ΤΕΜΠΟΥΡΑ, ΜΠΟΛΟΝΕΖ ΚΙ ΑΛΛΑ 5 ΦΑΓΗΤΑ ΠΟΥ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ

Για να τελειώνουν τα ψέματα, σήμερα είναι η ημέρα που θα αποκαλύψουμε ποια από τα φαγητά που απολαμβάνουμε σε όλον τον κόσμο, έχουμε συνδέσει με μια χώρα, ενώ τα έδωσε στον πλανήτη άλλη.

Θα αποκαταστήσουμε δηλαδή, εθνικές τιμές.

Είστε έτοιμοι;

Τα fortune cookies δεν είναι κινεζικά, οι Βέλγοι δεν ήταν οι πρώτοι που τηγάνισαν πατάτες (ήταν οι πρώτοι που τελειοποίησαν το διπλό τηγάνισμα), τα κρουασάν δεν είναι γαλλικά, η σάλτσα τομάτας δεν είναι ιταλική, η τεμπούρα δεν είναι ιαπωνική και το τσιζκέικ δεν είναι αμερικανικό.

Τώρα που τα είπα και ξεθύμανα, ας περάσουμε σε στοιχεία που αποδεικνύουν την πραγματική προέλευση κάποιων από τις πιο δημοφιλείς γευστικές απολαύσεις του πλανήτη.

Τα κινεζικά fortune cookies είναι ιαπωνικά

Έγιναν δημοφιλή τον 20ο αιώνα, με τον αστικό μύθο να αναφέρει πως τα πήγαν στις ΗΠΑ δυο Κινέζοι μετανάστες στην Καλιφόρνια -ένας αρχιτέκτονα κήπων και ένας ιερέα που ζούσαν στο Λος Άντζελες.

Στο Institute of Culinary Education αναφέρεται πως σύμφωνα με την ερευνήτρια Noriko Sanefuji, υπήρχαν στην Ιαπωνία του 19ου αιώνα, όπως αποδεικνύουν αναφορές σε τριγωνικά μπισκότα που έκρυβαν την τύχη που θα είχε όποιος τα κατανάλωνε.

Τα έλεγαν tsujiura senbei και πρωτοκυκλοφόρησαν στο Κιότο, τα 1800s. Στις ΗΠΑ τα πήγε Ιάπωνας μετανάστης, το 1906 και κοντά στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τα πρόσφεραν και κινεζικά και ιαπωνικά εστιατόρια.

Καθώς πολλοί Ιάπωνες μετανάστες φυλακίστηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, τα κινεζικά αρτοποιεία ανέλαβαν το βάρος της παραγωγής τους και ήταν από τους πρώτους που μηχανοποίησαν τη διαδικασία παρασκευής.

Οι τηγανιτές πατάτες είναι γαλλικές

Αν έχεις την απορία γιατί οι Αμερικανοί παραγγέλνουν τις τηγανιτές πατάτες ως french fries, η επικρατέστερη θεωρία αναφέρει ότι Αμερικανοί στρατιώτες που εγκαταστάθηκαν στη Βαλλωνία (στο νότιο τμήμα του Βελγίου), για να πολέμησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο έβλεπαν τους ψαράδες να τηγανίζουν πατάτες.

Άκουσαν το frittes που έλεγαν και επειδή μιλούσαν γαλλικά, “βάπτισαν” τις τηγανιτές πατάτες γαλλικές πατάτες, με την επιστροφή τους στις ΗΠΑ.

Ως προς το έθνος που τις έδωσε στον πλανήτη, οι πρώτες συνταγές (1775-1795) αναφέρονται σε γαλλικά βιβλία.

Τα γαλλικά croissants είναι βελγικά

Ενδεχομένως να μην υπάρχει κάτι πιο γαλλικό από το croissant -μετά τον Πύργο του Άιφελ-, ωστόσο οι Γάλλοι δεν το απόλαυσαν πριν το 1838, όταν ο Αυστριακός αρτοποιός, August Zang άνοιξε το κατάστημα του στο Παρίσι.

Σύστησε στους κατοίκους της πόλης το kipferl ή αλλιώς τις βιενέζικες ημισελήνους που υπήρχαν στη χώρα του από τον 13ο αιώνα. Αυτές παρασκευάζονται έως σήμερα από ποικιλία ζυμών, σε γλυκιά και αλμυρή εκδοχή.

Κατά το Europeana, που μοιράζεται και προωθεί τη ψηφιακή πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης, υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένας θρύλος αναφέρει ότι οι Αυστριακοί αρτοποιοί δημιούργησαν το kipferl, για να γιορτάσουν την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Μάχη της Βιέννης το 1683. Η έμπνευση τους ήταν το σχήμα ημισελήνου στην οθωμανική σημαία.

Η επιχείρηση του Zang δεν μακροημέρευσε, αλλά πολύ σύντομα οι Γάλλοι αρτοποιοί είχαν αντιγράψει το προϊόν του Βέλγου, το οποίο έφτιαχναν με σφολιάτα. Ακολούθησαν άλλες “τροποποιήσεις”, έως το σύγχρονο κρουασάν.

Η ιταλική σάλτσα τομάτας είναι μεξικανική -και η μπολονέζ γαλλική

Ενώ πολλές σάλτσες για pasta δημιουργήθηκαν στην αρχαία Ρώμη (υπάρχουν στον γειτονικό Τσελεμεντέ που λέγεται Apicius), η σάλτσα ντομάτας “συστήθηκε” στην Ιταλία τον 16ο αιώνα, από Νοτιοαμερικανούς.

Η ιστορία δείχνει πως χρησιμοποιείτο από την αρχαιότητα από λαούς της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής, ως βάση για πολλά πιάτα.

Στο Historia de la Cocina y la Gastronomia αναφέρεται πως ο Bernardino de Sahagún, ένας Φραγκισκανός μοναχός από το Βασίλειο της Ισπανίας, πιστεύεται ότι είναι ο πρώτος Ευρωπαίος που έγραψε (1540) για τη σάλτσα ντομάτας, την οποία συνάντησε προς πώληση στις αγορές του Tenochtitlan (βλ. σημερινή Πόλη του Μεξικού).

Δεν εμφανίστηκε σε ιταλικό βιβλίο μαγειρικής πριν τον 19οαιώνα. Πρωτύτερα (το 1797) είχε μπει σε γαλλικό βιβλίο μαγειρικής, με τη Γαλλία να κάνει τη σάλτσα ντομάτας βάση για άλλες, όπως η Βolognese -που ναι, επίσης δεν είναι ιταλική. Oι Ιταλοί έχουν “τερματίσει” το ragù alla bolognese. Για να μην μπερδευόμαστε, δεν είναι σάλτσα ντομάτας με κιμά, αλλά κιμάς με λίγη ντομάτα

Το γερμανικό ξινολάχανο είναι κινεζικό

Το ξινό λάχανο (η μετάφραση της λέξης sauerkraut) έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη γερμανική μαγειρική. Συνοδεύει τα κρέατα, ενώ κυκλοφορεί και μόνο. Είναι η προσφορά του Τζένγκις Χαν και των Μογγόλων στους Γερμανούς.

Στο ειδικό, σχετικό, κεφάλαιο του Science Direct αναφέρεται ότι ο Τζένγκις Χαν έμαθε το ξινό λάχανο από τους Κινέζους που το ανακάλυψαν. Ήταν ο τρόπος που είχαν να συντηρούν το λαχανικό οι εργάτες που κατασκεύαζαν το Σινικό Τείχος, πριν 2.000 χρόνια. Οι Ευρωπαίοι αντικατέστησαν το κρασί από ρύζι (που έκανε τη ζύμωση) με αλάτι.

Παρεμπιπτόντως, το sauerkraut δεν ήταν το πρώτο λαχανικό που είχε περάσει τη διαδικασία ωρίμανσης που έμαθαν οι Ευρωπαίοι. Ο Ιπποκράτης είχε επισημάνει πως ζυμωμένα λαχανικά της εποχής του είχαν θεραπευτικές ιδιότητες. Είχε προτείνει το ξινό λάχανο για θεραπεία του hangover.

Η ιαπωνική tempura είναι πορτογαλική

Τα λαχανικά ή τα θαλασσινά με το κουρκούτι που τηγανίζονται σε λάδι, σε πολύ υψηλή θερμοκρασία, είναι δώρο των Πορτογάλων Ιησουιτών που ταξίδεψαν -με κινεζικό πλοίο- στην Ιαπωνία, στα μέσα του 16ου αιώνα.

Στον Οδηγό Michelin αναφέρεται πως οι Πορτογάλοι έμειναν στην Ιαπωνία 100 χρόνια και αντάλλαξαν με τους γηγενείς ιδέες και συνταγές.

Μια ήταν για τα peixinhos da horta, που είναι τηγανητά πράσινα φασόλια με κουρκούτι. Οι Ιάπωνες έδωσαν το όνομα tempura που ήταν πιο εύκολο, για εκείνους, και πιο εργονομικό για να χωράει στα μενού.

Το αμερικανικό cheesecake είναι ελληνικό

Ως δημιουργός του New York cheesecake έχει “κατοχυρωθεί” ο Arnold Reuben. To έφτιαξε τη δεκαετία 1920. Ο Νεοϋρκέζος είναι πίσω και από το σάντουιτς στο οποίο έδωσε το όνομα του (το Reuben sandwich που έχει παστουρμά, ξινολάχανο, ελβετικό τυρί και ρωσική σάλτσα, σε ψωμί σίκαλης που ψήνεται στο φούρνο).

Η βάση του γλυκίσματος δεν ήταν ιδέα του Reuben. Τουναντίον, το cheesecake φαίνεται να υπήρχε πριν την ανακάλυψη των ΗΠΑ. Όπως αναφέρει το βιβλίο Τhe Joy of Cheesecake, το έφτιαχναν οι αρχαίοι Έλληνες, με αλεύρι, τυρόπηγμα και μέλι. Είχαν σερβιριστεί μάλιστα, και στους αθλητές των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων.

Η συνταγή εξελίχθηκε στα χέρια των Ρωμαίων και μετά σε άλλες χώρες της Ευρώπης που είχαν συστατικά όπως τα αυγά και τις βάσεις ζύμης, με την εφεύρεση του τυριού σε κρέμα -στα τέλη του 19ου αιώνα- να το “απογειώνει”.

Η αμερικανική μηλόπιτα είναι αγγλική

Σε ό,τι αφορά τη μηλόπιτα, στο Historical Society of Pennsylvania (βιβλιοθήκη της Φιλαδέλφεια για την αμερικανική ιστορία) την πήγαν στη Βόρεια Αμερική οι Άγγλοι άποικοι. Υπάρχει ιστορική αναφορά από το 1831, με αγγλική συνταγή που είναι μια πρώιμη συνταγή μηλόπιτας. Είχε σύκα, σταφίδες και αχλάδια και σαφράν, μαζί με μήλα.

Δεν αισθάνεστε καλύτεροι άνθρωποι; Ή έστω πιο ενημερωμένοι;