Σήματα λυγρά για την Οικονομία

Πρώτον, η Ανάπτυξη δεν εδράζεται σε παραγωγικές επενδύσεις αλλά κατά κύριο λόγο στην τουριστικοποίηση της Οικονομίας και στο real estate.

Δεύτερον, η παραγωγικότητα παραμένει ισχνή σε σύγκριση με την μέση ευρωπαϊκή.

Τρίτον, ο ηλικιακός μέσος όρος των Ελλήνων αγροτών βρίσκεται στα 57 έτη! Οπερ σημαίνει, σταδιακή ύφεση στην αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή και αναπόφευκτη φυγή των νέων-κι όχι μόνο- προς τα αστικά κέντρα.

Και όλα αυτά σε μια διεθνή συγκυρία η οποία σημαίνεται από αβεβαιότητα, όπως επεσήμανε πρόσφατα η επικεφαλής του ΔΝΤ Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα. Που προειδοποιεί ότι ενδέχεται να επιδεινωθούν ραγδαία οι χρηματοπιστωτικές συνθήκες και η Ανάπτυξη, αν δεν υπάρξει προσεκτική χάραξη πολιτικής.

Στα καθ΄ημάς, τώρα: Ένας ερευνητικός κόμβος για την Ελλάδα και την Νοτιοανατολική Ευρώπη-κόμβος του LSE, συντηρητικών κατευθύνσεων- χαρακτηρίζει τον Τουρισμό και την Εστίαση παράγοντες στασιμότητας. Συγκεκριμένα, οι τέσσερις (Έλληνες) ερευνητές σημειώνουν τα ακόλουθα, σε κείμενο υπο τον τίτλο «Η οικονομία του καφέ: Διαρθρωτικός μετασχηματισμός στην Ελλάδα μετά την λιτότητα και τις μεταρρυθμίσεις»:

«Η Ελλάδα εξαρτάται ολοένα και περισσότερο από έναν τομέα που, παρά τα βραχυπρόθεσμα μακροοικονομικά οφέλη του, ενέχει σημαντικούς διαρθρωτικούς και κοινωνικούς κινδύνους μακροπρόθεσμα.

Χωρίς στροφή στην τεχνολογική αλλαγή, με αύξηση παραγωγής και κόστους εργασίας, η “οικονομία του καφέ” κινδυνεύει να γίνει όχι μια προσωρινή προσαρμογή για την Ελλάδα, αλλά μια μακροπρόθεσμη κατάσταση στασιμότητας». (στοιχεία από κείμενο του Γιάννη Κιμπουρόπουλου στην «ΕφΣυν»).

Από την πλευρά του ο οικονομολόγος/πανεπιστημιακός Κώστας Μελάς σημειώνει οτι «η ελληνική οικονομία από την ένταξη στο ευρώ και μετά, εγκλωβίστηκε σε ένα υπόδειγμα μονοδιάστατης μεγέθυνσης, θυσιάζοντας την πραγματική ανάπτυξη». Και προσθέτει, μιλώντας για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη:

«Η μεγέθυνση της οικονομίας, με όλα τα μέσα, είναι το παν. Η λογική της μεγέθυνσης κυριάρχησε παντού. Όμως η μεγεθυντική διαδικασία χωρίς την αναπτυξιακή της διάσταση είναι μια φτωχή και κουτσή  διαδικασία. Αποτελεί  ληστρική εκμετάλλευση των περιβαλλοντικών και πλουτοπαραγωγικών πόρων με στόχο το γρήγορο και εύκολο χρήμα και τις εύκολες εκλογικές νίκες. 

Είναι μια επικίνδυνη διαδικασία, με εντελώς βραχυχρόνιους στόχους.  Είναι μια διαδικασία με σίγουρο δυσχερές τέλος.  Η χώρα πληρώνει ακριβά τη «φτηνή» μεγέθυνση, που επιτρέπει τον περαιτέρω πλουτισμό των εχόντων με «νόμιμους» αλλά κυρίως με μη νόμιμους τρόπους. Η εξάπλωση των χρηματοπιστωτικών ροών πάσης φύσεως (ιδιωτικών και δημοσίων –ευρωπαίκών) που κατευθύνονται στις χαμηλού τεχνολογικού περιεχομένου υπηρεσίες (τουρισμός , real estate, εστίαση κ.τ.λ)  δίνει τον τόνο στην παρούσα φάση της ελληνικής οικονομίας».

Προ ημερών μια σημαντική είδηση για μεγάλη επένδυση από την γερμανική Rheinmetall είδε το φώς της δημοσιότητος. Πρόκειται για επένδυση στην Βουλγαρία κι όχι στη χώρα μας. Συγκεκριμένα:

«Η Rheinmetall θα επενδύσει στην Βουλγαρία για να κατασκευάσει ένα εργοστάσιο παραγωγής πυρομαχικών 155 χιλιοστών, μαζί με πυρίτιδα και άλλα αμυντικά είδη, σε κοινοπραξία με την κρατική εταιρεία VMZ-Sopot. Η επένδυση, που εκτιμάται σε σχεδόν 1 δισεκατομμύριο λέβα (περίπου 1 δισ. ευρώ), στοχεύει στην ενίσχυση της βουλγαρικής αμυντικής βιομηχανίας και της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας, ενώ αναμένεται να δημιουργήσει περίπου 1.000 νέες θέσεις εργασίας υψηλής εξειδίκευσης».

Δυστυχώς, η χώρα μας βλέπει πολλές ξένες παραγωγικές επενδύσεις να περνούν δίπλα της και να μην την προτιμούν. Παράδειγμα, οι αυτοκινητοβιομηχανίες-Κινέζικες και ευρωπαϊκές- που κατευθύνονται στην Σλοβακία, στην Τουρκία και αλλού.

Θα κλείσουμε το σημερινό σημείωμα, στηριγμένο κυρίως σε δάνεια παραθέματα, με μια δραματική προειδοποίηση από αρθρογράφο της «Καθημερινής», τον Κώστα Καλλίτση:

«Σε αυτές τις συνθήκες, το συνετό θα ήταν να ανασκουµπωθούµε, ειδικά εµείς, στην Ελλάδα. Οι λόγοι, γνωστοί: Εχουµε ένα πολύ υψηλό χρέος και µια οικονοµία µε παραγωγικότητα ίση µε το 54% της µέσης ευρωπαϊκής, που αργόσυρτα µετατρέπει την ανεργία σε υποαπασχόληση και φθηνές θέσεις εργασίας, ενώ σε λίγους µήνες –πρακτικά στα µέσα 2026– τελειώνουν οι καρποί του ευρωπαϊκού λεφτόδεντρου, του ΤΑΑ, και τα ποσοστά οικονοµικής µεγέθυνσης θα αρχίζουν να γράφουν «1» µπροστά. Επειδή, όµως, η κυβέρνηση έχει µάτια µόνο για τις δηµοσκοπήσεις και µόνη έγνοια να διατηρήσει τη νοµή της εξουσίας, δεν θα γίνει τίποτα. Η χώρα πλέει ανέµελα προς τη νέα τρικυµία».

ΥΓ: Πληθύς κειμένων και δηλώσεων για το έργο, τον βίο και την πολιτεία του Διονύση Σαββόπουλου. Ας μας επιτραπεί να προσθέσουμε «πέντε λέξεις», προϊόν άφευκτου υποκειμενισμού, φυσικά:

Ο Σαββόπουλος έχτισε ένα ανάκτορο με κήπους, συντριβάνια και φωτισμένα δώματα. Με τις πόρτες ανοιχτές για όλους εμάς. Αυτός κάποια στιγμή έφυγε από ‘κεί. Μετώκησε σε άλλες ιδεολογικές πολιτείες. Όπως είχε δικαίωμα. Πάντοτε συνεπής στις αναθεωρήσεις του. Και εμπνευσμένος. Ένας σπουδαίος ποιητής-τραγουδοποιός και γοητευτικός παραμυθάς ταυτόχρονα. Ο Διονύσης Σαββόπουλος ανήκει στους παππούδες του έθνους…