Διώτη στο News247: Η αριστερά υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, όσο υπάρχει ανισότητα

Με αφορμή τον ένα χρόνο από τη μεγάλη πολιτική αλλαγή της 25ης Ιανουαρίου 2015, το News247 ανοίγει ένα μεγάλο διάλογο, ιδεολογικό και πολιτικό, για το μέλλον της (κυβερνώσας) αριστεράς.

Η πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ηρώ Διώτη απαντά σε τρία ερωτήματα, όχι για τον ένα χρόνο που πέρασε, αλλά για το σήμερα και το αύριο, σχολιάζοντας με νόημα πως: “Όταν ταυτίζεται κανείς με όλο το συστημικό μοντέλο  που αντιπάλευε όλα τα προηγούμενα χρόνια είναι εξαιρετικά δύσκολο να μη γίνει εικόνα του.”

1.Υπάρχει αριστερά μετά το μνημόνιο; Ποιο είναι δηλαδή σήμερα, ένα χρόνο μετά την “πρώτη φορά αριστερά” και ενώ μεσολάβησε η μνημονιακή στροφή του καλοκαιριού, το όραμα της αριστεράς;

Μετά και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου το καλοκαίρι, στο όποιο ο ΣΥΡΙΖΑ- ένα κόμμα που δημιουργήθηκε και ενισχύθηκε από τους κοινωνικούς αγώνες και τα κινήματα όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και από την ανάγκη της συγκυρίας να δοθεί μια διαφορετική πολιτική απάντηση στη κρίση και τα μνημόνια – έβαλε τη σφραγίδα του, η πραγματικότητα δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη για την κοινωνία, πόσω δε μάλλον για την αριστερά που μοιάζει ισοπεδωμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ την ταύτισε στο σύνολο της με το δόγμα του δεν υπάρχει εναλλακτική λύση απέναντι στις νεοφιλελεύθερες επιταγές, καθώς και στη συνείδηση του κόσμου  με την αντίληψη ότι «όλοι ίδιοι είναι».  Είναι επίσης αλήθεια ότι οι συσχετισμοί, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, είναι προς ώρας δυσμενείς, υπάρχει διάχυτη απογοήτευση και αγανάκτηση στην κοινωνία μετά και από 5,5 χρόνια μνημόνια και είναι δύσκολο για την αριστερά (όποιου ρεύματος) να ανασυνταχθεί. Το σημαντικό είναι νομίζω, να μπορέσει το σύνολο πια αυτών των ρευμάτων, που δεν συντάχθηκαν με την κυρίαρχη αφήγηση να κάνουν μια ειλικρινή αποτίμηση της κατάστασης, να οργανώσουν κοινωνικές αντιστάσεις, αλλά και να κουβεντιάσουν απαλλαγμένοι από βεβαιότητες του πρόσφατου παρελθόντος. Η αριστερά υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, όσο υπάρχει ανισότητα, ως σύνολο προταγμάτων, ιδεών και διεκδικήσεων για κοινωνική δικαιοσύνη, για ελευθερία και δημοκρατία, για κοινωνική χειραφέτηση, για αρμονική συμβίωση με τη φύση, για υπεράσπιση των αγαθών και των σχέσεων εργασίας, για αναδιανομή του πλούτου και τόσων ακόμα. Απαιτείται όμως ένα νέο πολιτικό σχέδιο, που εκ των πραγμάτων θα περιλαμβάνει συγκρούσεις,  ένα σχέδιο με ιεραρχήσεις και προτεραιότητες, καινούρια εργαλεία, μια διαφορετική μορφή κοινωνική οργάνωσης, οριζόντιας και δημοκρατικής που δεν θα αναθέτει, αλλά θα μάχεται καθημερινά, θα παραδειγματίζει και θα προσπαθεί να συγκροτήσει απαντήσεις στα μικρά και στα μεγαλύτερα. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν μας επιτρέπεται να παρακολουθούμε  τη Ρώμη να φλέγεται.

2.Σε τρία χρόνια που θα τελειώσει το τρίτο μνημόνιο, τι κληρονομιά θα έχει αφήσει η κυβερνώσα αριστερά;

Η κυβερνώσα αριστερά, αυτή τη στιγμή εφαρμόζει μνημόνιο. Και όπως αποδεικνύεται και ας μην έχουμε αυταπάτες, το μνημόνιο δεν γίνεται πιο ελαφρύ, δεν επαναδιαπραγματεύεται και από τη στιγμή που πάρθηκε η απόφαση από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να υποχωρήσει και να συνθηκολογήσει, οι νεοφιλελεύθερες ελίτ θα ζητάνε κι άλλα μέτρα.  Ο πυρήνας του μνημονίου στην  εφαρμογή του είναι ένα αντιδραστικό πρόγραμμα που διαλύει τον  κόσμο της εργασίας και παραχωρεί δημόσια περιουσία και εθνική κυριαρχία. Δεν είμαι σίγουρη πόσο θα κρατήσει όλο αυτό, αλλά πίσω του θα αφήσει κοινωνικά ερείπια και διαλυμένους ανθρώπους. Παρ ’ όλα αυτά κανένας δεν μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη της ιστορίας και ευτυχώς σχεδόν πάντα οι ανατροπές και τα καλά νέα προέρχονται από τον κόσμο.  Όταν είναι όρθιος, αντιστέκεται και δε φοβάται.

3.Πως θα μπορούσε αυτή η κυβέρνηση να δείξει ότι δεν είναι σαν τις προηγούμενες ασκώντας πραγματικά αριστερή πολιτική παρά το μνημόνιο, πόσο χρόνο θα χρειαστεί και θα τον έχει, δεδομένου ότι έχουν ξεκινήσει ήδη οι αντιδράσεις;

Αριστερή πολιτική είναι το να αναδιανέμεις τον πλούτο υπέρ των φτωχών , να υπερασπίζεσαι τον κόσμο της εργασίας και να νομοθετείς παράλληλα υπέρ αυτού, να θεωρείς αδιαπραγμάτευτα τα δημόσια αγαθά, να εκπονείς και να εφαρμόζεις πρόγραμμα κοινωνικού και οικολογικού μετασχηματισμού, να έχεις ελευθερία στο πως λαμβάνεις τις αποφάσεις σου, να υπερασπίζεσαι με κάθε τρόπο τη δημοκρατία, τα δικαιώματα για όλες και για όλους, χωρίς αποκλεισμούς. Το μνημόνιο σ’ αυτές τις πολιτικές δεν αφήνει κανένα περιθώριο. Παρ’ όλα αυτά όμως ακόμα και ο τρόπος διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν υποδεικνύει ένα άλλο μοντέλο άσκησης πολιτικής που να βάζει τον κόσμο πρωταγωνιστή και  συμμέτοχο έτσι ώστε να ελέγχει  και όχι απλά να αναθέτει, ή  που να συγκρούεται με πελατειακές λογικές , ένα άλλο παράδειγμα σε κάθε περίπτωση, ακόμα και οι καλύτερες των προθέσεων να υπάρχουν. Όταν ταυτίζεται κανείς με όλο το συστημικό μοντέλο  που αντιπάλευε όλα τα προηγούμενα χρόνια είναι εξαιρετικά δύσκολο να μη γίνει εικόνα του.