ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ… ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΗ

Η Αθήνα δεν είναι μικρή. Ούτε καν όταν ζεις σε γειτονιές που βρίσκονται σχετικά κοντά μεταξύ τους. Οι καθημερινές υποχρεώσεις, οι δουλειές και οι γρήγοροι ρυθμοί της πόλης μπορούν να κάνουν μια διαδρομή που στον χάρτη φαίνεται σύντομη να μοιάζει ατελείωτη… Ρωτήσαμε τέσσερα άτομα πώς βιώνουν τη σχέση τους μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, πώς καταφέρνουν να βρίσκονται με το ταίρι τους και πώς η καθημερινή απόσταση επηρεάζει τη ζωή τους -ακόμα κι όταν η απόσταση είναι «μόνο» μέσα στην ίδια πόλη.

Παρά το γεγονός ότι οι σύντροφοί τους δεν απέχουν περισσότερο από 10-15 χιλιόμετρα, η καθημερινότητα μπορεί να μετατρέψει αυτά τα λίγα χιλιόμετρα σε αίσθηση μεγάλης απόστασης. Η τρομακτική κίνηση στους δρόμους, τα ανεπαρκή δρομολόγια στα ΜΜΜ, οι δουλειές και οι απαιτήσεις της πόλης δημιουργούν όχι μόνο πρακτικά εμπόδια, αλλά και ψυχολογική απόσταση, που απαιτεί σχέδιο, ευελιξία και αμοιβαία προσπάθεια για να ξεπεραστεί.

Κάθε στιγμή μαζί τους, όσο σύντομη κι αν είναι, αποκτά ξεχωριστή αξία. Τα μηνύματα, οι βιντεοκλήσεις και οι μικρές καθημερινές τελετουργίες γίνονται δεσμοί που κρατούν τη σχέση ζωντανή. Η εμπειρία των τεσσάρων αυτών Αθηναίων αποδεικνύει ότι η απόσταση μέσα στην ίδια πόλη δεν μετριέται μόνο στα χιλιόμετρα, αλλά στην ενέργεια, την προτεραιότητα και την αφοσίωση που απαιτεί η κάθε σχέση.

Η καθημερινή απόσταση των ζευγαριών μέσα στην ίδια πόλη

Ο Στάθης, 32 ετών, φιλόλογος στο επάγγελμα, λέει: «Μένω στο Παγκράτι και η σύντροφός μου στην Κηφισιά». «Αν δεν υπολογίσω καλά την κίνηση, η διαδρομή μπορεί να πάρει πάνω από μία ώρα. Και όταν ξέρεις ότι μετά σε περιμένουν δουλειές, μάθημα, αυτή η ώρα μοιάζει χαμένη. Υπάρχουν μέρες που αισθάνομαι ότι ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, σαν να χωρίζει τη σχέση μας κάτι περισσότερο από λίγα χιλιόμετρα».

Ο Στάθης εξηγεί ότι η καθημερινή επαφή έχει πλέον γίνει θέμα προγραμματισμού: «Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αυθόρμητα να βρεθούμε. Πρέπει να δούμε ποιος έχει μάθημα, ποιος δουλεύει, ποιοι δρόμοι είναι κλειστοί ή έχουν κίνηση. Ακόμα και μια απλή έξοδος για καφέ απαιτεί σχεδιασμό. Η σχέση μας έχει γίνει σαν μια μικρή επιχείρηση, όπου κάθε στιγμή μαζί πρέπει να προγραμματιστεί πολύ προσεκτικά».

Ο ίδιος προσθέτει ότι αυτή η ανάγκη προγραμματισμού φέρνει και ψυχολογική πίεση: «Μερικές φορές νιώθεις ότι χάνεις τον αυθορμητισμό. Θέλεις να πεις “έλα να βρεθούμε τώρα”, αλλά η πραγματικότητα της πόλης σου λέει όχι. Κάθε μέρα πρέπει να κάνουμε μικρές υποχωρήσεις, να προσαρμοζόμαστε και να βρίσκουμε λύσεις για να κρατήσουμε τη σχέση ζωντανή».

Παρά τις δυσκολίες, ο Στάθης λέει πως οι στιγμές που καταφέρνουν να είναι μαζί αποκτούν άλλη αξία: «Μια βόλτα στον Λυκαβηττό, ένας καφέ στο κέντρο, ακόμα και μια σύντομη κουβέντα στο τηλέφωνο, όταν ξέρεις ότι δεν προλαβαίνουμε αλλιώς, γίνεται πολύ σημαντική. Μαθαίνεις να εκτιμάς την ποιότητα του χρόνου και όχι την ποσότητα».

Ο ίδιος σημειώνει ότι η απόσταση τους έχει διδάξει κάποια πράγματα: «Μαθαίνεις να επικοινωνείς καλύτερα, να λες ανοιχτά αυτά που νιώθεις και να εκτιμάς τις μικρές λεπτομέρειες. Ένα μήνυμα, μια φωτογραφία, ή ένα σύντομο “σε σκέφτηκα” μπορεί να κάνει τη μέρα σου καλύτερη. Στην Αθήνα, η καθημερινότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια, αλλά αυτές οι μικρές στιγμές φτιάχνουν ίσως μια πιο δυνατή σχέση μέσα από τις δυσκολίες».

Στη συνέχεια, η Ελένη, 26 ετών, barista: «Εγώ μένω στο Γαλάτσι και ο φίλος μου στον Νέο Κόσμο. Αν δεν ήταν τα Σαββατοκύριακα, πιθανότατα δεν θα τον έβλεπα σχεδόν ποτέ. Οι καθημερινές είναι γεμάτες δουλειά, υποχρεώσεις και μετακινήσεις».

Η Ελένη περιγράφει πώς η απαιτητική καθημερινότητα της Αθήνας μπορεί να γίνει βάρος για τη σχέση τους: «Υπάρχουν μέρες που η κούραση με καταβάλει, ή η κίνηση στα λεωφορεία και στους δρόμους με κάνει να νιώθω ότι χάνω πολύτιμο χρόνο. Στέλνουμε μηνύματα ή κάνουμε κλήσεις, αλλά δεν είναι το ίδιο. Θέλεις απλώς να τον δεις, να καθίσετε μαζί στον καναπέ, να πιείτε έναν καφέ ή να περπατήσετε κάπου όμορφα χωρίς να κοιτάξετε το ρολόι».

«Κάποιες φορές νιώθεις αδικημένος ή απογοητευμένος, γιατί βλέπεις τη ζωή σου να περνάει ανάμεσα σε συγκοινωνίες και ωράρια. Είναι σαν να χρειάζεται να κερδίσεις κάθε στιγμή που περνάτε μαζί. Μικρές συνήθειες, όπως να πούμε καλημέρα ή καληνύχτα στο τηλέφωνο, να μοιραστούμε φωτογραφίες από την καθημερινότητα, ή να πάμε μαζί σε ένα καφέ πριν ξεκινήσουμε τη μέρα μας, κάνουν μεγάλη διαφορά. Είναι αυτές οι μικρές στιγμές που σου θυμίζουν ότι είσαι σημαντικός για κάποιον και ότι κάποιος σε σκέφτεται».

Η ίδια προσθέτει πως οι συνήθειες αυτές έχουν γίνει τρόπος έκφρασης της αγάπης τους: «Ακόμα και ένα σύντομο μήνυμα ή μια φωτογραφία από το δρόμο που περνάω, μας φέρνει κοντά. Στην Αθήνα η καθημερινότητα είναι τόσο απαιτητική που αν δεν κάνεις συνειδητά πράγματα για τη σχέση, μπορεί να χαθείς κάπου στο χάος της».

«Με την καθημερινή κίνηση και τις καθυστερήσεις στα μέσα μεταφοράς, ακόμα και μια μικρή απόσταση μπορεί να κάνει τη συνάντηση με τον σύντροφό σου να μοιάζει πολυτέλεια», λέει η Ζωή, 24 ετών, φοιτήτρια νομικής. «Πρέπει να υπολογίσεις ώρες, λεωφορεία, μετρό, και κάθε καθυστέρηση μπορεί να καταστρέψει το πρόγραμμα. Εγώ μένω στα Εξάρχεια και ο σύντροφός μου στη Νέα Σμύρνη, οπότε κάθε βόλτα ή συνάντηση χρειάζεται… μεγάλη ανάλυση».

Η Ζωή εξηγεί πως για να υπάρχει ηρεμία και ισορροπία στη σχέση τη χρειάζεται μεγάλη ευελιξία και υπομονή: «Αν κάποια μέρα καθυστερήσω στη σχολή ή εκείνος στη δουλειά, μπορεί να μην προλάβουμε να βρεθούμε. Κάποιες φορές νιώθεις ότι η σχέση σου εξαρτάται από το χάρτη και την κίνηση, και όχι από εσένα. Είναι σαν να παίζεις ένα παιχνίδι όπου πρέπει να προβλέψεις κάθε λεπτομέρεια της μέρας».

Προσθέτει πως η καθημερινή απόσταση δημιουργεί και συναισθηματική ένταση: «Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι μοναξιά ή ότι η σχέση σου καθυστερεί να “προχωρήσει” λόγω πρακτικών εμποδίων».

Παράλληλα, μοιράζεται και τις θετικές πλευρές της κατάστασης: «Μαθαίνεις να εκτιμάς ακόμα περισσότερο τις στιγμές που είστε μαζί. Μια κοινή βόλτα στο πάρκο, ένα δείπνο στο σπίτι, ή ακόμα και ένα απόγευμα που απλώς καθόμαστε και μιλάμε χωρίς να κάνουμε τίποτα, είναι πολύτιμες στιγμές που σε συνδέουν πραγματικά».

Η Ζωή τονίζει πως η απόσταση έχει αναγκάσει και τους δύο να γίνουν πιο δημιουργικοί στην καθημερινότητά τους: «Βρίσκουμε τρόπους να μοιραστούμε εμπειρίες, ακόμα κι αν δεν είμαστε στο ίδιο μέρος. Μερικές φορές φτιάχνουμε ταυτόχρονα καφέ και τον πίνουμε μαζί μέσω βιντεοκλήσης ή βλέπουμε την ίδια ταινία ταυτόχρονα. Είναι μικρά πράγματα, αλλά κρατάνε τη σχέση ζωντανή».

«Στην Αθήνα, ακόμα και λίγα χιλιόμετρα μπορούν να γίνουν εμπόδιο», λέει στη συνέχεια ο Νίκος, 34 ετών, προγραμματιστής. «Η κίνηση, τα έργα στους δρόμους, οι καθυστερήσεις των ΜΜΜ… όλα αυτά σου δίνουν την αίσθηση ότι ζούμε σε διαφορετικές πόλεις. Μερικές φορές φεύγω από το σπίτι και νιώθω ότι ξεκινάει ένα ταξίδι που δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει. Εγώ μένω στου Ζωγράφου και η κοπέλα μου στην Καλλιθέα. Δεν το λες μακριά, δεν το λες και κοντά βέβαια όπως το βιώνω εγώ».

Ο Νίκος εξηγεί πώς οι καθημερινές υποχρεώσεις επηρεάζουν την ποιότητα της σχέσης του: «Μετά από μια γεμάτη μέρα δουλειάς, η τελευταία μου σκέψη είναι να μπω σε λεωφορείο ή μετρό και να διασχίσω την πόλη. Τις καθημερινές, αν καταφέρουμε να συναντηθούμε, θα πάμε για έναν καφέ στο χέρι ή για μια βόλτα στα κλεφτά στον Εθνικό Κήπο (που είναι στη μέση και για τους δύο). Δυστυχώς ή ευτυχώς, αισθάνεσαι ότι κάθε λεπτό μαζί μετράει και δεν μπορείς να το θεωρήσεις δεδομένο. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά κάπου στο κέντρο γίνεται στιγμιαία πολύτιμη».

Ο ίδιος προσθέτει ότι η απόσταση τους έχει μάθει να εκτιμούν την επικοινωνία και να δουλεύουν συνειδητά πάνω στη σχέση: «Μιλάμε περισσότερο για τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, λέμε ανοιχτά αυτά που νιώθουμε και φροντίζουμε να μην αφήνουμε παρεξηγήσεις να στοιβάζονται. Η σχέση απαιτεί ενέργεια, υπομονή και συνεχή προσπάθεια. Ακόμα και ένα σύντομο μήνυμα, μια selfie μέσα στη μέρα, ένα όμορφο μήνυμα μέσα στη βάρδια, μπορούν να κάνουν τη σχέση καλύτερη. Τελικά, είναι όλα αυτά τα μικρά πράγματα, οι καθημερινές λεπτομέρειες και οι συνειδητές επιλογές που μας κρατούν κοντά και κάνουν τη σχέση δυνατή».