Χάρης Τσιόκας: Είναι τώρα η ώρα της ανασύνθεσης με κοινωνικούς όρους και όχι της “τακτοποίησης”

Η κοινωνική απομάκρυνση από την πολιτική 

Εισερχόμαστε στη νέα χρονιά μέσα σε ένα ρευστοποιημένο πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον. Η πολιτική, ως εργαλείο επίλυσης των προβλημάτων της κοινωνίας, της παραγωγής και της χώρας, έχει απαξιωθεί. Όχι τυχαία. Με την ανοχή της πλειοψηφίας των υφιστάμενων κομμάτων εκχωρήθηκε στα συστημικά κέντρα εξουσίας και αποκόπηκε από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

Η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες διευρύνεται δραματικά και ξεπερνά το 60%. Στο εναπομείναν εκλογικό σώμα, η ψήφος δεν εκφράζει ελπίδα ούτε εναλλακτική πολιτική πρόταση, αλλά αναζήτηση «κονέ» ή τιμωρητική διάθεση. Πρόκειται για εξέλιξη που δεν απειλεί το σύστημα· αντίθετα, το διευκολύνει. Έτσι, η δημόσια συζήτηση μετατοπίζεται από την αλλαγή πολιτικής στην εναλλαγή προσώπων, στη «καλύτερη διαχείριση» των ίδιων πολιτικών που γεννούν και αναπαράγουν την πολύπλευρη κρίση. Περισσεύουν οι κριτικές του «Αντιμητσοτακισμού», αλλά μέχρι εκεί.

Το πολιτικό αδιέξοδο  και το πραγματικό ζητούμενο

Η νέα χρονιά βρίσκει το πολιτικό σύστημα σε βαθιά αναντιστοιχία με την κοινωνική αντιπολίτευση. Οι σημερινές γραφειοκρατικές εκφράσεις των κομμάτων δεν πείθουν, γιατί διαπραγματεύονται συγκολλήσεις επιβίωσης και ρόλους της επόμενης ημέρας, όχι πολιτική αλλαγή με κοινωνικό πρόσημο.

Το ζητούμενο είναι σαφές : η αλλαγή πολιτικής. Με προγραμματική ενότητα διακυβέρνησης και σαφή κοινωνική συμμαχία που θα έχει λόγους να συμμετέχει ενεργά στη μετάβαση σε νέο κοινωνικό και παραγωγικό μοντέλο. Με κράτος προσβάσιμο στον πολίτη ,την περιφέρεια ,τη νεολαία και τις παραγωγικές δυνάμεις. Και με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που θα ενισχύει τον ρόλο της χώρας ως παράγοντα ειρήνης φιλίας και ανάπτυξης στην περιοχή

Η ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου όχι η «τακτοποίηση»  γίνεται ο  όρος πολιτικής αλλαγής 

Τα δεδομένα αυτά καθιστούν επιτακτική την αντιπαράθεση του προοδευτικού χώρου με τα σενάρια εναλλαγής προσώπων στη διακυβέρνηση, με ή χωρίς τη συμμετοχή ή την ανοχή της ΝΔ.

Η ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου δεν είναι επικοινωνιακό αίτημα ούτε άθροισμα κοινωνικά αδιάφορων μηχανισμών . Είναι αναγκαιότητα για την πραγματική αλλαγή και απαιτεί σαφές προγραμματικό περιεχόμενο με κοινωνική συμμαχία που έχει λόγους να το υπηρετήσει .Οχι ευκαιριακές συγκολλήσεις υπεράσπισης δήθεν των κατακτήσεων του χθες

Για να μην ενισχύεται η απογοήτευση και η ιδιώτευση, που ευνοούν σενάρια εκλογικής συμπεριφοράς  τιμωρητικής ψήφου ή εναλλαγής προσώπων, απαιτείται επιτάχυνση πολιτικών και οργανωτικών πρωτοβουλιών.

Χρειάζεται οργανωτικό πλαίσιο που να διευκολύνει τη συνάντηση και τη συμβολή όλων των προοδευτικών ρευμάτων και κοινωνικών δυνάμεων που διεκδικούν και θέλουν να συμβάλουν στην αλλαγή πολιτικής

Η επιστροφή της πολιτικής από τα συστημικά κέντρα στην κοινωνία, την παραγωγή και τη χώρα προϋποθέτει την ενθάρρυνση πρωτοβουλιών πολιτών, ανά γεωγραφικό ή παραγωγικό χώρο. Πρωτοβουλίες που δεν θα εξαντλούνται σε κοινωνικά αδιάφορες «μετακινήσεις» κομματικών παραγόντων, αλλά θα ανοίγουν τον δρόμο για μια άνευ όρων, χωρίς ανταλλάγματα, συνάντηση όλων των κοινωνικοπολιτικών ρευμάτων στη διαμόρφωση προοδευτικής πλειοψηφίας με εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης.

Η νέα εποχή, με τις διαιρετικές τομές που γεννά ο τρόπος διαχείρισης των επιστημονικών και τεχνολογικών κατακτήσεων από τα συστημικά κερδοσκοπικά κέντρα, καθώς και με τους αποκλεισμούς των παραγωγικών και επιστημονικών δυνάμεων και της νέας γενιάς από τα χρηματοδοτικά εργαλεία, καθιστά αναγκαία τη συγκρότηση σύγχρονων προοδευτικών, σοσιαλιστικών, αριστερών και οικολογικών πολιτικών δομών .

Δομών που θα ξαναδίνουν λόγο και ρόλο στον πολίτη, ώστε να επηρεάζει, να δεσμεύει και να ελέγχει τις κομματικές ηγεσίες και όχι να τις εξουσιοδοτεί με «δημοψηφίσματα μιας χρήσης».

Γίνεται ανάγκη  ο προοδευτικός χώρος, η σύγχρονη αριστερά του σοσιαλισμού και της οικολογίας, να κοιτάξουν μπροστά. Με εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης και όχι να περιορίζονται στην υπεράσπιση των κατακτήσεων του χθες μέσα από έναν στείρο «Αντιμητσοτακισμό». Τα συστημικά κέντρα φοβούνται αυτή την προοπτική και θα ενθαρρύνουν «δημοσκοπικά» σενάρια αλλαγής προσώπων, όχι αλλαγής πολιτικών.

Είναι, λοιπόν, η ώρα της ανασύνθεσης με κοινωνωνικους όρους και όχι της συγκόλλησης. Και η επιλογή πρέπει να γίνει τώρα, όχι στο μέλλον, αν θέλουμε πραγματική πολιτική αλλαγή.