“Jurassic World: Αναγέννηση”: Πώς το νέο σίκουελ δημιουργήθηκε με οδηγό το αριστούργημα του Σπίλμπεργκ

«Όλες οι ταινίες που αγαπήσαμε μεγαλώνοντας έχουν μια συγκεκριμένη εικόνα που δύσκολα περιγράφεται», λέει ο σκηνοθέτης Γκάρετ Έντουαρντς μιλώντας για την φιλμική υφή που ήθελε να αναπαράγει στο μπλοκμπάστερ σίκουελ “Jurassic World: Αναγέννηση”.

Η ταινία επιστρέφει στον κόσμο των δεινοσαύρων που δημιούργησε το εμβληματικό φιλμ του Στίβεν Σπίλμπεργκ το 1993 και όπως είναι φυσικό, υπάρχει μια λατρεία για εκείνο το αριστούργημα που διατρέχει την ταινία του Έντουαρντς.

Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε πως ακόμα σε επίπεδο μεγέθους, η “Αναγέννηση” είναι πολύ πιο κοντά στο ορίτζιναλ “Jurassic Park” από ό,τι σε οποιοδήποτε από τα ενδιάμεσα σίκουελ, τα οποία διαρκώς και μεγάλωναν κάθε πιθανή διάσταση και κάθε πιθανό διακύβευμα. Εδώ, όπως και στο “Jurassic Park” (ή, ακόμα ακριβέστερα, στο “Jurassic Park III”, που έχει αρκετά κοινά με το παρόν φιλμ), έχουμε ένα πραγματικά μικρό γκρουπ χαρακτήρων σε μια πολύ συγκεκριμένη αποστολή/διαδρομή μέσα σε έναν άγριο κόσμο που αρνείται να τιθασευτεί στις ορέξεις της ανθρωπότητας.

Για να πει αυτή την ιστορία, ο Έντουαρντς θέλησε να κινηματογραφήσει με Kodak με φακούς PanaVision, ώστε να παραπέμπει στις ταινίες που αγάπησε όταν ήταν μικρός θεατής – κι εμείς το ίδιο. «Αυτό που κάνει το φιλμ είναι πως δεν είναι μια τέλεια απεικόνιση της πραγματικότητας αλλά μια ακόμα καλύτερη εκδοχή της», εξηγεί στο featurette που εξασφάλισε αποκλειστικά το News24/7 και μπορείτε να δείτε αμέσως παρακάτω.

Σε αυτό το behind the scenes βίντεο, οι συντελεστές της ταινίας εξηγούν πώς επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα σίκουελ που έχει τη στόφα ενός παλιότερου φιλμ – σαν κάποιο χαμένο κεφάλαιο της σάγκα από κάποιο ξεχασμένο ράφι αρχείων. Πράγματι, και σαν ιστορία, είναι ένα φιλμ που δεν αναλώνεται σε κομμάτια ευρύτερης μυθολογίας, φέρνοντας πίσω γνώριμα πρόσωπα, ή κλείνοντας διαρκώς το μάτι. Είναι μια old school περιπέτεια, και ως τέτοια θέλει να παρουσιάζεται.

Ως εκ τούτου, οι συντελεστές θέλησαν να τη φτιάξουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, κάτι που εξηγούν αναλυτικά στο παρακάτω behind the scenes βίντεο:

Η εικόνα και τα εφέ δεν είναι όμως ο μόνος τεχνικός παράγοντας μέσω του οποίου η ταινία κοιτάζει την προέλευση του franchise.

Η ξεσηκωτική ορχηστρική μουσική του βραβευμένου με 2 Όσκαρ συνθέτη Αλεξάντρ Ντεσπλά, επαναχρησιμοποιεί πολλά στοιχεία από την εμβληματική μουσική του Τζον Γουίλιαμς, αλλά εξαπλώνεται σε έναν δικό της, νέο χώρο την ίδια στιγμή. Για τη δουλειά του σε αυτό το μπλοκμπάστερ, μιλήσαμε αποκλειστικά με τον Ντεσπλά πίσω στον Μάιο, όταν τον συναντήσαμε στο φεστιβάλ Καννών με αφορμή την πρεμιέρα του “Φοινικικού Σχεδίου” του Γουές Άντερσον.

«Η διαφορά είναι περισσότερο στο πόση ενέργεια πρέπει να βάλω σε αυτά τα μεγάλα μπλοκμπάστερ σε σύγκριση με κάτι σαν το Lee ή άλλες μικρότερες ταινίες που έχω κάνει, κάτι σαν το Piano Lesson. Ταινίες πιο ανεξάρτητες, που είναι πιο οικείος ο κόσμος στον οποίο μπαίνω», μας εξομολογήθηκε ο οσκαρικός συνθέτης.

«Όταν πρέπει να κάνω αυτές τις μεγάλες ταινίες, απαιτείται ένα μεγάλο κομμάτι ενέργειας που πρέπει να χρησιμοποιήσω για να παράγω πολλή μουσική. 100 μουσικοί, κρουστά, χορωδία… Κι αυτό είναι και μια καλή πρόκληση, γιατί σπρώχνει τα όριά σου, για να μη μένεις στο safe zone σου».

Κι είναι σημαντικό για τον ίδιο αυτό το τελευταίο στοιχείο, περί safe zone και την ανάγκη να μην κλείνεται μέσα σε ένα κουτί κάνοντας τα ίδια – κάτι για το οποίο μιλήσαμε αρκετά στην κουβέντα μας.

«Είναι καλό να είσαι στη safe zone σου, δε λέω, μερικές φορές θέλω να είμαι στη safe zone μου και να κάνω μια μικρή ταινία με ένα φίλο. Κι ακόμα κι αν δοκιμάζουμε κάτι που δεν έχω ξανακάνει, γίνεται με έναν ήρεμο τρόπο, ξέρεις, κουλ. Αλλά… αν το κάνεις αυτό συνέχεια, αποκοιμιέσαι. Πρέπει να προκαλείς τον εαυτό σου! Και αυτά τα μεγάλα μπλοκμπάστερ σίγουρα με προκαλούν», λέει.

Κι όσο για την ιδέα του ότι ακολουθεί εκεί που κάποτε έπαιξε την πρώτη νότα ένας θρύλος σαν τον Τζον Γουίλιαμς: «Φυσικά και παίζει ρόλο κι αυτό. Σε φοβίζει, γιατί είναι μια απόλυτη ιδιοφυΐα», ομολογεί.

«Επινόησε το κύριο θέμα του “Χάρι Πότερ”, του “Jurassic Park”… Οπότε αυτό είναι κάτι που έμαθα κάνοντας το “Χάρι Πότερ”: Να είμαι έτοιμος γι’ αυτό και να προσπαθώ να βρω το δρόμο μου, πάντα με σεβασμό στον μάστερ».

Η τελευταία αυτή φράση είναι το κλειδί – εκεί μοιάζει να βρίσκεται όλη η πρόθεση των δημιουργών πίσω από το χτίσιμο αυτής της ταινίας. Τα υπόλοιπα, στη μεγάλη οθόνη.