Ο λαός δεν ξεχνά: Μεταμνημονιακή βερσιόν

Κορυφαίος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ με… πράσινο παρελθόν έλεγε σε συνομιλητές του μετά την εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ πως ήταν μία… θαυμάσια εξέλιξη διότι “η αριστερά θα είναι αριστερά, η δεξιά θα είναι δεξιά και στο τέλος της τετραετίας θα μαζευτούμε να μετρηθούμε”. Μιλούσε η πασοκική πείρα.

Μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ το 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ο κύριος “προορισμός” των ψηφοφόρων της κεντροαριστεράς, αν και όχι τόσο πάνω στον άξονα αριστερά- δεξιά, όσο πάνω στη διάκριση μνημόνιο- αντιμνημόνιο. Και τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ εφήρμοσε μνημόνιο και καυχάται κι ότι έβγαλε τη χώρα από αυτό, τι;

Ο Αλέξης Τσίπρας, που αν μη τι άλλο είναι παίκτης του πολιτικού παιχνιδιού, δε θα μπορούσε παρά να τρίβει τα χέρια του για δύο απροσδόκητα δώρα που του έκαναν την περασμένη εβδομάδα Άδωνις Γεωργιάδης και Μάκης Βορίδης, τα δύο πρώην στελέχη του ΛΑΟΣ που σταδιοδρομούν τώρα στη ΝΔ. Με τις δηλώσεις περί αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου, σε συνδυασμό με αντικομμουνιστικό σκληρό ροκ, ατάκες περί ελαττωματικών ιδεών της αριστεράς και φαεινές ιδέες περί παρεμβάσεων στο κράτος ώστε να μην ξαναγίνει κυβέρνηση η αριστερά σε οποιαδήποτε έκφανση της, του έστρωσαν το χαλί για το μνημονιακό αντιδεξιό μέτωπο.

Από τότε που ο Φράνσις Φουκουγιάμα διακήρυξε το “τέλος της ιστορίας”, πολλοί διακήρυξαν επίσης το τέλος της διάκρισης αριστερά- δεξιά. Μπορεί πράγματι η διάκριση αυτή να παίζει όλο και μικρότερο ρόλο για περισσότερους ανθρώπους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι έχει εξαφανιστεί.

Γεωργιάδης και Βορίδης σαφώς δεν την έχουν ξεχάσει. Και προφανώς βλέπουν σε ένα αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο την ευκαιρία να κλείσουν ιστορικούς λογαριασμούς με την αριστερά. Να την τελειώσουν ηθικά και ιδεολογικά, όπως θα έλεγε ο Άδωνις. Να πάρουν τη ρεβάνς έναντι αυτού που ονομάστηκε ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς μεταπολιτευτικά.

Όταν όμως ο Βορίδης καταγγέλλει την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς για την οικονομική κρίση, ξεχνά κάτι πολύ βασικό: Αυτό που ονομάστηκε ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς οφείλεται βασικά στην ηθική ήττα της ακραίας δεξιάς με τον εμφύλιο και κυρίως με τη χούντα.

Μπορεί ο Γεωργιάδης και ο Βορίδης να ονειρεύονται αυτό να το ανατρέψουν για να δικαιώσουν τη δική τους ιδεολογία. Εάν η πραγματικότητα διαφωνεί μαζί τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Αδυνατούν να καταλάβουν ότι η συζήτηση περί αριστεράς- δεξιάς στην Ελλάδα δεν αφορά ποτέ στην πραγματικότητα (μόνο) το οικονομικό μοντέλο που προτείνει η μία και η άλλη θεωρία. Αλλά καταλήγει πάντα, για πολύ συγκεκριμένους λόγους ιστορικής ιδιαιτερότητας της χώρας μας, στον Εμφύλιο και τη Χούντα.

Αυτά που τροφοδότησαν ένα ισχυρό αντιδεξιό συναίσθημα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, πάνω στο οποίο κάλπασε ο Ανδρέας Παπανδρέου με την Αλλαγή και με το αλησμόνητο σύνθημα: “Ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει δεξιά”.

Και για αυτό η πόλωση μεταπολιτευτικά (ακόμη και εάν ζήσαμε ή ζούμε το τέλος της Μεταπολίτευσης, η επόμενη ημέρα χτίζεται πάνω στα πρότυπα που εκείνη χάραξε), ευνοεί πάντα εκ των πραγμάτων την κεντροαριστερά ή αν θέλετε την αντιδεξιά.

Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο δύο πρόεδροι της ΝΔ κατάφεραν να σπάσουν τη μεταπολιτευτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ, το οποιο εν τέλει σχεδόν οριστικά ηττήθηκε απο τον ίδιο του τον εαυτό: Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, σε μία εποχή έντονου αντιπασοκικού συναισθήματος και ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος αν και καθαρόαιμος από τα γεννοφάσκια του δεξιός κατάφερε να πείσει τους πολίτες ότι δεν είναι η “επάρατος δεξιά” και να έρθει στην εξουσία μέσω του μεσαίου χώρου.

Την ώρα όμως που ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατηγορεί σε μία έξυπνη κίνηση τον Τσίπρα για διχασμό και επιστροφή σε παλιές διαχωριστικές γραμμές, δύο στελέχη της σκληρής δεξιάς πτέρυγας της ΝΔ, σπεύδουν να υπενθυμίσουν στους κεντρώους ότι μπορεί να μη συμπαθούν τον Τσίπρα, μισούν όμως “τη δεξιά” περισσότερο, όταν αυτή φοράει εμφυλιακά ρούχα.

Ο Αλέξης Τσίπρας τώρα που το μνημόνιο- αντιμνημόνιο τελείωσε τυπικά, επιθυμεί να είναι εκείνος που θα εκφράσει το αντιδεξιό ρεύμα. Είναι βέβαια πιο έξυπνος από τον Άδωνι και δε θα το πει ευθέως. Μιλά για την αριστερά, για τους μνημονιακούς που θέλουν να επιστρέψουν στην εξουσία για να εφαρμόσουν στην ουσία τις ίδιες μισητές πολιτικές, για τη “νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά”, βάζοντας στο στόχαστρο και στο κάδρο μαζί Μητσοτάκη και Γεωργιάδη.

Βέβαια για το ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εξαιρετικά βολικό, η ΝΔ να στρέφεται όλο και σε πιο πολωτικά ή και ακροδεξιά μονοπάτια. Ωστε εκείνος να καταστεί η μόνη αναγκαστική επιλογή όσων δε θέλουν την “παλινόρθωση” της “επάρατου δεξιάς”- τι μας θυμίζει αυτός ο όρος;- η οποία πια έχει μνημονιακό δηλαδή αντιλαϊκό και αντεργατικό μανδύα, κατά Τσίπρα.

Αυτό δε θα ήταν όμως καλό για τη χώρα. Η αξιωματική αντιπολίτευση, εκ των πραγμάτων δυνάμει αυριανή κυβέρνηση, να γίνει ένα κόμμα που θα πηγαίνει όλο και περισσότερο δεξιά, μέχρι να βρεθεί κάποιος πιο οriginal ακροδεξιός για να δρέψει τους καρπούς που οι γεωργιάδηδες και οι βορίδηδες θα έχουν καλλιεργήσει. Ίσως γιατί νομίζουν ότι θα τους δρέψουν οι ίδιοι.

Για τη χώρα επίσης είναι αρνητικό, ο ΣΥΡΙΖΑ να νομίζει ότι θα αρκεί να προβάλλει στους ψηφοφόρους το δίλημμα “εμείς ή η επάρατος δεξιά”.

Ακόμη και για το ΠΑΣΟΚ κάποτε αυτό το δίλημμα έπαψε να αρκεί.