Κλειδί η αποτελεσματικότητα

Η αριστερά πρέπει να αποδείξει την ικανότητα της να ασκεί χρηστή διακυβέρνηση, με έμφαση στην ανάπτυξη που παράγει δουλειές και δεν καταστρέφει το περιβάλλον, τονίζει η περιφερειάρχης Αττικής και μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Ρένα Δούρου , συμμετέχοντας στο διάλογο του News247 εν όψει του συνεδρίου του κυβερνώντος κόμματος.

Στο ερώτημα εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ή πρέπει να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ, η κ.Δούρου απαντά με νόημα: “Το κόμμα – κράτος, το παντοδύναμο κόμμα, έχει ολοκληρώσει τον κύκλο ζωής του.”

Βάζει άλλωστε διαχωριστική γραμμή με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, την οποία καταγγέλλει ότι συνέβαλε σε συνταγές που υπονόμευσαν τα πάγια κεκτημένα των κοινωνικών και συνδικαλιστικών κινημάτων, αν και τονίζει ότι ζητούμενο είναι, μέσα από συμμαχίες και κοινά μέτωπα με ευρωπαϊκές χώρες, η αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Ενδιαφέρον έχει η απάντηση της κ.Δούρου στο ερώτημα για τις αποκρατικοποιήσεις. Η περιφερειάρχης Αττικής υποστηρίζει ότι: “Το ζητούμενο, πέρα από την ευκολία απλοϊκών διλημμάτων του τύπου «αξιοποίηση ή ξεπούλημα», πρέπει να είναι αποτελεσματικότητα, η αποδοτικότητα, η διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος, στις δεδομένες συνθήκες της οικονομίας της αγοράς”.

Δίνει έμφαση στη διασφάλιση των κοινωνικών χαρακτηριστικών ζωτικών τομέων παροχής αγαθών στους πολίτες, όπως για παράδειγμα, τη μη διακοπή παροχής παρά μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, τον έλεγχο της ποιότητας παροχής και τονίζει: “Αυτή είναι πραγματικά η άσκηση χρηστής διοίκησης και όχι η εξυπηρέτηση ημετέρων.”

Tο κόμμα να λειτουργήσει με εξωστρέφεια, να ανοιχθεί σε εκείνες τις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες που έχουν επιλέξει την ιδιώτευση

Η κ.Δούρου, η οποία ανήκει σε αυτούς, που από το 2008 είχαν ταχθεί υπέρ της κατάργησης των τάσεων, προτείνει τη συγκρότησή τους γύρω από την αποδοχή ή μη της απόφασης του Συνεδρίου κάθε τρία χρόνια, μία πλειοψηφική και μία μειοψηφική, ενώ παράλληλα μπορούν να εκφραστούν και τάσεις, που θα συνδέονται με τη στήριξη κάποιας ή κάποιων τροπολογιών, ενώ με τη λήψη του συνεδρίου, οι μέχρι εκείνη τη φάση τάσεις θα αυτοδιαλύονται.

Οι απαντήσεις της Ρένας Δούρου στα επτά ερωτήματα του News247 έχουν ως εξής:

1.Πως βλέπετε το χώρο της αριστεράς και τη χώρα σε δέκα χρόνια; Ποια πέντε πράγματα θα μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πει ότι άλλαξε, παρά την υποχώρηση του τρίτου μνημονίου;

Πριν επιδιώξουμε να σκιαγραφήσουμε το μέλλον, πρέπει να αναλογιστούμε το παρελθόν. Και να διαπιστώσουμε το… παράδοξο ότι ήδη από τη μεταπολίτευση, η Αριστερά ήταν εκείνη, που διεκδικούσε ‘αστικές’ μεταρρυθμίσεις, δηλαδή μεταρρυθμίσεις ‘αυτονόητες’, κρίσιμες όμως για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Μεταρρυθμίσεις που έχουν εμπεδωθεί σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, σχετικά με πολιτικά, εργασιακά, κοινωνικά δικαιώματα. Προτάσεις για μεταρρυθμίσεις που τότε δεν εισακούστηκαν. Ή, ακριβέστερα, έπρεπε να περάσουν δεκαετίες, για να υλοποιηθούν, αποσπασματικά, συμβάλλοντας έτσι στην ευρύτερη θεσμική καθυστέρηση που οδήγησε, πέρα από την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, και σε κρίση Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε έτσι μπροστά σε μια πολυεπίπεδη, προδιαγεγραμμένη κρίση, την οποία καλείται σήμερα όχι μόνο να διαχειριστεί αλλά και να υπερβεί. Και τούτο με έναν τρόπο που δεν μπορεί να σχετίζεται με λογικές καταλόγου ή με μελλοντολογίες αλλά με την προώθηση εκείνων των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων, που δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος και έπρεπε να είχαν γίνει… χθες! Στο ίδιο πλαίσιο, άμεσα, πρέπει να δημιουργηθούν και οι προϋποθέσεις για τη θεμελίωση ενός νέου προτύπου χρηστής διοίκησης, χωρίς γραφειοκρατία και διαφθορά, με διαφάνεια και κοινωνική λογοδοσία.

2.Ποιο πρέπει να είναι το ιδεολογικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ; Εφόσον αριστερό είναι ό,τι φέρνει ανάπτυξη, μία επένδυση που δημιουργεί θέσεις εργασίας, αλλά καταστρέφει το περιβάλλον είναι θεμιτή για παράδειγμα;

Η αποτύπωση του ιδεολογικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την κρίσιμη πολυεπίπεδη σχέση του με την κυβέρνηση, το κράτος, την κοινωνία, τα κινήματα. Μια σχέση που οικοδομείται, υπό δύσκολες οικονομικές συνθήκες, στον παρόντα χρόνο, με την κρίση δημοκρατίας και θεσμών να έχει πλήξει καίρια το πολιτικό τοπίο. Υπό αυτό το πρίσμα η Αριστερά πρέπει να αποδεικνύει την ικανότητά της να ασκεί χρηστή διακυβέρνηση προς όφελος των πολιτών και της κοινωνίας. Με έμφαση στην ανάπτυξη που παράγει δουλειές, δεν καταστρέφει το περιβάλλον, και φέρνει επενδύσεις στον τόπο. Ο δρόμος αυτός δεν είναι εύκολος αλλά είναι μονόδρομος. Και αυτή είναι μια αλήθεια που δεν πρέπει να κρύβουμε γιατί ισχύει απολύτως αυτό που υποστήριζε ο Γκράμσι, ότι δηλαδή “το να λέμε την αλήθεια στην πολιτική αποτελεί αναγκαιότητα”.

3.Είναι ή πρέπει να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα νέο πολιτικό υποκείμενο και οι συγκρίσεις με όρους του παρελθόντος είναι άτοπες και επικίνδυνες. Τέτοιου είδους συγκρίσεις είναι αδιέξοδες. Γιατί πλέον μιλάμε για ένα νέο πολιτικό σκηνικό, όπου το κόμμα – κράτος, το παντοδύναμο κόμμα, έχει ολοκληρώσει τον κύκλο ζωής του.

Το δε συνέδριο πρέπει να συμβάλλει στο να διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα αποτρέψουν τη μετατροπή του σε κόμμα – κέλυφος, σε κόμμα – εκλογικό μηχανισμό, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ειδικά στη σημερινή συγκυρία, κατά την οποία βρίσκεται στη διακυβέρνηση της χώρας, είναι κρίσιμο και απαραίτητο το κόμμα να λειτουργήσει με εξωστρέφεια, να ανοιχθεί σε εκείνες τις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες που έχουν επιλέξει την ιδιώτευση, απορρίπτοντας την πολιτική γιατί ας μην ξεχνάμε ότι βιώνουμε, πέρα από την οικονομική, και κρίση αξιοπιστίας της πολιτικής, κρίση Δημοκρατίας. Αυτό είναι λοιπόν σήμερα το διακύβευμα για τον ΣΥΡΙΖΑ – ένα διακυβεύμα που υπερβαίνει κομματικά στεγανά και αφορά στην εμπέδωση της Δημοκρατίας.

4.Ποια πρέπει να είναι η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τη σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα και την Ευρώπη; Πρέπει να ενταχθεί στη Σοσιαλιστική Διεθνή; Και πως είναι σύμμαχοι οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες, όταν ο Φρανσουά Ολάντ στα εργασιακά έχει εφαρμόσει πολύ πιο σκληρά μέτρα από αυτά που ζητούνται από την Ελλάδα;

Το θέμα δεν είναι η ένταξη σε κάποια ομάδα όσο η αναζήτηση εκείνων των κοινών πολιτικών που υπερβαίνουν τις αδιέξοδες συνταγές των δημοσιονομικών περιορισμών. Συνταγές στις οποίες συνέβαλε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, υπονομεύοντας πάγια κεκτημένα των κοινωνικών και συνδικαλιστικών κινημάτων. Δεν ήταν άλλωστε διόλου τυχαία η δριμεία κριτική που άσκησε πριν από δύο χρόνια στο κραταιό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας ο κορυφαίος φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, το 2014, από το βήμα του συνεδρίου τους, κάνοντας λόγο για «πολιτική απαξίωση ολόκληρων εθνών» και για «πτώση ολόκληρων γενεών και περιοχών». Σήμερα λοιπόν το διακύβευμα υπερβαίνει τις ετικέτες – έχει να κάνει με τη δημιουργία ευρύτερων συμμαχιών, μέσα από πρωτοβουλίες όπως η Διακήρυξη της πρώτης Συνόδου των μεσογειακών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενός Οδικού Χάρτη με έμφαση στην ανάπτυξη και την απασχόληση και το ρόλο της ΕΕ ως παράγοντα σταθερότητας και ειρήνης. Το ζητούμενο είναι, μέσα από συμμαχίες και κοινά μέτωπα με ευρωπαϊκές χώρες, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο προκειμένου να υπερβούμε, σε κάθε χώρα, τις υφεσιακές λογικές, που καταστρέφουν την οικονομία και οδηγούν στην άνοδο του ευρωσκεπτικισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

5.Την επομένη του συνεδρίου ξεκινά η διαπραγμάτευση για τα εργασιακά. Βασική θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο βασικός μισθός στα 700 ευρώ και οι συλλογικές συμβάσεις. Πόσο μπορεί να υποχωρήσει σε ένα τόσο κομβικό θέμα;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνθηκε με ανοικτά χαρτιά προς τους πολίτες σχετικά με τον επώδυνο συμβιβασμό του Ιουλίου της ίδιας χρονιάς. Οι πολίτες, μετά λόγου γνώσεως, επέλεξαν τον Αλέξη Τσίπρα για να βγάλει τη χώρα από τα δύσκολα και να την οδηγήσει σε ένα νέο, υγιές, χωρίς τις παθογένειες του παρελθόντος, μοντέλο ανάπτυξης. Η πορεία δεν είναι εύκολη γιατί συνεπάγεται την εφαρμογή δύσκολων μέτρων, μέσα σε μια αβέβαιη ευρωπαϊκή συγκυρία. Ωστόσο η κυβέρνηση, στα εργασιακά θέματα, όπως αυτό του βασικού μισθού, είναι αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει το ‘όπλο’ του ευρωπαϊκού κεκτημένου – έχει επαφές με το Διεθνή Οργανισμό Εργασίας. Γιατί απέναντί της δεν έχει μια χώρα αλλά σκληρές νεοφιλελεύθερες απόψεις, οι οποίες, αποδεδειγμένα, δεν φέρνουν ανάπτυξη ούτε απασχόληση, με τη μείωση π.χ. του κόστους εργασίας.

6.Ποια πρέπει να είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις αποκρατικοποιήσεις, ειδικότερα όσον αφορά νερό και ενέργεια;

Το ζητούμενο, πέρα από την ευκολία απλοϊκών διλημμάτων του τύπου «αξιοποίηση ή ξεπούλημα», πρέπει να είναι αποτελεσματικότητα, η αποδοτικότητα, η διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος, στις δεδομένες συνθήκες της οικονομίας της αγοράς. Ειδικά μάλιστα σήμερα που δεν έχουμε την πολυτέλεια κατασπατάλησης πολύτιμων για τον τόπο πόρων. Αυτή είναι η ουσία : δηλαδή η εδραίωση εκείνου του θεσμικού καθεστώτος που διασφαλίζει κοινωνικά χαρακτηριστικά ζωτικών τομέων παροχής αγαθών στους πολίτες. Όπως για παράδειγμα, τη μη διακοπή παροχής παρά μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, τον έλεγχο της ποιότητας παροχής. Αυτή είναι πραγματικά η άσκηση χρηστής διοίκησης και όχι η εξυπηρέτηση ημετέρων. Με άλλα λόγια, ο ευρύτερος στόχος είναι, πέρα από μια «προνοιακή λειτουργία», που είναι απαραίτητη κατά την ανθρωπιστική κρίση, να δημιουργηθεί εκείνο το πλαίσιο που θα βάζει τέλος στις πελατειακές σχέσεις και τις χαριστικές λογικές. Στη βάση αυτή, εμείς στην Περιφέρεια Αττικής, μέσα από το Πρόγραμμα «Ρεύμα για Όλους», αποφύγαμε το λαϊκισμό, δεν χαϊδέψαμε αυτιά, και μάλιστα επικριθήκαμε για αυτό, ήλθαμε σε αντίθεση με τη ρευματοκλοπή από επιχειρήσεις, για παράδειγμα, και στηρίξαμε εκείνους από τους συμπολίτες μας είχαν πραγματικά ανάγκη.

7.Πρέπει να υπάρχουν τάσεις και πως διασφαλίζεται ότι δε θα λειτουργούν ως κόμματα μέσα στο κόμμα; Επίσης, θεωρείτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κλειστό κόμμα

Ο στόχος είναι η διατήρηση του ενιαίου και πολυτασικού χαρακτήρα του κόμματος, με τη μετεξέλιξη των τάσεων σε πραγματικά ρεύματα ιδεών. Ήδη από το 2008, ορισμένοι είχαμε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και παλεύαμε για την κατάργηση των τάσεων που λειτουργούσαν αρνητικά, κατακερματίζοντας τη λειτουργία του κόμματος κι εγκλωβίζοντάς το σε λογικές αποκλεισμού μελών που δεν ήσαν «πολιτογραφημένοι» σε τάση ενώ ήθελαν να προσφέρουν στη συλλογική προσπάθεια. Αυτό πρέπει να γίνει παρελθόν. Χρειαζόμαστε τάσεις που δεν προσωποποιούν τις διαφορές, δεν «κόβουν» υποψηφιότητες, δεν περιθωριοποιούν τις ανεξάρτητες απόψεις. Και τούτο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη συγκρότησή τους γύρω από την αποδοχή ή μη της απόφασης του Συνεδρίου κάθε τρία χρόνια. Δηλαδή μακριά από συγκρούσεις για διεκδίκηση κομματικής εξουσίας, μπορούν να υπάρξουν δύο, τουλάχιστον, τάσεις – η μία πλειοψηφική, υπέρ της απόφασης του Συνεδρίου, και η άλλη, μειοψηφική, που δεν την υπερψήφισε ενώ παράλληλα μπορούν να εκφραστούν και τάσεις, που θα συνδέονται με τη στήριξη κάποιας ή κάποιων τροπολογιών. Με τη λήψη του συνεδρίου, οι μέχρι εκείνη τη φάση τάσεις θα αυτοδιαλύονται. Έτσι προστατεύεται και η ενότητα αλλά και η πολυφωνία του κόμματος – απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου αυτό να παίξει τον προωθητικό του ρόλο έναντι της κυβέρνησης, της κοινωνίας. Ενός κόμματος ανοικτού στην κοινωνία, ανοικτού στο διάλογο αλλά και έτοιμου για δράση για την κοινωνία και τους πολίτες.