Φορολογείστε τους πλούσιους: Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο

Στον απόηχο της οικονομικής κρίσης που τάραξε τα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας και ενώ όλοι οι δείκτες δείχνουν ότι τα προβλήματα δεν έχουν εντελώς ξεπεραστεί, η φορολόγηση των πλουσίων – και πιο συγκεκριμένα των κροίσων, αυτού του ελάχιστου ποσοστού του πληθυσμού που έχει στα χέρια του δυσανάλογο πλούτο – αποτελεί παλλαϊκό αίτημα, αλλά παραμένει ζήτημα ταμπού. Ωστόσο οι καιροί έχουν πλέον αλλάξει και οι απαιτήσεις της νέας εποχής είναι διαφορετικές. Δεν είναι λίγοι μάλιστα και ορισμένοι “εκπρόσωποι” αυτού του κλειστού κλαμπ που υποστηρίζουν, αφουγκραζόμενοι ίσως τα σημεία των καιρών, ότι πρέπει να υπάρχει δικαιότερη κατανομή στα φορολογικά βάρη.

Παρόλα αυτά μόνο δίκαιη δεν μπορεί να θεωρηθεί η φορολόγηση των πλουσίων. Και στον αντίποδα υπάρχει πάντα και ένα βάσιμο επιχείρημα που λέει ότι η βαρύτερη φορολόγηση των πλουσιοτέρων θα σημάνει αυτόματα λιγότερες επενδύσεις, λιγότερες δαπάνες, αύξηση της φοροδιαφυγής και επακόλουθα περισσότερα βάρη για τους λιγότερο προνομιούχους που θα κληθούν εμμέσως πλην σαφώς να επωμιστούν τα νέα βάρη. Ο κόσμος μας είναι όμορφος μεν, αλλά όχι αγγελικά πλασμένος.

Στις ΗΠΑ ωστόσο, εκεί που το κλαμπ των πλουσίων παραμένει πάντα ισχυρό και ακμάζον, το ζήτημα έχει μπει πλέον για τα καλά στην πολιτική ατζέντα. Τα χρόνια της διακυβέρνησης Τραμπ βοήθησαν σε αυτό, όχι βεβαίως λόγω της πολιτικής του Αμερικανού προέδρου, αλλά λόγω του μεγάλου διχασμού που βιώνει η αμερικανική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Όπου υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση. Και αν αυτό ήταν κάτι που ευνόησε πριν από λίγα χρόνια το σημερινό ένοικο του Λευκού Οίκου, είναι κάτι που θα μπορούσε να του επιστρέψει μπούμερανγκ τα υπόλοιπα χρόνια της θητείας τους.

Γιατί ήταν ακριβώς η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ που οδήγησε στην πλήρη αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος στις ΗΠΑ, αφήνοντας τη χαραμάδα ανοιχτή για την ανάδειξη νέων και αντισυμβατικών πολιτικών που φιλοδοξούν να αποτελέσουν το αντίβαρο στην προεδρία του. Και πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτές δεν υπάρχει.

Είναι ταλαντούχα, λαοφιλής, προφανώς όμορφη, το νεότερο μέλος στη Βουλή των αντιπροσώπων (μόλις 29 ετών) και φιλοδοξεί να γίνει και η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ. Η οποία επιπλέον θα είναι και λατίνα… Και μαζί με την πιο έμπειρη αλλά εξίσου φλογερά αγωνιστική Γερουσιαστή των Δημοκρατικών, Ελίζαμπεθ Γουόρεν, επανέφεραν το ακανθώδες ζήτημα στο τραπέζι, δίνοντας το έναυσμα για την μεγαλύτερη ίσως μάχη στη σύγχρονη πολιτική ιστορία των ΗΠΑ.

Οι δύο γυναίκες είπαν το αυτονόητο: Είναι ανεπίτρεπτο αυτό που συμβαίνει! Σήμερα, το 1% των Αμερικανών κατέχει στα χέρια του περισσότερο πλούτο από όσο αναγκάζεται να μοιραστεί το 95% που βρίσκεται στη βάση της πυραμίδας. Η εισοδηματική ανισότητα έχει εισέλθει σε επίπεδα ρεκόρ που είχαν να παρατηρηθούν από το κραχ του 1929, ενώ το πιο εξωφρενικό είναι ότι την ίδια στιγμή η φορολογία των πλουσιότερων μειώθηκε, χάρη στις περικοπές που τους προσέφερε απλόχερα ο Ντόναλντ Τραμπ το 2017.

Η Οκάσιο – Ορτές προτείνει την αύξηση του φορολογικού συντελεστή των πολύ πλούσιων στο 70%, με την Γουόρεν να προσθέτει ότι το μέτρο θα πρέπει να εφαρμοστεί σε όσους έχουν περιουσίες άνω των 50 εκατ. δολαρίων. Αυτονόητο θεωρείται ότι η “κλίκα” δισεκατομμυριούχων, μεγαλοστελεχών, πλούσιων Ρεπουπλικανών και παραγόντων της Wall Street αντιμετώπισαν με αρκετές δόσεις ειρωνείας και καταστροφολογίας τα σχέδια των δύο γυναικών. Ανάμεσά τους και κάποιοι βαθύπλουτοι Δημοκρατικοί (ναι, υπάρχουν και αυτοί) που βλέπουν με αξιώσεις το δρόμο για το Λευκό Οίκο στις προεδρικές εκλογές του 2020, όπως ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ και ο ιδρυτής της αυτοκρατορίας των Starbucks, Μάικλ Σουλτς. Η κοινή γνώμη και τα media από την άλλη μοιάζουν να συμφωνούν ότι αν μη τι άλλο ήρθε η ώρα να γίνει σοβαρά αυτή η κουβέντα.

Οι τρόποι για να γίνει αυτό υπάρχουν. Υπάρχουν ακόμη μεγάλα περιθώρια για αύξηση της φορολογίας σε εισοδήματα, επενδύσεις, πλούτο και κληρονομιές, καθώς οι σημερινοί συντελεστές δεν είναι αντιπροσωπευτικοί αυτών που θα μπορούσαν πραγματικά να αντέξουν οι πιο προνομιούχοι Αμερικανοί. Αυτό που δεν υπάρχει βέβαια είναι η πολιτική θέληση. Από την άλλη, όπως επισημαίνουν Αμερικανοί οικονομολόγοι, δεν υπάρχει και άλλος τρόπος πια συγκεντρωθούν τα κεφάλαια για τις επενδύσεις που χρειάζονται οι ΗΠΑ σε Υγεία, Εκπαίδευση, υποδομές, κ.λπ., αφού η μεσαία τάξη “γονάτισε” τα τελευταία χρόνια και αποδίδει σε φόρους τα μέγιστα των δυνατοτήτων της.

Ο αντίλογος των “εχόντων” στις αλλαγές που θα μπορούσαν να επέλθουν προβλέπει μεταξύ άλλων και την επαναφορά στερεοτύπων που είναι πολύ γερά εδραιωμένα στο αμερικανικό υποσυνείδητο. Ο ίδιος ο Σουλτς για να δείξει πόσο “επικίνδυνα” είναι τα σχέδια της Κορτές δεν δίστασε να αναφωνήσει: “Σοσιαλισμός!”. Και για να κάνει και κάπως πιο επίκαιρο το επιχείρημα του, πρόσθεσε πως στην περίπτωση που υλοποιηθούν αυτά τα σχέδια, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν ακόμη και να μετατραπούν σε μία νέα “Βενεζουέλα”…