ΠΟΣΟ ΑΣΦΑΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙΣ ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ;

Στην Αθήνα, μια πόλη που πνίγεται καθημερινά από την κίνηση, το καυσαέριο και τον θόρυβο, η εικόνα ενός ποδηλάτη που διασχίζει τον δρόμο συχνά μοιάζει με κάτι ξένο. Παρά το γεγονός ότι το ποδήλατο αποτελεί ένα από τα πιο φιλικά προς το περιβάλλον μέσα μετακίνησης, οι συνθήκες που επικρατούν στην πρωτεύουσα κάθε άλλο παρά ευνοϊκές είναι: ελάχιστοι ποδηλατόδρομοι, έλλειψη υποδομών, επικίνδυνοι δρόμοι και μια κουλτούρα οδήγησης που συχνά αγνοεί ή περιθωριοποιεί όσους επιλέγουν δύο τροχούς αντί για τέσσερις. Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που αποφασίζουν να τολμήσουν, όχι μόνο ως πρακτική λύση στις μετακινήσεις τους, αλλά και ως συνειδητή στάση ζωής.

Ένας από αυτούς είναι ο Σπύρος Μπακάλης, δημιουργός του RIDE AΘENS, ενός πρωτότυπου ερευνητικού και φωτογραφικού project που καταγράφει ποδηλάτες και ποδηλάτισσες της πόλης, αναδεικνύοντας τις «ποδηλατικές φυλές» που κυκλοφορούν καθημερινά στους δρόμους της Αθήνας. Ξεκινώντας από προσωπική ανάγκη και εμπειρία, ο Σπύρος άφησε πίσω του την εξάρτηση από το αυτοκίνητο και αγκάλιασε το ποδήλατο ως κύριο μέσο μεταφοράς. Στην πορεία, αποφάσισε να ανοίξει τον φακό και τη συζήτηση: ποιοι είναι τελικά αυτοί που κάνουν την ίδια επιλογή; Τι τους εμπνέει, τι τους δυσκολεύει και πώς βλέπουν το μέλλον της πόλης;

Μέσα από τη ματιά του, η Αθήνα αποκαλύπτεται διαφορετική: πιο ανθρώπινη, πιο βιώσιμη, με δυνατότητες που ξεπερνούν την εικόνα του αφιλόξενου αστικού τοπίου. Η εμπειρία του Σπύρου δεν περιορίζεται μόνο στην προσωπική του καθημερινότητα, αλλά αγγίζει ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, καθώς το ποδήλατο γίνεται σύμβολο ελευθερίας, ισότητας και επαναπροσδιορισμού του δημόσιου χώρου. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Σπύρος μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του να κυκλοφορείς με ποδήλατο στην Αθήνα, για τις αλλαγές που χρειάζονται, αλλά και για τη βαθιά πίστη του ότι η μετακίνηση με ποδήλατο δεν είναι απλώς μια ατομική επιλογή, αλλά μια μικρή καθημερινή επανάσταση.

-Σπύρο, πώς ξεκίνησες να χρησιμοποιείς το ποδήλατο στην Αθήνα ως βασικό μέσο μεταφοράς; 

Ως πιτσιρικάς το ποδήλατο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου, σαν παιχνίδι στη γειτονιά. Κάποια στιγμή το άφησα και το ξανάπιασα ως ενήλικας το 2009. Ήταν μια αρκετά δύσκολη ψυχολογική περίοδος που περνούσα και αυτό έγινε η αφορμή να το ξαναβάλω στη ζωή μου.

Ήμουν 25 χρονών τότε και η ψυχολογική πίεση μου δημιούργησε την ανάγκη για επιστροφή στα παιδικά χρόνια της ανεμελιάς και η αναζήτηση μιας τέτοιας διεξόδου με έβαλε να θυμηθώ το ποδήλατο. Έτσι ξεκίνησα πάλι να το χρησιμοποιώ. Αρχικά, για πολύ περιορισμένα δρομολόγια, όπως να πηγαίνω στο ΤΕΙ που σπούδαζα και στη δουλειά μου.

Προφανώς και είχα αυτοκίνητο, και εννοείται πως ακόμα και στο περίπτερο για τσιγάρα με το αμάξι θα πήγαινα. Πήρε περίπου δύο χρόνια και μια έναρξη οικονομικής κρίσης για την απεξάρτησή μου από το αυτοκίνητο, ώστε το ποδήλατο να το αντικαταστήσει καθολικά για τις μετακινήσεις μου στην Αθήνα…

Αυτά τα δύο χρόνια είχα καθιερώσει δύο στάνταρ διαδρομές καθημερινά, έστω και για 2-3 χιλιόμετρα. Τον πρώτο καιρό, τελείωνα από τη δουλειά μου που ήταν τότε στα Εξάρχεια, γύρναγα στα Σεπόλια με το ποδήλατο, το άφηνα και έπαιρνα το αμάξι για να πάω στα Πετράλωνα ή στο Μεταξουργείο για ποτό.

Τις περιοχές τις αναφέρω για να σχηματίσουμε στo μυαλό μας τις αποστάσεις για τις οποίες μιλάμε. Ε, εντάξει, απλά μια μέρα, μετά τη δουλειά δεν γύρισα σπίτι και αποφάσισα να πάω από τα Εξάρχεια στο Παγκράτι κατευθείαν. Αυτό ήταν.

-Μίλησέ μας για το project σου.

Το RIDE AΘENS είναι μια έρευνα βασισμένη στη φωτογραφία και κάποιες ερωτήσεις, που σκοπό έχει αρχικά να απαντήσει στο εξής ερώτημα: ποιοι και ποιες χρησιμοποιούν το ποδήλατο ως μέσο μετακίνησης στην Αθήνα;

Δευτερευόντως μας βγάζει βόλτα σε δρόμους και στενά της Αθήνας. Βασική αφορμή ήταν οι γονείς μου και φίλοι/φίλες, που δυσκολεύονταν να το καταλάβουν- πίστευαν πως “κάτι έχει το παιδί”. Έτσι, κάπου το 2022, μου ήρθε το ερώτημα: αλήθεια τώρα, ποιος κόσμος το χρησιμοποιεί πέραν του δικού μου ποδηλατικού κύκλου; Ξεκίνησα να παρατηρώ όλα αυτά τα άτομα κάθε φορά που ήμουν έξω στο δρόμο, μετά άρχισα να τα φωτογραφίζω από μακριά, αλλά δεν με γέμιζε αυτό, αφού η έρευνα μου έχει και κάποιες ερωτήσεις -είναι οι ερωτήσεις που μου κάνουν εμένα όλα αυτά τα χρόνια που το χρησιμοποιώ- και με φωτογραφίες από μακριά δεν μπορείς να έχεις και τις απαντήσεις. Επομένως κατέληξα να σταματάω ποδηλάτες και ποδηλάτισσες τυχαία όπου τους συναντούσα και να ζητάω το πορτραίτο τους και τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μου.

Μέχρι σήμερα, έχει μαζευτεί ένα δείγμα πάνω από 200 διαφορετικά άτομα, ή αλλιώς από τις “ποδηλατικές φυλές” που υπάρχουν στην Αθήνα. Ο παραπάνω χαρακτηρισμός είναι της καθηγήτριας μου στο Πανεπιστήμιο, της κυρίας Μαρκίδου, και τον έχω υιοθετήσει γιατί θεωρώ ότι μας περιγράφει απόλυτα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ επίσης σε όλους και όλες που με εμπιστεύτηκαν και δέχθηκαν να συμμετέχουν στο RIDE AΘENS. Η έρευνα συνεχίζεται…

-Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που συναντάς στην πόλη; Έχεις δει βελτίωση στις υποδομές τα τελευταία χρόνια και πώς είναι η συνύπαρξη οδηγών και ποδηλατών στους δρόμους;

Αρχικά δυσκολεύουν οι πολύ κακές ως και ανύπαρκτες υποδομές στους δρόμους και τους δημόσιους χώρους γενικότερα. Δρόμοι με σοβαρές κακοτεχνίες, “σαν να πέρασαν οι Γερμανοί” που έλεγε και η γιαγιά μου, διαγραμμίσεις ανύπαρκτες, κατά προσέγγιση ξέρεις τη λωρίδα που βρίσκεσαι και γενικά τι χώρος σου αναλογεί.

Ανύπαρκτες θέσεις ασφαλούς στάθμευσης για ποδήλατα. Πας σε ένα θέατρο, ένα κινηματογράφο, σε μια συναυλία, στη σχολή σου, μια επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο, μια δημόσια υπηρεσία, σε κάποιο μαγαζί για την έξοδο σου και το πού θα δέσεις το ποδήλατο με ασφάλεια γίνεται σοβαρή σπαζοκεφαλιά.

Τέλος, το μεγάλο βάσανο της παράνομης στάθμευσης σε κεντρικές οδικές αρτηρίες της Αθήνας, όπως η Πατησίων, η Ακαδημίας, η Αχαρνών, και πόσοι δρόμοι ακόμα– . Βασικά, κάνεις μια βόλτα στην Αθηνάς και βρίσκεις το απόλυτο παράδειγμα του συνόλου των παθογενειών που υπάρχουν στην Αθήνα.

Σου δίνει όλες τις λέξεις που χρειάζεσαι για να περιγράψεις την κατάσταση στους δρόμους της πόλης.

Για να μη κράζουμε μόνο, άντε να πούμε ότι πράγματι τα τελευταία χρόνια κάτι κουνιέται. Έχει κατασκευαστεί ο νότιος ποδηλατικός άξονας που ξεκινάει από το Γκάζι και φτάνει μέχρι το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Αυτό είναι όλο. Διαχρονικά πέρα από το όραμα και τον σχεδιασμό χρειάζεται να δούμε ολοκληρωμένη υλοποίηση, μία ενιαία λύση και όχι αποσπασματικά έργα-νησίδες. Θα δείξει.

Πάντως, αυτό που έχει δείξει η ιστορία μέχρι τώρα είναι ότι αρκετά από τα παραπάνω ζητήματα, και άλλα τόσα που δεν συνδέονται άμεσα με το ποδήλατο αλλά με τον ρυθμό και το περιβάλλον της καθημερινότητάς μας στο παρελθόν είχαν λυθεί. Το 2004, λόγω των Ολυμπιακών αγώνων που ήθελαν να παρουσιάσουν μια Αθήνα σύγχρονη, έβαλαν όλα τα μέσα και το έκαναν, και μπήκαν και οι πολίτες στο τριπάκι, γιατί θέλαμε να δείξουμε το ευρωπαϊκό μας πρόσωπο.

Να είναι καλά το “Αθήνα 2004” γιατί, εκτός από τη τρύπα που άφησε στην οικονομία του τόπου μας, τουλάχιστον ήταν και αφορμή να γίνουν όντως κάποια σοβαρά και μεγάλα έργα που επηρέασαν τη καθημερινότητά μας προς το καλύτερο. Οι μεγάλες πεζοδρομήσεις του κέντρου και η ανάπτυξη του μετρό και του τραμ, για παράδειγμα.

Τώρα, για τη συνύπαρξη με τους υπόλοιπους οδηγούς, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα και σίγουρα έχουμε παραπάνω από 100 διαφορετικές ιστορίες να διηγηθούμε για επικίνδυνα περιστατικά όλα αυτά τα χρόνια. Να ρωτήσουμε το ίδιο και έναν ή μια οδηγό μοτοσικλέτας, πόσα περιστατικά θα έχει να μας πει; Είναι το ίδιο εκτεθειμένος/η με έναν ποδηλάτη. Γιατί μας κάνει τόση εντύπωση για το ποδήλατο; Ίσα-ίσα που με το ποδήλατο οι ταχύτητες είναι τέτοιες που μπορείς να ελέγξεις και να προβλέψεις πολύ καλύτερα το τι γίνεται γύρω σου. Από εκεί και πέρα όμως δεν είναι η μοναδική πραγματικότητα οι δυσκολίες της συνύπαρξης.

Προσωπικά, μπορώ να πω πως όταν σέβεσαι τον εαυτό σου, σεβεσαι και τους γύρω σου και ταυτόχρονα δοκιμάζεις να συνεννοηθείς για το τι θες να κάνεις στον δρόμο – π.χ. ένα σινιάλο με το χέρι ότι θες να στρίψεις – τότε τα πράγματα γλυκαίνουν αρκετά.

Το θέμα είναι ότι, για κάποιο λόγο που δεν ξέρω (μιας και φωτογράφος είμαι και όχι ψυχίατρος) μας μένουν τα σοκ. Δηλαδή, δε πα να μου παραχωρήσουν σε μια μέρα 10-15 προτεραιότητες, οι 2-3 που θα πετύχω και θα είναι οι απόλυτα ασυνείδητοι της φάσης, στο τέλος της μέρας, αυτοί θα μου μείνουν σχηματίζοντας την εντύπωση ότι η Αθήνα είναι ζούγκλα. Σίγουρα δεν είναι εύκολη πίστα, αλλά άλλο το ένα άλλο το άλλο, απέχουμε, τουλάχιστον ακόμα, από το Carmageddon.

Από προσωπική εμπειρία θα πω ότι θεωρώ πως η πλειονότητα των οδηγών που έχουμε ανταλλάξει “γαλλικά” στον δρόμο, μου έχει χωθεί άτσαλα λόγω φόβου από τον αιφνιδιασμό που παθαίνουν. Μέσα στο αμάξι με κλειστά παράθυρα, ερκοντίσιον/καλοριφέρ, μουσική, χάζεμα στο κινητό και όλη τη θολούρα που κουβαλάμε στα κεφάλια μας λόγω των καταστάσεων που ζούμε, παραπάνω από τις μισές αισθήσεις μας δεν συνδέονται με το περιβάλλον. Πρακτικά, μόνο βλέπουμε, όπως βλέπουμε.

Βάλε τώρα όλα αυτά σε μια παρένθεση και πολλαπλασίασε τα επί δέκα, επειδή το ποδήλατο είναι τελείως αθόρυβο και ταυτόχρονα μικρό σχετικά σε όγκο. Έτσι φτάνουμε -πιστεύω- στην αντίδραση, “Ρε μ@#4σμενο, θα σε σκότωνα…”. Δεύτερη περίπτωση είναι οι βιαστικοί, όσοι και όσες υπομένουν με στωικότητα το να είναι σταματημένοι από υπόλοιπα αυτοκίνητα αλλά αισθάνονται να τελειώνει ο χρόνος της ζωής τους μόλις δουν ποδήλατο στο δρόμο μπροστά τους. Εννοείται ότι στις παραπάνω καταστάσεις υπάρχει και η ευγένεια στις αντιδράσεις και τις λίγες φορές που αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσω αυτοκίνητο στην Αθήνα με πιάνουν κάτι φορές τα παραπάνω συμπτώματα. Η μειοψηφία που περισσεύει πιστεύω ότι είναι της κατηγορίας των μισανθρώπων και έχουν βασικό χαρακτηριστικό την εναντίωση σε οτιδήποτε θεωρούν πιο αδύναμο από εκείνους ή διαφορετικό.

Στο τέλος της ημέρας και πριν ξεκινήσουμε από τη συμπεριφορά των οδηγών όμως, να θυμόμαστε ότι έχουν προηγηθεί, το είδος της εκπαίδευσης και η διαδικασία της εξέτασης για το δίπλωμα οδήγησης, τη διαχρονική ανοχή στη παραβίαση του ΚΟΚ από το κράτος και τους μηδενικούς περιορισμούς στην χρήση γρήγορων αυτοκινήτων/ μηχανών από τελείως άπειρους οδηγούς και βάλε για κερασάκι στη τούρτα όλη τη κουλτούρα που έχει πληρώσει και έχει στήσει το lobby της αυτοκινητοβιομηχανίας μέσα από ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές, περιοδικά, διαφημίσεις και αγορές με μηδέν προκαταβολή, έχουν αναγάγει το αυτοκίνητο σε Άγιο δισκοπότηρο της κοινωνικής καταξίωσης, ως εργαλείο επιβολής.

Όσο για εμάς, οι ποδηλάτες/ποδηλάτισσες έχουμε όλες μας τις αισθήσεις συνδεδεμένες με το περιβάλλον και αυτό είναι η μεγαλύτερη μας δικλείδα ασφάλειας. Τώρα, ο ασυνείδητος οδηγός παραμένει ασυνείδητος ό,τι μέσο και να έχει, απλά με το ποδήλατο μόνο στον εαυτό του μπορεί να κάνει κακό. Να προκαλέσουμε και λίγο, βάλτε σε σειρά, τι θα θέλατε να πέσει πάνω σας με 20χλμ/ω; Ένα αυτοκίνητο, μια μηχανή, ένα φορτηγό, ένα πατίνι ή ένα ποδήλατο;

-Τι θα ήθελες να αλλάξει στην Αθήνα, ώστε να γίνει πιο φιλική προς το ποδήλατο;

Καταρχήν, έχει σημασία να πούμε ότι το ποδήλατο είναι ελευθεριακό και ανθρωποκεντρικό μέσο. Δηλαδή, προσφέρει ανεξαίρετα τόσο σε όσους και όσες το έχουμε επιλέξει ως μέσο, όσο και στους υπόλοιπους. Επομένως, οι αλλαγές που θα κάνουν την Αθήνα πιο φιλική απέναντι στο ποδήλατο, θα την κάνουν πιο φιλική απέναντι στον άνθρωπο γενικά. Ζούμε σε μια τελείως αυτοκινητοκεντρική πόλη και, σε συνδυασμό με τα αρκετά αναξιόπιστα ΜΜΜ, δεν προκύπτουν σοβαρές επιλογές απεξάρτησης του ανθρώπου από την αλόγιστη χρήση του αυτοκινήτου.

Τώρα, στη πράξη, θα ξεκινούσα με το πιο ζόρικο που είναι η ανάπτυξη δικτύου, αύξηση δρομολογίων και ο εκσυγχρονισμός των ΜΜΜ και μέσα σε αυτό να δούμε επιτέλους συρμούς με χώρο που να προβλέπεται η μεταφορά ποδηλάτου. Ανάπτυξη Δημοτικής συγκοινωνίας με σκοπό τη σύνδεση των 7 Δημοτικών διαμερισμάτων. Να δώσουμε σοβαρή και αξιόπιστη επιλογή στον άνθρωπο να αφήσει το αυτοκίνητο του. Λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους, περισσότερος ελεύθερος χώρος για όλους και λιγότερες πιθανότητες για ατυχήματα. Πάμε στο πολύ πιο εύκολο: να γεμίσει η πόλη θέσεις ασφαλούς στάθμευσης ποδηλάτου (μιλάμε για τα γνωστά κάγκελα σε σχήμα “Π”, μη πάει το μυαλό σας σε διαστημικούς σταθμούς). Να “φυτέψουν” σε διάφορα σημεία σταθμούς επισκευής ποδηλάτων.

Πάταξη της παράνομης στάσης και στάθμευσης σε κεντρικούς δρόμους και πεζοδρόμους της Αθήνας. Να μπει ένα τέλος στο “Για ένα λεπτάκι το έχω αφήσει!!”. Σε αυτό το λεπτό που έχεις παρκάρει, δυσκολεύεις άλλα 50-100 αυτοκίνητα που έρχονται πίσω, τους δημιουργείς εκνευρισμό όσο κάνεις τη δουλίτσα σου, και αυτός και αυτή που την πληρώνει πρώτα είναι ο πιο αδύναμος και αδύναμη στο δρόμο.

Πεζοδρομήσεις και ανάπτυξη δικτύων ήπιας κυκλοφορίας που θα ενώνουν διάφορα σημεία ενδιαφέροντος, ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να μετακινούνται χωρίς αυτοκίνητο. Πάρε για παράδειγμα ένα καρότσι με το μωρό μέσα, ή ένα αναπηρικό αμαξίδιο, ή έναν ηλικιωμένο με μπαστούνι, ή παιδί, ακόμα και με το ταίρι σου χέρι-χέρι, και βγες να περπατήσεις από το Σύνταγμα μέχρι το Μεταξουργείο, από το Παγκράτι μέχρι τον Βύρωνα, ή από τα Σεπόλια μέχρι την Ακαδημία Πλάτωνος. Η φάση είναι “Αθήνα μετ’ εμποδίων”.

Συνεχίζουμε: σοβαρή επιτήρηση στους πεζοδρόμους. Το ότι ακόμα δεν έχουμε σοβαρό τροχαίο στον ποδηλατόδρομο στα Πετράλωνα από μηχανάκια που τον διασχίζουν ‘τάπα’ είναι έκπληξη (εκτός αν έχει ήδη γίνει και δεν το γνωρίζω). Ό,τι αναφέρω αφορά το σύνολο των 7 Δημοτικών διαμερισμάτων, όχι μόνο τη τουριστική ατραξιόν του σφιχτού κέντρου της Αθήνας.

Τέλος, λείπουν οι σημάνσεις σε δρόμους, όπως πχ έχουν οι λεωφορειολωρίδες, ώστε να αρχίσει να επισημοποιείται η ύπαρξη του ποδηλάτου. Μεγάλο μέρος των οδηγών θεωρούν ότι απαγορεύεται.

-Θεωρείς ότι το ποδήλατο μπορεί να γίνει ρεαλιστική καθημερινή επιλογή για περισσότερους Αθηναίους;

Αυτή την απάντηση τη δίνει το RIDE AΘENS. Μια επίσκεψη στον λογαριασμό που υπάρχει στο Instagram (ride.athens) νομίζω έχει όλη την πληροφορία. Τώρα, αν μπορεί να είναι επιλογή για τους περισσότερους και τις περισσότερες, απλά θα πω ότι, αν όχι για όλες τις διαδρομές μας, σίγουρα για κάποιες μπορούμε.

Οτιδήποτε είναι από 500 μέτρα μέχρι 7 χιλιόμετρα γίνεται στην Αθήνα χωρίς να χρειάζεται να είσαι ο Χειμωνέτος.

Αν ανοίξουμε τον διαβήτη με κέντρο το σπίτι μας και βάλουμε κλίμακα τα 7 χιλιόμετρα, θα πάθουμε πλάκα με το πόσο μικρή είναι η Αθήνα. Τώρα, αν συνδυάσεις το ποδήλατο με μετρό ή τράμ, καλύπτεις γενναίο κομμάτι από το νομό Αττικής, όχι μόνο την Αθήνα.

Για να είμαι συγκεκριμένος όταν αναφέρομαι στην Αθήνα, μιλάω αποκλειστικά για τα 7 Δημοτικά διαμερίσματα.

Από το RIDE AΘENS αποδεικνύεται ότι μπορούμε να τις κάνουμε αυτές τις αποστάσεις. Από εκεί και πέρα, είναι θέμα αισθητικής και φυσικά διάθεσης να αλλάξεις τις μάχες που δίνεις. Παράδειγμα, πλέον προτιμώ τη μάχη με το καιρό (και είμαστε στην Ελλάδα, τι να πουν και οι Δανοί) παρά τη μάχη για το παρκάρισμα. Προτιμώ να διανύω σε ίσους χρόνους, ίσια διαστήματα και ας ιδρώσω μια στάλα, δηλαδή να μη με νοιάζει τι ώρα θα βγω στο δρόμο μην τυχόν και έχει κίνηση ή από το να τρώω 100 και βάλε ώρες τον χρόνο κολλημένος στο μποτιλιάρισμα και πόσες ακόμα στο να ψάχνω να παρκάρω. Για να μη βάλουμε μέσα και το υψηλό κόστος που έχει η χρήση ενός αυτοκινήτου, το οποίο πιάνει το λιγότερο και ξεπερνάει τα 4.000 ευρώ. Δώσε τα μισά και πάρε ένα καλό υβριδικό ποδήλατο να μη σου πέφτει στάλα ιδρώτας όταν θα ανεβαίνεις την Αλεξάνδρας με 20-30 χλμ/ω!

Το ποδήλατο ρεαλιστικά λοιπόν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει σίγουρα μια συμπληρωματική άμεση λύση -μακάρι να γίνει και κυρίαρχη- για πληθώρα ζητημάτων που έχει η καθημερινότητα στην Αθήνα, αν ζεις και εργάζεσαι στη πόλη και δε κάνεις τουρισμό.

-Έχεις δει παραδείγματα από άλλες πόλεις που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν εδώ;

Φυσικά, την Καρδίτσα, τα Τρίκαλα. Λάρισα και το Παρίσι, που ξεκίνησε πριν μια δεκαετία και το μπαμ το έκανε με αφορμή τον κορωνοϊό και επειδή έχει μια Δήμαρχο την κυρία Hidalgo που λειτουργεί με όραμα, σχέδιο και υλοποίηση.

-Τι θα συμβούλευες κάποιον που σκέφτεται να ξεκινήσει ποδήλατο στην Αθήνα (και ενδεχομένως το φοβάται);

Πρώτα- πρώτα να φροντίσει να αγοράσει ένα ποδήλατο στο σωστό μέγεθος και που να καλύπτει τις ανάγκες που έχει. Το ποδήλατο είναι σα τον παπούτσι δε θα μας βόλευε μεγαλύτερο ή μικρότερο νούμερο, όπως και δε θα φοράγαμε λουστρίνια για τρέξιμο.

Ένα μικρό, αλλά όσο γίνεται καθημερινό δρομολόγιο για αρχή, για να αποκτήσει σταδιακά την εξοικείωση με τον δρόμο. Σχεδιασμό της διαδρομής από πριν. Αν για παράδειγμα δεν αισθάνεται άνετα να κυκλοφορεί σε μεγάλους δρόμους, να επιλέξει εναλλακτικούς. Το Citymapper είναι μια εφαρμογή, δωρεάν, που μπορεί να βοηθήσει πολύ σε αυτόν το σχεδιασμό. Επίσης, σοβαρά φωτάκια για βραδινές διαδρομές- όχι απλά για να βλέπουμε τον δρόμο, αλλά κυρίως για να μας βλέπουν οι άλλοι. Επίσης κάθε τελευταία Παρασκευή του μήνα στη πλατεία Κοτζιά στις 20:00 συμβαίνει το Critical Mass το οποίο είναι ένα πολύ καλό πλαίσιο για αρχάριους ποδηλάτες/τισσες να έρθουν και να συμμετέχουν στη ποδηλατοπορεία και έτσι να γράψουν με μεγάλη ασφάλεια τα πρώτα τους χιλιόμετρα στις γειτονιές της Αθήνας αλλά και όχι μόνο!

Τέλος, ελπίζω να είναι από τους τυχερούς και τυχερές που τον όποιο φόβο και την κούραση από κάποια ανηφόρα της Αθήνας, ο οργανισμός τους να την μεταβολίσει σε ελευθερία και χαρά.

Η χρήση του ποδηλάτου είναι μια βαθιά πολιτική πράξη, συνειδητά ή ασυνείδητα. Μια άμεση, καθημερινή, επαναστατική και ρεαλιστική πρόταση προς εφαρμογή για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Το αφήνω και αυτό στο τέλος, γιατί ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και αφορά όσους και όσες ψάχνουν με πράξεις να κάνουν πιο ανθρώπινο τον κόσμο μας.

Υ.Γ. Είμαστε εικόνα από το μέλλον.

* To RIDE AΘENS μπορείτε να το βρείτε στο Instagram ride.athens