Αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι: Ο Χατζιδάκις μέσα από τα λόγια του
Ολα όσα ακούστηκαν στην εκπομπή του Βασίλη Κουφόπουλο "O Χατζιδάκις μέσα από τα λόγια του" στο πλαίσιο του αφιερώματος για το μεγάλο Ελληνα συνθέτη.
- 23 Οκτωβρίου 2018 23:59
Γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1925 στην Ξάνθη. Άρχισε μαθήματα πιάνου στα τέσσερα του χρόνια με δασκάλα την Αλντουνιάν, μουσικό με αρμένικη καταγωγή.
Στα χρόνια της κατοχής και της απελευθέρωσης ο Χατζιδάκις εργάστηκε ως φορτοεκφορτωτής, παγοπώλης, υπάλληλος φωτογραφείου και βοηθός νοσοκόμου στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο. Συναναστράφηκε τον Γκάτσο, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Τσαρούχη και τον Σικελιανό. Γνώρισε τον Κουν, συνέθεσε μουσικές για την Μελίνα. Κερδισε Όσκαρ για τα “Παιδιά του Πειραιά”, έγινε διευθυντής στο “Τρίτο Πρόγραμμα”, ίδρυσε την «Ορχήστρα των Χρωμάτων».
Ο Βασίλης Κουφόπουλος, με την εκπομπή στον news247 στους 88,6 “ο Χατζιδάκις μέσα απ’ τα λόγια του” θύμισε τα λόγια του μεγάλου Έλληνα συνθέτη και ποιητή. Τα λόγια μιας ζωής που περιέγραψε ο Χατζιδάκις καλύτερα από τον καθένα όταν σημείωνε στην Μυθολογία του.
“Γεννήθηκα στην Ξάνθη μια Τρίτη 10 το βράδυ, την 23η Οκτωβρίου του 1925, τότε που έγινε η ποτοαπαγόρευση και οι γονείς μου σαν τρελοί χόρευαν τσάρλεστον στους δημόσιους χορούς και στις πλατείες της πολιτείας. Σαν άνοιξα τα μάτια μου, είδα, με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου. Το ίδιο συνέχισα αργότερα ν’ απορώ, όταν με περίμεναν κάπου να φανώ. Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δυο.
Έτσι μετακομίσαμε το ’32 στην Αθήνα και δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου. Άρχισα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ’ επηρέασαν βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης, και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ’ όλα τα χρόνια τα κατοπινά.
Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.
Γι’ αυτό κι από νωρίς, μετά τον πόλεμο ακριβώς, σταμάτησα όλα τα μαθήματα της Μουσικής. Γύρισα τον κόσμο και ανεκάλυψα ότι τα πρόσωπα που με ενδιαφέρανε έπρεπε να μιλούν απαραιτήτως τα Ελληνικά-γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γίνονταν οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο. Το 1972 επέστρεψα σχεδόν οριστικά στον τόπο και ίδρυσα καφενείο που το ονομάσαμε «Πολύτροπο», ίσαμε με την μεταπολίτευση του ’74 όπου και το ’κλεισα μια και άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός”.
Στη συνέντευξη που έδωσε στη Μαρία Ρεζάν, ο Χατζιδάκις μίλησε για τις άμυνες του στη ζωή
Στο αρχείο του Γιώργου Ζεβελάκη, εξαιρετικά επίκαιρη ήταν η επισήμανση του για την «ελληνικότητα»
Δεν δίστασε να τοποθετηθεί και για την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Ενώ όταν στην τελευταία συναυλία ρωτήθηκε από τον Κώστα Κωβαίο για την έξαρση τότε του νεοναζισμού. Απάντησε δίχως δισταγμό το 1993
