Ποιος πρέπει να πάει με ποιον

Του Γ. Λακόπουλου

Να αρχίσουμε με ένα περιστατικό. Αν ανήκεις στη Δημοκρατική παράταξη, αυτή τη σκηνή δεν θέλεις να την ξαναδείς: από το βήμα του συνεδρίου του ο Κυριάκος Μητσοτάκης απευθύνεται στην Φώφη Γεννηματά και τον Σταύρο Θεοδωράκη. Σαν να είναι οι τρεις τους “ίδια φάτσα ίδια ράτσα” που λένε και οι Ιταλοί. Ήτοι, σαν να ανήκουν στον ίδιο πολιτικό χώρο. Οπότε , οίκοθεν νοείται- που έγραφαν παλιά τα δημόσια έγγραφα- οφείλουν να συνεργαστούν.

Ο Σταύρος μόνο “ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε” δεν είπε. Η Φώφη ήταν πιο δύσκολη. Θέλει συγκλίσεις αλλά θέλει και “αυτονομία”. Έχει και τον Θεοχαρόπουλο που επιμένει: “δεν είμαστε δεκανίκι της Δεξιάς”. Πάντως αυτά που είπε δεν λέγονται άρνηση συνεργασίας-λέγονται παζάρι. Αν και μερικοί διέκριναν ότι στο συνέδριο δεν πήγε για να κανονίσει συνεργασίες, αλλά για πετάξει σπόντες για τον Καραμανλή. Ότι την ίδια ώρα, στον ίδιο χώρο και για το ίδιο θέμα οι δυο επικεφαλής του ιδίου κόμματος έλεγαν εντελώς διαφορετικά πράγματα, ας το αφήσουμε επί του παρόντος.

Τώρα να περάσουμε σε μια θεωρία. Κατά καιρούς διακινείται από φωστήρες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, ου μην αλλά- που θα έλεγαν και οι παλιοί καθαρευουσιάνοι – και από ορισμένους “θεωρητικούς”, ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν πια διαχωριστικές γραμμές. Σήμερα είσαι από εδώ, αύριο πας από εκεί, αν σου κάνει όρεξη. Ο άξονας Αριστερά -Δεξιά έχει καταργηθεί. Τώρα από τη μια είναι οι “λαικιστές” του Τσίπρα και από την άλλη ο υπέροχος Γκάτσμπι.

Έχουμε λοιπόν ένα περιστατικό και μια θεωρία. Αν πάμε να τα ταιριάξουμε θα δούμε ότι κουμπώνουν. Από αυτό το κούμπωμα βγαίνει ότι πρώτο κόμμα στις εκλογές θα είναι η ΝΔ -το λένε και οι δημοσκόποι. Οπότε η Γεννηματά με τον Θεοδωράκη- ως κόμμα ένα πλέον-πρέπει να ξημερωθούν στα σκαλοπάτια του Μητσοτάκη για να συγκυβερνήσουν. Να γιατί χρειάζεται η διαγραφή των διαχωριστικών γραμμών. Όλοι δικοί μας είμαστε.

Όλο αυτό στηρίζεται στο σόφισμα ότι κυβέρνηση δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο γύρω από το πρώτο κόμμα… Προφανώς επειδή προεξοφλούν ότι η ΝΔ θα είναι πρώτο κόμμα. Αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η θεωρία θα ανατραπεί.

Η άποψη ότι κυβέρνηση χωρίς το πρώτο κόμμα συνιστά επιστροφή της κυβέρνησης που καταψηφίσθηκε, είναι για τα πανηγύρια. Την αναιρούν άλλωστε όσοι μιλούν για κυβέρνηση των δυο μεγάλων κομμάτων. Αλλά εν προκειμένω υποκρύπτει προκαταβολική απελπισία για την προφανή αδυναμία του Μητσοτάκη υλοποιήσει αυτό που του δίνει η ανεξάρτητη δημοσκοπία: ότι βρίσκεται κοντά στην αυτοδυναμία. Αν βρισκόταν, δεν θα γινόταν τόση φασαρία με ποιον θα πάει η Φώφη.

Πέρα από αυτό όμως οι εκλογές δεν βγάζουν κυβέρνηση. Βγάζουν Βουλή. Αλλιώς θα άρχιζε το πρωί της Δευτέρας το πρώτο κόμμα να κυβερνάει. Πρέπει να συγκλιθεί η Βουλή και να δώσει την εμπιστοσύνη της στο κυβερνητικό σχήμα που θα εμφανίσει ο εντολοδόχος πρωθυπουργός. Πουθενά δεν γράφει το Σύνταγμα ότι πρέπει να είναι μέσα το πρώτο κόμμα. Πλειοψηφία 151 βουλευτών απαιτεί.

Σ’ αυτή τη διαδικασία , αν πρέπει κάτι να θεωρείται φυσιολογικό είναι η σύγκλιση των όμορων κομμάτων. Όχι όσων βρίσκονται απέναντι στις διαχωριστικές γραμμές- που υπάρχουν και παρά υπάρχουν. Τα υπόλοιπα είναι θέμα αριθμών. Άρα αν η Γεννηματά πιστεύει ότι το κόμμα της ανήκει στη Δημοκρατική παράταξη και η ΝΔ στη Δεξιά , δεν μπορεί να πάει με τον Μητσοτάκη.

Μα να πάει με το δεύτερο κόμμα; Όχι απαραίτητα. Ότι δεν πρέπει να πάει με το πρώτο , δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάει με το δεύτερο. Υπάρχει και η διέξοδος της νέας κάλπης για να αποφασίσουν οι αρμόδιοι για τα περαιτέρω. Οπότε τζάμπα ξελαρυγγιάζονται τα παιδιά της κομπανίας “ο Κυριάκος και οι φίλοι του”.