ΔΙΑΡΚΩΣ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΟΙ – ΦΤΑΙΝΕ ΤΑ SOCIAL MEDIA;

«Γιατί η απομόνωση που επικρατεί παντού, και πάνω απ’ όλα στην εποχή μας, δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί πλήρως, δεν έχει φτάσει στα όριά της. Ο καθένας προσπαθεί να διατηρήσει την ατομικότητά του όσο το δυνατόν πιο ξεχωριστή, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει για τον εαυτό του τη μέγιστη δυνατή πληρότητα ζωής. Ωστόσο, όλες αυτές οι προσπάθειες δεν οδηγούν στην επίτευξη της πληρότητας, αλλά στην αυτοκαταστροφή, καθώς, αντί για την αυτοπραγμάτωση, καταλήγει στην απόλυτη μοναξιά…. Όλη η ανθρωπότητα στην εποχή μας έχει διασπαστεί σε μονάδες, όλοι ζουν απομονωμένοι, ο καθένας στον δικό του δρόμο.»

Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, Αδελφοί Καραμαζόφ, 1880

Αν οι επιπτώσεις των κοινωνικών μέσων στο πολιτικό επίπεδο έχουν αναλυθεί σχετικά διεξοδικά, λιγότερη δημοσιότητα λαμβάνουν οι επιπτώσεις τους στις διαπροσωπικές σχέσεις κυρίως στους νέους ανθρώπους.

Η επιρροή είναι αδιαμφισβήτηση και αποτυπώνεται σε έρευνες.

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, ο αριθμός των εφήβων που περνάνε χρόνο με τους φίλους τους μειώνεται σταθερά.

Από το 2000 έως το 2015 έχει μειωθεί κατά 40%. Η μείωση είναι πιο μεγάλη τα τελευταία χρόνια. To 2023 καταγράφηκε ιστορικό χαμηλό ρεκόρ στον χρόνο που ξοδεύουν οι έφηβοι με τους φίλους τους.

Τα παιδιά δεν κάνουν απλά λιγότερα πάρτι, ξοδεύουν πολύ λιγότερο χρόνο με άλλους ανθρώπους για να κάνουν απλά παρέα μαζί τους. Αντ’ αυτού, προτιμούν να κάθονται στο σπίτι τους, στο κρεβάτι τους, ξοδεύουν όλο και παραπάνω χρόνο σε ψηφιακούς χώρους και social media ποστάροντας φωτογραφίες του εαυτού τους, περιμένωντας να λάβουν στιγμιαίες επιβραβεύσεις. Κι όταν όμως επιλέγουν να βρεθούν με άλλους ανθρώπους, καταγράφουν τα πάντα λες και η ζωή στον φυσικό κόσμο υπάρχει για να τροφοδοτεί με υλικό τον ψηφιακό κόσμο.

Η Αθηνά είπε για τις προσδοκίες της όταν ποστάρει κάποια φωτογραφία στο Instagram:

«Είμαι νευρική για το τι θα σκεφτούν και τι θα πουν οι άνθρωποι. Κάποιες φορές με ενοχλεί όταν δεν παίρνω τον αναμενόμενο αριθμό likes».

Η εμμονική απασχόληση με τον εαυτό επηρεάζει και τον ύπνο.

Οι έφηβοι σήμερα κοιμούνται λιγότερες ώρες. Σύμφωνα με μία έρευνα το 40% των εφήβων το 2015 κοιμούνταν λιγότερο από 7 ώρες. Το ποσοστό αυτό είναι 58% μεγαλύτερο σε σχέση με το 1991 και 17% περισσότερο σε σχέση με το 2009. Τον χρόνο που κλέβουν από τον ύπνο τον δίνουν στα social media.

Τα social media δεν κλέβουν μόνο χρόνο από τον ύπνο αλλά και τη χαρά από τις ζωές τόσο των έφηβων όσο και των ενήλικων δημιουργώντας άγχη για τις «καλύτερες» ζωές που άλλοι φαίνεται να έχουν ενώ περιορίζουν τον χρόνο από ουσιώδεις, πραγματικές σχέσεις με συνανθρώπους μας στον πραγματικό κόσμο που κάνουν πραγματικά καλύτερες τις ζωές μας και μειώνουν τα άγχη μας.

Σύμφωνα με μελέτη των Ηνωμένων Εθνών οι έφηβοι στις ΗΠΑ το 2017 ξόδευαν 6 ώρες κάθε μέρα στο διαδίκτυο. Ειδικά τα κορίτσια που ξόδευαν άνω των 5 ωρών καθημερινά σε social media είχαν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να πέσουν σε κατάθλιψη απ’ όσους δε χρησιμοποιούν social media.

Οι αυτοκτονίες στις ΗΠΑ αυξήθηκαν 30% από το 2000 στο 2016. Για τα κορίτσια το ποσοστό ήταν 50% την ίδια περίοδο.

Βεβαίως, δε μπορούν να κατηγορηθούν μόνο τα social media για την μεγάλη άνοδο στις αυτοκτονίες. Όμως για ένα πράγμα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Όσο παραπάνω χρόνο ξοδεύουμε μπροστά από οθόνες, τόσο λιγότερο χρόνο ξοδεύουμε με άλλους ανθρώπους, τόσο λιγότερο χαρούμενοι είμαστε.

Όταν δίνουμε ακόμη και τον ελεύθερό μας χρόνο σε μία διαδικασία νουμερικής αξιολόγησης μέσω των likes που λαμβάνουμε στα κοινωνικά μέσα, τσεκάρωντας διαρκώς την απόδοση του υλικού που αναρτούμε, λες και κοιτάζουμε τις μετοχές μας στο χρηματιστήριο, διαρκώς ελέγχοντας την ανάπτυξη του προσωπικού μας brand, ο χρόνος μετατρέπεται σε έναν πεπερασμένο πόρο με οικονομική αξία που πλέον δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε να τον ξοδεύουμε δίχως να κάνουμε τίποτα. Το να μην κάνουμε τίποτα στον ελεύθερό μας χρόνο δεν προσφέρει καμία επιστροφή στην επένδυσή μας. Είναι απλά πολύ ακριβό. Το να ξοδεύουμε απλά τον χρόνο μας με άλλους ανθρώπους είναι σπατάλη.

Όλοι ανταγωνίζονται για την προσοχή των χρηστών και όταν ο χρήστης αποδίδει ένα like, αυτή η απόδοση like είναι μία απόδοση του περιορισμένου χρόνου και της προσοχής του. Μετατρέπεται σε μία καταγεγραμμένη συναλλαγή που αποκτά πραγματική οικονομική αξία.

Δημιουργούνται προγράμματα για την αποτελεσματική διαχείριση της προσοχής. Ο χρόνος, η προσοχή που δίνεις σε κάτι, αποκτά αξία και είναι πολύτιμος. Χρειάζεται να γίνει καλή διαχείρισή του. Ο «ελεύθερος» χρόνος γίνεται παραγωγικός χρόνος, παύει να υπάρχει.

Η επικοινωνία με τον άνθρωπο – όταν δεν παράγει υλικό που μπορεί να τροφοδοτήσει την ελεύθερη αγορά των social media – μετατρέπεται σε περιττή και κοστοβόρα διαδικασία δίχως εμφανές όφελος. Μη παραγωγική.

Το 2007, όταν έκανε την εμφάνιση του το iPhone – τρία μόλις χρόνια μετά την εμφάνιση του Facebook – ένα μικρό μόνο τμήμα του ελεύθερου χρόνου μας αφιερωνόταν μπροστά από οθόνες κινητών. 10 χρόνια μετα, σχεδόν το σύνολο του ελεύθερου χρόνου μας είναι μπροστά από κάποιου τύπου οθόνης, κυρίως κινητών.

Τα συμπτώματα κατάθλιψης για τους νέους αυξήθηκαν από το 9% στο 15% μεταξύ του 2005 και του 2015 φτάνοντας περίπου στο 20% το 2024, παρά του ότι οι νεότερες γενιές ακολουθούν μία πιο υγιεινή ζωή, καπνίζουν και πίνουν λιγότερο.

Σύμφωνα με άλλη έρευνα στις ΗΠΑ το 8,3 % του πληθυσμού διαγνώσθηκε με ένα μεγάλο καταθλιπτικό επεισόδιο το 2021 από 4,4% το 2016.

Σύμφωνα με την Jean M. Twenge, καθηγήτρια ψυχολογίας, γύρω στο 2012 με 2013 υπήρχε μία απότομη άνοδο στους έφηβους που βιώνουν καταθλιπτικά συμπτώματα – αισθήματα απελπισίας, ανηδονίας, απαξίας και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Τα καταθλιπτικά συμπτώματα συνέχισαν να αυξάνουν τα επόμενα χρονια μετατρέποντας τους σημερινούς έφηβους στην πιο καταθλιπτική γενιά εδώ και πολλές δεκαετίες.

«Σε όλες τις αναλύσεις στοιχείων που έχω κάνει μέχρι και το 1930 ποτέ δεν έχω δει κάτι παρόμοιο», αναφέρει σε άρθρο της στην Atlantic.

Τι έγινε το 2012;

«Ήταν ακριβώς η στιγμή στο χρόνο όπου το ποσοστό των Αμερικάνων που είχαν στην ιδιοκτησία τους ένα smartphone ξεπέρασε το 50%».

Κάποιοι μιλάνε για μία επιδημία μοναξιάς στον Δυτικό κόσμο στο επίκεντρο της οποίας βρίσκονται οι νέοι.

Όπως αποτυπώνεται και σε πρόσφατη έρευνα της εταιρείας Cigna, τo 46% των ενήλικων στις ΗΠΑ αισθάνονται κάποιες φορές ή πάντα μοναξιά ενώ το 47% αισθάνονται ότι έχουν ξεχαστεί. Μόνο 1 στους 2 λένε ότι έχουν κάποια επικοινωνία με νόημα με κάποιον άλλο άνθρωπο σε καθημερινό επίπεδο.

Η Generation Z, η γενιά που βρίσκεται μεταξύ 18 και 22 ετών είναι η πιο μοναχική γενιά ενώ ακολουθούν οι Millennials και η Generation X.

Αντίστρέφοντας κυρίαρχες τάσεις που υπήρχαν καταγεγραμμένα εδώ και δεκαετίες, πλέον οι γενιές άνω των 72 ετών είναι αυτές που αισθάνονται λιγότερο μοναξιά!

Στις ΗΠΑ 1 στους 4 πολίτες ζούνε μόνοι τους.

Το 7,2% του πληθυσμού της Ευρώπης δε συναντά φίλους ή συγγενείς ούτε μία φορά τον χρόνο. Ούτε μία φορά!

Ο Ντέρεκ Τόμπσον, δημοσιογράφος της Atlantic σε δική του έρευνα σημειώνει για τον 21ο αιώνα:

«Είναι ο αντι-κοινωνικός αιώνας».

Σύμφωνα με τον Τόμπσον, αν κι η μοναξιά αυξάνεται ήδη από τη δεκαετία του ’60 και μέχρι τη δεκαετία του ’90 με τα στοιχεία από τις ΗΠΑ να δείχνουν μικρότερη συμμετοχή σε συλλόγους, λιγότερο χρόνο για δείπνα με φίλους, η μεγάλη κατάρρευση καταγράφεται τα τελευταία 20 χρόνια όπου η πρόσωπο με πρόσωπο κοινωνικοποίηση καταρρέει για κάθε ηλικία, για κάθε εθνικότητα, για κάθε δημογραφική ομάδα, με μεγαλύτερη ένταση στις νεότερες γενιές.

Σύμφωνα με τον επικεφαλή της ψυχιατρικής κλινικής του Νοσοκομείου Παίδων του Τέξας Δρ. Laurel Williams:

«Δεν υπάρχει πια το αίσθημα της κοινότητας. Ξοδεύουμε πολύ παραπάνω χρόνο μπροστά από οθόνες και όχι συνομιλώντας με άλλους ανθρώπους. Αν δεν υπάρχει όμως μια κοινότητα στην οποία να απευθυνθείς, τότε το αίσθημα απελπισίας δεν έχει πουθενά να πάει».

Πολλές εκθέσεις έχουν επισημάνει τη μεγάλη διαφορά μεταξύ των ηλικιωμένων και των νεότερων Αμερικανών όσον αφορά τη μοναξιά. Ένα επιβλητικό 79% των ενηλίκων ηλικίας 18 έως 24 ετών ανέφερε ότι αισθάνεται μοναξιά, σύμφωνα με μια έκθεση του 2021 από τον όμιλο Cigna. Μόνο το 41% των ατόμων ηλικίας 66 ετών και άνω δήλωσαν το ίδιο.

«Το αν νιώθουμε μοναξιά ή όχι έχει να κάνει με την ποιότητα των συνδέσεων στη ζωή μας, όχι με την ποσότητα», δήλωσε ο Vivek Murthy.

Εφαρμογές όπως το Facebook, το Instagram και το TikTok έχουν επιτρέψει στους νέους ενήλικες να έρχονται σε επαφή με περισσότερους ανθρώπους από ό,τι οι προηγούμενες γενιές, αλλά δεν προάγουν απαραίτητα τη βαθιά σύνδεση.

«Έχουμε μετακινηθεί από το να έχουμε έμπιστους άνθρωπους γύρω μας στο να έχουμε επαφές, από το να έχουμε φίλους, στο να έχουμε followers, μια μετατόπιση από την ποιότητα των φίλων στην ποσότητα», δήλωσε ο Murthy.

Από την πλευρά του ο Ντέρεκ Τόμπσον σε συντέντευξή του στο Amanpour and Company σημείωσε ότι:

«Αν ο Χριστός πήγαινε στην έρημο και είχε ένα κινητό μαζί του, έκανε live feed την πορεία του προς την έρημο και έλεγχε διαρκώς το Twitter και το Facebook για να βλέπει πώς αντιδρούν οι οπαδοί του, δεν νομίζω ότι θα είχαμε σήμερα την Καινή Διαθήκη…. Αυτό που καταφέρνουν τα κινητά είναι να μας κάνουν να αισθανόμαστε απομονωμένοι όταν βρισκόμαστε μαζί με άλλους ανθρώπους αλλά κάνουν και την απομόνωσή μας να μοιάζει πιο γεμάτη από ανθρώπους».

Είμαστε μόνοι αλλά δε μπορούμε ποτέ να είμαστε πραγματικά μόνοι.

 

Έχουμε φτάσει στο σημείο να αποδεχόμαστε την αφηρημένη προσοχή ως αρκετή. Έχουμε αποδεκτεί ως φυσιολογικό κάποιος ενώ είναι σωματικά παρών να μην είναι παρών συναισθηματικά ή ψυχολογικά. Δεν είναι.

 

Τα κομπλιμέντα πλέον δε δίνονται πρόσωπο με πρόσωπο, δίνονται όλο και παραπάνω από άγνωστους προς εμάς άνθρωπους που μπορεί ποτέ να μη συναντήσουμε στη ζωή μας, και απευθύνονται στις ψηφιακές περσόνες μας. Τα χρόνια πολλά δεν τα ακούμε πλέον εξίσου συχνά πρόσωπο με πρόσωπο, δεν μας αγκαλιάζουν ανθρώποι που μας αγαπούν και νοιάζονται για εμάς, δε μας σφίγγουν το χέρι για να μας ευχηθούν, όλο και πιο συχνά τα λέμε με emojis στα social media και τα λαμβάνουμε κυρίως από άγνωστους άνθρωπους που νοιώθουν μία ψευδή οικειότητα προς εμάς.

Οι στιγμές χαράς αλλά και οι στιγμές μεγάλης δυστυχίας γίνονται monetize, μετατρέπονται σε ευκαιρίες για να τραβήξουμε πάνω μας την προσοχή και να λάβουμε αποδοχή και επιβράβευση από followers στα κοινωνικά μέσα. Αποκτούν αξία στην πλαίσια της οικονομίας της προσοχής.

Όμως απουσιάζει η ανθρώπινη επαφή.

«Οι τρεις άνθρωποι που πραγματικά αξίζει να συναντήσετε»

Ειδικοί τονίζουν ότι στην έκρηξη της κοινωνικής απομόνωσης συντελούν και οι ψηφιακές πλατφόρμες dating τύπου tinder αφού προσφέρουν μία ατελείωτη ροή επιλογών για να καλυφθεί η ανάγκη συντροφικότητας που εν τέλει δημιουργεί παράλυση.

Οι γυναίκες κυρίως γνωρίζουν ότι αν ένα ραντεβού δεν πάει καλά, θα υπάρχουν άλλα 20 αγόρια που θα είναι παρόμοια καλές επιλογές που θα περιμένουν να βγουν ραντεβού μαζί τους. Το ίδιο σε μικρότερο βαθμό ισχύει και για τα αγόρια. Το αποτέλεσμα είναι, ότι μαθαίνουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους ως προϊόντα που εμείς έχουμε την ευθύνη να επιλέξουμε το σωστό – αυτό που πραγματικά μας ταιριάζει – μέσα από τις πλατφόρμες στις οποίες παρουσιάζονται.

Έτσι, το να βγεις ραντεβού μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι πιθανοτήτων, μία αγορά όπου αυτοί που είναι ελεύθεροι πρέπει να συνεχίζουν να ψωνίζουν μέχρι να βρουν αυτό που τους ταιριάζει.

Τέτοιου είδους οπτικές περί της εύρεσης ερωτικού συντρόφου προϋπήρχαν των τεχνολογιών όπως το tinder. Αυτό που είναι μοναδικό σημερα είναι ότι η «αγορά» είναι πλέον ορατή, είναι ορατή η πληθώρα των επιλογών με έναν τρόπο που δεν ήταν ποτέ στο παρελθόν εφικτό δημιουργώντας έτσι την πεποίθηση ότι ο χρήστης μπορεί να ορίσει και να καταλήξει σε ακριβώς αυτό που αναζητά από τον / την πιθανή σύντροφο.

Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτή τη λογική. Η πραγματική ρομαντική χημεία είναι δύσκολο να προβλεφθεί ενώ οι προσωπικότητες των ανθρώπων είναι κάτι πολύ πιο βαθύ από τα χαρακτηριστικά που προβάλλονται και τις φωτογραφίες τους, ακόμη και τις πολιτικές απόψεις τους. Αυτό που μοιάζει τέλειο για εμάς μπορεί εν τέλει να είναι κακό.

Πλατφόρμες όπως το tinder μετατρέπουν την οικειότητα σε μία επίπεδη, εμπορευματοποιημένη διαδικασία που τροφοδοτείται από την ψευδαίσθηση ότι επιλέγουμε με ασφάλεια, όπως επιλέγουμε ένα πιστοποιημένο προϊόν, κι ότι έτσι μειώνουμε την πιθανότητα να κάνουμε λάθος. Αλλά ταυτόχρονα συντελεί στο να ατροφούν οι κοινωνικοί μύεις που χρειαζόμαστε για να κτίζουμε αποτελεσματικές σχέσεις που αντέχουν στον χρόνο.

Το ερώτημα που ξεπροβάλλει είναι απλό: Αν οι προβλεπτικές τεχνολογίες λύνουν κάποια από τα σημαντικά προβλήματα της ζωής, μήπως μας αφήνουν απροετοίμαστους και ανίκανους να ανεχτούμε τις αναπόφευκτες αβεβαιότητες που υπάρχουν στην ανθρώπινη φύση, στη ζωή, στην αγάπη;

Το 2016, ο καθηγητής ιστορίας Yuvan Harari, σε άρθρο του στους Financial Times σημείωνε ότι, αν στο μεσαίωνα οι ιερείς και τα συμφέροντα των οικογενειών αποφάσιζαν ποιος θα είναι ο σύντροφός σου στη ζωή, και στις μοντέρνες κοινωνίες αποφασίζαμε με προσωπικά κριτήρια ή με βάση αυτό που αισθανόμαστε, ίσως στο μέλλον την απόφαση αυτή θα την παίρνει η Google.

Θα ρωτάμε την εταιρεία:

«Με βάση τα δεδομένα που έχεις συλλέξει για μένα αλλά και των δεδομένων που έχεις για τους υποψήφιους συντρόφους μου και λαμβάνοντας υπόψη τις παρούσες συνθήκες, ποια πιστεύεις ότι θα είναι η καλύτερη επιλογή για σύντροφος, μεταξύ των επιλογών που μου προσφέρονται; Θα ήθελα να μου δώσεις μία περιγραφή των προτερημάτων της κάθε επιλογής και των μειονεκτημάτων και να μου προτείνεις σε ποιο ποσοστό και για ποιους λόγους θεωρείς ότι η μία επιλογή είναι καλύτερη από την άλλη».

Ήδη σχεδιάζεται.

H Whitney Wolfe Herd, η επικεφαλής του Bumble, πρότεινε τη χρήση «θυρωρών γνωριμίας», προγραμμάτων τεχνητής νοημοσύνης που θα αναζητούν το τέλειο ταίρι μας, αλληλοεπιδρώντας μεταξύ τους για λογαριασμό των ανθρώπινων χρηστών τους.

«Αν θέλετε πραγματικά να βγείτε εκεί έξω στην αγορά των ραντεβού, θα υπάρχει πλέον ένας κόσμος όπου ο δικός σας συνοδός τεχνητής νοημοσύνης θα βγει σε ραντεβού στη θέση σας με άλλους συνοδούς τεχνητής νοημοσύνης. Και τότε δε θα χρειάζεται να μιλήσετε πρώτα σε 600 ανθρώπους για να βρείτε αυτόν που σας ταιριάζει. Η τεχνητή νοημοσύνη θα σαρώσει όλο το Σαν Φρανσίσκο για εσάς και θα σας πει με βεβαιότητα: «Αυτοί είναι οι τρεις άνθρωποι που πραγματικά αξίζει να συναντήσετε». [70]

Ο άνθρωπος μετά το μόνο που θα έχει να κάνει θα είναι να επιλέξει την ορθά, χωρίς κόπο και χωρίς να σπαταλά τον χρόνο του.

H Esther Perel αναφέρεται σε περιπτώσεις ανθρώπων που ξοδεύουν περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να βρουν πώς να σπάσουν τον αλγόριθμο των εφαρμογών γνωριμιών, ώστε να πετυχαίνουν καλύτερες επιλογές. Στην πραγματικότητα, δεν προσπαθούν να κάνουν καλύτερες επιλογές. Προσπαθούν να καταλάβουν γιατί ο αλγόριθμος πιστεύει ότι δεν είναι αρκετά καλοί για να τους προτείνει καλύτερες επιλογές!

Και αυτή η αμείλικτη εστίαση στη βελτιστοποίηση, έχει στην πραγματικότητα καταστρεπτικές συνέπειες στην ικανότητά μας να είμαστε παρόντες, να εκπλησσόμαστε και να είμαστε διαθέσιμοι ο ένας για τον άλλον, στον ίδιο τον Έρωτα.

Παλιότερα, αναζητούσαμε να βρούμε τι ευχαριστεί τον άνθρωπο. Στον μοναχικό κόσμο που ζούμε, το άτομο αναζητά τι θα ευχαριστήσει τον αλγόριθμο για να βελτιστοποιήσει τις πιθανότητές του να κάνει τη σωστή επιλογή και να αγαπηθεί.

Το 40% των ερωτικών σχέσεων πλέον ξεκινούν διαδικτυακά.

Η σεξολόγος Jacqueline Hellyer λέει από την πλευρά της ότι οι νέοι αντικαθιστούν την καθημερινή επαφή στον αληθινό κόσμο με την ψηφιακή επικοινωνία μέσω των social media και χάνουν την ικανότητα να επικοινωνούν πρόσωπο με πρόσωπο.

Σε έναν κόσμο ατελείωτων επιλογών που είναι ορατές, το 40% των νέων ηλικίας από 18 έως 24 ετών, σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην Αυστραλία με δείγμα 50.000 ανθρώπους, δεν έχει κάνει σεξ.

Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, το πρόβλημα αποτυπώνεται στην πλειοψηφία των χωρών της Δύσης.

Στις ΗΠΑ το 2023 το 10% των ανδρών μεταξύ 22 έως 34 δεν έχει κάνει ποτέ σεξ στη ζωή του. Είναι το υψηλότερο ποσοστό που έχει καταγραφεί ποτέ. [73]

Έρευνες στις Μεγάλη Βρετανία καταγράφουν μία παρόμοια πραγματικότητα ενώ στην Ιαπωνία ένα 43% των νέων ανθρώπων από 18 έως 34 ετών παραδέχονται ότι είναι παρθένοι.

Ένας μοναχικός κόσμος είναι ένας κόσμος που έχει στον επίκεντρό του τον εαυτό και την βελτιστοποίηση της εικόνας του…

Όταν αρκεί να έχεις το look της Kim Kardashian για να πετύχεις

Σύμφωνα με άρθρο του Independent, η εμμονική απασχόληση με την εικόνα του εαυτού αποτυπώνεται και σε έρευνα σύμφωνα με την οποία το 40% των εφήβων θεωρούν ότι τα κοινωνικά μέσα τους βοηθούν «να παρουσιάζουν το καλύτερο πρόσωπό του εαυτού τους στον κόσμο». Όχι όμως το αληθινό.

Παρουσιάζουμε το πρόσωπο του εαυτού που θα αυξήσει τον αριθμό των likes, shares, comments.

Τώρα, γράφονται αρθρα «ειδικών» που ενημερώνουν για το ποια είναι η καλύτερη ώρα και ημέρα για να ποστάρεις ώστε να λάβεις τα περισσότερα likes. Έχουν δημιουργηθεί ειδικά προγράμματα για την αποτελεσματικότερη διαχείριση των λογαριασμών στα social media ώστε να μεγιστοποιείται η αποδοτικότητα του υλικού που ανεβάζεις.

Σύμφωνα με την Alisson Graham «είμαστε οι εταιρείες δημοσίων σχέσεων του εαυτού μας και διαρκώς αναζητούμε τρόπους για να αυξήσουμε τα νούμερά μας».

Γινόμαστε content creators.

Για να αυξηθούν οι πιθανότητες επιτυχίας σε μία άκρως ανταγωνιστική αγορά της οικονομίας της προσοχής δημιουργείται μία παράλληλη βιομηχανία προγραμμάτων που σκοπό έχουν να βελτιώσουν την εικόνα του εαυτού.

Όλο και παραπάνω μετατρεπόμαστε στο αντικείμενο που καλούνται οι άλλοι να αποφασίσουν την αξία του κάνωντας double tap στη φωτογραφία του.

Το 67% των γυναικών σε πρόσφατη έρευνα ανησυχούν για την εμφάνισή τους περισσότερο από τα οικονομικά, τις σχέσεις ή την επαγγελματική επιτυχία τους.

Τα κοινωνικά μέσα εκμεταλλεύονται τα ζητήματα αυτο-εκτίμησης δημιουργώντας έναν κόσμο όπου μικρή σχέση έχει με την πραγματικότητα. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η διαρκής ανάγκη βελτίωσης του εαυτού ενδυναμώνει τις εταιρείες.

Κάποιοι το ονόμασαν «Kardashian effect»: Η πίστη ότι αρκεί να έχεις το look της Kim Kardashian για να πετύχεις:

«Πιστεύω ότι είναι καταπληκτική. Έχει τρομερό σώμα. Έχει έναν υπέροχο κώλο… Πόσο θα ήθελα να είχα κι εγώ έναν κώλο σαν τον δικό της…!»

Το πιο δημοφιλές βίντεο πορνό στο pornhub παραμένει αυτό που εκτόξευσε τη δημοφιλία του πρωταγωνιστή της και τη μετέτρεψε σε μεγά διασημότητα. Το βίντεο της Kim Kardashian.

Η επιτυχία πάντως δεν είναι εξασφαλισμένη. Η Τζούλια Αλεξανδράτου δεν είχε την ίδια τύχη.

Σε έναν ψηφιακό κόσμο που η δημοφιλία είναι το παν, fake είναι αυτό που τραβάει την προσοχή πιο πολύ.

Από τις fake ψηφιακές περσόνες που δημιουργούν οι χρήστες των social media, από τα ψεύτικα οπίσθια που προσομοιάζουν το look της Kardashian, από την fake οικειότητα που αισθανόμαστε προς ανθρώπους που δε γνωρίζουμε πραγματικά παρά μόνο μέσω αυτού προβάλλουν στα προφίλ τους, ως τα fake news που γίνονται πολύ πιο εύκολα viral, η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Τα προφίλ μας είναι προϊόντα που έχουν φτιαχθεί για να αρέσουν, για να παράγουν αποδοχή, για να τραβάνε την προσοχή και να ξοδεύουν οι άλλοι χρήστες χρόνο πάνω τους, όχι για να είναι αληθινά, όχι για να αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, ούτε για να βελτιώνουν τις ζωές μας.

Ο καλύτερός μας εαυτός είναι ο ψεύτικος, όχι ο αληθινός. Το αληθινό δεν είναι εξίσου σαγηνευτικό, δεν πουλάει. Όμως οι επιπτώσεις στις ζωές των ανθρώπων είναι πέρα για πέρα αληθινές.

Το fake δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Είναι ο τρόπος που λειτουργούν τα social media.

Η Kardashian και ο Tramp είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.