Νίκος Μαρκάτος: Ο Νέος Δεκάλογος της Μεταπολίτευσης

Πενήντα ένα χρόνια Μεταπολίτευσης. Με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να κερνά κουβανέζικα χαμόγελα και φοντανάκια στο Προεδρικό, με το κήπο να βουίζει από ήχους ελαφράς τζαζ και τις κάμερες να απαθανατίζουν την αστική ευημερία του πολιτικού προσωπικού. Κι εμείς, από κάτω, να μετράμε:

– Εκατό νεκρούς στο Μάτι και 57 νεκρούς στα Τέμπη. Για τους πρώτους, φταίνε οι άνεμοι και η πολεοδομία. Για τους δεύτερους, φταίει “ανθρώπινο λάθος”, όχι η ιδιωτικοποίηση. Φταίνε οι ίδιοι οι νεκροί, που πήγαν διακοπές ή πήραν το τρένο. Ίσως αύριο φταίμε εμείς που δεν έχουμε ιδιωτικό ελικόπτερο.

– Το Κυπριακό; Όπως το άφησαν οι μπότες του Αττίλα. Μόνο που τώρα παίζουμε και με τον φράχτη στον Έβρο. Η “εθνική κυριαρχία” παραμένει στα χέρια των υπερεργολάβων του ΝΑΤΟ.

– Το “επιτελικό κράτος” απέτυχε να σώσει τους πολίτες του από πυρκαγιές, πλημμύρες, εκτροχιασμούς και σκάνδαλα, αλλά πέτυχε να σώσει την κυβέρνηση από την αλήθεια. Οι δημοσιογράφοι απολαμβάνουν αθόρυβες χορηγίες και δυνατά φίμωτρα.

– Ο ΟΠΕΚΕΠΕ, ένα κατεξοχήν αγροτικό εργαλείο στήριξης, αποδεικνύεται εργαλείο αρπαγής δημόσιου χρήματος. Η κυβέρνηση έκανε ανάθεση τη διαχείριση των επιδοτήσεων σε ιδιωτική εταιρεία χωρίς ΑΦΜ. Πιο επιτελικά δεν γίνεται.

– Η Παιδεία; Μετατρέπεται σε πεδίο ασκήσεων βίας και νομοθετικού αυταρχισμού. Παιδιά 17 χρονών μπαίνουν σε εξεταστικές συμπληγάδες, οι φοιτητές χτυπιούνται από ΜΑΤ, και η Πανεπιστημιακή Αστυνομία περιφέρεται σαν σκιά της χούντας. Όσοι αντιστέκονται, κρίνονται “εχθροί του διαλόγου”.

– Η Ιδιωτικοποίηση; Από τη ΔΕΗ και το Νερό, μέχρι τα δάση και τα Τέμπη. Τα πάντα πωλούνται, εκτός από την αξιοπρέπεια — αυτή χαρίζεται δωρεάν, αρκεί να μην ενοχλεί.

– Για την Παλαιστίνη; Βουβαμάρα. Η επίσημη Ελλάδα σιωπά μπροστά στην πιο τηλεοπτικά καταγεγραμμένη γενοκτονία της εποχής μας. Από το «είμαστε όλοι Σαρλί» φτάσαμε στο “δεν είμαστε καν άνθρωποι”, για όποιον δεν φορά στολή δυτικής δημοκρατίας.

– Η “επιτυχία” των Μνημονίων μεταφράστηκε σε “ανάπτυξη” των ενοικίων, των φόρων, της μερικής απασχόλησης. Ο μισθός δεν φτάνει για να ζήσεις, αλλά είναι αρκετός για να χρωστάς.

– Η “Αριστερά” παραμένει ηττημένη. Είτε παίζει στο γήπεδο του αντιπάλου με κανόνες VAR, είτε στο δικό της με παίκτες χωρίς παπούτσια. Κάποτε έβγαζε συνθήματα. Τώρα βγάζει Δελτία Τύπου.

– Η Δημοκρατία μας; Πιο πολύ θυμίζει “εκπαιδευμένο κατοικίδιο του νεοφιλελευθερισμού” παρά πολίτευμα. Χωρίς πολιτική ελευθερία, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, χωρίς φωνή. Μια χώρα που θυμίζει καζίνο: όλοι χάνουν, αλλά χειροκροτούν το ταβάνι.

Να τα χιλιάσουμε, λοιπόν.

Ίσως κάποτε, πριν σβήσουν κι οι τελευταίες μας φωνές, τα κινήματα, οι πολίτες και όσοι δεν βολεύτηκαν στο βούρκο, καταφέρουν να επαναφέρουν μια αληθινή δημοκρατία, όχι τηλεκατευθυνόμενη.

Μια κοινωνία για τους πολλούς, με δημόσια Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Πρόνοια.

Όχι άλλο “success story” για λίγους και αποσιώπηση για τους νεκρούς μας.

Γιατί, τελικά, το πραγματικό έλλειμμα της Μεταπολίτευσης δεν είναι οικονομικό. Είναι ηθικό.

*Ο Νίκος Μαρκάτος είναι π. Πρύτανης και Ομ. Καθηγητής ΕΜΠ, Γ.Γ. Ευρωπαικού Συλλόγου Ομότιμων Καθηγητών