Αλίκη Δανέζη-Knutsen: “Σε κάθε σχέση υπάρχει μια διαρκής, λανθάνουσα διαπραγμάτευση”

Ένα ζευγάρι σε διάσταση. Ένα απομονωμένο νησί. Μια επανασύνδεση – ή μήπως ο οριστικός χωρισμός;

Στη δραματική ταινία “Τόσο Κοντά, Τόσο Μακριά”, Αγγελική Παπούλια και Ανδρέας Κωνσταντίνου πρωταγωνιστούν στους ρόλους ενός ζευγαριού που βρίσκεται σε ένα νησί που μοιάζει ερημωμένο. Σε ένα χώρο που κανονικά θα ήταν γεμάτος ανεμελιά και ζωή, τώρα δεν υπάρχουν παρά μόνο οι δυο τους, και τα φαντάσματα μιας σχέσης που έχει τελειώσει.

Καθώς το ζευγάρι συναντιέται ξανά για να οριστικοποιήσει το διαζύγιο και να συζητήσει το μέλλον των δύο παιδιών του, αρχίζουν να διαπραγματεύονται μεταξύ τους ξανά. Εκείνη μοιάζει σίγουρη για την απόφασή της, ενώ εκείνος φαίνεται να μην έχει δεχθεί ότι ο γάμος τους έχει τελειώσει. Οι έντονες διαφωνίες και οι αντιφάσεις τους φέρνουν τα βαθύτερα συναισθήματά τους στην επιφάνεια. Η αγάπη και η έλξη τους αναζωπυρώνεται, καθώς το νησί, όμορφο και επικίνδυνο, γίνεται καθρέφτης του γάμου τους.

Μήπως υπάρχει επανασύνδεση στον ορίζοντα, ή μήπως ό,τι υπήρχε μεταξύ τους έχει τελειώσει οριστικά;

Η Αλίκη Δανέζη Knutsen, η οποία έχει σκηνοθετήσει τρεις μεγάλου μήκους ταινίες που έχουν ταξιδέψει και διακριθεί, μεταξύ άλλων, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο Φεστιβάλ Μοντεβιδέο, στο Φεστιβάλ Ρώμης, στο Πανόραμα του Φεστιβάλ Βρυξελλών κ.ά, σκηνοθετεί με μια φυσική ορμή δύο ηθοποιούς που αυτοσχεδιάζουν φτάνοντας στο ερμηνευτικό τους όριο.
Όπως εξηγεί η ίδια, η ταινία «είναι μια αυθόρμητη, προσωπική κινηματογραφική ματιά στα ακατέργαστα συναισθήματα δύο ανθρώπων που αγαπιούνται αλλά δεν μπορούν πια να είναι μαζί».

«Εμπνευσμένη από την πολυπλοκότητα των σχέσεων και τη γλυκόπικρη αίσθηση του αποχωρισμού, η ταινία καταγράφει την ένταση και τη συναισθηματική δίνη του τέλους. Η ταινία αναπτύχθηκε μέσα από μήνες αυτοσχεδιασμών και γυρίστηκε σε λίγες μόνο μέρες σε ένα απομονωμένο νησί – έναν διαρκώς παρόντα τρίτο χαρακτήρα. Ο άνεμος, η θάλασσα και το θρόισμα των φύλλων αντανακλούν τις μεταβαλλόμενες συναισθηματικές καταστάσεις των ηρώων, καθώς προσπαθούν να διαχειριστούν αντικρουόμενα συναισθήματα, κλεισμένοι ο καθένας στον κόσμο του», εξηγεί.

«Τα γυρίσματα έγιναν με χρονολογική σειρά, δίνοντας χώρο στους δημιουργούς και τους ηθοποιούς να δράσουν αυθόρμητα και να αφήσουν τη στιγμή να οδηγήσει την ιστορία. Το φιλμ ζει μέσα στο τοπίο του, στα χρώματα, τους ήχους και τις παύσεις του, αποτυπώνοντας μια διαδρομή που ισορροπεί ανάμεσα στην απόγνωση και την ελπίδα», αποκαλύπτει η Δανέζη-Knutsen.

Καθώς η ταινία “Τόσο Κοντά, Τόσο Μακριά” κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Tanweer, η Αλίκη Δανέζη-Knutsen απαντά σε ερωτήσεις του News24/7 για τη δημιουργία του φιλμ, για τα μοτίβα του, και για τις σχέσεις σαν αυτή που βρίσκονται στην καρδιά του.

Ποια ήταν η έμπνευση για αυτή την ιστορία;

Αυτό που ήθελα ήταν να εκφράσω ένα συναισθηματικό τοπίο, όχι μια συγκεκριμένη ιστορία, κάτι με το οποίο όλοι μπορούμε σε έναν βαθμό να συνδεθούμε. Ήθελα να δω έναν άντρα και μια γυναίκα που αγαπιούνται, αλλά βρίσκονται στο σημείο που πρέπει να αποδεχτούν ότι δεν μπορούν πια να είναι μαζί. Δεν με ενδιέφερε να εξηγήσω το “γιατί” έφτασαν εκεί. Ήταν μια ανάγκη περισσότερο να αφήσουμε χώρο να εξερευνηθεί το πως μπορεί κανείς να σταθεί απέναντι στη δυνητική απώλεια.

Πώς ήταν η συνεργασία με τους δύο ηθοποιούς, και τι ήταν αυτό που σε οδήγησε σε αυτά τα δύο άτομα συγκεκριμένα;

Η Αγγελική και ο Ανδρέας φέρνουν πολύ διαφορετικές ενέργειες που λειτούργησαν συμπληρωματικά. Η Αγγελική είναι από τους ανθρώπους που αρκεί ένα βλέμμα για να καταλάβεις τι νιώθουν. Μπορούσε να αποδώσει με εντυπωσιακή ακρίβεια τις εσωτερικές μεταπτώσεις του χαρακτήρα της. Ήταν ακριβώς η γυναίκα αυτού του ζευγαριού: δυνατή, αλλά και ευαίσθητη. Ο Ανδρέας, πιο αυθόρμητος και εφευρετικός, έφερε μια ποιότητα πολύ γόνιμη για τον ρόλο του. Ο χαρακτήρας του έμοιαζε να μην έχει επεξεργαστεί πλήρως την κατάσταση και να την αντιμετωπίζει απευθείας, μέσα από το ταξίδι στο νησί. Αυτή η αντίθεση τους έκανε ιδανικούς.

Πώς βρέθηκε το location της ταινίας, που είναι πολύ σημαντικό όταν το καστ είναι τόσο μικρό;

Η τοποθεσία δεν ήταν απλώς φόντο, ήταν ουσιαστικά ένας ακόμα χαρακτήρας στην ιστορία. Το Αγκίστρι προέκυψε φυσικά, λόγω της μοναξιάς του, της αίσθησης εγκατάλειψης που αποπνέει. Κάθε γωνιά που γυρίζαμε είχε το δικό της βάρος, σαν να κουβαλούσε ιστορίες πριν από τη δική μας. Από το Αγκίστρι δεν βλέπεις τον ανοιχτό ορίζοντα, είναι σαν να σου λέει: η ζωή είναι απέναντι, εδώ απλώς θυμάσαι.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση; υπήρξε κάτι που σε εξέπληξε τελείως από το πώς πήρε τελικά μορφή στην ταινία;

Η μεγαλύτερη πρόκληση, αλλά και η πιο όμορφη έκπληξη, ήταν ο ίδιος ο αυτοσχεδιασμός. Είχαμε αρχικά την πρόθεση να “κλειδώσουμε” ένα σενάριο με το τέλος των προβών. Όμως, μαζί με την Αγγελική και τον Ανδρέα νιώσαμε ότι αυτό που είχαμε στα χέρια μας ήταν ήδη ζωντανό, σχεδόν έτοιμο να πάρει ανάσα από μόνο του. Και αποφασίσαμε να το εμπιστευτούμε. Να πάρουμε το ρίσκο και να προχωρήσουμε χωρίς κείμενο. Αυτό που με εξέπληξε ήταν το πόσο οργανικά κύλησαν όλα, λες και το υλικό περίμενε απλώς να το αφήσουμε ελεύθερο.

Η ιστορία επικεντρώνεται σε δυο ανθρώπους που είναι χωρισμένοι αλλά διαρκώς φαίνεται να είναι σε διαπραγμάτευση του ποια είναι ακριβώς η σχέση τους. πιστεύεις πως κάθε ανθρώπινη σχέση κρύβει μέσα της μια τέτοια διαδικασία ή μπορούν τα πράγματα να είναι πιο απλά, πιο ξεκάθαρα;

Νομίζω πως σε κάθε ουσιαστική σχέση υπάρχει μια διαρκής, λανθάνουσα διαπραγμάτευση. Όταν συμβαίνει μια σημαντική αλλαγή, μπορεί να προκληθεί αυτό το μετέωρο συναίσθημα, που μοιάζει με ξύπνημα σε μια πραγματικότητα που δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί. Το νησί, με την απομόνωσή του, και ο τρόπος που γυρίστηκε η ταινία, αντανακλούν ακριβώς αυτό το ενδιάμεσο τοπίο των ανθρώπινων σχέσεων.