ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΕΚΑΤΟΣ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ”

Η καριέρα του Βασίλη Κεκάτου έχει κάτι το συναρπαστικό αν ακολουθήσει κανείς την τροχιά της. Έχοντας γυρίσει μια ακολουθία εξαιρετικών ταινιών μικρού μήκους – για μια εκ των οποίων, την Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς, βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα!– ο Κεκάτος μετακόμισε στη μικρή οθόνη, μια φόρμα αναμφίβολα ακραία διαφορετική από εκείνη των μικρού μήκους φιλμ.

Εκεί, με το Milky Way, ξεσήκωσε συζητήσεις και αναζωογόνησε το τηλεοπτικό τοπίο. Ένα πετυχημένο βήμα που ενίσχυσε ακόμα πιο πολύ το όνομα και θεμελίωσε το όραμά του – κι όλα αυτά, πριν καν δει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία στη μεγάλη οθόνη.

Ένα όνειρο που τώρα είναι επιτέλους πραγματικότητα. Με τις Άγριες Μέρες Μας, ο Κεκάτος ακολουθεί μια παρέα ετερόκλητων νεαρών ηρώων και ηρωίδων που ταξιδεύουν στην ελληνική επαρχία σε ένα road movie ενηλικίωσης και αναζήτησης ονείρων που ήταν εξαρχής –σε αυτή την οικονομικά διαλυμένη κοινωνία– θολά.

Οι Άγριες Μέρες Μας έκαναν πρεμιέρα στο πρόσφατο φεστιβάλ Βερολίνου, εκεί όπου συναντήσαμε τον βραβευμένο σκηνοθέτη, που μας μίλησε με πάθος καθαρό βλέμμα – για το είδος των ηρώων που τιμά σε μια κοινωνία που τίποτα δεν μοιάζει να κινείται, για την επαρχία και το πώς θέλει να την αποτυπώνει στο σινεμά του, για τη γενιά του, για τις εξεγέρσεις, και για την ευθύνη του να μιλάς και να ξέρεις πως έχεις το ακροατήριο δικό σου.

«Η γενιά μου κουβαλάει όλο το βάρος των αποτυχημένων εξεγέρσεων του περασμένου αιώνα»

Πες μου λίγο για την πορεία αυτής της ταινίας. Πότε είχες την ιδέα, πότε ξεκίνησε, πώς άλλαξε στο πέρασμα των χρόνων;

Όταν μου ήρθε πρώτη φορά η ιδέα για την ταινία, ήμουν 28 χρονών. Ήταν λίγο μετά τις Κάννες και την Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς. Καθόμουν με τον Νικολάκη Ζεγκίνογλου και τον Γιώργο Βαλσάμη και τρώγαμε σε μια ταβέρνα στην Κυψέλη κι έλεγα ότι θέλω να κάνω μια ταινία για μια παρέα που προσπαθούν να αλλάξουν λίγο τα πράγματα. Δεν ήξερα ακριβώς τι σκεφτόμουν. Λίγο τον Ρομπέν των Δασών, λίγο το Πήτερ Παν, δηλαδή υπήρχαν διάφορες αναφορές, κυρίως από παιδικές ταινίες στο μυαλό μου. Αισθανόμουν ότι κάτι πρέπει να πω κοινωνικά, επειδή ακριβώς είχα ένα spotlight και αυτό φέρνει μια ευθύνη στα δικά μου μάτια.

Αυτό ήταν δηλαδή κάτι που ένιωθες από τότε.

Βεβαίως το ένιωθα. Ξαφνικά διαπιστώνεις ότι ΟΚ, κάπως αυτή τη στιγμή τον κόσμο τον αφορά αυτό που θα πω. Κάπως αυτή τη στιγμή αυτό που λέω όντως ακούγεται, οπότε πρέπει να είμαι λίγο πιο σοβαρός από ότι είμαι συνήθως. Και σκέφτηκα, ας πω μια ιστορία όπως τη νιώθω εγώ. Γι’ αυτό και η ιστορία είναι και ασόβαρη σε πολλά σημεία, γιατί έχει στοιχεία του χαρακτήρα μου. Παρόλα αυτά είναι μια ταινία για ένα ζήτημα κοινωνικοπολιτικό που νομίζω ότι αφορά πολύ τη γενιά μου ως προς το ότι:
τι επανάσταση μας έχει μείνει να κάνουμε;

Είναι στα αλήθεια πολύ δύσκολο για τη γενιά μου, διότι κουβαλάει και το βάρος όλων των αποτυχημένων εξεγέρσεων του περασμένου αιώνα. Οπότε είμαστε εξαρχής λίγο ακινητοποιημένοι ως προς το ποια κατεύθυνση μπορούμε να ακολουθήσουμε. Παρόλα αυτά, θεωρώ τους ανθρώπους που προσπαθούν να πάνε έστω προς μια οποιαδήποτε κατεύθυνση φοβερά θαρραλέους. Και θέλω να κάνω μια ταινία για αυτούς.

Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες, γιατί κάπως είμαστε όντως μια λίγο χαμένη γενιά, με την έννοια ότι πριν από εμάς κάποιοι έκαναν τον κόσμο καλύτερο, κάποιοι άλλοι τον έκαναν χειρότερο αφαιμάζοντας ό,τι υπήρχε κι ό,τι είχε κερδηθεί, και τώρα εμείς είμαστε αυτοί που κάπως δεν έχουμε και πολλές επιλογές, δεν έχουμε να πάμε προς τα κάπου.

Οπότε για μένα, οι άνθρωποι που δεν μένουν ακινητοποιημένοι, ακόμα κι αν επιλέγουν την παραβατικότητα, είναι αξιοθαύμαστοι. Και γι αυτούς ήθελα να κάνω αυτή την ταινία.

Και το ότι κινούνται σε αυτό το χώρο της επαρχίας, ήταν εξαρχής αυτό το σκηνικό ή προέκυψε σαν ιδέα μέσα από αυτή την διαρκή κίνηση;

Την επαρχία ξέρω. Στην πραγματικότητα, την επαρχία ξέρω! Επαρχιώτης είμαι. Με αυτό ασχολούμαι και έχω μεγαλώσει. Την πόλη τη μαθαίνω πολύ λίγα χρόνια τώρα. Δηλαδή στην Αθήνα μένω λίγα χρόνια. Οπότε για την επαρχία μου αρέσει να μιλάω, αυτό θέλω να απεικονίσω. Η πόλη είναι κάτι το οποίο δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Μένω στην πόλη αναγκαστικά γιατί δουλεύω.

Παρόλα αυτά, με τεράστια χαρά θα έμενα σε ένα βουνό ή σε μια έρημο, σε μια θάλασσα. Θέλω να πω ότι δεν την καταλαβαίνω την πόλη πραγματικά. Μου φαίνεται κουραστική. Μου φαίνεται τσάμπα κόπος, να το πω και έτσι. Οπότε στα αλήθεια γράφω και ταινίες για να τις γυρίσω εκεί που θέλω να είμαι. Οπότε γράφω για την ελληνική επαρχία γιατί με αφορά. Με αφορά το τοπίο της, με αφορά η ιστορία της, με αφορά η βαρύτητα της.

Πράγματι εκεί υπάρχει μεγάλη δυσκολία. Δηλαδή θέλω να πω ότι στην επαρχία θα συναντήσεις πράγματα που δεν φαντάζεσαι. Εγώ συναντώ πράγματα που δεν φαντάζομαι, που την έχω αλωνίσει την ελληνική επαρχία και ακόμα ανακαλύπτω. Ούτε που θα ήξερα ότι υπάρχουν μέρη που γνώρισα λόγω του location scouting της ταινίας, και ήρθα σε επαφή με ανθρώπους που δεν το πιστεύεις ότι είναι εδώ. Με κάποιο τρόπο οι ιστορίες τους είναι φοβερές. Θα μπορούσα να κάνω ταινία για κάθε μία πόλη – και αυτό μπορεί και να το κάνω κιόλας.

Δεν ξέρω τι θα κάνω στη ζωή μου, αλλά δεν είναι από αυτά τα πρότζεκτ που μπορεί να χρηματοδοτήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, ας πούμε. Αλλά αν έχεις ένα μπάτζετ μικρό και θέλεις να πας να τραβήξεις κάποιους ανθρώπους να μιλάνε, για να κρατήσεις ζωντανά αυτά που λένε, αξίζει τον κόπο.

Αυτό που λες, κάθε επεισόδιο κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσε να είναι και η δική του ταινία. Ήταν εξ αρχής πολύ καθορισμένο στο μυαλό σου το ποια θα είναι η διαδρομή που θα καταλήξει;

Καθόλου! Επειδή στην Ελλάδα ξέρεις, μας παίρνει 50 χρόνια να κάνουμε μια ταινία, το σενάριο ήταν στο συρτάρι καιρό, οπότε άλλαζε διαρκώς. Έγιναν πολλά rewrites γιατί δεν είχα τι να κάνω με αυτή την ταινία. Έπρεπε κάπως να ασχοληθώ περιμένοντας να χρηματοδοτηθεί. Και επειδή ξέρεις, όλοι είχαν και το σχόλιο τους για να γίνει η ταινία καλύτερη. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Αλλά αυτό εμένα μου έκανε καλό γιατί τα μέρη σίγουρα τα είχα στο μυαλό μου. Περιέγραφα μέρη χωρίς να τα έχω δει καν. Στο σενάριο έλεγα ας πούμε “φτωχή πόλη”.

Μετά ξεκίνησα να ταξιδεύω πάρα πολύ. Έκανα πολλά ταξίδια και με τον Νικολάκη και με τον Γιόκο, με τον Νικολάκη και τον Βαλσάμη. Κάναμε πολλά με τον διευθυντή φωτογραφίας, τον Γιώργο δηλαδή. Προσπαθήσαμε πολύ να πάμε πέρα δώθε με τα αμάξια μας, παίρναμε αυτοκίνητο και χανόμασταν 5-6 μέρες και βλέπαμε μέρη στην Ελλάδα που δεν ξέραμε. Μετά έγινε το επίσημο σκάουτινγκ όπου ταξίδεψα όλη την Ελλάδα για αυτήν την ταινία, για να καταλάβω λίγο που θέλει να τοποθετηθεί η ιστορία.

Όταν ας πούμε δεις την Σπιάτζα και όταν δεις το Κόκκινο, καταλαβαίνεις ότι είσαι πολύ προσεκτικός με αυτό που θα πεις. Γιατί είναι γεμάτα ιστορία αυτά τα μέρη. Ιστορία προσωπική ιστορία των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν πράγματα που δεν φανταζόμαστε. Που ακόμα και οι λιγότερο προνομιούχοι από εμάς δεν φαντάζονται.

Από εκεί προέρχεται και το κόνσεπτ των φαντασμάτων, γιατί αισθάνθηκα ότι επισκέπτομαι πόλεις-φαντάσματα και ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν να μην είναι εκεί. Η μελαγχολία που αισθανόμουν διαδρώντας με αυτούς τους ανθρώπους και με αυτά τα μέρη, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι μιλάμε για φαντάσματα εδώ. Μάλιστα ένας τύπος σε μία από αυτές τις πόλεις μου είπε ότι όταν ήταν μικρός, είχε μια κάμερα και τράβαγαν ταινίες φαντασμάτων όπου φόραγαν τα σεντόνια και πήγαιναν πέρα δώθε. Και αυτό με είχε συγκινήσει πάρα πολύ.

«Η δική μου επαρχία είναι αληθινή, είμαι από εκεί, την ξέρω, δεν μου την περιέγραψε κανείς, ούτε την γνώρισα τα Σαββατοκύριακα»

Έχεις ένα σκηνικό ελληνικής επαρχίας, το οποίο έχουμε συνηθίσει στο σινεμά και την τηλεόραση να μοιάζει με έναν τρόπο, να λέει συγκεκριμένων τύπων ιστορίες. Και όπως και στο Milky Way, έτσι και στην ταινία σου φαίνεται ότι είναι σημαντικό για εσένα το να έχεις και μια πολύ ζωντανή αισθητική προσέγγιση αλλά και έναν πλουραλισμό στους χαρακτήρες – το ότι έχεις πολλά κορίτσια, διαφορετικές σεξουαλικότητες, μη λευκούς χαρακτήρες… Πόσο σημαντική είναι για σένα αυτή η προσέγγιση σε ένα τέτοιο σκηνικό;

Στο λέω ειλικρινά. Πολλοί άνθρωποι της πόλης έχουν μια συγκεκριμένη εικόνα για την επαρχία, ότι είναι απαρχαιωμένη, ότι είναι όλο ρουστίκ, γιαγιάδες και παππούδες που κάθονται στα καφενεία και παίζουν τάβλι και μιλάνε για το πώς ήταν παλιά τα πράγματα. Δεν ισχύει αυτό το πράγμα. Υπάρχουν πάρα πολλά μαύρα άτομα. Υπάρχουν πάρα πολλά ανοιχτά κουήρ άτομα. Υπάρχουν πολλές γυναίκες με πολύχρωμα μαλλιά. Υπάρχουν άνθρωποι με τατουάζ στο πρόσωπο. ΕΙΝΑΙ η επαρχία αυτό. Μπορεί να μην είναι εκεί που παίρνεις το ζευγαράκι σου και πας για διήμερο, αλλά η επαρχία ΕΙΝΑΙ αυτό.

Δεν συμβαίνει μόνο στις διαφημιστικές αυτό. Το να κάνουν ας πούμε οι άνθρωποι τατουάζ από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Υπάρχει και μια άλλη εκδοχή αυτού του πράγματος, που είναι οι άνθρωποι που μένουν σε κάτι χωριά στην Ήπειρο. Το λέω επειδή την έχω εξερευνήσει την επαρχία και επειδή την καταλαβαίνω την επαρχία και δεν την κάνω statement. Βλέπω πολλές φορές ταινίες που μ’αρέσουν, αλλά που έχουν μια απεικόνιση της ελληνικής επαρχίας που δεν είναι αληθινή. Επειδή όμως ο μέσος Αθηναίος θεατής έχει συνηθίσει να βλέπει αυτή την επαρχία, νομίζει ότι η δική μου επαρχία δεν είναι πραγματική.

Παρόλα αυτά η δική μου είναι η αληθινή, γιατί… είμαι από εκεί. [γελάει] Την ξέρω, δεν μου την περιέγραψε κανείς, ούτε την γνώρισα τα Σαββατοκύριακα. Και έχει σημασία αυτό το πράγμα. Όπως δεν μπορώ εγώ ενδεχομένως να μιλήσω για μια ταινία στο Παρίσι, γιατί έχω πάει μόνο διακοπές. Δεν το ξέρω. Η επαρχία για τους Αθηναίους Έλληνες δημιουργούς, είναι τόσο μακρινή όσο είναι για μένα το Χονγκ Κονγκ. Δεν το ξέρω το Χονγκ Κονγκ. Μπορώ να μιλήσω για αυτό, αλλά θα έχω καρτποσταλική οπτική.

Γιατί ξέρεις, συναντώ το εξής φαινόμενο: «Δεν είναι αυτή η ελληνική επαρχία». Και που ξέρεις ρε φίλε την ελληνική επαρχία; [γελάει] Εγώ ξέρω γιατί έχω ζήσει εκεί. Πολλές φορές το ακούω αυτό το πράγμα. Αλλά δεν με έχει ρωτήσει ποτέ επαρχιώτης, το πιστεύεις; Ποτέ δεν με έχει ρωτήσει γιατί το έκανα έτσι. Ξέρει γιατί το έκανα έτσι. Όλοι οι υπόλοιποι μπορεί να με ρωτήσουν. Αλλά η απάντηση είναι αυτή: Την ξέρω.

Και αυτά τα βενζινάδικα ας πούμε, δεν τα πήρα από το Τέξας να τα βάλω εκεί. Εκεί είναι! Και ξέρεις, εν τέλει το Τέξας είναι πολύ πιο κοντά στον Πύργο Ηλείας από ότι νομίζουμε. Και η Ζαχάρω στη Λουιζιάνα. Απλώς ο κόσμος δεν μπορεί να το φανταστεί. Νομίζω ότι είναι δύσκολο να το καταπιεί κάποιος και είναι πιο εύκολο να πει ότι είμαι αμερικανάκι. Ενώ είμαι ελληνάκι δυστυχώς, κι όχι αμερικανάκι, να μπορώ να κάνω και τις ταινίες μου όπως τις θέλω. [γελάει]

Είναι κι αυτές οι σκηνές με τα βενζινάδικα κιόλας και με έκαναν να σκεφτώ και την Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς – και λέω, ωραίο, είναι ένα σύμπαν.

Δεν μπορώ να αντισταθώ. Ούτε και στη σειρά. Στη σειρά υπάρχουν ολόκληρα επεισόδια… κάτι με τραβάει εκεί. Δεν ξέρω τι είναι, δεν το έχω βρει ακόμα. Νομίζω ότι είναι αυτό που σου δίνει τη δύναμη να κινείσαι περισσότερο. Γι’αυτό με αφορά και κάπως ψάχνω να βρω κάτι εκεί. Ακόμα όμως δεν το έχω βρει.

Επειδή μιλήσαμε και λίγο για το ensemble. Δεν είναι τεράστιο το καστ, απλά είναι πολλοί χαρακτήρες οι οποίοι εμφανίζονται σε όλη την ταινία. Με αυτή την έννοια είναι σημαντικό το τι φέρνει ο καθένας. Είχες στο μυαλό σου ηθοποιούς που θες να είναι στην ταινία και έφτιαξες τους χαρακτήρες πάνω τους; Είχες τα outline χαρακτήρων και έψαξες εκεί να φέρεις ηθοποιούς; Πώς το δούλεψες αυτό το πράγμα;

Θα σου πω οτι δεν θυμάμαι ακριβώς. Έχει περάσει πολύς καιρός. Παρόλα αυτά σίγουρα υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί μου που πάντα δούλευα μαζί τους, όπως ο Νικολάκης, ο Γιώργος, η Ναταλία Σουίφτ. Με τον Σταύρο έχουμε ξανασυνεργαστεί. Υπήρχαν άνθρωποι που τους ξέρω και τους εμπιστεύομαι πολύ, οπότε τους είχα στο μυαλό μου εξαρχής για τους ρόλους.

Και είναι σημαντική εκεί φαντάζομαι αυτή η ενέργεια που υπάρχει.

Ε βέβαια, είναι ασύγκριτο αυτό το πράγμα, όταν δουλεύει, να ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε για να φτάσουμε κάπου. Και περνάμε και πολύ ωραία. Οπότε ξέρεις, κάπως είχα στο νου μου αυτούς τους ανθρώπους. Μετά έψαχνα και κάποιους άλλους. Γνώρισα κάποιους φίλους down the road… που λένε και στην ελληνική επαρχία [γελάμε]. Ξέρεις, όλο αυτό είναι ένα ταξίδι. Η Δάφνη, ας πούμε, αρχικά ήταν να παίξει στο ρόλο της Σοφίας που παίζει τελικά η Εύα Σαμιώτη. Διότι ήμασταν πιο μικροί τότε και κάπως μου ταίριαζε περισσότερο η Δάφνη σε αυτό το ρόλο και η Κορίνα Ντουλλάαρτ που έπαιξε τη Μαρία στο Milky Way, στο ρόλο της πρωταγωνίστριας.

Αλλά στα αλήθεια είμαι υπερ-ευτυχής για την τελική επιλογή του καστ. Δηλαδή η Πόπη Σεμερλίογλου που δεν είναι ηθοποιός, ο Emmanuel Elozieuwa που δεν είναι ηθοποιός και έχουν πάρει πρωταγωνιστικούς ρόλους στην ταινία. Είμαι πάρα πολύ ευτυχής με το αποτέλεσμα που μου έφεραν. Δουλέψαμε πάρα πολύ, κάναμε μήνες προβών, παράτησαν τις δουλειές τους για να έρθουν σε αυτή την ταινία και η Μπερλινάλε είναι το ελάχιστο δώρο που μπορώ να τους δώσω στα αλήθεια, το οποίο και εμένα μου δόθηκε, δεν είναι καν δικό μου.

Ανέφερες στην αρχή για την πίεση, ότι κάπως νιώθεις ότι σε κοιτάνε τώρα, ότι σε ακούνε. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον ότι έχεις αυτή την πίεση για την πρώτη σου ταινία – δηλαδή έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, έρχεται ο Φοίνικας για την μικρού μήκους, μετά κάνεις πολλά μικρού μήκους, μετά κάνεις τη σειρά, και μετά έρχεται αυτό.

Είναι περίεργο! Θα σου είμαι ειλικρινής. Δεν έχω καταλάβει τι συμβαίνει στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια. Είμαι λίγο απών. Δηλαδή θέλω να πω ότι δεν με στρεσάρει αυτό που συμβαίνει και δεν νιώθω πίεση. Νιώθω μια ευθύνη, αλλά δεν νιώθω πίεση. Ποτέ δεν με στρεσάρει και κάπως σταματάει να με στρεσάρει, γιατί το απολαμβάνω. Διότι το να σου έρθει ένα τόσο μεγάλο δώρο τόσο νωρίς μπορεί να σε κάνει προβληματικό, μπορεί να σε κάνει και γενναιόδωρο, μπορεί να σε κάνει και λίγο και από τα δύο. Σίγουρα δεν σε κάνει σίγουρο για τα πάντα, σε κάνει να αμφιβάλλεις και να αναρωτιέσαι.

Εμένα μου έκανε πολύ καλό με την έννοια ότι μου έδωσε spotlight και σε μια ηλικία που μπορούσα να το διαχειριστώ. Παρόλο που ήμουν αρκετά μικρός, δεν είμαι και τόσο μικρός. Δεν ήμουνα 20, ήμουν 27. Οπότε τώρα ρε παιδί μου, 5 χρόνια μετά, βρίσκομαι εκεί που θέλω. Που είναι τυχαίο φυσικά, γιατί ποτέ δεν ξέρεις που θα πάει μια ταινία, αλλά σίγουρα κάνω αυτό που θέλω. Και έχω την τύχη να έχω να έχω την εμπιστοσύνη ανθρώπων που είναι σημαντικοί.

Θέλω να πω ότι ακόμα και όταν κάναμε το Milky Way με τη Foss, ο Στέλιος Κοτιώνης και ο Βασίλης Ξανθόπουλος μου έδειξαν τυφλή εμπιστοσύνη. Tο Mega, ο Κωνσταντίνος Σούσουλας μου έδειξαν εμπιστοσύνη. Έκανα ό,τι ήθελα, στ’αλήθεια. Δεν το λέω έτσι. Και στην ταινία πάνω κάτω το ίδιο. Λιγότερο βέβαια, γιατί είχαμε τους διανομείς που παίζανε ρόλο στις αποφάσεις. Και αυτό ήταν ένα ταξίδι που με έχει προβληματίσει πολύ – για το πως θέλω να κάνω τις ταινίες μου από εδώ και πέρα. Αλλά από την άλλη ξέρεις… Όσο ζω, μαθαίνω.