Χαρίτσης: O Μητσοτάκης πανηγυρίζει για επενδύσεις σε τεχνολογία του περασμένου αιώνα

Στην καθιερωμένη κυριακάτικη ανάρτησή του ο Αλέξης Χαρίτσης ασκεί σκληρή κριτική στην κυβερνητική πολιτική και στον Πρωθυπουργό, προσωπικά.

Αναλυτικά

Καλημέρα σε όλες και όλους,.
Αυτές είναι οι σημειώσεις μου για την εβδομάδα που πέρασε.

1. Δεν είναι ιστορική στιγμή. Είναι ιστορικό λάθος.

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε σε πανηγυρικούς τόνους τη συμφωνία συμμετοχής της ExxonMobil στο θαλάσσιο οικόπεδο 2, δυτικά της Κέρκυρας.
Ο κ. Μητσοτάκης τη βαφτίζει βήμα ενεργειακής ασφάλειας και γεωπολιτικής αναβάθμισης.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την είσοδο μιας πετρελαϊκής πολυεθνικής σε ένα ευαίσθητο οικοσύστημα, την ώρα που όλος ο πλανήτης αγωνίζεται να απεξαρτηθεί από τα ορυκτά καύσιμα.
Την ώρα που η κλιματική κρίση δοκιμάζει την Ελλάδα με πλημμύρες, πυρκαγιές και ακραία φαινόμενα ο κ. Μητσοτάκης πανηγυρίζει για επενδύσεις σε μια τεχνολογία του περασμένου αιώνα.
Την ώρα, μάλιστα, που οι πολίτες πληρώνουν ακριβό ρεύμα, οι ενεργειακές κοινότητες ασφυκτιούν στη γραφειοκρατία και στην κυβερνητική απαξίωση και από τις ΑΠΕ επωφελούνται μόνο μεγάλοι ενεργειακοί όμιλοι.
Η ενεργειακή πολιτική δεν μπορεί να στηρίζεται στην ψευδαίσθηση ότι το φυσικό αέριο ή το πετρέλαιο θα μας «σώσουν».
Αυτή είναι η ίδια νοοτροπία που μας οδήγησε σε κρίσεις — οικονομικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές.
Η πραγματική «ιστορική στιγμή» για τη χώρα θα είναι όταν καταφέρουμε:
•​να παράγουμε καθαρή ενέργεια από τον ήλιο και τον άνεμο μας,
•​να επενδύουμε στην αποθήκευση και στα δίκτυα,
•​να δώσουμε στους πολίτες τη δυνατότητα να είναι συμμέτοχοι και παραγωγοί, όχι θεατές της ενεργειακής μετάβασης.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται εξορύξεις που εντείνουν την εξάρτηση, ενεργειακή και γεωπολιτική.
Χρειάζεται ενεργειακή αυτονομία με αποκεντρωμένη παραγωγή ανανεώσιμης ενέργειας.
Χρειάζεται εξωτερική πολιτική που δεν θα ταυτίζει το εθνικό συμφέρον με το συμφέρον των πολυεθνικών.

2. 14 μήνες φυλάκιση.

Ένας φοιτητής του ΕΜΠ καταδικάστηκε επειδή έγραψε συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης σε τοίχο της σχολής, μετά από μήνυση του κοσμήτορα.
14 μήνες στη φυλακή. Όχι για υπεξαίρεση, ούτε για σκάνδαλο εκατομμυρίων — για λέξεις σε έναν τοίχο.
Σε μια χώρα που η κυβέρνηση χαϊδεύει την ανομία των ισχυρών και ποινικοποιεί τη συνείδηση των νέων, αυτή η δικαστική απόφαση δεν είναι απλώς υπερβολικά αυστηρή.
Είναι πολιτικό μήνυμα: σιωπήστε.
Η Νέα Δημοκρατία οικοδομεί ένα καθεστώς εκφοβισμού για τους πολλούς και ασυλίας για τους λίγους.
Ένα κλίμα μηδενικής ανοχής και ποινικοποίησης της διαμαρτυρίας.
Αυτή είναι η «τάξη και ασφάλειά» τους – ένα κράτος που δείχνει αυστηρότητα μόνο όταν πρόκειται για φοιτητές, εκπαιδευτικούς, συνδικαλιστές.
Η συμβολική διάσταση του ΕΜΠ έχει σημασία.
Το πανεπιστήμιο είναι ο χώρος που οι ιδέες συγκρούονται και δοκιμάζονται. Όταν μετατρέπεται σε χώρο απ’ όπου ξεκινά η εξαντλητική τιμωρία, τότε το επιχείρημα έχει ήδη χάσει. Μαζί και η αίσθηση ότι μπορούμε να βελτιωθούμε συλλογικά.
Μην το προσπεράσουμε.
Όταν τιμωρείται το σύνθημα κι όχι η διαφθορά, τότε ξέρεις ποιοι πραγματικά φοβούνται.

3. Οι ρωγμές πολλαπλασιάζονται.

Η κυβέρνηση μέρα τη μέρα χάνει τα στηρίγματά της.
Η αποδρομή της γίνεται όλο και πιο φανερή, ακόμη κι εκεί που θεωρούσε ότι είχε τον απόλυτο έλεγχο.
Η αλλαγή συσχετισμών στην Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας δείχνει ότι το διαλυτικό μοντέλο που επέβαλε στην αυτοδιοίκηση φτάνει στα όριά του.
Για χρόνια η Δεξιά κράτησε ομήρους τους Δήμους: με μεταφορά αρμοδιοτήτων χωρίς αντίστοιχους πόρους, χωρίς προσωπικό και υποστήριξη, με νομοθετικές παρεμβάσεις που ακύρωναν τη δημοκρατική εκπροσώπηση, με την καθημερινή απαξίωση της ελληνικής περιφέρειας και με ένα συγκεντρωτικό κράτος που στέρησε από την αυτοδιοίκηση κάθε ευελιξία.
Η εξέλιξη στην ΚΕΔΕ είναι ένα διπλό μήνυμα αλλαγής:
Ότι οι τοπικές κοινωνίες διεκδικούν πραγματική αυτονομία, συμμετοχή, διαφάνεια, δικαιοσύνη.
Κι ότι η ενότητα και η συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων – όπως αυτή γύρω από την παράταση «Αυτοδιοίκηση Τώρα» με επικεφαλής τον Χάρη Δούκα – μπορεί να φέρει ανατροπές.

4. Η ώρα της ευθύνης.

Αυτό το Σαββατοκύριακο συνεδριάζει η Κεντρική Επιτροπή της Νέας Αριστεράς.
Η θέση μου είναι σαφής εδώ και καιρό, από τη στιγμή που μίλησα για την αναγκαιότητα Λαϊκού Μετώπου.
Δεν ζούμε απλώς μια ακόμη κυβερνητική θητεία.
Ζούμε το καθεστώς Μητσοτάκη: μια εξουσία που περιορίζει τη δημοκρατία, ποινικοποιεί τη διαφωνία και στηρίζει προκλητικά τα συμφέροντα των λίγων σε βάρος των πολλών.
Απέναντι σε αυτό το καθεστώς, η Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει «να περάσει η μπόρα».
Δεν μπορεί να αρκεστεί στη διαμαρτυρία ή στην καθαρή συνείδηση.
Οφείλει να γίνει παράγοντας ανατροπής, καταλύτης αλλαγής, δύναμη που θα ανοίξει ξανά τον ορίζοντα της ελπίδας για την κοινωνική πλειοψηφία.
Γνωρίζω ότι στη Νέα Αριστερά υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις.
Είναι θεμιτό. Είναι υγιές.
Αλλά πρέπει να αποφασίσουμε ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα.
Για μένα, είναι ξεκάθαρο:
Αν θα μείνουμε παρατηρητές και θα περιοριστούμε στη διαμαρτυρία ή αν θα πάρουμε την πολιτική πρωτοβουλία για να συγκροτήσουμε ένα ευρύ, προοδευτικό μέτωπο συνεργασίας — με δυνάμεις της Αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και της πολιτικής οικολογίας.
Ένα μέτωπο με καθαρό προγραμματικό λόγο, που θα απαντά στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Σκεφτείτε τη χαρά που θα νοιώσει η ελληνική κοινωνία αν εμφανιστεί ένας ισχυρός πόλος συνεργασίας Αριστερών, ριζοσπαστικών και προοδευτικών δυνάμεων, απέναντι στη Δεξιά.
Και κυρίως σκεφτείτε, τι μπορούμε να κάνουμε την επόμενη μέρα.
Τη μέρα που θα υπογράψουμε ότι ανοίγει η πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη στο λαό.
Τη μέρα που θα θεσπίσουμε την κατάργηση της ντροπιαστικής 13ωρης εργασία, την καθολική εφαρμογή συλλογικών συμβάσεων, την επέκταση των εργατικών δικαιωμάτων.
Τη μέρα που θα καταργήσουμε τη Golden Visa, θα βάλουμε φραγμό στην κερδοσκοπία των ενοικίων, θα εξαγγείλουμε προγράμματα συνεταιριστικής κατοικίας.
Τη μέρα που θα επιβάλουμε πλαφόν στα είδη πρώτης ανάγκης, θα μειώσουμε τον ΦΠΑ, θα τιμωρήσουμε τα καρτέλ.
Τη μέρα που θα αποδώσουμε ιθαγένεια στους μετανάστες, που θα καταργήσουμε τους νόμους Φλωρίδη, που θα ξεκινήσουμε τη μεγάλη μεταρρύθμιση στη δικαιοσύνη.
Τη μέρα που θα εγκαινιάζουμε νοσοκομεία και σχολεία, που θα ανακοινώνουμε μέτρα για τους εργαζόμενους φοιτητές, που θα ανοίγουμε νέες θεματικές ισότητας που μέχρι τώρα θεωρούνται ταμπού.
Τη μέρα που θα απελευθερώσουμε τις ενεργειακές κοινότητες, που θα καταργήσουμε την καύση απορριμμάτων, που θα νομοθετήσουμε για ελεύθερες παραλίες για όλες και όλους.
Τη μέρα που θα ακυρώσουμε τις εξορύξεις και τους υπέρογκους εξοπλισμούς, που θα αναγνωρίσουμε δίχως αστερίσκους την Παλαιστίνη, που θα ψηφίσουμε κυρώσεις στο κράτος του Ισραήλ.
Δεν μιλάμε για έναν εύκολο δρόμο.
Αλλά είναι ο μόνος δρόμος που αξίζει στην Αριστερά και στη χώρα.
Η Νέα Αριστερά μπορεί και πρέπει να είναι πρωταγωνιστής αυτής της νέας πορείας.
Αυτό είναι το διακύβευμα της Νέας Αριστεράς σήμερα.
Και αυτό προτείνω με καθαρή καρδιά και πολιτική ευθύνη.