέτοια διάσταση στο ζήτημα. Η αίσθηση της απόλυτης ασφάλειας μπορεί τελικά να έχει τα χειρότερα αποτελέσματα. Προφανώς κανείς δεν θέλει να σκοτωθεί οδηγώντας. Αυτός που σκοτώνεται λίγο πριν το δυστύχημα είναι σίγουρος ότι δεν θα πάθει τίποτα. Έτσι ορίζει η ανθρώπινη φύση που εδώ και χιλιάδες χρόνια μας δίνει την άδεια να κάνουμε ή να μην κάνουμε κάτι. Υπάρχει ένα πρόβλημα τα τελευταία 120 χρόνια περίπου που έχει ενταχθεί πια στην ανθρώπινη φύση η μηχανοκίνηση. Τα εργαλεία που έχουμε οι άνθρωποι για να διαχειριστούμε τη ζωή μας είναι ακριβώς τα ίδια με τότε που ήμασταν στα δέντρα. Η ανθρώπινη φύση μας αφήνει να πηδήξουμε από ένα μέτρο ύψος, πιο δύσκολα από δύο, ενώ από τέσσερα δεν πάει το πόδι. Υπάρχει ένα δομημένο σύστημα ασφάλειας. Αν πέσεις από τα τέσσερα μέτρα και ως εκ θαύματος δεν χτυπήσεις, ο εγκέφαλος θα το καταγράψει ώστε την επόμενη φορά να σου το επιτρέψει ξανά. Μη νομίζεις ότι λειτουργεί πολύ διαφορετικά ο εγκέφαλος κάποιου που πίνει και οδηγάει.

Συνηθίζεις σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας γιατί φτάνεις στο σπίτι σου σώος;

Ακριβώς. Πίνω ένα μπουκάλι ουίσκι, πάω με 100χλμ/ώρα, φτάνω σπίτι και το σύστημα μου λέει: Μια χαρά είσαι, δεν έπαθες τίποτα, μπορείς να το ξανακάνεις. Για κάθε μέτρο που διανύεις σε αυτή την κατάσταση ο εγκέφαλος ησυχάζει και δημιουργεί μια ολοένα και μεγαλύτερη ψευδαίσθηση ασφάλειας. Ο άνθρωπος στο πλαίσιο της εξελικτικής του διαδικασίας θέλει διαρκώς το κάτι παραπάνω από τον εαυτό του, είτε επαγγελματικά είτε συναισθηματικά. Γι’ αυτό το ένα μπουκάλι ουίσκι θα γίνει δύο και τα 100χλμ/ώρα θα γίνουν 150. Αν φτάσεις στο σπίτι, πάλι ο εγκέφαλος θα το εγκρίνει. Ένας τέτοιος οδηγός νομοτελειακά κάποια στιγμή θα σκοτωθεί. Αν ρωτήσεις κάποιον λίγο πριν σκοτωθεί «πώς αισθάνεσαι που σε 3’’ θα πεθάνεις”», θα σου πει «ποιος, εγώ; Αποκλείεται». Έχει έγκριση από τον εγκέφαλο του. Δεν τον νοιάζει κανένας άλλος.

Είναι τόσο «παρτάκιας» ο Έλληνας οδηγός;

Όχι όλοι. Υπάρχει ένα 80% που τους αποκαλώ αθώους, ζουν και οδηγούν ήρεμα στην επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά τους. Σε ποσοστό 15% υπάρχουν οι βάρβαροι που είναι καταστροφικοί προς τους γύρω τους. Και ένα 5% ακριβοδίκαιων για τον εαυτό τους και για τους άλλους. Το 80% είναι η βασική δεξαμενή των θυμάτων, από εκεί προκύπτουν τα στατιστικά.

Είναι σωστή η αυστηροποίηση του ΚΟΚ;

Έχει ανακατέψει καλά πράγματα με μερικά κακά. Κοίταξε, η πρώτη γραμμή άμυνας είναι πάντα η αστυνόμευση.

Αν σε κάθε φανάρι υπήρχε τροχαία, δεν θα συνέβαινε τίποτα;

Ακριβώς. Προφανώς αυτό δε γίνεται. Δεν το θέλει ο οδηγός. Εννοώ αυτός που δεν θέλει ούτε να τον γράφουν και να του παίρνουν το δίπλωμα επειδή έχει πιει. Ενώ δεν θα έπρεπε καν να ξαναπαίρνει το δίπλωμα. Διότι ενώ ξέρεις τι σημαίνει να οδηγείς μεθυσμένος, το κάνεις συνειδητά, η πράξη σου εμπεριέχει δόλο.

Δηλαδή άσχετα με το τι θα δείξει το αλκοτέστ, εφόσον είσαι πάνω από το όριο πρέπει να σου παίρνουν δια παντός το δίπλωμα;

Ναι, για πάντα. Ή έστω για μερικά χρόνια, όπως συμβαίνει αλλού στην Ευρώπη. Επίσης το πόσο μεθυσμένος είσαι αποτελεί από μόνο του μια πλάνη. Επίσημα, με το νόμιμο όριο, χάνεις το 15% σε ταχύτητα αντίδρασης. Δηλαδή αντί να σταματήσεις στα 2 μέτρα, θα σταματήσεις σχεδόν στα 2,5, εκεί που μπορεί να υπάρχει άνθρωπος. Γιατί ο νόμος να σου δίνει αυτό το δικαίωμα; Επιμένω ότι πρέπει να είναι μηδενικό το όριο στο αλκοόλ. Στη Δανία χάνεις το δίπλωμα και μόνο αν έχεις μυρίσει αλκοόλ, που λέει ο λόγος. Όπως υπάρχει μηδενική ανοχή στην υπέρβαση των ορίων ταχύτητας, αν δηλαδή είναι 30χλμ/ώρα και σε πιάσουν με 32, όσο και να παρακαλέσεις επειδή ξέρω ’γώ ήταν κατηφόρα, δεν ιδρώνει το αυτί τους, ας πρόσεχες. Η αυστηροποίηση του ΚΟΚ είναι το πρώτο κύμα άμυνας απέναντι στους βάρβαρους και αυτούς που γοητεύονται από το «έλα μωρέ δεν έγινε και τίποτα».

Τα νέα όρια ταχύτητας -πχ μέσα στις κατοικημένες περιοχές το ανώτατο επιτρεπόμενο ορίζεται σε 30χλμ/ώρα- είναι μία από τις πιο πολυσυζητημένες διατάξεις του νέου ΚΟΚ. Πώς τα κρίνετε;

Εν πολλοίς συμφωνώ. Πάντως μιας και αναφέραμε τους Δανούς, μη νομίζεις ότι είναι «παναγίτσες» όταν φεύγουν από τη χώρα τους. Έρχονται εδώ το καλοκαίρι, ανεβαίνουν τέσσερις χωρίς κράνος σε γουρούνες και σκοτώνονται. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος. Κάνοντας κάτι παράτολμο και λάθος που εμπεριέχει ρίσκο, εκκρίνεται ντοπαμίνη στον εγκέφαλο και εθίζεσαι, θες πάντα λίγο παραπάνω. Η λύση είναι να ξέρεις ότι ο οργανισμός σου λέει ψέματα, σε ξεγελάει και νομίζεις ότι είσαι ασφαλής. Πρέπει κάθε στιγμή που είσαι στο δρόμο να θεωρείς ότι όλα μπορούν να συμβούν.

Άρα πρέπει συνέχεια να φοβάσαι για να είσαι ασφαλής.

Το «φοβάμαι» έχει αρνητική χροιά. Να έχεις συνέχεια το νου σου. Αν ξυπνήσεις το πρωί και σκεφτείς «έχει γούστο να μου συμβεί κάτι σήμερα και να τρακάρω», δεν θα τρακάρεις ποτέ, όχι από δική σου υπαιτιότητα τουλάχιστον, γιατί ενεργοποιείς τον μηχανισμό του ελεγχόμενου κινδύνου. Το αυτοκόλλητο «μπαμπά μην τρέχεις» ήταν το καλύτερο «ξυπνητήρι» για τους οδηγούς. Συζητάμε για αυστηροποίηση του ΚΟΚ λες και τι θα έπρεπε να γίνει, πιο λάιτ; Αν περνάς με κόκκινο, αν οδηγάς πιωμένος, αν παραβιάζεις προτεραιότητες, πρέπει να χάνεις το δίπλωμα, πώς να το κάνουμε; Η τροχαία ορθώς κάνεις περισσότερους ελέγχους. Στις σχολές οδηγών πάνε τόσοι και τόσοι για να ξαναβγάλουν το δίπλωμά τους. Καλά να πάθουν. Το τρελό είναι ότι σε ορισμένους ο κίνδυνος να χάσουν το δίπλωμα εντείνει το ρίσκο ακόμη περισσότερο, εκκρίνεται περισσότερη ντοπαμίνη στον εγκέφαλο.

Θα επιστρέψουμε στους οδηγούς, να πούμε όμως κάτι και για τους ελληνικούς δρόμους;

Το θέμα της οδικής ασφάλειας δεν θα το λύσουν οι συγκοινωνιολόγοι ή οι τεχνολόγοι. Δεν έχουμε τόσο μεγάλο πρόβλημα στους δρόμους. Μια χαρά είναι και μάλιστα ως επί το πλείστον συγχωρητικοί, δηλαδή με την τεχνολογία του οχήματος θα με βοηθήσουν να μη σκοτωθώ αν τρακάρω. Τουλάχιστον όσον αφορά τα αυτοκίνητα, γιατί με τις μηχανές υπάρχει όντως πρόβλημα.

Σύμφωνα με τα στατιστικά από το 1990 μέχρι το 2000 τα συμβάντα και οι θάνατοι ήταν στα ύψη. Έγιναν δράσεις και άρχισαν να μειώνονται τα ατυχήματα. Από το 2010 και μετά όμως έχει σταματήσει ο ρυθμός μείωσης. Σήμερα έχουμε περίπου τον ίδιο αριθμό τροχαίων με πριν από δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Οι θάνατοι έχουν κάνει βουτιά, με τα ίδια συμβάντα έχουμε λιγότερους. Αυτό πιστώνεται στην τεχνολογία των οχημάτων και των δρόμων. Οι αυτοκινητιστές δηλαδή δεν σκοτώνονται. Ο μοτοσυκλετιστής όμως εξακολουθεί να σκοτώνεται. Ενώ παλιότερα είχαμε μια αναλογία 1 στα 6 θύματα να είναι μοτοσικλετιστής, σήμερα, όπως είπες στην αρχή, είναι περίπου 1 στους 3. Δηλαδή το ποσοστό των νεκρών μοτοσικλετιστών μέσα στο σύνολο των νεκρών διαρκώς θα αυξάνεται. Δεν σκοτώνονται περισσότεροι. Απλά σκοτώνονται λιγότεροι αυτοκινητιστές.

Οι μοτοσικλετιστές σκοτώνονται γιατί δεν φοράνε κράνη και εξοπλισμό;

Κράνος πια φοράμε. Κάποτε λέγαμε «να ένας με κράνος!», ενώ τώρα η εξαίρεση είναι αυτός που δεν φοράει. Έχει γίνει μεγάλη πρόοδος. Έχει παίξει ρόλο και η αστυνόμευση. Επίσης ο ΦΠΑ στα κράνη είναι πια στο 13%. Προφανώς δεν αρκεί. Εννοείται ότι πρέπει να γίνει μηδέν, όπως οι ζώνες αυτοκινήτου που δεν πληρώνονται έξτρα. Κανονικά θα έπρεπε ο ΦΠΑ να είναι μηδέν σε όλο τον εξοπλισμό μοτοσικλέτας, από κράνη μέχρι μπότες και μπουφάν. Αλλά ας γίνει τουλάχιστον το πρώτο βήμα με το κράνος. Για να μπορεί μετά η πολιτεία να σου πει: δεν έχεις καμία δικαιολογία να μη φοράς, θα σε σκίσω.

Μπορεί να ακούγονται λίγο περίεργα αυτά που λέω αλλά δεν θα υπερασπιστώ ποτέ κάποιον που ασχημονεί στο δρόμο ή δεν φοράει κράνος. Εσύ κι εγώ δηλαδή είμαστε χαζοί που φοράμε και μπουφάν καλοκαιριάτικα; Μα καλά, δε λιώνεις από τη ζέστη; με ρωτάνε. Ναι, ζεσταίνομαι αλλά προστατεύομαι, άσε που δε με καίει και ο ήλιος. Και μόνο φορώντας τον εξοπλισμό, απομακρύνεσαι από το ατύχημα. Γιατί λέει ο εγκέφαλος: Γιατί φοράω εξοπλισμό; Λες να πάθω τίποτα; Ας προσέχω ακόμα περισσότερο. Ο «ξεβράκωτος», χωρίς κράνος, με σαγιονάρες πάνω στη μηχανή είναι έτοιμος να αφανιστεί. Όπως και όσοι χρησιμοποιούν πατίνια μέσα σε αυτό το περιβάλλον, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Ποιος φταίει περισσότερο για τα τροχαία στα οποία εμπλέκονται μηχανές; Εμείς που τις οδηγούμε ή οι υπόλοιποι παράγοντες της οδηγικής ζούγκλας, όπως τη χαρακτηρίσατε;

Δεν έχει καμία σημασία. Στο περιβάλλον που δέχεσαι να κυκλοφορήσεις πρέπει να αποδεχτείς και τους κινδύνους. Αυτός που έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για εσένα είσαι εσύ. Κανένα κράτος, καμία αστυνομία δεν θα σε προστατέψει αν εσύ δεν θέλεις. Ειδικά αν κυκλοφορείς «γυμνός» πάνω στη μηχανή, δεν σε σώζει τίποτα και κανένας.

Υπάρχουν πέντε-δέκα συγκεκριμένα πράγματα που πρέπει να προσέχουμε οι μοτοσικλετιστές κάθε φορά που βγαίνουμε στο δρόμο;

Θα σου πω μόνο ένα: Να κυκλοφορείς σαν να είσαι αόρατος και δεν σε βλέπει κανείς. Αν κυκλοφορείς με αυτό κατά νου, δεν θα έχεις ποτέ ατύχημα.

Πρακτικά αυτό πως μεταφράζεται;

Να θεωρείς ότι οποιοσδήποτε θα μπορούσε να βγει στη διασταύρωση την ώρα που περνάς. Ότι όποιος σε προσπερνάει θα μπορούσε να σε παρασύρει. Ότι κανείς δεν σε βλέπει, κανείς δεν σε σέβεται. Κι ας υπάρχει αυτό το 80%, όπως είπαμε νωρίτερα, που θα σε σεβαστεί. Καλό είναι δηλαδή να λυθεί και η παρανόηση ότι είναι περισσότεροι αυτοί που δεν σέβονται. Όχι, λιγότεροι είναι. Πώς τους καταλαβαίνεις; Αρκεί να πας στην έξοδο 8 της Αττικής Οδού την ώρα που υπάρχει φόρτος. Θα δεις 150 αυτοκίνητα να περιμένουν για να στρίψουν και έναν εξυπνάκια να τους περνάει όλους για να βγει πρώτος. Αυτός είναι βάρβαρος. Οι υπόλοιποι είναι αθώοι. Αυτός όμως αρκεί. Γι’ αυτό επιμένω ότι η πιο αποτελεσματική μέθοδος για να μην τρακάρεις είναι να οδηγείς σαν να είσαι αόρατος. Είναι ένα καθαρά εγκεφαλικό παιχνίδι.

Ποιο είναι το λάθος που κάνουμε πιο συχνά οι μοτοσικλετιστές; Προφανώς δεν εννοώ τη μη χρήση κράνους.

Το ότι παρασυρόμαστε από την ανθρώπινη φύση και πιστεύουμε τα ψέματα που λέει ο εγκέφαλός μας, ότι δηλαδή αν κάτι δεν σου κάνει κακό, τότε μπορείς να το ξανακάνεις. Κάποιος θα πει ότι η ταχύτητα είναι η κυριότερη αιτία των τροχαίων. Όχι, αυτό που κάνει η ταχύτητα είναι να μεγαλώνει εκθετικά τις συνέπειες ενός τροχαίου. Δηλαδή αν τρακάρεις με 50 ή 60 η διαφορά είναι τεράστια. Το θέμα είναι γιατί τρέχω. Μα γιατί το μυαλό μου λέει να το κάνω. Για να πάρω πόντους. Γιατί όλοι γεννιόμαστε με ένα άδειο σακί μέσα στο οποίο πρέπει να ρίξουμε πόντους καταξίωσης. Αν δεν έχεις άλλη πηγή αυτών των πόντων, παίρνοντας μια μηχανή -η οποία ούτως ή άλλως όπως ξέρεις σου δίνει μεγάλη χαρά- προσπαθείς να τους μαζέψεις οδηγώντας τη. Αν ήσουν ολομόναχος στον κόσμο δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Στην κανονική ζωή όμως μετατρέπεται σε εκρηκτικό μηχανισμό. Θα σκάσει στα χέρια σου κάποια στιγμή.

Να σου πω και κάτι ακόμη ενδιαφέρον; Δεν είναι καθόλου απίθανο να σκοτωθείς ακόμη κι όταν περνάς με πράσινο. Εύλογα αφήνεσαι, δεν έχεις το νου σου, αρκεί όμως ένας να περάσει με κόκκινο για να σε φάει λάχανο.

Άρα τι πρέπει να κάνουμε; Να σταματάμε και στα πράσινα;

Ναι, αν δεν έχω εποπτεία 180 μοιρών στο χώρο που εισέρχομαι, δεν μπαίνω, τουλάχιστον όχι γρήγορα. Βάλε σ’ αυτό και τη ζώνη του ενός δευτερολέπτου, την απόσταση δηλαδή που διανύει η μηχανή σε τόσο χρόνο με την ταχύτητα που έχεις. Αν αυτή η ζώνη μπαίνει στη διασταύρωση, κινδυνεύεις. Διότι ακόμα και να δεις το αυτοκίνητο που βγαίνει παράνομα, πρώτα θα γίνει το μπαμ και μετά θα αντιδράσεις. Γι’ αυτό λέω και ξαναλέω ότι το παν είναι ο σωστός επαναπρογραμματισμός του εγκεφάλου.

Ο εγκέφαλος είναι εξίσου δεκτικός είτε είσαι 15 είτε 45;

Η νευροπλαστικότητα του εγκεφάλου είναι να αλλάζει τα δεδομένα που έχει ή να επεξεργάζεται καινούρια. Στα 25 φτάνει στο peak. Μετά αρχίζει να φθίνει, πιο αργά σε σχέση με την άνοδο. Η νευροπλαστικότητα ενός 15χρονου είναι ακριβώς ίδια με ενός 70χρονου. Δηλαδή αλλάζεις μυαλά αν θες. Σκέψου ότι πρέπει να κόψεις τη ζάχαρη. Την πρώτη φορά που θα πιεις καφέ σκέτο ο εγκέφαλός σου θα φρικάρει. Κάνοντάς το 21 μέρες, ο εγκέφαλος θα το αποδεχτεί. Μετά από 90 μέρες αν πιεις καφέ με ζάχαρη, θα τον φτύσεις. Αυτό λέω σε όσους τάχαμου δεν αντέχουν να φοράνε κράνος. Κάποια στιγμή ο εγκέφαλος θα εμπεδώσει ότι χωρίς αυτό είσαι γυμνός.

Πρέπει ένας μοτοσικλετιστής να ξεκινά από λίγα κυβικά και να ανεβαίνει σταδιακά;

Αυτό είναι το πιο σοφό. Ο εγκέφαλος μπορεί να διαχειριστεί εναλλαγή εικόνων με ταχύτητα μέχρι 45χλμ/ώρα. Γιατί μέχρι τόσο μπορούν δυνητικά να πάνε τα πόδια μας. Mε ένα όχημα 50 κυβικών, κατηγορίας ΑΑ δηλαδή, μαθαίνεις τον χειρισμό με ταχύτητες που μπορείς να αντιληφθείς. Μετά σιγά σιγά μπορείς να αντιληφθείς τα 60, 70, 80 χλμ. Ένα μηχανάκι 125 κυβικών, κατηγορίας Α1, πάει το πολύ μέχρι 100-110χλμ/ώρα. Περνώντας δύο χρόνια έτσι, ο εγκέφαλος σου καταχωρεί αυτά τα χλμ. Μετά περνάς στην κατηγορία Α2 που πάει μέχρι 150 τελική σκασμένο. Και μετά, δεδομένου ότι οι ταχύτητες πια είναι πολύ κοντά, μπορείς θεωρητικά να περάσεις και σε μεγαλύτερο. Αν κάποιος που οδηγεί Α1 πάρει το 600άρι του ξαδέρφου του και ανοίξει το γκάζι, θα τρέξουν οι κρουνοί της ντοπαμίνης, της αδρεναλίνης, της σεροτονίνης, θα τρελαθεί από την ηδονή. Ο εγκέφαλος όμως δεν έχει εκπαιδευτεί στη διαχείριση εικόνων με αυτή την ταχύτητα και θα σκάσει στον τοίχο. Άρα ναι, να φτάσεις κάποια στιγμή στη 1000άρα, αλλά να ξέρεις τι σημαίνει η διαχείρισή της. Στην ευθεία όλα καλά φαίνονται. Όταν θα χρειαστεί να στρίψεις ή να αντιμετωπίσεις ένα εμπόδιο, δεν θα ξέρεις τι σου γίνεται.

Είναι αναπόφευκτη, αργά ή γρήγορα, μια πτώση για όλους τους μοτοσικλετιστές;

Φυσικά όχι αν ξέρεις πώς να οδηγήσεις, τι αποφάσεις πρέπει να πάρεις κάθε στιγμή, πότε να ανοίγεις και να κλείνεις το γκάζι, πότε και πώς να πατάς φρένο, πώς να στρίβεις. Ο εγκέφαλος θα δώσει και στον πρωτάρη απαντήσεις, οι οποίες όμως είναι λάθος. Αν είσαι τυχερός και δεν πάθεις κάτι, μπορεί ακόμη και για 30 χρόνια να οδηγάς κάνοντας λάθος κινήσεις. Απορώ πώς είμαι ζωντανός ακόμα, μου λένε οι παλιοί οδηγοί που έρχονται στη σχολή. Έρχονται με δέκα παγιωμένες κινήσεις και κρατάμε τις τρεις, οι υπόλοιπες έχουν να κάνουν με πράγματα που δεν πρέπει ούτε καν να τα ακουμπάνε. Γιατί πρέπει να αφήνεις τη μοτοσικλέτα να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά. Πρέπει μόνο να κοιτάς πού θέλεις να πας και να ανοιγοκλείνεις το γκάζι, το σωστά εκπαιδευμένο μυαλό θα κάνει τα υπόλοιπα.

Έχουμε παιδιά που ξεκίνησαν 6 ετών, σήμερα είναι 14, και δεν έχουν πέσει ούτε μία φορά. Η μοτοσικλέτα θέλει κάθε στιγμή να μείνει όρθια, είναι η ασφαλέστερη συσκευή που έχει φτιάξει ο άνθρωπος. Το αεροπλάνο, αν σπάσει το φτερό θα πέσει. Το τρένο, αν βγει από τις ράγες δεν ξαναμπαίνει. Το πλοίο αν τρυπήσει θα πάει στον πάτο. Η μοτοσικλέτα την ώρα που πέφτει θέλει να σηκωθεί. Αρκεί να την αφήσεις. Το οποίο είναι εντελώς έξω από την ανθρώπινη φύση.

Εννοείς ότι δεν πρέπει να σφίγγουμε το τιμόνι όταν κινδυνεύουμε να πέσουμε;

Ακριβώς. Υπάρχει περίπτωση όμως να το κάνεις αν δεν σου το δείξει κάποιος; Αν τη στιγμή που γλιστρήσεις σφίξεις το τιμόνι, θα πέσεις σίγουρα. Αν το αφήσεις, όχι. Όλες οι μηχανές που πέφτουν έχουν ένα οδηγό που την κρίσιμη στιγμή σφίγγει το τιμόνι. Αν, αντί να το σφίξεις, χαλαρώσεις, δεν θα πέσεις. Η οδήγηση μηχανής δεν συνεπάγεται νομοτελειακά την πτώση. Νομοτελειακό είναι το μπαμ αν πέσει κάποιος πάνω σου σε μια διασταύρωση.

Είμαι πιο ασφαλής αν οδηγώ κατά κανόνα αργά;

Αν δεν έχεις βάλει σωστό πρόγραμμα στο κεφάλι σου, θα πέσεις κι έτσι, απλά θα πάθεις μικρότερη ζημιά. Τονίζω ότι δεν είναι ζητούμενο ο φόβος. Πρέπει να έχεις συνέχεια το νου σου και να πιστεύεις ότι είσαι αόρατος, ότι δεν σε βλέπει κανείς. Είναι ένα ενεργητικό mindgame. Εξηγούμαι: Η εικόνα που βλέπεις τώρα μπροστά σου περιλαμβάνει 75 εκατομμύρια πίξελ τα οποία συνθέτονται στον εγκέφαλό σου. Από τα 75, μπορείς να διαχειριστείς τα 5. Σε αυτά ένας οδηγός αυτοκινήτου αναζητά κινδύνους που τον αφορούν, δηλαδή ίδιους όγκους ή μεγαλύτερους, αυτοκίνητα, φορτηγά, λεωφορεία. Ποδήλατα και μοτοσικλέτες δεν θα τα δει. Στα 25 είχα ένα ατύχημα με μια γιαγιά. Τη μια στιγμή κοιταχτήκαμε στη διασταύρωση, την άλλη βγήκε παράνομα, μπαμ, πέρασα από πάνω της. Παιδάκι μου από πού ήρθες, δεν σε είδα, μου είπε. Τότε τρελάθηκα, τώρα ξέρω ότι έλεγε την αλήθεια. Οι μοτοσικλετιστές πρέπει να εντάξουν σε αυτά τα 5 που σου λέω και τις μοτοσικλέτες, γιατί κινδυνεύουν και από αυτές.

Συνήθως ποιοι οδηγούν πιο επικίνδυνα; Όσοι έχουν μηχανές μικρού ή μεγάλου κυβισμού;

Δεν παίζει κανένα ρόλο. Αυτός που έχει μικρή μοτοσικλέτα, προκειμένου να μην της κόψει τη φόρα, δεν θα κόψει και ξανανοίξει το γκάζι, όπως θα έκανε κάποιος με μεγαλύτερη. Ο οποίος ναι μεν δεν έχει αυτό το θέμα, δηλαδή κόβει και ξανανοίγει άνετα σε κάθε στενό, αλλά μπορεί να πέσει στην παγίδα να ανοίξει πολύ το γκάζι αν βρει ανοιχτό δρόμο. Για να πάρει τη δόση ντοπαμίνης που λέγαμε νωρίτερα.

Ο ΚΟΚ ορίζει τα εξής για τη μεταφορά παιδιών πάνω σε μηχανές: Απαγορεύεται εφόσον πρόκειται για ανηλίκους έως πέντε ετών και δεν συγκρατούνται με εγκεκριμένο σύστημα συγκράτησης κατάλληλο για την ηλικία, το ύψος και το βάρος τους. Γενικότερα όμως είναι ασφαλές να είναι επιβάτες σε μηχανές τα παιδιά;

Πρέπει το παιδί φτάνει τα μαρσπιέ και φυσικά να φοράει εξοπλισμό, όπως και ο οδηγός. Αν ο μπαμπάς πηγαίνει το παιδί του στο σχολείο που είναι μερικά τετράγωνα πιο κάτω με την παντόφλα, χωρίς κράνος, το παιδί θα πιστέψει ότι έτσι είναι το σωστό. Αν όμως ο μπαμπάς φοράει εξοπλισμό, τότε το παιδί δεν θα γκρινιάξει καθόλου φορώντας το δικό του.

Να μιλήσουμε και για την περιβόητη διήθηση -τη διέλευση δηλαδή των μηχανών ανάμεσα στα αυτοκίνητα- η οποία πια νομιμοποιείται υπό προϋποθέσεις;

Στις περισσότερες χώρες είτε υπάρχει ανοχή είτε επιτρέπεται πια από τον νόμο. Ο οποίος νόμος ορθώς έρχεται να οριοθετήσει κάτι που αν δεν συνέβαινε, ξέρεις τι θα γινόταν εκεί έξω; Στην Αθήνα κυκλοφορούν κάθε μέρα 250.000 μοτοσικλέτες. Αν αντιστοιχήσεις στην κάθε μία τα 5 μέτρα που αντιστοιχούν σε ένα αυτοκίνητο, μιλάμε για 1250χλμ ουράς επιπλέον. Δηλαδή το μποτιλιάρισμα θα έφτανε στη Θήβα και βάλε. Άρα η διήθηση πρέπει να γίνεται. Στη Γαλλία έγινε διαδήλωση με 100.000 μοτοσικλέτες γιατί πήγαν να την απαγορέψουν. Βγήκαν οι αυτοκινητιστές φωνάζοντας: είμαστε μαζί σας, εσείς κρυώνετε, ζεσταίνεστε, διακινδυνεύετε για να φτάνουμε όλοι στη δουλειά μας. Κάθε 8 μοτοσικλέτες που συναντά ένας αυτοκινητιστής στην πορεία του, είναι ένας κύκλος φαναριών λιγότερος για τον ίδιο. Η διήθηση λοιπόν χρειάζεται.

Είναι σωστά όσα προβλέπει ο νέος ΚΟΚ για το θέμα;

Ναι, αλλά λείπουν πράγματα. Αντί να κοπιάρουν κάτι που λειτουργεί σε άλλες χώρες, έβαλαν λίγη πρωτοτυπία. Σου λέει λοιπόν ότι αν οι στοίχοι των αυτοκινήτων είναι ακίνητοι, η μηχανή μπορεί να περνάει ανάμεσα με 20χλμ/ώρα. Την καλύτερη διατύπωση την έχει κάνει η Αυστραλία που λέει ότι το άθροισμα της ταχύτητας του αυτοκινήτου και της υπερβάλλουσας ταχύτητας της μηχανής πρέπει να είναι 50χλμ/ώρα, που είναι και το όριο ταχύτητας στην πόλη. Ή μέχρι τα 30χλμ/ώρα αν ο δρόμος έχει αυτό το όριο. Δηλαδή εκεί ο ΚΟΚ λέει πράγματα που ο δικός μας δεν τα λέει.

Ο νέος ΚΟΚ επιτρέπει τη διήθηση μόνο ανάμεσα σε στοίχους ακινητοποιημένων αυτοκινήτων από το μποτιλιάρισμα. Όχι ανάμεσα σε παρκαρισμένα και κινούμενα. Σωστά;

Μάλιστα. Θα σου πω όμως και το εξής: τα σταματημένα αυτοκίνητα είναι σαν ναρκοπέδιο. Δεν ξέρεις πού θα σκάσει η βόμβα. Γιατί ανάμεσα στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα μπορεί να περάσουν πεζοί, ποδηλάτες, σκύλοι, οτιδήποτε. Αν κινούνται έστω και με 5χλμ δεν πρόκειται να περάσει κανείς ανάμεσά τους. Άρα η χειρότερη συνθήκη για να κάνεις διήθηση είναι τα απολύτως ακινητοποιημένα αυτοκίνητα δεξιά κι αριστερά.

Υπάρχει πάντως ένα μικρό τρικ για τη διήθηση: αν βλέπεις κόκκινα τα πίσω φανάρια των αυτοκινήτων, σημαίνει ότι το πόδι είναι στο φρένο, άρα δύσκολα θα αλλάξουν πορεία. Πρέπει και αυτό να το βάλεις στη νευροπλαστική του εγκεφάλου σου για να το παρατηρείς. Συνοψίζοντας, λέμε ναι 100% στη διήθηση αλλά πρέπει να γίνει ακόμη πιο σαφές τι γίνεται με την ταχύτητα τόσο των μηχανών όσο και των αυτοκινήτων. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι οι ασφαλιστικές μέχρι τώρα σε κάθε ατύχημα εν ώρα διήθησης, πάντα αποφάσιζαν ότι το φταίξιμο είναι 50-50 λόγω ασάφειας του ΚΟΚ. Ο οποίος ΚΟΚ οφείλει να λειτουργεί ως ευαγγέλιο για να συνεννοούνται μεταξύ τους άνθρωποι που δεν γνωρίζονται. Αν όλοι ακολουθούσαμε τον ΚΟΚ, θα ήμασταν πολύ καλύτερα και πολύ περισσότεροι.

Τι σημαίνει τελικά αμυντική οδήγηση;

Ότι έχω το νου μου. Ή, αν προτιμάς, ότι βλέπω φαντάσματα, δηλαδή έχω κατά νου ότι αυτός που είναι μπροστά μου μπορεί να κάνει οτιδήποτε ακριβώς τη στιγμή που θα περάσω από δίπλα του. Είναι ζωή αυτή, θα αναρωτηθεί κάποιος. Φυσικά. Γιατί μόλις επαναπρογραμματιστεί ο εγκέφαλός σου, αυτό το κάνεις χωρίς καν να το καταλαβαίνεις.

Είναι σημαντικό να ξέρει ένας μοτοσικλετιστής πώς να πέφτει;

Φυσικά. Πρόσφατα μια μαθήτριά μου έπεσε πάνω σε ένα αμάξι που βγήκε παράνομα, πρόλαβε όμως να πηδήξει την κατάλληλη στιγμή. Πήγε στο νοσοκομείο και δεν είχε σπάσει ούτε ένα πλευρό. Το αυτοκίνητο σε ένα τέτοιο ατύχημα σε ρουφάει μέσα του. Γι’ αυτό πρέπει την τελευταία διαθέσιμη στιγμή να πηδήξεις. Αν μπει αυτό στον εγκέφαλο σου, αν σου το δείξει κάποιος, μετά ο εγκέφαλος θα το υποστηρίξει.

Οι οδηγοί αυτοκινήτων γκρινιάζουν ότι το έχουμε σε κακό να τους προσπερνάμε από αριστερά και πάμε όλοι από δεξιά που δεν μας βλέπουν. Δεν έχουν και άδικο εδώ που τα λέμε.

Μήνυμα προς κάθε αυτοκινητιστή που μας διαβάζει: Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις αν περνάει μοτοσικλέτα δίπλα σου είναι τίποτα. Μην διευκολύνεις από τη μία μεριά γιατί μπορεί να φας κάποιον από την άλλη. Μη συμμετέχεις. Συνέχισε να κάνεις αυτό που έκανες.

Οι άνθρωποι έχουμε δύο mode λειτουργίας: συμπαθητικοτονία και παρασυμπαθητικοτονία. Συμπαθητικοτονία είναι όταν είμαστε σε εγρήγορση, συνήθως το πρωί. Το αίμα είναι στην περιφέρεια και η προσοχή μας μακριά για να δούμε το θήραμα, τον κίνδυνο κλπ. Όταν φάμε ή πιούμε περνάμε σε παρασυμπαθητικοτονία και το αίμα έρχεται κεντρικά πχ για να χωνέψεις αυτό που έφαγες, φεύγει από την περιφέρεια, άρα είσαι πιο αργός και η προσοχή σου έρχεται κοντά. Ο μοτοσικλετιστής όση ώρα είναι καβάλα είναι σε φάση συμπαθητικοτονίας γιατί δεν του επιτρέπεται να είναι αλλιώς, ο εγκέφαλός του είναι πάντα σε εγρήγορση, σε ένταση. Άρα από παθητική κατάσταση του οργανισμού ο μοτοσικλετιστής δεν θα πάθει κάτι. Τον χειμώνα στο αυτοκίνητο με καλοριφέρ και καφεδάκι είμαι ξεκάθαρα σε παρασυμπαθητικοτονία, δεν βλέπω μακριά, άρα δεν έχω χρόνο αντίδρασης. Ο μοτοσικλετιστής που κρυώνει, ζεσταίνεται, βρέχεται, είναι πάντα σε εγρήγορση. Άρα σαν οδηγοί στον δρόμο οι μοτοσικλετιστές είναι μακράν καλύτεροι από τους αυτοκινητιστές. Το ότι αυτό τους παγιδεύει μερικές φορές και παρασύρονται, είναι άλλη συζήτηση.

Πρέπει οι μηχανές να μπορούν να κινούνται στις ΛΕΑ;

Το 2000 νομοθετήθηκε να μπορούν οι μοτοσικλέτες να κινούνται στους λεωφορειόδρομους για να αποσυμφορηθούν οι κεντρικές οδικές αρτηρίες. Εφόσον τώρα πια το μποτιλιάρισμα φτάνει μέχρι την Κηφισιά, αν η μοτοσικλέτα κινείται στη ΛΕΑ, συμβαίνουν τα εξής: Είναι προστατευμένη από τη μία μεριά. Υποχρεούται η ταχύτητα της να μην υπερβαίνει τα +20 ή +30 που λέγαμε. Ενώ αν ακούσει ασθενοφόρο ή πυροσβεστικό, πολύ εύκολα θα κάνει στην άκρη. Άρα ούτε η ΛΕΑ έχει πρόβλημα, ενώ αποσυμφορίζονται οι υπόλοιπες λωρίδες από ενδεχόμενα ατυχήματα, βγάζεις και το άγχος από τους οδηγούς αυτοκινήτων εξαιτίας της διήθησης, όλοι δηλαδή κερδίζουν. Ο μηχανόβιος όμως θα οδηγήσει με 120 χλμ στην Κηφισίας, θα πει κάποιος ως αντεπιχείρημα. Μα δεν συζητάω γι’ αυτόν. Συζητάω για το 85% των οδηγών που θα πηγαίνουν όπως πρέπει. Τους υπόλοιπους πιάσ’ τους και τσεκούρωσέ τους. Γιατί οι πολλοί να πληρώνουν εξαιτίας των λίγων; Θα μου πεις και στο σινεμά ένα κινητό θα χτυπήσει και θα χαλάσει τη ροή για όλους. Κρίμα δεν είναι;

Θα έπρεπε να επιτρέπεται το οριοθετημένο παρκάρισμα σε πεζόδρομους εφόσον δεν ενοχλούνται οι πεζοί;

Ναι, θα έπρεπε να επιτρέπεται σε σημεία που δεν ενοχλούν και δεν χρησιμοποιούνται από κανένα, πχ ανάμεσα σε ζαρντινιέρες. Τις μοτοσικλέτες σύμφωνα με τον ΚΟΚ μέχρι πρότινος έπρεπε να τις παρκάρεις παράλληλα παράλληλα με το πεζοδρόμιο. Και η επόμενη μοτοσικλέτα παράλληλα στην πρώτη. Η οποία όμως πώς θα βγει; Τώρα σου λέει ότι μπορείς να την παρκάρεις κάθετα στο πεζοδρόμιο αν υπάρχει σήμανση, δηλαδή θέσεις πάρκινγκ. Τις βλέπεις πουθενά; Αν λοιπόν δεν μπορείς να φτιάξεις θέσεις πάρκινγκ για μοτοσικλέτες, γιατί δεν δέχεσαι να παρκάρουμε σε σηματοδοτημένα σημεία πεζόδρομων και πεζοδρομίων;

Και οι πεζοί τι θα κάνουν;

Μα αν χωράνε να περάσουν, γιατί να έχουν πρόβλημα; Αν δεν χωράνε, να πάρει ο γερανός σηκωτό το μηχανάκι. Γι’ αυτό κάθε δήμος πρέπει να οριοθετήσει μόνος του θέσεις πάρκινγκ επί συγκεκριμένων πεζοδρομίων που έχουν αρκετό πλάτος. Εν τω μεταξύ συζητάμε ότι ενοχλεί ένα μηχανάκι παρκαρισμένο ανάμεσα σε δύο ζαρντινιέρες, ενώ οι μισές διαβάσεις πεζών είναι καλυμμένες από τραπεζοκαθίσματα. Θα τρελαθούμε τελείως;

Τι απαντάτε, τέλος, σε όσους λένε ότι δεν φοράνε κράνος γιατί η προστασία του εαυτού τους είναι προσωπική υπόθεση και δική τους απόφαση που δεν εμπλέκει ούτε γεννά κινδύνους για άλλους;

Όλες οι αποφάσεις που παίρνουμε στη ζωή μας είναι συναισθηματικές και μετά έρχεται η λογική να χτίσει τα επιχειρήματα. Εγώ που δεν φοράω κράνος θα βρω επιχειρήματα για να μην το κάνω, από το ότι μου χαλάει το μαλλί μέχρι το ότι θέλω να νιώθω πιο ελεύθερος. Ανοησίες. Μπορώ να σου πω χίλιους λόγους γιατί πρέπει να φοράς κράνος πέρα από την ασφάλεια σε περίπτωση ατυχήματος. Από το ότι βλέπεις καλύτερα φορώντας κράνος γιατί δεν θα σου καρφωθεί ποτέ μυγάκι στο μάτι μέχρι το ότι γλιτώνεις από τον ήλιο. Το κράνος σου δίνει το μεγαλύτερο δυνατό οπτικό πεδίο, σε προστατεύει από τον ήλιο, τη βροχή, το κρύο, τη ζέστη, τη σκόνη, τα έντομα, τι συζητάμε τώρα, ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις είναι να φοράς κράνος. Δεν θες να βάλεις τον υπόλοιπο εξοπλισμό; Κακώς, αλλά τουλάχιστον βάλε κράνος. Χέρια, πόδια, λεκάνες, φτιάχνουν, σε έξι μήνες θα είσαι πάλι όρθιος. Χωρίς κράνος θα σκοτωθείς, είναι σίγουρο. Γι’ αυτό το κράτος πρέπει να μηδενίσει το ΦΠΑ στα κράνη. Αλλά και στους αερόσακους. Έτσι θα πάρουν και δημοσιότητα. Λίγοι θα πουληθούν γιατί ακόμη είναι ακριβοί, κοστίζουν 500-600 ευρώ. Κάποια στιγμή όμως θα γίνουν υποχρεωτικοί. Γιατί το συντριπτικό ποσοστό όσων σκοτώνονται με μοτοσικλέτα παρά το ότι φορούσαν κράνος, οφείλεται σε χτύπημα στον θώρακα. Ένα πλευρό τρυπάει τον πνεύμονα ή την καρδιά και τελειώνει το έργο. Άσε που με τον αερόσακο γλιτώνεις κλείδες, πλάτες, απ’ όλα. Άρα λοιπόν νούμερο 1 είναι το κράνος, νούμερο 2 με διαφορά ο αερόσακος. Ή έστω ένας θώρακας προστασίας για το μπουφάν που κάνει 30 ευρώ, κι αυτό βοηθάει κάπως.

Οπότε εσύ φίλε που δεν γουστάρεις να φοράς κράνος, έχε κατά νου ότι στο πρώτο τσαφ που θα κάνει κάποιος άλλος που κυκλοφορεί εκεί έξω και απλά δεν έχετε συναντηθεί ακόμα, θα πεθάνεις. Φόρα λοιπόν το κράνος μια μέρα και φάε τ’ άντερά σου. Μετά φόρα το άλλη μία. Αν το φορέσεις πέντε μέρες σερί, είναι πια αποδεκτό από τον εγκέφαλο σου. Στις είκοσι μέρες θα το φοράς με χαρά. Στις ενενήντα δεν θα μπορείς να το βγάλεις. Και στην τελική δεν είναι ατομική υπόθεση. Αν φας τα μούτρα σου θα πάρεις ένα κρεβάτι στο νοσοκομείο και θα το στερήσεις από κάποιον που δεν φταίει σε τίποτα. Γι’ αυτό είμαι υπέρ του να μη συγχωρείται από την τροχαία η μη χρήση κράνους. Χρειάζεται μηδενική ανοχή. Αλλά να ισχύει για όλους. Γιατί αν ένας τροχονόμος γράψει έναν υπουργό, όλοι ξέρουμε ότι μεθαύριο θα καταλήξει στο Διδυμότειχο.