Θεόδωρος Καπράλος: Ο Αϊ-Βασίλης του Εμπορίου

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, οι δρόμοι φωτίζονται, τα μαγαζιά στολίζονται και όλοι μπαίνουμε στη γιορτινή προσμονή. Όμως, για το ελληνικό εμπόριο, ο Αϊ-Βασίλης μοιάζει να ξεχνά τον δρόμο. Αντί για δώρα, φέρνει υποσχέσεις. Αντί για ελπίδα, κουβαλά νέες επιβαρύνσεις.

Οι έμποροι της χώρας δεν ζητούν θαύματα. Ζητούν το αυτονόητο: ένα κράτος που να στέκεται δίπλα τους και όχι απέναντί τους. Ένα κράτος που να καταλαβαίνει ότι ο μικρομεσαίος δεν είναι “πηγή εσόδων”, αλλά ο σκελετός της πραγματικής οικονομίας. Πίσω από κάθε μικρό κατάστημα υπάρχει μια οικογένεια, ένας εργαζόμενος, ένας άνθρωπος που παλεύει καθημερινά για να κρατήσει ανοιχτή την πόρτα του, να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, να μείνει συνεπής – όχι για να πλουτίσει, αλλά για να επιβιώσει.

Το εμπόριο ζει σε ένα διαρκές αδιέξοδο. Το ενεργειακό κόστος αυξάνεται, τα ενοίκια πιέζουν, οι ασφαλιστικές εισφορές και οι φόροι απορροφούν κάθε ίχνος κέρδους. Οι τραπεζικές προμήθειες, τα POS και οι ατελείωτες γραφειοκρατικές υποχρεώσεις λειτουργούν σαν αόρατος φόρος που βαραίνει τους συνεπείς επαγγελματίες.

Την ίδια στιγμή, η πρόσβαση σε χρηματοδότηση παραμένει προνόμιο των λίγων, ενώ οι μικρές επιχειρήσεις αποκλείονται από κάθε πραγματικό εργαλείο στήριξης.

Εδώ και μήνες, ο Εμπορικός Σύλλογος Πειραιώς, τονίζει την ανάγκη για μια σειρά μέτρων που δεν αποτελούν ευχές, αλλά όρους επιβίωσης. Την καθιέρωση αφορολόγητου για φυσικά πρόσωπα–επαγγελματίες, τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους, την ρύθμιση οφειλών, τη μείωση του τραπεζικού κόστους με πλαφόν στις προμήθειες, την ουσιαστική χρηματοδότηση των ΜμΕ, την ενίσχυση των εμπορικών περιοχών. Όλα αυτά δεν είναι “αιτήματα”, είναι προϋποθέσεις για να υπάρχει αύριο.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνο αριθμητικό. Είναι θεσμικό. Γιατί η ελληνική οικονομία δεν υποφέρει από έλλειψη εργατικότητας – οι Έλληνες εργάζονται είναι από τους πιο σκληρά εργαζόμενους της Ευρώπης. Υποφέρει από ένα κράτος που παραμένει εγκλωβισμένο στη γραφειοκρατία, στην αδράνεια και στη βολική πελατειακή λογική. Από ένα σύστημα που δεν επιβραβεύει τη συνέπεια, δεν στηρίζει τη δημιουργία και δεν εμπιστεύεται τον πολίτη.

Η χώρα δεν χρειάζεται άλλες εξαγγελίες∙ χρειάζεται θεσμική αναγέννηση. Ένα φορολογικό πλαίσιο δίκαιο, σταθερούς κανόνες, ένα κράτος που θα αντιμετωπίζει τον επιχειρηματία ως συνεργάτη και όχι ως ύποπτο. Ένα σύγχρονο παραγωγικό μοντέλο που θα στηρίζεται στην καινοτομία, στη γνώση, στην ψηφιακή πρόοδο και κυρίως στη στήριξη των μικρομεσαίων που κρατούν όρθια την οικονομία όταν όλα τα άλλα λυγίζουν.

Αν ο Αϊ-Βασίλης του εμπορίου μπορούσε να φέρει φέτος ένα μόνο δώρο, ας είναι αυτό: εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη από την Πολιτεία προς τους ανθρώπους που, χωρίς επιδόματα και στήριξη, συνεχίζουν να κρατούν ζωντανές τις πόλεις, τις αγορές και τις γειτονιές. Εμπιστοσύνη στους συνεπείς, στους μικρούς, στους σταθερούς. Γιατί αυτοί δεν ζητούν δώρα∙ ζητούν απλώς τη δυνατότητα να σταθούν στα πόδια τους.

Το 2026 δεν χρειάζεται έναν Αϊ-Βασίλη με κόκκινο σκούφο, αλλά έναν Αϊ-Βασίλη με πολιτική βούληση. Που θα φέρει λιγότερες υποσχέσεις και περισσότερη πράξη. Γιατί το εμπόριο δεν ζητά θαύματα – ζητά δικαιοσύνη. Και σε μια χώρα που θέλει να προχωρήσει μπροστά, αυτό θα έπρεπε να είναι το πιο αυτονόητο δώρο όλων.