Νέες ταινίες: Η Ρόουζ Μπερν και η απομόνωση της μητρότητας στην ταινία-στρόβιλο “Αν Είχα Πόδια Θα Σε Κλωτσούσα”

Μετά από αρκετό καιρό το box office μοιάζει να βρίσκεται σε ένα πάρα πολύ στέρεο και υγιές σημείο, με αρκετές αληθινές επιτυχίες να τρέχουν ταυτόχρονα, ανοίγοντας το εύρος του κοινού και μαζί και τα νούμερα στα ταμεία.

Τα “Κάλαντα των Χριστουγέννων” άνοιξαν με 47.000 εισιτήρια, ένα θηριώδες άνοιγμα που αναμένεται να οδηγήσει σε ακόμα πιο εντυπωσιακή συνέχεια καθώς μπαίνουμε σε εορταστική περίοδο. Τίμια ταινία, και σίγουρα η θετική περίπτωση τόσο ευρέως εμπορικού εγχειρήματος. (Καταφθάνει σύντομα το άλλο άκρο… Κοντός ψαλμός…)

Στον αντίποδα, ο Γιάννης Οικονομίδης εκπροσωπεί ένα auteur σινεμά που όμως αποδεικνύει πως έχει ευρείες εμπορικές δυνατότητες. Η “Σπασμένη Φλέβα” αρέσει πολύ, έχει φτάσει τα 76.000 εισιτήρια σε 10 μέρες χωρίς να χάνει κοινό και δυναμική, και οδεύει για σίγουρο διπλασιασμό του ως τώρα συνόλου.

Ανάμεσα στα δύο ντόπια έργα, η “Ζωούπολη 2” έχει φτάσει την κατοστάρα σε δύο βδομάδες, ενώ ως μεγάλες επιτυχίες λογίζονται και τα “Βουγονία” (ξεπέρασε τα 120.000) και “Νυρεμβέργη” (ξεπέρασε τα 60.000) που συνεχίζουν να προβάλλονται. Καθώς αυτή η εβδομάδα δεν φαίνεται να έχει να προσφέρει κάποια άλλη μαζική αντιπρόταση, αναμένεται αυτοί οι εμπορικοί τίτλοι να συνεχίσουν να ενισχύουν τη δυναμική τους.

Αυτό που έχει όμως η εβδομάδα, είναι κάποιες ιδιαίτερες αλλά πραγματικά αξιοσημείωτες καλλιτεχνικές προτάσεις που αξίζει να αναζητήσετε.

Οι νέες ταινίες της εβδομάδας

Κριτική

Πολύ σοφή η απόφαση της Μέρι Μπρόνσταϊν να στήσει όλη της την ταινία όχι απλά πάνω στην Ρόουζ Μπερν, αλλά πάνω στο πρόσωπό της. Με ένα κάδρο συχνά ασφυκτικά κοντινό, σαν ένας κόσμος που μοιάζει παράλογα μικρός για την κεντρική ηρωίδα, η ταινία κινείται και αναπνέει πάνω στους ρυθμούς της ερμηνείας της Μπερν. Μια ερμηνεία σαρωτική, μέσα από διαρκείς διακυμάνσεις, εκφράσεις και αντιδράσεις, σαν μια όπερα χτισμένη σε ένα πρόσωπο.

Η Ρόουζ Μπερν, χαρισματική κωμικός αλλά και γενικώς πάντοτε καλή σε ό,τι ρόλο έχει κληθεί να ερμηνεύσει στο πέρασμα των χρόνων μιας στιβαρής καριέρας (που εδώ βρίσκει επιτέλους ένα προφανές, όσο και δίκαιο αποκορύφωμα) παίζει μια ηρωίδα χαμένη απέναντι σε έναν κόσμο που βγάζει όλο και λιγότερο νόημα. Με σουρεάλ στοιχεία φυτεμένα στον οπτικό κόσμο της ταινίας –όπως φυσικά την τρύπα στην οροφή–, με καταστάσεις που φλερτάρουν με το παράλογο και χαρακτήρες που μοιάζουν να έχουν έρθει ουρανοκατέβατοι από έναν άλλο κόσμο (ή μια άλλη ταινία), το φιλμ μοιάζει με μια διαρκή τρικυμία που χτυπά την έρημη γυναίκα.

Η οποία, στα όρια ενός πλήρους παραλογισμού, μοιάζει σε στιγμές σαν ο μόνος άνθρωπος σε έναν κόσμο ενήλικου καρτούν, όπου όμως τα πάντα παίζονται με απόλυτη σοβαρότητα – το αποτέλεσμα είναι ένα συναρπαστικό τονικό πείραμα με στοιχεία θρίλερ, μαύρης κωμωδίας και ψυχοδράματος που ποτέ δε φαντάζεσαι πού μπορεί να οδηγήσει.

Αυτή η κοντρολαρισμένη τρικυμία της Μπρόνσταϊν μπορεί φυσιολογικά να συναντήσει αντιστάσεις από θεατές, αλλά μπορεί να αποδειχθεί αληθινά διασκεδαστική η ταινία αν συντονιστείς με το μήκος κύματός της. Εξάλλου αν μιλάμε για ταινίες που καταφέρνουν να σε βάλουν για τα καλά μες στο βλέμμα και το νοητικό χώρο των ηρώων τους, αυτή είναι ένα πραγματικά εξέχον νέο παράδειγμα. Απόλυτα δίκαιο βραβείο ερμηνείας για τη Μπερν στο φεστιβάλ Βερολίνου και μια σειρά διακρίσεων ακολουθούν την ταινία τους τελευταίους μήνες – έχει κλεισμένη θέση ως διαμάντι του ανεξάρτητου σινεμά των ‘20s, και πολύ δικαιολογημένα.

Κριτική

Δεν ανήκει ακριβώς στην κατηγορία των θρίλερ που έχουν μια κεντρική αλληγορική ιδέα και την αφήνουν στο τραπέζι για μιάμιση ώρα. Αν μη τι άλλο υπάρχουν πολλές επιφανειακές ιδέες εδώ, μισοψημένες και παρατημένες σα να επρόκειτο για πρώιμο draft προς μελλοντική επεξεργασία: καταπίεση της πατριαρχίας, την κυκλική φύση της διαγενεακής βίας, την τοξικότητα και τον έλεγχο στις σχέσεις. Το πρόβλημα είναι πως τίποτα δεν βρίσκει ουσιωδώς χώρο στην ταινία, η οποία μοιάζει να εφευρίσκει απλώς τρόπους για να μείνει ακίνητη σε ένα σημείο, σκοτώνοντας χρόνο μέχρι να φτάσει η δραματική λύση (και αποκάλυψη, υποθέτω) του φινάλε.

Ο Όζγκουντ Πέρκινς έκλεψε ωραία και τίμια Φίντσερ, Κιούμπρικ, “Σιωπή των Αμνών” και Κιγιόσι Κουροσάβα με το “Longlegs” το οποίο παρά τις ενστάσεις μας ήταν εν τέλει ένα ωραίο, δυνατό θρίλερ, με ιδέες και με χαρακτήρα. Το “Keeper” είναι αντιθέτως μια ταινία που ούτε έχει κάτι να πει, αλλά ούτε και ξέρει πώς. Κουραστικό, μονότονο και εν τέλει επί της ουσίας άδειο.

 

Κριτική

Ο σκηνοθέτης του “Άγνωστου της Λίμνης” παραδίδει άλλο ένα ήρεμων τόνων διαμάντι ψυχολογίας και ισορροπίας ανάμεσα στη βουβή ένταση, την αμφιβολία και την ειρωνεία. Με επαρχιακό φόντο, η ταινία ανήκει στο πολύ σημαντικό υπο-είδος ταινιών που θα μπορούσε εύκολα κανείς να συνοψίσει ως «ένας ξένος καταφθάνει».

Η άφιξη ταράζει τα λιμνάζοντα νερά μιας κοινωνίας που έχει μάθει σε μια άβολη άσκηση ισορροπίας να μη λέει και να μην δείχνει. Αυτό που ακολουθεί είναι τα κύματα κατά την πρόσκρουση της πέτρας στο νερό: Όχι απαραίτητα μεγάλα ή θορυβώδη, αλλά που διαπερνούν τελικά όλη την επιφάνεια του γύρω χώρου.

Ο Γκιροντί διευθύνει ένα απολαυστικό καστ σε μια γκαλερί αμφίσημων ερμηνειών, καθώς τίποτα δεν μοιάζει εκ πρώτης όψεως προφανές ή απλουστευτικό. Είναι σε σημαντικό βαθμό ένα έργο πάνω στην ηθική, καθώς εξερευνώνται τα ανθρώπινα πάθη, οι κρυφές επιθυμίες, τα χειρότερα και πιο σκοτεινά ένστικτα: ποια είναι και που (και αν) κρύβονται.

Η ταινία διαθέτει μπόλικες στιγμές που θα θυμάστε μετά με σιγουριά, φέρνοντας συχνά τον θεατή σε μια οπτική και ηθική αμηχανία. Με μια ιστορία που μοιάζει με κοινωνικό δράμα, κινείται σαν ψυχολογικό θρίλερ, και εκτελείται σαν κομεντί τρόπων. Απολαυστική.

Κυκλοφορούν επίσης

Ο Βασιλιάς των Βασιλιάδων: Μια Ιστορία από τον Κάρολο Ντίκενς: Ταινία κινουμένων σχεδίων που ακολουθεί την ιστορία του Καρόλου Ντίκενς, ο οποίος μαγεύει τον γιο του, Γουόλτερ, καθώς αφηγείται την ιστορία του Ιησού Χριστού. Αυτό που ξεκινά ως ένα παραμύθι για καληνύχτα, μετατρέπεται σε ένα ταξίδι που αλλάζει τη ζωή.