Νέες ταινίες: Μπεν Άφλεκ και Τζον Μπέρνθαλ είναι “Λογιστές” στο τετράγωνο

Σκέτη αμαρτία τα νούμερα των “Αμαρτωλών” στο 5ήμερο του Πάσχα, με 4.386 εισιτήρια, πίσω από τη 2η βδομάδα του “Εμείς” και φυσικά του “Minecraft” που επιβίωσε ως η μόνη ταινία με πενταψήφιο αριθμό εισιτηρίων στο παραδοσιακά δύσκολο αυτό διάστημα.

Ελπίζουμε το κοινό να μην ξεγράψει την ταινία του Ράιαν Κούγκλερ, η οποία παρά τις αρνητικές κριτικές που εισέπραξε στην Ελλάδα, στο εξωτερικό τα πήγε θαυμάσια: Με ήδη πάνω από $50 εκατομμύρια στην Αμερική είναι σε τροχιά τεράστιας εμπορικής επιτυχίας για το είδος της R-rated ταινίας τρόμου, ενώ την ίδια στιγμή απολαμβάνει εντυπωσιακής αποδοχής από την κριτική αλλά και το κοινό.

Η νέα εβδομάδα δεν έχει τον σπουδαίο τίτλο, αλλά υπάρχουν δύο πολύ καλές φεστιβαλικές επιλογές παρέα με ένα τίμιο και κατά τόπους διασκεδαστικό σίκουελ με τον Μπεν Άφλεκ ξανά στο ρόλο του “Λογιστή”.

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Ο Γκάβιν Ο’ Κόνορ (του φανταστικού “Warrior”) μας έχει συνηθίσει σε πάρα πολύ “dad movie” σινεμά, αρσενικών ηρώων που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν ή/και κλαίνε μέσα τους και έξω τους. Αυτό το απρόσμενα παράξενο και διασκεδαστικό σίκουελ στην περιπέτεια του ‘16, φέρει κάποιες επιφανειακές ομοιότητες με το συγκεκριμένο στυλ αλλά μοιάζει σαν ο σκηνοθέτης να αναγνωρίζει τις αρκετά σαχλές επεκτάσεις που παίρνει εδώ η ιστορία του και δεν φοβάται να αγκαλιάσει αυτό το χιούμορ.

Ραχοκοκαλιά του φιλμ παραμένει κι εδώ φυσικά ο ιδιοφυής εκτελεστής του Μπεν Άφλεκ, ένας αντι-ήρωας με σύνδρομο Άσπεργκερ που αδυνατεί να εναρμονιστεί με κοινωνικά στοιχεία επικοινωνίας, βγάζοντας χιούμορ (άλλοτε φαν, άλλοτε αμήχανο, άλλοτε και τα δύο) αλλά και ταυτόχρονα κάτι αληθινά τρομακτικό στην ψυχρή σωματικότητά του. Όμως γύρω από αυτόν και την κεντρική συνωμοσία που αναπτύσσεται, εκτυλίσσεται μια ταινία σε σημεία τρελή.

Η πλοκή σε πολλά σημεία ξεφεύγει ολότελα, ενώ η δράση είναι άλλοτε στιλιστικά μετρημένη κι άλλοτε μοιάζει σα να γυρίστηκε από βοηθητική σκηνοθετική ομάδα που βιαζόταν να τελειώσει για να φύγει για τριήμερο. Γενικά ο τόνος του φιλμ μεταβάλλεται διαρκώς και σε σημεία υπάρχει σύγκρουση που δε βοηθάει το τελικό αποτέλεσμα – είναι σα να έχει φτιαχτεί από διαφορετικούς σκηνοθέτες που θέλουν ο ένας να βάλει τρικλοποδιά στον άλλον.

Όμως σε πολλά του κομμάτια το φιλμ απλά… περιέργως, δουλεύει. Ειδικά όταν την οθόνη μοιράζονται ο Άφλεκ με τον Τζον Μπέρνθαλ (μια έτσι κι αλλιώς συναρπαστική παρουσία στην οθόνη) στο ρόλο του αποξενωμένου αδερφού του, το φιλμ πετάει. Είναι αστείο, έχει ρυθμό, νιώθεις μια ψυχωμένη σύγκρουση ανάμεσά τους, και τελικά απλά διασκεδάζεις ξοδεύοντας λίγο χρόνο Με Τα Παιδιά.

Υπάρχουν κι άλλες εξάρσεις ενδιαφέροντος, με επιμέρους καλή επίδειξη τεχνικής: την λυρική μουσική ας πούμε υπογράφει ο Μπράις Ντέσνερ των National –και της Τέιλορ Σουίφτ– και τη διεύθυνση φωτογραφίας ο Σίμους ΜακΓκάρβεϊ της “Εξιλέωσης”. Άλλοτε αυτά τα στοιχεία αναδεικνύουν στιγμές της ταινίας, άλλοτε λειτουργούν αταίριαστα με την ευρύτερη αισθητική και τον ρυθμό.

Είναι ένα περίεργο σύνολο, μια ταινία που σίγουρα δεν του πέτυχε ακριβώς του Ο’ Κόνορ. Αλλά οι καλές στιγμές της αξίζουν τον κόπο, ενώ αρκετές από τις ατυχείς είναι αρκετά παράξενες ώστε και πάλι, περιέργως, να διασκεδάζεις.

Κριτική

Ο μετανάστης Σουλεϊμάν κινείται ασταμάτητα σε αναγνωρίσιμα ή μη σημεία του Παρισιού δουλεύοντας ασταμάτητα ως ντελιβεράς κι ενώ την ίδια στιγμή θα πρέπει να προετοιμαστεί τέλεια για την επικείμενη συνέντευξή του σχετικά με το αίτημα ασύλου – κι έχει μόνο 48 ώρες για να το κάνει.

Έχει ενδιαφέρον που ο ελληνικός τίτλος είναι “το Παρίσι” του Σουλεϊμάν ενώ ο ορίτζιναλ (και ο αγγλικός) είναι “η ιστορία” του Σουλεϊμάν, γιατί σε όλο αυτό το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας μοιάζουν να είναι ένα και το αυτό. Ο απεγνωσμένος άντρας πασχίζει να μάθει μια ιστορία που θα «αποδείξει» την αναγκαιότητα προστασίας του, τη στιγμή που ο τρόπος που γίνεται ένα με αυτή την πόλη λέει την σημαντικότερη πιθανή ιστορία περί της εντοπιότητάς του.

Γυρισμένα με μια νευρώδη σκηνοθετική αμεσότητα, τα επεισόδια, τα σκηνικά, τα κομμάτια πόλης και νύχτας διαδέχονται το ένα το άλλο καθώς ακολουθούμε τον ήρωα σε μια οδύσσεια δίχως αληθινό προορισμό. Έχοντας πρόσφατο τον οσκαρικό θρίαμβο του “Anora” δε μπορούσα παρά να φέρω στο μυαλό μου το κρυφό αριστούργημα της φιλμογραφίας του Σον Μπέικερ, το no budget “Take Out”, που επίσης ακολουθεί έναν μετανάστη ντελιβερά στη Νέα Υόρκη με μια αμεσότητα σχεδόν σοκαριστική, μακριά από ντοκιμαντεριστικούς μανερισμούς και κάθε λογής στιλιζαρίσματα «ρεαλισμού».

Αυτό εδώ το φιλμ έχει σίγουρα ένα επίπεδο κατασκευής που το κρατά σε απόσταση από το βεριτέ διαμαντι του Μπέικερ, όμως είναι όλο πολύ δυναμικά γυρισμένο και καθηλωτικό. Κορυφώνεται, δε, με την καλύτερη σκηνή του, και γενικώς ένα από τα καλύτερα φινάλε που θυμάμαι να βλέπω τελευταία στο σινεμά – μια μακρόσυρτη, ακίνητη σεκάνς σε πλήρη αντίθεση με όλο το φιλμ που μας έχει οδηγήσει εδώ, να υπογραμμίζει με εκπληκτικό τρόπο την ηθική και κοινωνική αποστασιοποίηση των θεσμών απέναντι στην αλήθεια που λένε οι δρόμοι.

Κριτική

Μια άλλου είδους αστική βοή από εκείνη της “Ιστορίας του Σουλεϊμάν”, το βραζιλιάνικο ερωτικό δράμα ενηλικίωσης τοποθετεί την Πόλη (εδώ το Σάο Πάολο) ως περισσότερο ένα μουσείο τρόμου που σπρώχνει ανθρώπους στο περιθώριο. Ο νεαρός Ουέλινγκτον θα γνωρίσει τη σκληρή πλευρά μιας κοινωνίας που δεν έχει χώρο για αυτόν, οπότε κι η σχέση (εξάρτησης, πάθους, εκμετάλλευσης, εκμάθησης… όλα μαζί) που αναπτύσσει με έναν μεγαλύτερο, πιο έμπειρο άντρα, δε θα μπορούσε ποτέ να είναι κάτι το μονοσήμαντο, κάτι το εύκολα καθορισμένο ή ηθικά σηματοδοτημένο.

Η ταινία ακολουθεί αυτή τη σχέση αποτυπώνοντας τις διάφορες πτυχές της πολυπλοκότητάς της και αρνούμενη να κυλήσει σε ευκολίες. Στο έντονα χρωματισμένο σύμπαν πόθου και πόνου του Καετάνο, ο Ουέλινγκτον υπάρχει –και αισθάνεται, και επιβιώνει– σε όλες του τις συνιστώσες. Και έκστασης, και θλίψης. Ο Καετάνο παίζει έντεχνα με αυτή την ισορροπία, κατορθώνοντας να δει την ταινία του να φτάνει τελικά σε κάτι το πολύ ζωντανό, σχεδόν ηλεκτρισμένο.

Επίσης κυκλοφορούν

Until Dawn: Ένα χρόνο μετά τη μυστηριώδη εξαφάνιση της αδελφής της, η Κλόβερ και οι φίλοι της πηγαίνουν στην απομακρυσμένη κοιλάδα όπου εξαφανίστηκε. Εκεί, ένας μασκοφόρος αρχίζει να τους καταδιώκει και να τους δολοφονεί τον ένα μετά τον άλλο… μόνο για να ξυπνήσουν και να βρεθούν πάλι στην αρχή της ίδιας βραδιάς. Παγιδευμένοι στην κοιλάδα, θα ζουν την ίδια νύχτα ξανά και ξανά – αλλά κάθε φορά η απειλή θα είναι πιο τρομακτική. Ταινία τρόμου από τον σκηνοθέτη του “Μη Σβήσεις το Φως” και του “Shazam”.

Ο Πειρατής Μαυροδόντης και η Κόμισσα του Γκρελ: Θα καταφέρει η Ρέιβεν, μαζί με τον Πειρατή Μαυροδόντη, έναν δράκο κι έναν εκκεντρικό μάγειρα, να σώσει τον καλύτερό της φίλο από την Σίβυλλα, την πανούργα Κόμισσα του Γκρελ; Παιδική περιπέτεια κινουμένων σχεδίων.